Μικρή έγραφεποιήματα. Παιδική αντίσταση στα αυτονόηταπινέλα και στις μπογιές της μητέρας καιτου παππού που ήταν ζωγράφοι; Μπορεί.Μια μέρα, όμως, μέσα από τις αμφιβολίεςτης πρώιμη δέσμευσης από ένα γάμο καιτρία παιδιά, οι αναμνήσεις κέρδισαν καιτα ποιήματα έγιναν εικόνες. Η ΛίζηΚαλλιγά κατάλαβε ότι ήταν γεννημένηγια να παρατηρεί τον κόσμο γύρω της καινα τον αποτυπώνει στις δικές της εικόνες.Σχολή Καλών Τεχνών, χωρισμός, κρίσηταυτότητας, χαρακτικά, ζωγραφική,φωτογραφία, διεθνείς εκθέσεις, διακρίσεις.Μια πορεία που δείχνει απόφαση καιπροσήλωση, ίσως και μια βιασύνη νακερδηθεί ο χαμένος καιρός. Μόνο που ηΚαλλιγά δεν βιάζεται στην τέχνη της.Παιδεύει τα θέματά της μήνες, εποχές,χρόνια, κι εκεί που λέει ότι πάει, αυτόήταν, μια φευγαλέα ματιά απ' το παράθυροστο λουσμένο με φως σπίτι στις Σπέτσεςπυροδοτεί μια νέα αναζήτηση.
«Έναπρωί έστρωνα το κρεβάτι μου και η ματιάμου έπιασε μια εικόνα της θάλασσας καιτης αντανάκλασης του φωτός που δεν είχαξαναδεί ποτέ. Ήταν η αρχική έκπληξη πουοδήγησε στην άκρη του νήματος μιαςιστορίας που κρατάει 10 χρόνια». Ηπροσωπική θαλασσινή αναζήτηση στοεξοχικό που μεγάλωσε ξεκίνησε από τηνπαλιότερη ενότητα «Κολυμβητές»»(Πρώτο βραβείο Μπιενάλε Αλεξάνδρειας2005) και συνεχίζεται σε λίγες μέρες στηνΎδρα. Στην τωρινή φωτογραφική ενότητατων «Sea Pastels», η έκπληξη γίνεταιξανά εικόνα, η μεγέθυνση τοπίο, η εικόναφλουτάρει από τον εκτυφλωτικό ήλιο, τοσώμα χάνει τα όριά του, διαχέεται, μοιάζειμε χάρτη, τόπο, σύννεφο. Η θάλασσα αλλάζειυφή, σύσταση, χρώμα - σκούρο μπλε, ασημί,μολυβί, μoβ.Το νερό πυκνό, άγριο, μαλακό, διάφανο,έλκει το φως, αντανακλά, μεταμορφώνεται.
Χωρίς να το θέλει τα έργα της (όλα σχεδόν)μοιάζουν να είναι ελληνικά. Από τηνπαλιότερη Αφροδίτη της Μήλου και τηνΙερά Οδό ως τα «Sea Pastels» βλέπειςχωνεμένη την ιστορία με το χρώμα, τονήλιο, τον ουρανό. «Είναι αλήθεια αυτό,αν και δεν το επεδίωξα ποτέ. Αγαπώ πολύτην ιστορία και λατρεύω το φως καιθάλασσα». Και τις αντιθέσεις. Αλλιώςπώς γίνεται οι «Κολυμβητές» απόμικρές μαύρες κουκίδες σε έντονομαυρόασπρο κοντράστ όταν ξεκίνησαν, νακαταλήγουν μέσα στα χρόνια λουσμένοιστο φως, με χρώματα της θάλασσας καισώματα που θυμίζουν νησιά; «Τα έργαμου μοιάζουν με κεφάλαια από το ίδιοβιβλίο. Ακολουθώ ένα αίνιγμα που ζητάειτη λύση του και δεν ησυχάζω αν δεν τοφτάσω μέχρι το τέρμα».
Στην κουβένταμας επανέρχεται συχνά το θέμα τηςπαρατήρησης. Πώς γίνεται να βλέπειςκάτι κάθε μέρα, να σου είναι οικείο καιμια μαγική στιγμή να το βλέπεις εντελώςδιαφορετικό. «Είναι μια στιγμήέκπληξης και απόλυτης διαύγειας. Σεόλους μας συμβαίνει αυτό. Μόνο που πρέπεινα εμπιστευτείς το ένστικτό σου».Και η εγκεφαλικότητα στην τέχνη; Υπάρχει;«Ο καλλιτέχνης παίρνει κάποιες πολύσημαντικές αποφάσεις πάνω στη δουλειάτου. Αλλά η τέχνη είναι μια διαδικασίασυναισθηματική. Τα αυθεντικά έργα τέχνηςέχουν μέσα τους το βίωμα του καλλιτέχνηκαι την ανάγκη του να το εκφράσει».
Κι εκείνη, πέρα από την αγάπη της για τηθάλασσα και το ελληνικό φως τι άλλο βαθύθέλει να εκφράσει; «Μέσα στη θάλασσατο σώμα χάνει τις ιδιότητες που ξέρουμε.Γίνεται ένας καινούργιος, απέραντοςκόσμος χωρίς όρια». Και η ματιά τουκαλλιτέχνη; Παρατηρεί τον κόσμο απόαπόσταση ή γίνεται ένα μ' αυτόν; «Τράβηξατα "Sea Pastels" από τη βεράντα του σπιτιούμου, σε απόσταση 50 μέτρων από την παραλία.Όμως ποτέ δεν σκέφτηκα ότι δεν ήμουνεντελώς μέσα σε αυτό που έβλεπα».Ίσως και να χρειάζεται η απόσταση γιανα δεις καθαρά. Κρυφά, μέσα από παράθυρα,ακίνητος και πάντα σε απόσταση έγραψεο Προυστ την εποποιία του για τιςδιαλείψεις της καρδιάς. «Είναι μιασχέση εξ αποστάσεως, όμως βαθιά, απόλυτη,εναργής και τρομερά επιτακτική. Δες τονΒερμέερ, που υμνήθηκε τόσο από τονΠρουστ. Ακίνητη αιωνιότητα. Όλος ο χρόνοςσταματημένος σε μια στιγμή».
