Ο μικρός θα συνηθίσει και θα μεγαλώσει. Δεν γίνεται να τον έχουν αποστειρωμένο στα πούπουλα, αρκεί να μην κουράζεται. Τουλάχιστον είναι το αντικείμενό του, που σημαίνει ότι έχει προοπτικές ν' αποκτήσει την κατάλληλα πείρα, ώστε κάποια στιγμή να επιλέγει εκείνος τις καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ένας Αμερικανός γνωστός μου στα 23 του μπήκε internship στη JP Morgan Chase και βαρούσε δωδεκάωρα. Οι περισσότεροι πάνω στο μήνα βάζανε τα κλάματα και φεύγανε, όσο εκείνος επέμενε, και ας έβλεπε μόνο δουλειά και σπίτι. Ούτε καν κοπέλα δεν μπορούσε να έχει, ούτε χρόνος του έμενε να ξοδέψει τα χρήματα που έβγαζε (τα οποία, παρεμπιπτόντως, πολύ λίγοι συνομήλικοί του μπορούσαν να βγάζουν). Σήμερα, 14 χρόνια αργότερα, έχει δική του επενδυτική εταιρεία, θεωρείται πετυχημένος στον κλάδο του, ελέγχει ο ίδιος το ωράριο δουλειάς του, και Σαββατοκύριακα σπίτι με τη γυναίκα και τα παιδιά του, και τίποτα δεν τους λείπει. Αν τότε κλαιγόταν στη μαμάκα του κάθε φορά που γυρνούσε σπίτι και τον λυπόντουσαν οι γονείς του και η αδερφή του, δεν θα ήταν εκεί που είναι σήμερα. Με τον οίκτο των δικών του θα του περνιόταν το μήνυμα ότι ο κόσμος είναι υπερβολικά σκληρός για την ευαίσθητη ψυχή του, και ο ίδιος σιγά-σιγά θα ενστερνιζόταν μια λουζερική αντίληψη ότι όποιος είναι πετυχημένος ή πλουσιότερος, σημαίνει ότι αυτόματα είναι ανέντιμος και κακός. Εσύ τώρα βιώνεις αυτή την αντίληψη από την ανάποδη, δηλ. επειδή βρίσκεσαι (για την ώρα τουλάχιστον) σε πιο πλεονεκτική θέση απ' τον αδερφό σου, νιώθεις λες και πρέπει ν' απολογηθείς για όσα πέτυχες (ή και όσα σου χαρίστηκαν από καλή τύχη, μη τυχόν και σε κατηγορήσουν ότι είσαι αυτόματα η "κακιά" που φεύγεις διακοπές (τις οποίες αξίζεις) αντί να κάτσεις μαζί με τη μαμά σου να σκουπίζετε τις μυξούλες του αδερφού σου. Όχι. Θα γίνει άνδρας, θα μάθει να σφίγγει τις γροθιές του και ν' αντέχει, θα μάθει τι εστί time management και τι εστί κατάκτηση στόχων με τη σειρά (το χρήμα και η προαγωγή δεν πέφτουν απ' τον ουρανό). Όλα θα πάνε καλά. Και του χρόνου πού ξέρετε, μπορεί ο αδερφός σου να μαζέψει αρκετά όχι μόνο για να πάει διακοπάρες ο ίδιος, αλλά να πάρει και τη μαμά σας στα καλύτερα. Υπομονή κι επιμονή και η ζωή συνεχίζεται.
18.5.2022 | 11:50
Τύψεις.
Κανονίζω με τον σύντροφό μου το καλοκαίρι, ένα ταξίδι με τρένο στην Ευρώπη. Από την μια ανυπομονουμε και οι δύο, από την άλλη νιώθω τύψεις που θα κάνω τόσο ωραίες διακοπές ενώ ο μικρός μου αδερφός μου περνάει ψιλοασχημα. Βρήκε πρόσφατα δουλειά στο αντικείμενο του και ενώ δουλεύει κανονικά οχτώ ώρες με μισθό και ένσημα όπως προβλέπεται από τον νόμο, είναι συνέχεια κουρασμένος και καταβεβλημένος. Έχει ζαλάδες και κόπωση που ξεκίνησαν με το που άρχισε η δουλειά ενώ οι εξετάσεις του είναι πολύ καλές και πριν δεν είχε τίποτα από αυτά. Εγώ θεωρώ ότι είναι απλά θέμα συνήθειας γιατί είναι η πρώτη του δουλειά, αλλά οι γονείς μου ανησυχούν πολύ και στεναχωριουνται που κουράζεται. Εγώ από την άλλη κάνω μεταπτυχιακό και δουλεύω part time τα απογεύματα άρα είμαι σχετικά ξεκούραστη και όταν κουράζομαι οι γονείς μου δεν το καταλαβαίνουν γιατί τις πιο πολλές μέρες μένω με το αγόρι μου. Το να δουλέψει σε αυτόν τον κλάδο ήταν συνειδητή του επιλογή και δεν την έχει μετανιώσει. Η εργασία δεν είναι τόσο βαριά και θεωρώ ότι θα συνηθίσει. Αλλά και πάλι λίγες τύψεις τις έχω που εγώ θα λείπω διακοπές ενώ αυτός δεν θα καταφέρει μάλλον να πάρει άδεια γιατί είναι εντελώς καινούργιος. Επίσης, ένας άλλος λόγος που νιώθω τύψεις είναι γιατί βλέπω το επίπεδο ζωής μου να ανεβαίνει πιο πάνω από της οικογένειας μου. Ο σύντροφός μου βγάζει πολύ καλά χρήματα και θεωρώ ότι μόλις τελειώσω εντελώς με τις σπουδές μου και θα μπορώ να βρω κανονική δουλειά θα είμαστε πολύ καλά. Οκ σίγουρα οι δικοί μου θα χαρούν και ότι είναι παράλογο αυτό το συναίσθημα αλλά το έχω Πιο πολύ αυτό το άγχος μου το περνάει η μαμά μου γιατί αυτή μου λέει πάνω σε κουβέντα ότι εγώ είμαι μια χαρά ενώ ο μικρός όχι. Εδώ να πω ότι ποτέ στην ζωη μου δεν είχα βλέψεις για ταξίδια και σπατάλες ούτε το αγόρι μου. Απλά ήρθε από μόνο του. Μεγαλώσαμε και οι δύο απλά. Ξέρω ότι δεν έχει και πολύ νόημα να νιώθω έτσι αλλά ήθελα να το μοιραστώ.
10
