Δεν είναι απαραίτητο να είσαι «παικταράς» για να συνθέσεις μεγάλα τραγούδια. Δεν είναι «παικταράς» ο Bob Dylan ας πούμε, ούτε υπήρξε παικταράς ο John Lennon. Ορισμένες, όμως, φορές το ταλέντο να γράφεις και να παρουσιάζεις τραγουδάρες συνδέεται και με την παικτική δεξιοτεχνία, και καμιά φορά όλα αυτά μαζί «χτυπάνε» κορυφή, όπως στην περίπτωση του Prince.
Το 2004 (ήταν 15 Μαρτίου) σχηματίστηκε ένα στιγμιαίο σούπερ γκρουπ στην Αμερική, στο Waldorf-Astoria Hotel της Νέας Υόρκης, για να καλωσορίσει στις τάξεις τού Rock and Roll Hall of Fame τον ήδη τότε στον… άλλο κόσμο George Harrison.
Στη σκηνή θα βρεθούν για να τιμήσουν τον σπουδαίο Beatle, που είχε γράψει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια των Σκαθαριών (“Here comes the sun”, “Something”, “Taxman”, “It’s all too much”, “While my guitar gently weeps”, “Within’ you without you”…) οι φίλοι του από τους Traveling Wilburys, ο Tom Petty και ο Jeff Lynne δηλαδή, και ακόμη ο Steve Winwood, ο γιός του Dhani Harrison και βεβαίως ο Prince.
Το κομμάτι που επέλεξαν να αποδώσουν live ήταν το θρυλικό “While my guitar gently weeps”, ένα… απλό αριστούργημα από το “The White Album” των Beatles, το οποίο αντιμετωπίστηκε όπως θα του άξιζε. Όπως θα άξιζε και στο τραγούδι, αλλά και στη φήμη όλων αυτών των ανθρώπων.
Όλοι είναι εντυπωσιακοί –θα τους δείτε στο βίντεο–, αλλά ο Prince, που σκάει «μπροστά» μετά τα τρεισήμισι λεπτά, με τη φοβερή κόκκινη καπελαδούρα του και τους επίσης κόκκινους γιακάδες «ελικόπτερα», είναι, απλώς, απίστευτος.
Ένα ανεπανάληπτο κιθαριστικό σόλο, που κολλάει τα led σε κάθε δευτερόλεπτό του και που σε κάνει να τα χάσεις… ακόμη και μετά την ολοκλήρωσή του.
Ο Prince σολάρει στον ουρανό, όντας επί γης, και καθώς βρίσκεται έτσι μόνος του σ’ έναν άλλο κόσμο, στο δικό του κόσμο, κάνει την τελευταία κίνηση.
Είναι μια ανεπανάληπτη στιγμή κάθαρσης. Το σώμα τα έχει δώσει όλα, αλλά η ψυχή οφείλει κάτι ακόμη…
σχόλια