ADVERTORIAL
Σε έναν κόσμο όπου η ακινησία εξαπλώνεται, όπου η απομόνωση και η κοινωνική αδράνεια μάς αφήνουν μουδιασμένους, το ARC for Dance Festival επιδιώκει να δράσει ως μια δυναμική αντιστάθμιση. Για 16η χρονιά επιστρέφει ως μια παλλόμενη πλατφόρμα έκφρασης, μετατρέποντας τη σκηνή σε χώρο αντίστασης και ελευθερίας.
Υπό το πρίσμα της «Αν-Ησυχίας», το φεστιβάλ μετατρέπει την αγωνία σε δημιουργική δύναμη, ενώ οι καλλιτέχνες/-ιδες αποκαλύπτουν τις ρωγμές μιας «εν υπνώσει» κοινωνίας, προτείνοντας νέους δρόμους.
Στους Prime Movers οι νέοι/-ες χορογράφοι παίζουν με τις αντιθέσεις: φως και σκοτάδι συνυπάρχουν κάθε στιγμή. Η Στέλλα Σπύρου με το Diasporas δημιουργεί έναν χάρτη μνήμης όπου οι χορευτές γίνονται οδηγοί μιας Οδύσσειας, ενώ η Διαμάντω Χατζηζαχαρία φτιάχνει έναν «χορό για το τέλος του κόσμου» με την αβεβαιότητα ως κίνητρο, η Filiz Bozkus AL σκαλίζει το ταραγμένο τοπίο της ύπαρξης από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας έως τις σκιές της ωριμότητας, ενώ την ίδια βραδιά ο Άγγελος Παπαδόπουλος, με το An UMBRA Story, πλάθει σκιές και πνεύματα που χορεύουν μεταξύ επιθυμίας και φόβου.
Η ενότητα ARChitects παίρνει τη σκυτάλη και μας καλεί να ανακαλύψουμε τις αθέατες γραμμές που μας ενώνουν ως οντότητες: Η Kristina Paunovski, με το ARTissue: Lineage, εμπνέεται από την παρακαταθήκη του παρελθόντος και ο Χάρης Κούσιος, μέσα από τη χορογραφία Not all wars are visible, κάνει τους θεατές συμμέτοχους στη διαμόρφωση του αποτελέσματος της πάλης των ανθρώπων.
Στο Ολύμπια Δημοτικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» ο Πάνος Μαλακτός φέρνει το NO I’M NOT, όπου τρεις χορεύτριες με εκρηκτική ενέργεια παλεύουν να ισορροπήσουν μεταξύ της αγριότητας του χορού και της ευαισθησίας της ύπαρξής τους, ενώ το έργο Tomorrowisnowtodayisyesterday της Sung Im Her μεταφέρει την επιρροή των κοινωνικών δικτύων σε μια χορευτική εμπειρία νυχτερινού κλαμπ. Στο AeReA των Panzetti & Ticconi η σημαία παύει να είναι ύφασμα και γίνεται όπλο, σύμβολο μάχης και ελευθερίας, ενώ οι κινήσεις των χορευτών εξερευνούν το τέλος της σύγκρουσης και την αναγέννηση. Η Ερμίρα Γκόρο, με το Thirst, μας θυμίζει τη δύναμη της συλλογικότητας μέσα από σύγχρονες τελετουργικές κινήσεις. Ο Alex Kros με το Me.Myself.I, οι HURyCAN με το Te odiero και η Νατάσα Φραντζή με το Garden of the Beasts διερευνούν πώς το μίσος και η αγάπη συνυπάρχουν και πώς ορίζουμε τον εαυτό μας σε έναν κόσμο γεμάτο αντιφάσεις.
Το W(h)oman της Εύας Γεωργοπούλου, ερμηνευμένο από το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, συνδυάζει σκληρή μηχανική ακρίβεια με την εύθραυστη ανθρώπινη ύπαρξη. Μαζί με τη σλοβενική ομάδα En-knap και το Masterwork for 6 dancers, μια χορογραφία που απελευθερώνει τα σώματα από τις αλυσίδες της νόρμας, υπενθυμίζοντας ότι η πραγματική ελευθερία ξεκινά όταν σταματάς να φοβάσαι να κινηθείς, κλείνει τη φετινή διοργάνωση.
Το φετινό πρόγραμμα του φεστιβάλ επιμένει ότι σε έναν κόσμο όπου η φράση «Μείνε ακίνητος, μην ενοχλήσεις» εξαπλώνεται αδυσώπητα, το να χορεύεις αποτελεί μια πράξη επαναστατική.
Όλες οι παραστάσεις του φεστιβάλ είναι δωρεάν για το κοινό, με απαραίτητη προκράτηση θέσης. Το φεστιβάλ υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΑΤΤΙΚΗ 2021-2027» και συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και από Εθνικούς Πόρους.
24 Μαΐου - 8 Ιουνίου
Ολύμπια Δημοτικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», θέατρο Δίπυλον & online
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0