ΑΝΝΕ WIAZEMSKY: ΚΟΡΙΤΣΙ

Η περίπλοκη διαδικασία της ενηλικίωσης υπό το πρίσμα της εξίσου περίπλοκης διαδικασίας των γυρισμάτων μιας ταινίας αποτελεί τον άξονα του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος της Αν Βιαζεμσκί Κορίτσι. Η βραβευμένη Γαλλίδα συγγραφέας καταγράφει την εμπειρία της ως πρωταγωνίστριας της ταινίας του Ρομπέρ Μπρεσόν Au hazard Balthasar, καταφέρνοντας, ταυτόχρονα, να αφηγηθεί την ιστορία της μύησής της στην ενήλικη ζωή.

Στα δεκαεπτά της η Αν Βιαζεμσκί αφήνει τη θαλπωρή της οικογένειάς της με παρακαταθήκη τη γεμάτη αβεβαιότητα ευχή-άδεια του παππού της, Φρανσουά Μωριάκ: «Είναι βαριά η ευθύνη που σε αφήνω να πάρεις αυτό τον άγνωστο δρόμο. Θα υπάρξουν συνέπειες, αλλά τώρα δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς ποιες [...] Έτσι κι ανοίξει η πόρτα του κλουβιού, το πουλί πάει, πέταξε... Πού όμως;». Θα βρεθεί στον περιπετειώδη κόσμο ενός κινηματογραφικού πλατό, υπό τον ασφυκτικά προστατευτικό κλοιό που της επιφυλάσσει ο σκηνοθέτης της. Επιδιώκοντας να την εντάξει στην «απόλυτη ιδιαιτερότητα του κινηματογράφου του», αναλαμβάνει τον ρόλο του μέντορα με τη διάθεση ενός επίδοξου και κτητικού εραστή. Η σχέση τους θα παραμείνει πλατωνική μέσα στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού συναισθηματικών αποχρώσεων αγάπης-μίσους. «Ναι, υπήρξαμε ζευγάρι - ένα περίεργο ζευγάρι. Ναι· ήμαστε δύο, πράγμα που με είχε κάνει ευτυχισμένη...».

Θέλοντας αφενός να αντιδράσει στον αυταρχισμό του Μπρεσόν, στην αίσθηση που της δημιουργούσε ότι «μόνο εκείνος είχε τη δύναμη να με αποδέχεται ή να με αποκλείει· πως χωρίς αυτόν δεν ήμουν τίποτα», και αφετέρου να γυρίσει οριστικά την πλάτη στην παιδική ηλικία, βρίσκει εραστή. Έτσι, κάνει το πρώτο βήμα προς την ωριμότητα, όχι μόνο τη σωματική αλλά και την ψυχολογική. Γνωρίζει την πρώτη της ερωτική απογοήτευση και προσπαθεί να την αντιμετωπίσει μέσα από την πραγματικότητα που βιώνει εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. «... Όταν χρειάστηκε να ξαναπέσω στην άκρη του δρόμου, το 'κανα με μια απελπισμένη βία [...] Παράξενο: με το να πληγωθώ σωματικά, είχα αποβάλει πολύ απ' τον άλλο πόνο και το έβλεπα να απομακρύνεται...».

Με λόγο απλό και καθημερινό, η Βιαζεμσκί καταφέρνει να οργανώσει τις αναμνήσεις της από την εποχή του Au hazard Balthasar, παραδίδοντας ένα έργο σύντομο και ταυτόχρονα πλήρες και περιεκτικό. Η συγγραφέας έχει την ικανότητα να βλέπει αποστασιοποιημένα κι επομένως ρεαλιστικά, χωρίς μεροληψία, τα όσα της συνέβησαν, ενώ την ίδια στιγμή αφηγείται με συγκινητική ειλικρίνεια την πρώτη της απόπειρα να «σταθεί» μόνη εκεί έξω. Καθώς η ταινία παίρνει τον δρόμο της, με όλο το χάος που μπορεί να προκύπτει κατά περιόδους, έτσι και το Κορίτσι δρομολογεί την προσωπική του πορεία προς την ολοκλήρωση, προσπαθώντας να βρει τη δική του ανεξάρτητη θέση στον κόσμο που ανοίγεται μπροστά του: «Ανήκω κάπου πέρα απ' όλα αυτά. Η ομίχλη ξαφνικά διαλύεται, ο Πύργος του Άιφελ ξεπροβάλλει ολοκάθαρος [...]. Απέναντι σ' αυτό το ξεκαθαρισμένο τοπίο μου φαίνεται πως διακρίνω τη ζωή μου, φευγαλέα, ως εκεί που χάνεται το βλέμμα».