ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να χωρίσω.Πνίγομαι, αρρωσταίνω. Αν μου έκανε κατι? όχι δεν μου έκανε. Γιατί, για την κοινωνία, για να θέλω να χωρίσω, πρέπει ή να ζω κακοποιημένη ή απατημένη ή στερημένη από υλικά αγαθά. Το ότι είμαι δυστυχισμένη την κοινωνία δεν την ενδιαφέρει. Εχεις παιδιά, θα σου πουν, δεν είσαι άνθρωπος πλέον, πριν ήσουν, όχι πια. Τώρα είσαι κουφάρι, που μοναδικός σου προορισμός είναι να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Γιατί να είσαι εσύ ευτυχισμένη? Γιατί θες ξανά να ερωτευτείς, να νιώσεις ζωντανή? Σα δε ντρέπεσαι, είσαι μάνα και αυτό θα έπρεπε να σου αρκεί. Τι σημασία έχει που μεγάλωσες μόνη σου τα παιδιά σου, που ήσουν εκεί 24 ωρες το 24ωρο... δεν φτάνει, ποτέ δεν φτάνει. Πρέπει να μείνεις εκεί, παιδιά δεν ήθελες? Καλά να πάθεις. Να μείνεις εκεί μέχρι να γίνουν μεγάλα και να μη σε χρειάζονται πια. Τι κι αν βλέπουν τη μαμά μέσα στα νεύρα, τον θυμό, τη απελπισία? Είσαι εκεί, κι ας είσαι παραιτημένη από όλα. Κι ο άντρας σου συμφωνέι - τι σου λείπει? Δεν μπορούμε να χωρίσουμε, προέχουν τα παιδιά. Εκεί λοιπόν. Δυστυχισμένη. Και τα παιδια, συμφωνα με την κοινωνία, έτσι θα μεγαλώσουν ευτυχισμένα......

Κοντεύω τα 30 και δεν έχω ούτε έναν φίλο. Καλά για σχέση, γελάνε και οι πέτρες. Κι αυτό επειδή όταν δεν έχεις δικιά σου παρέα προσκολλάσαι πάνω της και καταλήγεις βάρος. Η μόνη φορά που ένιωσα καλά ήταν στον στρατό επειδή η εκεί μπορούσα να έχω επαφές με κόσμο και να συζητάνε από τα πιο ανούσια πράγματα έως και τα πιο σοβαρά. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην δουλειά μου. Θέλω να πηγαίνω για να μπορώ να έρχομαι σε επαφή με κόσμο και στα ρεπό μου βαριέμαι. Αλλά λίγο ο κόβιντ λίγο το ότι όλοι εκεί είναι οικογενειάρχες, όλες μας οι επαφές καταλήγουν τυπικές. Τι κάνω λάθος; Γιατί αρμενίζω στραβά στα σίγουρα. Δεν παλεύεται άλλο

Κόλλησα κορωνοϊό και είμαι σε καραντίνα στο σπίτι μου στη Γερμανία. Με έχουν τρελάνει στα τηλέφωνα από την αρμόδια υπηρεσία, σήμερα εφτά παρά το πρωί ντριν ντριν ντριν κοιμόμουν βαθιά με πήρε ο ύπνος χαράματα. Από εκείνη την ώρα δεν μπορώ να αποκοιμηθώ, μου λείπει ύπνος δεν θα γίνω ποτέ καλά έτσι που το πάνε. Πριν από λίγο πάλι τηλέφωνο στο σταθερό, αν κοιμόμουν ξανά μανά τα ίδια. Κανονική γκεστάπο πέφτει παρακολούθηση μην τυχόν βγω από το σπίτι. Αφήστε που μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα από το τεστ, πήρα μήνυμα για ένα ραντεβού που είχα σε γιατρό. Μου είπε ότι ακυρώνεται το ραντεβού επειδή έχω τον ιό. Πως ειδοποιήθηκε; Έλεος κάπου έτσι και αλλιώς δεν θα πήγαινα θα τους ενημέρωνα ότι κόλλησα.

Είναι περιστασιακός χρήστης κάναβης. Από προσωπικά μου βιώματα ξέρει ότι είμαι ενάντια σε αυτό αλλά δεν έχω το δικαίωμα να παρέμβω και να του το απαγορεύσω. Το μόνο που του ζήτησα είναι να μη το κάνει ποτέ μπροστά μου και να μη το μυρίσω ούτε για αστείο στα ρούχα του. Την πρώτη φορά που το έκανε με το άτομο που το έστριψε και πήρε μια τζούρα, θύμωσα και μου ζήτησε συγγνώμη και ότι έχω δίκιο. Τη δεύτερη όμως που ήμασταν σε κοινή παρέα με το που το μύρισα, δεν είπα τίποτα. Βγήκα έξω και επίτηδες μπήκα μέσα να δω τι θα κάνει. Το είχε στο χέρι και με το που με βλέπει κάνει μια ακόμη τζούρα και το αφήνει. Βγήκα έξω και κάθισα στη βεράντα εκνευρισμένη. Κάθισε δίπλα μου, μου έπιασε το πόδι και του τίναξα το χέρι. Σηκωθήκαμε και φύγαμε. Στο αμάξι του φώναξα ότι καταπάτησε αυτό που του ζήτησα, ότι μειώνει την αξιοπιστία του στα μάτια μου. Μου είπε ότι αυτός είναι ο χαρακτήρας του και δε θα αλλάξει. Κι όλο αυτό για να δικαιολογήσει αυτό το πράγμα. Έχουμε τέσσερις μέρες να μιλήσουμε. Εργαζόμαστε στον ίδιο χώρο. Εκείνος ρίχνει ματιές προς το μέρος μου, εγώ τον αγνοώ και φαίνομαι ότι είμαι αναστατωμένη. Είμαι έξαλλη και απογοητευμένη. Τον βλέπω και βροντάω τα πάντα. Αντάλλαξε την εμπιστοσύνη που του είχα, την αξιοπιστία και ότι καλό είχα για εκείνον με τρεις τζούρες. Τόσο φαίνεται πως αξίζω. Τρεις τζούρες.

ζωή (και προ λοκντάουν, ακόμα περισσότερο τώρα), διάθεση γι' αυτήν, αγάπη για τον εαυτό μου, κάποιον να μπορώ να πω αυτά που έχω στο κεφάλι μου χωρίς να φοβάμαι κριτικές, απάντηση στο τι και γιατί συμβαίνει τον τελευταίο καιρό αυτό, δύναμη (και λεφτά) να ψαχτώ με ψυχολόγους.

Με ενοχλεί που το οικογενειακό μου περιβάλλον κοιτά τα αρνητικά μου στοιχεία και μου λέει ότι δεν μπορώ να κάνω βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον διάφορα πράγματα πχ. Συζητάω για το ερασμους που μπορώ να πάω από την σχολή (αν και νιώθω το vibe των απαντησεων τους πριν ρωτησω) και μου έδωσε ώθηση να το ρωτήσω και το γεγονός ότι θα πάει και η αδελφή μου ερασμους για πρακτική άσκηση και λέω γιατί όχι και εγώ; Αλλά μολίς το λέω λένε πήγαινε να δεις τη σχόλη στη Θεσσαλονίκη πρώτα, και μου τη δίνει αυτό γιατί δεν είναι ότι τελείωσε η καραντίνα και εγώ δεν άρπαξα την ευκαιρία. Και όχι μόνο αυτό μου λέει και η αδελφή μου δεν είσαι τόσο ανώριμη για να πας λες κ πρέπει να έχεις όλα τα ταλέντα του κόσμου. Νταξ 18 είμαι. Και μου φαίνεται και ειρωνικό γιατί έτσι και αλλιώς σε αυτή την κατάσταση που είμαι κλεισμένη σπίτι δεν μπορώ να ωριμάσω έτσι όπως θα ήθελα. Αυτή Πώς πηγαίνει και έχει την ευκαιρία να ωριμάσει; και εμείς δεν πρέπει να πάμε επειδή δεν ωριμάσαμε; Αυτή Πώς τα δικά της μειονεκτήματα δεν τα βάζει εμπόδιο τόσο και τα δικά μου θέλει να τα βάλει. Εδώ ξένοι περισσότερο κοιτούν την δυναμική που κρύβεις παρά οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι.

τί μου γίνεται, τόσο στεναχωριέμαι μέσα μου.

Κουραστηκα με την μοναξια, βλεπω τοσα ατομα με φιλους και σχεσεις, παντα ζηλευα που δεν ειχα και εγω κατι παρομοιο... συνηθως το κρυβω κανοντας οτι ολα ειναι καλα αλλα δεν αντεχω αλλο, ολο αναρωτιεμαι εγω γιατι να μην ειχα-εχω? τι φταιει ? σε τι υστερω? Σιγουρα η καραντινα εχει κανει αυτο το συναισθημα πιο εντονο, αλλα νιωθω οτι δεν αντεχω. θελω να το διορθωσω, θελω να μαθω τι μου λειπει

Ρε παιδιά έχω βαρεθεί τη ζωή μου είμαι άνεργη ένα χρόνο ψάχνω παντού Μένω Λαμία ακόμα πιο δύσκολα Μου είπαν σε μια δουλειά θα υπογράψω σύμβαση όλα μια χαρά Και στο τέλος τίποτα ακυρώθηκε !!!!!!δεν αντέχεται άλλο

Πραγματικά έχω νευριάσει με τους γύρω μου. Μου λένε συνέχεια να κάνω παιδί. Δεν λεω πολύ όμορφο να έχεις παιδί αλλά δεν θέλω ακόμη. Μου το λένε συνέχεια η αδερφές μου. Θα τους την πω καμία μέρα πραγματικά. Δεν έχουν καταφέρει τίποτα στην ζωή τους σε θέμα δουλείας και έχουν επιλέξει μια τέτοια ζωή με παιδιά. Εγώ αγαπάω πολύ την δουλεία μου η οποία θέλει συνέχεια προσπάθεια και πολύ διάβασμα αν κάνω απο τώρα που είμαι 25 χρονών παιδί δεν θα έχω τόσο ελεύθερο χρόνο για αυτήν. Τώρα που είναι καραντίνα και δεν δουλέυω προσπαθώ να το εξελιχθώ, πραγματικά η μέρα μου έχει ελάχιστες ώρες χαλάρωσεις αλλά εκεί κάνε παιδι. Έχω άδικο ? Και δεν με πήραν και τα χρόνια. Με έχουν γεμίσει ένα αγχός και νιώθω λες και κάνω κάτι λάθος