Αφού το θέλετε ας ξεκινήσουμε από τον Βαγγέλη. Είναι και το θέμα των ημερών. Δάκρυα κροκοδειλίσια όλη η ελλάς δε μπορεί την αδικία. Δικό τους άτομο τον νιώθανε όλοι, μακάρι λέγανε να είναι ζωντανό το παιδί. Μακάρι να μπούχτησε και να έφυγε και να ξαναγυρίσει. Ευαισθητοποίηση τρομερή και στο θέμα του μπούλινγκ δίνανε και παίρνανε τα βιντεάκια στα μέσα δικτύωσης και στις τηλεοράσεις. Και τους βρίζανε αυτούς τους συμφοιτητές του Βαγγέλη και λέγανε τα κωλόπαιδα γονείς δεν είχαν να τους μάθουν πως δε πρέπει να χρησιμοποιούν τη βία, λεκτική ή σωματική. Γιατί τόση αγωνία αναρωτήθηκα. Ούτε το πρώτο παιδί που χάνεται είναι ούτε το τελευταίο.
Με πήρε χθες η μανούλα μου κλαίγοντας να μου πει πόσο στενοχωρήθηκε που ένα παιδί έφτασε να αυτοκτονήσει επειδή ήταν διαφορετικό και του φερόταν έτσι. Η μανούλα πριν τέσσερις μήνες έμαθε για τις διαφορετικές σεξουαλικές μου προτιμήσεις και δε μπορούσε να δεχθεί πώς γέννησε ένα τέρας σαν εμένα.
Και τι σε καίει εσένα αμά το παιδί του άλλου χάθηκε. Εσύ τόσο καιρό δε νοιάστηκες που υπάρχουν άστεγοι, αφού εσύ και το σπίτι σου το έχεις και το αμάξι σου. Δε νοιάστηκες που πεινάνε οι άνθρωποι και ψάχνουν στα σκουπίδια, αφού εσύ και το γλυκάκι σου το έχεις μετά το μεσημεριανό και τη μπυρίτσα σου θα την πιεις το βράδυ. Δε σε πείραξε που απολύθηκαν τόσοι άνθρωποι, αφού και το δημόσιο κάποια στιγμή θα πρέπει να καθαρίσει και αφού όπως και να το κάνουμε κρίση έχουμε δε θα πληρώνει ο επιχειρηματίας τόσους εργαζόμενους. Και τον μετανάστη δεν το σεβάστηκες που πνίγηκε στα σύνορα, που κοιμήθηκε στις γραμμές του τρένου και τον πάτησε, που του κόψανε το χέρι οι φασίστες, αφού και το μεταναστευτικό είναι μεγάλο ζήτημα και δε θα κάτσεις εσύ να το λύσεις. Και γι άλλα πολλά δε νοιάστηκες αλλά δεν είναι ο σκοπός αυτού του κειμένου να στα παραθέσω. Εγώ επιμένω γιατί τώρα όλοι ενδιαφέρθηκαν τόσο πολύ.
Με πήρε χθες η μανούλα μου κλαίγοντας να μου πει πόσο στενοχωρήθηκε που ένα παιδί έφτασε να αυτοκτονήσει επειδή ήταν διαφορετικό και του φερόταν έτσι. Η μανούλα πριν τέσσερις μήνες έμαθε για τις διαφορετικές σεξουαλικές μου προτιμήσεις και δε μπορούσε να δεχθεί πώς γέννησε ένα τέρας σαν εμένα. Η μανούλα δεν ήθελε να την αγκαλιάζω και έκλαιγε καθημερινά για ένα δίμηνο ενώ έτρεμε να μη το μάθει κανείς και κυρίως ο μπαμπάς. Και ακόμα με έναν συνεχή μηχανισμό τύψεων με έχει κάνει να φοβάμαι να εμπιστευτώ τους φίλους μου και κάποιες φορές να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Κι όμως για τον Βαγγέλη έκλαψε και στενοχωρήθηκε, αλήθεια, και την πιστεύω.
Κι εσένα σε πιστεύω. Αλλά επίσης πιστεύω πως κι εσύ όπως η μανούλα μου αναγνωρίζεις πως το μεγαλύτερο κομμάτι της ευθύνης είναι και δικό σου. Έχεις και συ στο ιστορικό σου στιγμές που αδίκησες ακόμα και δικά σου άτομα γιατί ήταν διαφορετικά. Ήσουν κι εσύ παρούσα/παρόν σε περιστατικά κοινωνικής ή άλλης αδικίας και αδιαφόρησες. Είσαι κι εσύ κομμάτι αυτής της κοινωνίας που απομονώνει τις μειονότητες, τους διαφορετικούς. Εσύ γέννησες τη βία με τη στάση σου. Εσύ σκοτώνεις τη νεολαία σου. Εσύ σκότωσες και το Βαγγέλη. Και τι κλαις τώρα αφού σε λίγες μέρες δε θα είναι θέμα στις ειδήσεις. Δε θα σου υπενθυμίζει τις τύψεις που προσπαθείς να μη νιώθεις για την εγκληματική σου απάθεια. Άλλη μια ιστορία είναι που ευτυχώς δε σου έτυχε. Θάψτην μέσα σου και προχώρα όπως έθαψες και τον Βαγγέλη.
σχόλια