Λέξεις στο χαρτί, όχι γιατί ποτέ θα τις διαβάσεις και θα φτάσουν στα χέρια σου, απλά γιατί έχω ανάγκη να βγάλω από μέσα μου όλα αυτά που ταλαιπωρούν το μυαλό μου.
Στο Spotify παίζει "The Power" από LP. Ξέρω ότι δε μπορείς με τίποτα να συνηθίσεις το Spotify, αλλά ποιος νοιάζεται σε αυτό το σημείο έτσι κι αλλιώς!
Τις τελευταίες μέρες σε σκέφτομαι διαρκώς. Πάντα σε σκέφτομαι. Από τη στιγμή που σε γνώρισα. Δεν ήταν κάτι σεξουαλικό ή σαρκικό, ήταν κάτι περισσότερο. Εγκεφαλικό.
Νομίζω για αυτό η σχέση μας ήταν πάντα τόσο ιδιαίτερη τα προηγούμενα χρόνια. Γεμάτη υπερβολές και ένταση. Από τη μεριά σου, από τη μεριά μου. 'Ηταν επειδή είχα τόση ανάγκη να τραβήξω την προσοχή σου και να κερδίσω την προτίμησή σου, να γίνω το golden girl που ξαφνικά θα δεις διαφορετικά.
Δε νομίζω ότι ποτέ έκανα register στο μυαλό σου έτσι όπως θα ήθελα. Μπορεί και να το κατάφερα. Έστω για λίγο, έστω περιοδικά. Όμως ήσουν αλλού και ίσως να είσαι ακόμη. Ίσως απλά να ψάχνεις αυτό που θα σε ιντριγκάρει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε το παρελθόν σου. Δε θα μπορούσα να το κάνω, ακόμα κι αν προσπαθούσα. Ποιο θα ήταν το νόημα όμως να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι, απλά για να τραβήξω την προσοχή σου? Ψεύτικο και για τους δύο.
Νομίζω για αυτό η σχέση μας ήταν πάντα τόσο ιδιαίτερη τα προηγούμενα χρόνια. Γεμάτη υπερβολές και ένταση. Από τη μεριά σου, από τη μεριά μου. 'Ηταν επειδή είχα τόση ανάγκη να τραβήξω την προσοχή σου και να κερδίσω την προτίμησή σου, να γίνω το golden girl που ξαφνικά θα δεις διαφορετικά.
Όμως δε λειτουργούν έτσι τα πράγματα, όπως δείχνουν οι εμπειρίες. Ακόμα και χωρίς το παρελθόν, είσαι αλλού διαρκώς. Σε έναν κόσμο επιθυμίας χωρίς λογική, σα να προσπαθείς να γεμίσεις ένα κενό που σου άφησε κάποια. Και αυτό κάνεις. Με τον δικό σου τρόπο και εγώ ζηλεύω.
Ζηλεύω, γιατί δε μπορώ άλλο να προσπαθώ να σου τραβήξω την προσοχή και γιατί αυτή η τακτική με βάζει συνέχεια σε μία διαδικασία να αμφισβητώ τον εαυτό μου και να χάνομαι μέσα σε έναν μικρόκοσμο που δεν είναι καν δικός μου. Εγώ σου έδωσα τη δύναμη να το κάνεις αυτό. Να πατήσεις τα όριά μου με οδοστρωτήρα, όπως σου είχα πει κάποτε. Και όταν το έκανες, έμεινα εκεί πάντα. Και κοιτούσα το χαμόγελό σου..
Ξέρεις τι εύχομαι? Να μπορούσα να σου εκφράσω αυτά που νιώθω, χωρίς να φοβάμαι πως θα είναι με τον λάθος τρόπο, χωρίς να σκέφτομαι πως χρειάζεται να χρησιμοποιήσω κάποια τακτική. Μπορεί να είναι δείγμα αυτό πως δεν είμαστε πλασμένοι να είμαστε μαζί. Οι άνθρωποι που συναντήθηκαν για να μοιραστούν κάτι σημαντικό, δεν έχουν δεύτερες σκέψεις. Απλά αφήνονται.
Μακάρι να γυρνούσα τον χρόνο πίσω και να μην έκανα άλλα λάθη που τώρα μπορεί να βάζουν και αυτά φρένο, χωρίς καν να τα γνωρίζεις. Μέσα στο μυαλό μου δεν είναι μόνο το δικό σου παρελθόν ο φραγμός. Είναι και το δικό μου και ίσως αυτά τα δύο να μπλέκονται με έναν τρόπο που θα με κάνει να πέσω στα μάτια σου.
Δε θα έπρεπε να το σκέφτομαι έτσι. Επιλογή μου ήταν και όσο και να θέλω να την πάρω πίσω, δε μπορώ. Ούτε για σένα ούτε για μένα κυρίως που από τότε μέχρι σήμερα έχω γεμίσει τύψεις για μία στιγμή αδυναμίας.
Κι αν όλα αυτά είναι στο μυαλό μου? Μπορεί να μη λειτουργούσε τίποτα ακόμα κι αν ήμασταν μαζί. Για κάποιο λόγο όμως, θέλω να είμαι αυτή που θα κοιτάς το πρωί και θέλω να σε βρίσκω δίπλα μου. Εγωιστικό λες? Μπορεί.
Δεν υπάρχει νόημα να κυνηγάς κάποιον. Δεν αξίζει έτσι, όταν εκείνος έχει στο μυαλό του κάτι διαφορετικό. Για να προχωρήσει το δέσιμο, χρειάζεται δύο άνθρωποι να είναι στην ίδια σελίδα. Τα υπόλοιπα είναι απλά καυλάντα για να σου δίνουν την επιβεβαίωση. Βαρετό.
σχόλια