ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι λίγο πιο πάνω από τα 30, εργάζομαι σε εταιρία πληροφορικής, είμαι ανεξάρτητη, με μισθό λίγο πάνω από τα 800. Αναμένω την "πολυπόθητη" προαγωγή με αύξηση. Στην εταιρία εργαζομαι σχεδον 4 χρονια. Είναι η πρώτη σοβαρή και καλή δουλειά που έχω κάνει ποτέ (Επιτέλους). Μα πάνω από όλα την αγαπώ. Όλα αυτά τα χρόνια μένω μαζί με ένα άτομο της οικογένειας, που σημαίνει και μειωμένα έξοδα. Από το πρώτο lockdown όμως, έφυγα στην επαρχία, (εργάζομαι πλέον εξ αποστάσεως) στους γονείς μου, γιατί αισθάνομαι περισσότερη "ασφάλεια" εδώ με την πανδημία παρά στην Αθήνα. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω φτιάξει και ένα κομπόδεμα, ειδικά εφόσον δεν είμαι και πολυ έξοδο άτομο. Όχι λόγω τσιγκουνιάς, όσο το ότι αισθάνομαι πως δεν έχω ανάγκη τα πολλά πράγματα. Το τελευταίο διάστημα λοιπόν σκέφτομαι να νοικιάσω ένα δικό μου διαμέρισμα. Έχω βαρεθεί να μένω με τους γονείς μου, να μένω με άλλους κλπ. Έχω ανάγκη τον δικό μου χώρο, το δικό μου σπίτι, την δική μου διακόσμηση, τους δικούς μου κανόνες κλπ. Το πρόβλημα είναι ότι σκέφτομαι παράλληλα την μετακόμιση στο εξωτερικό (είτε Ολλανδία είτε Καναδά - δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα διαμονής εκεί είναι ήδη λυμένο) αλλά αυτό το σκέφτομαι πολλά χρόνια τωρα, αλλά πάντα κάτι τυχαίνει και έτσι δεν έχω καταφέρει ποτέ να φύγω πάρα μόνο μία φορά για διακοπές και στις 2 χώρες. Αν τυχον φυγω για εξωτερικό ή τέλος πάντων να πάρω την τελική απόφαση να φυγω, τότε θεωρώ πως δεν συμφέρει να νοικιάσω ένα δικό μου σπίτι. Θα είναι καλό να συνεχίσω να μαζεύω χρήματα μέχρι να φύγω. Από την άλλη όμως, μετά από πολλά χρόνια βρηκα αυτή την δουλειά. Δεν θέλω να την αφήσω. Δεν θέλω να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Δεν θέλω να ξανά μείνω άνεργη. Δεν θέλω να ξανά βγω στην αναζήτηση εργασίας. Έχω ζήσει στο πετσί μου την ανεργία. Δεν θέλω να μου ξανασυμβεί. Φοβάμαι. Είναι και ο λόγος που φοβάμαι να ρισκάρω. Δεν θελω να φυγω για το εξωτερικο και να πανε ολα στραβα και να επιστρεψω ελλαδα και μετα παλι στην ανεργια και πάλι από την αρχή. Με τιποτα δεν το θελω. Και η τρίτη σκέψη που έχω, αν και λίγο ακραία για τα δεδομένα, είναι να παραμείνω λίγα χρόνια ακόμα είτε με τους γονείς, είτε με το άτομο της οικογένειας που συγκατοικω, ώστε να μαζέψω περισσότερα χρήματα και να αγοράσω ένα διαμέρισμα. Το οποίο (αν δεν υπάρξουν απρόβλεπτες ζημιές/έξοδα κλπ) θα κρατήσει από όσο έχω υπολογίσει γύρω στα 5 χρόνια. Αρκετουτσικα. Δεν ξερω τι ειναι καλύτερο να κάνω, ή μάλλον ξερω (να φυγω εξωτερικο) Αλλα δεν φαίνεται να πραγματοποιείται άμεσα ειδικά εν μεσω πανδημιας. Αλλά ρε γαμωτο θέλω τόσο πολύ να νοικιάσω ένα δικό μου σπίτι. Όλα τα ενοίκια όμως είναι πανάκριβα. Σκεφτομαι να νοικιάσω σπίτι με 400-450 ευρώ. Ψαχνω σχεδόν καινούρια χωρίς έπιπλα και με αυτές τις τιμές είναι μικροί χώροι πχ 34 τμ. Ομολογω οτι θα προτιμησω να νοικιασω μια γκαρσονιερα καινουρια και ισως λίγο ακριβη, σε περιοχη της αρεσκειας μου, παρά την ιδια τιμη σε μεγαλυτερο και παλιο ίσως σπίτι, σε περιοχή που δεν θέλω. Δεν ξερω αν συμφέρει και αν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω αργότερα στα έξοδα. Αυταααα.