«Να ήμασταν τώρα στο σπιτάκι μας». Με αυτόν τον πόθο πέρασε κάπως το μεγαλύτερο μέρος του χειμώνα μας. Λαχταρώντας να έρθει η ώρα να σχολάσουμε, το Σαββατοκύριακο για να αράξουμε, μια αργία για να ξεκουραστούμε, μια ημέρα με περισσότερο σπίτι.
Και ξαφνικά αυτό που ευχόμασταν συνέβη. Όμως, δεν ήταν και τόσο ευχάριστο. Τώρα που αναγκαστικά επιστρέψαμε οι περισσότεροι στα σπίτια μας οι ζεστοί καφέδες, οι μαραθώνιοι ταινιών, το χουζούρι, τα βιβλία, οι αγκαλιές μοιάζουν να μην έχουν την ομορφιά που περιμέναμε. Λογικό, καθώς είμαστε μπροστά σε κάτι άγνωστο. Άλλοι με φόβο, άλλοι με χιούμορ, άλλοι με ψυχραιμία, άλλοι με άγνοια.
Αυτές τις ημέρες από το σπίτι εγώ και η οικογένειά μου, οι φίλοι, οι συνάδελφοι μιλάμε συνεχώς με όλα τα μέσα, με μηνύματα, με βίντεο κλήσεις, με τηλέφωνο, ανταλλάσσουμε αστεία memes στα social, γράφουμε, φωτογραφίζουμε και μοιραζόμαστε όσα κάνουμε κάθε μέρα πολύ περισσότερο από πριν. Και, όμως, το παραδεχόμαστε όλοι. Η επαφή μας λείπει ήδη. Και η καθημερινότητα μας λείπει ήδη.
Όταν η κανονικότητα επιστρέψει υπόσχομαι να γκρινιάζω λιγότερο και να θυμάμαι πως η ρουτίνα ίσως να μην είναι τελικά τόσο κακή.
Έχουμε μεγάλη προσαρμοστικότητα εμείς οι άνθρωποι και σύντομα θα βρούμε τους ρυθμούς μας, ακόμα και περιορισμένοι. Και πιστεύω πως σε μερικούς μήνες όλο αυτό θα είναι μια περίεργη ανάμνηση, από αυτές που λες «Τι ζήσαμε, ρε φίλε;». Όταν, όμως, η κανονικότητα επιστρέψει υπόσχομαι να γκρινιάζω λιγότερο και να θυμάμαι πως η ρουτίνα ίσως να μην είναι τελικά τόσο κακή.
Πως θα σημαίνει ότι εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ είμαστε υγιείς και ασφαλείς, πως η δουλειά κυλάει όπως πάντα, πως οι φίλοι μου είναι πίσω στις ασχολίες τους κανονικά, πως θα ξαναβγούμε στα ίδια μέρη. Και πως το σπίτι θα γίνει πάλι το σημείο ανάκτησης δυνάμεων για όλα τα ωραία που καθημερινά μάς συμβαίνουν εκεί έξω.
Μέχρι τότε να προσέχετε, να αγαπιέστε και να ακούτε πολλή μουσική.
σχόλια