ΤΡΟΥΜΑΝ ΚΑΠΟΤΕ: ΤΡΟΥΜΑΝ ΚΑΠΟΤΕ, Η ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ

Ναι, ο Τρούμαν Καπότεείναι αναμφίβολα από τις προσωπικότητεςπου δεν φέρουν πλέον κανένα ενεργόκώδικα ιδιωτικότητας. Έχουν όλοιδιαρραγεί από τη στιγμή που κατασκεύασετην ίδια του την περσόνα, breadand butter τηςποπ κουλτούρας. Οπωσδήποτε υπήρξε ακραίαεξομολογητικός, βουλιμικός με τα σχόλιαπου έκαναν τους κοσμικούς να τον λατρέψουνκαι τους εκδότες των περιοδικών τηςελίτ, όπως το «Bazaar»,να ακριβοπληρώνουν τα κείμενά του. Aυτήνη διάσταση, του λόγου που ξεχειλίζει,που γίνεται αναλυτικός, επεξηγηματικός,περιττός, φλύαρος, πικάντικος αλλά καιακριβής, ουσιαστικός, λογοτεχνικάευφυής, ξεγυμνωτικά συναισθηματικόςξεχειλίζει στο πολυσέλιδο ΤρούμανΚαπότε, Η Αλληλογραφία του που κυκλοφόρησεαπό τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε επιμέλειαΤζέραλντ Κλαρκ και μετάφραση ΜυρσίνηςΓκανά. Ένα βιβλίο που δύσκολα εγκαταλείπεις,καθώς το λοξοκοίταγμα στη ζωή του Καπότεαλλά και στις ζωές των άλλων πουπαρουσιάζει σε σκανδαλιστικές φέτες,έτοιμες να τις κατασπαράξει, είναι άκρωςγοητευτικό. Από την άλλη όμως η ανάλυσητης καθημερινότητας, το ατελείωτο namedropping και η ανασφάλεια τουΚαπότε μπορεί να προκαλέσουν ίλιγγοστον αναγνώστη που μέσα από τις επιστολέςδιατρέχει τη ζωή του συγγραφέα από το1924 ως το 1982 (δύο χρόνια πριν το θάνατότου).

Στο βιβλίο αυτό δεναποθεώνεται η τέχνη της επιστολογραφίαςαλλά αποκαλύπτεται μια συμπαγής καικαθαρή αυτοβιογραφία με τη μορφήγραμμάτων και τηλεγραφημάτων σε πρώτοπρόσωπο. Αποσπάσματα που εν τέλει δενδημιουργούν ένα σπασμένο καθρέπτη αλλάμια πολυεπίπεδη και στοχαστική εικόναγια τη ζωή του. Κάθε επιστολή είναι στηνουσία μια ακόμη ψηφίδα στην πραγματικήπροσωπογραφία του Καπότε που διαμορφώθηκεάθελά του, αφού πίστευε ότι κάποιες απόαυτές τις επιστολές θα καταστραφούν ήθα μείνουν κρυφές.

Διαβάζονταςτο Τρούμαν Καπότε, Η Αλληλογραφία του,διαπιστώνουμε ότι ήταν ένας πιστός,τρυφερός φίλος: «Τη στιγμή ακριβώςπου αποφασίζατε ότι δεν σας αγαπώ πια(στις 2:11) βρισκόσασταν χωρίς αμφιβολίαστις πιο τρυφερές μου σκέψεις, γιατίμου λείπετε είκοσι πέντε ώρες τοεικοσιτετράωρο. Όχι βέβαια ότι εσείςείστε τίποτα τρομεροί επιστολογράφοι.Πολλά βράδια ξεποδαριάζομαι για νακατέβω μέχρι το ταχυδρομείο και στησυνέχεια ξεποδαριάζομαι για να επιστρέψωμε άδεια χέρια και σκέφτομαι: Ωραίοιείναι αυτοί, τρέχουν από τη μια εκδήλωσηστην άλλη χωρίς να σκέφτονται ούτε στοελάχιστο τον καημένο τον Τρούμαν, εκείμακριά στον ανεμοδαρμένο λόφο, με μόνηπαρηγοριά τον ήχο της θάλασσας, Ωπαιδάκια, μερικές φορές είναι τόσομοναχικά εδώ πέρα. Ανυπομονώ να τελειώσωτο βιβλίο μου για να δώσω τέλος σε αυτήτην εξορία». (Tαορμίνα,Σικελία, προς τους Φίλις, Μπένετ,Χέρμπερτ).

Σε άλλεςεπιστολές αποκαλύπτεται ο ανασφαλήςκαι μάλλον αναποφάσιστος συγγραφέαςΤρούμαν Καπότε: «Μου πρόσφεραν μιαδουλειά, να κάνω ένα σενάριο για τονΒιτόριο ντε Σίκα, αλλά δίσταζα για τόσοκαιρό, που πήραν κάποιον άλλο. Τώραμετανιώνω λίγο - αν μη τι άλλο θα έδινεένα τέλος στα οικονομικά μου προβλήματαπου γίνονται όλο και πιο σοβαρά. Αλλάθα ήταν ανέντιμο από μέρους μου να τοδεχτώ, γιατί δεν μου άρεσε καθόλου ηιστορία που και εκτός αυτού πρέπει,πρέπει να συνεχίσω τη δική μου δουλειά»(Ρώμη, προς τον Σέσιλ Μπίτον). Το φλερτ,η σαρκική επιθυμία εντοπίζονται σεσπαράγματα στις επιστολές του καιμερικές φορές είναι οπωσδήποτεγαργαλιστικές: «Οσο για την ταινίαδεν την σκέφτομαι και πολύ, τα γυρίσματαείχαν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον.Ξεκίνησα μ' έναν τρομερό καβγά με τονΜοντγκόμερι Κλιφτ - για έξι εβδομάδεςμισούσαμε ο ένας τον άλλο, αλλά μετά(αυτό είναι μόνο για τα δικά σου μάτια!)ξεκινήσαμε ένα είδος ανάλαφρου φλερτ,που άρχισε να παίρνει διαστάσεις μέχριπου πραγματικά άγγιξε τροπικά κλίματα.Τίποτα πολύ σοβαρό -δεν χαλάω το σπιτικόμου-, αλλά είχε αρκετή πλάκα, και τέλοςπάντως είναι πραγματικά απίστευταγλυκός και μου αρέσει πολύ. Φεύγει τηνεπόμενη βδομάδα, πάει στη Χαβάη να παίξειστο Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι. Ή άλλωςΞέρασμα...» (Ρώμη, προς τον ΆντριουΛίντον).

Όσο και αντο κουτσομπολιό, τα καυστικά σχόλια καιη συχνά επιφανειακή δομή των επιθυμιώντου διατρέχουν τις επιστολές του δενπερνάει απαρατήρητη η ανάγκη του γιατρυφερότητα, για συμμετοχή στη ζωή τωνάλλων. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στιςπροσφωνήσεις που χρησιμοποιεί, για νατο διαπιστώσει: Αγαπητή μου Μπεκατσούλα,Αγαπητή Μανόλια, Καρδούλες μου, Αγαπούλα,Αγαπημένο μου αρνάκι... Ή να διαβάσειτην αυθόρμητη αντίδρασή του όταν έμαθεγια το θάνατο της Μέριλιν Μονρόε: «Δενμπορώ να το πιστέψω ότι η Μέριλιν είναινεκρή. Ήταν τόσο καλόκαρδο κορίτσι, τόσοαγνή πραγματικά, τόσο πολύ στην πλευράτων αγγέλων. Καημένο μωράκι. Ο Θεός νατην έχει καλά».