Απο μικρή καθώς περπατούσα κοιτούσα γύρω μου και ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Να ομορφαίνω τα κτίρια, να καθαρίζω τους δρόμους, να δημιουργώ πράσινο, να ζωγραφιζω χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων, να δίνω χρώματα στη ζωή...
Έβλεπα τα γκράφιτι και ηθελα να πάρω μια μαγική γιγαντιαία σβήστρα και να τα σβήσω όλα στο πι και φι αλλά μετά σκεφτόμουν. Τι είναι τα γκράφιτι τελικα; Ειναι άκομψοι λεκέδες στους τοίχους ή ολόκληρη ιδεολογία; Έτσι, άρχισα να ξανασκέφτομαι την προηγούμενη μου ιδέα. Ωραία είναι και αυτά αρκεί να γίνονται σε χώρους όπου πρέπει καλαίσθητα, χωρίς να προσβάλλουν ανθρώπους και θεωρίες. Μου αρέσει η οργάνωση, η καθαριότητα στους δρόμους και η καλαισθησία. Δεν ειπα να ζούμε σαν ρομπότ αλλά πόσο δύσκολο είναι να σεβόμαστε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε; Και εμείς το ίδιο δεν θέλουμε; Έτσι, όπως μας δίνει τα πάντα και αυτό, τον καταγάλανο ουρανό, τον λαμπερό ηλιάκο, την όμορφη και ταξιδιάρα θάλασσα που μας φτιάχνει κατευθείαν τη διάθεση, γιατί και εμείς να μην ανταμείβουμε τη φύση, να μην την προστατεύουμε, να μην την εκτιμάμε; Μάλλον την έχουμε δεδομένη και αυτη, όπως και τα άλλα καλά πράγματα που εχουμε αλλα δεν μας αρκούν, θέλουμε τα άλλα.. Μου έλεγαν οτι ζω σε μια ροζ φούσκα, όπου δεν υπάρχει κακία, ζήλεια και όλα είναι όμορφα. Δεν ειναι έτσι, όμως. Όλα είναι επιλογές. Εμείς έχουμε το αυτεξούσιο να αποφασίζουμε, αν θέλουμε να μιζεριάζουμε ή να χαιρόμαστε τη ζωή στο έπακρον, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές αλλά ταυτόχρονα ρομαντικοί, αν θέλουμε να αφήνουμε την κατάσταση στην τύχη της (ατυχία της, θα έλεγα) ή να παλεύουμε βάζοντας χρώματα στη ζωή μας... Δεν είπα οτι δεν θα υπάρχουν στιγμές, όπου θα νιώθουμε άσχημα. Το θέμα όμως είναι να κοιτάμε μπροστα, να χαμογελάμε και να δίνουμε ελπίδα.
Κάποιος σοφός άνθρωπος είπε οτι "η ζωή μπορεί να είναι τέλεια, αρκεί να μην τη φοβάσαι". Τσάρλι Τσάπλιν τον έλεγαν. Θα συμφωνήσω μαζί του.
