Τα γνωστά: Το χάραμα της 2ας Νοεμβρίου 1975 το πτώμα του Πιέρ Πάολο Παζολίνι βρίσκεται πεταμένο στις λάσπες, δίπλα στο παλιό υδραγωγείο της Όστιας.
Στη 1.30 το μεσημέρι, ένα περιπολικό σταματάει έναν 17χρονο που οδηγεί με υπερβολική ταχύτητα στο αντίθετο ρεύμα του παραλιακού δρόμου προς την Όστια. Ονομάζεται Πίνο Πελόζι και το αυτοκίνητο που οδηγεί –μια Alfa Romeo μεταλλικού χρώματος– είναι του Παζολίνι. Όπως θ’ αποδειχτεί στην αυτοψία, με αυτό το αυτοκίνητο είχε περάσει πάνω από το σώμα του Παζολίνι, λιώνοντάς το, τρεις φορές.
— Πίνο, πόσο χρονών είσαι τώρα;
Περίπου 25.
— Και πόσα πέρασες στη φυλακή;
Σχεδόν τα 8.
— Ποιός ήσουν στα 17 σου χρόνια;
Ήμουνα ένα επαρχιωτόπουλο. Δούλευα και τα παράτησα. Είχα ανάγκη από χρήματα. Ζούσα με φίλους. Πηγαίναμε σε οικογενειακές γιορτές, καμιά φορά στην ντισκοτέκ –τα γνωστά.
Δεν μ' αρέσει η λέξη «σκοτώνω». Εγώ είμαι υπεύθυνος για τον αθέλητο θάνατο του Παζολίνι... Θέλω να τα βρίσκουμε, αλλά, όλα κι όλα, όποιος θέλει να με θίξει του απαντώ βίαια. Κι ο Παζολίνι στάθηκε βίαιος εκείνη τη φορά μαζί μου. Ήθελε να με βιάσει και φοβάμαι πως θα μπορούσε ακόμα και να με σκοτώσει.
— Εκείνο τον καιρό τι ήξερες για την ομοφυλοφιλία;
Πως ήταν ένα βίτσιο. Δεν γνώριζα ομοφυλόφιλους και δεν σύχναζα στα μέρη τους. Δεν είχα ποτέ εμπειρίες με δάυτους.
— Σκέφτεσαι πως σε μια διαφορετική κοινωνία, όπου η ομοφυλοφιλία θα’ ταν κάτι το φυσικό, θα σου συνέβαινε να σκοτώσεις έναν ομοφυλόφικο;
Δεν μ’ αρέσει η λέξη «σκοτώνω». Εγώ είμαι υπεύθυνος για τον αθέλητο θάνατο του Παζολίνι... Θέλω να συνδιαλέγομαι, αλλά, όλα κι όλα, όποιος θέλει να με θίξει του απαντώ βίαια. Κι ο Παζολίνι στάθηκε βίαιος εκείνη τη φορά μαζί μου. Ήθελε να με βιάσει και φοβάμαι πως θα μπορούσε ακόμα και να με σκοτώσει.
— Ο Παζολίνι σε είχε βρίσει ή απειλήσει; Σου φαινόταν για βίαιος;
Όχι, φαινόταν φυσιολογικός. Είχαμε μιλήσει λιγάκι.
-Και συ τι ήθελες να κάνεις;
-Εγώ ήθελα να πάρω τα λεφτά και να γυρίσω σπίτι.
Το βράδυ της 1ης Νοεμβρίου ο Πελόζι συναντιέται με τρεις φίλους στην πλατεία του Τσικουετσέντο – τόπος συνάντησης ομοφυλόφιλων. Στέκονται κάτω από τις καμάρες και κουβεντιάζουν σε ποιο πορνοσινεμά να μπουν. Τότε φτάνει ο Παζολίνι...
Ναι, και μου ζήτησε να πάω μια βόλτα μαζί του. Κι εγώ του ‘πα εντάξει... Πάμε.
— Χωρίς χρήματα;
Με χρήματα, είχαμε συμφωνήσει στις 20 χιλιάδες λιρέτες. Τις είχα ανάγκη, γιατί μου ’χε χαλάσει το μηχανάκι.
— Κι εσύ τον σκότωσες.
Μα εγώ ούτε που ‘ξερα πως ήταν νεκρός. Τον χτύπησα με το μπαστούνι κι έφυγα. Τον άφησα να σέρνεται στο χώμα. Και ποιος την ήξερε την Όστια; Δεν είχα ξαναπάει από ‘κει. Που να πάω με τα πόδια στις 2 τη νύχτα;
Ο Πελόζι ομολογεί στην αστυνομία ότι αναγνώρισε το σκηνοθέτη πριν καν εκείνος συστηθεί. Λέει ότι έφαγαν μαζί σε κάποιο εστιατόριο κι έπειτα κατευθύνθηκαν στην Όστια με το αυτοκίνητο του θύματος. Εκεί ο Παζολίνι του ζήτησε φορτικά να κάνουν έρωτα και μάλιστα ισχυρίζεται ότι τον χτύπησε μ’ ένα κομμάτι ξύλο, επιχειρώντας να τον βιάσει. Με ένα μπαστούνι του γκολφ που ήταν στο πίσω κάθισμα κι έπειτα μ’ένα καδρόνι, ο Πελόζι χτύπησε επανειλημμένα το θύμα στο κεφάλι.
— Πίνο, εδώ που τα λέμε, πιστεύεις πως ο κώλος σου αξίζει τη ζωή ενός ανθρώπου;
Τι λόγια είναι αυτά;! Αφού είναι κάτι που δεν μου πάει. Μη με κατακρίνεις όμως γι’ αυτό. Το ξέρω πως σκέφτεσαι ότι είμαι παλιομοδίτης μ’ αυτό μου το ταμπού.
Το δικαστήριο ανηλικων την άνοιξη του ’76 καταδικάζει τον Πελόζι για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε 9 χρόνια, 7 μήνες και 10 μέρες. Η Οριάνα Φαλάτσι δηλώνει ανοιχτά, ότι σύμφωνα με πληροφορίες της, το έγκλημα είναι πολιτικό και διαπράχθηκε από περισσότερα του ενός άτομα. Η Κάρλα Ροντονά δημοσιεύει ένα μακρύ κατάλογο παραλείψεων και αποσιωπήσεων κατά τη διάρκεια της ανακριτικής έρευνας. Η αναθεώρηση της δίκης δεν τροποποιεί την ισχύουσα ποινή.
— Πίνο, κατά τη γνώμη σου είναι δίκαιο αυτό που πλήρωσες;
Όχι, πλήρωσα ακριβά. Τόσο μέσα στη φυλακή, όσο και ηθικά. Στο λέω εγώ, πως κατά βάθος είμαι αγνός. Ήμουνα ένας άπειρος –το είπα και στο δικαστήριο. Κι όλοι κάναν τόση φασαρία –ακόμα και η δικαιοσύνη μπέρδεψε τα πράγματα. Τα διηγήθηκα όλα στο βιβλίο μου. Το ‘ξερες πως έγραψα ένα βιβλίο; Όμως πρέπει να πω πως θα μπορούσα να την είχα και χειρότερα.
— Δηλαδή;
Δηλαδή, αν μου συνέβαινε μ’ έναν άγνωστο μάλλον θα το ‘χα πληρώσει πολύ περισσότερο, επειδή για τον Παζολίνι το ‘ξεραν πως ήταν ομοφυλόφιλος∙ αλλά για έναν άγνωστο ποιος θα με πίστευε πως ήθελε να με βιάσει;
Μετά τον έβδομο χρόνο της κράτησης του ο Πελόζι εκτίει εναλλακτική ποινή. Το πρωί δουλεύει σ’ένα φούρνο, το μεσημέρι τρώει σπίτι του, το βράδυ κοιμάται στη φυλακή. Γράφει ποιήματα, διαβάζει και το Μάϊο του ’83 δίνει –επί πληρωμή- την πρώτη του συνέντευξη στον Andrea Pini του περιοδικού Babilonia.
— Στη φυλακή πήρες γράμματα, μηνύματα;
Ένα σωρό άτομα μου ‘γραψαν: Ένας καθηγητής ήθελε να με βοηθήσει, έλεγε πως θα ‘γραφε στον Πάπα να μου δώσει χάρη. Ένα κορίτσι μου ‘στειλε ένα γράμμα με χίλιες λιρέτες. Άλλα κορίτσια φακέλους με τούφες από τα μαλλιά τους. Είναι μια κυρία στη Νάπολη που μου ‘γραψε: «Είμαι ερωτευμένη μαζί σου, μόλις βγεις έλα στη Νάπολη, θα σου δώσω εγώ λεφτά»... Από το Μεξικό μου ζήτησαν μια φωτογραφία με αυτόγραφο, από τη Βραζιλία ένας καθηγητής πανεπιστημίου μου ‘γραφε πως υπήρχαν κορίτσια που θέλανε να με παντρευτούν...
Η ιατροδικαστική έκθεση αναφέρει: «Το σώμα βρέθηκε μπρούμυτα. Το ένα χέρι απλωμένο και το άλλο σκεπασμένο από το κορμί. Τα μαλλιά κολλημένα από τα αίματα. Το πρόσωπο γδαρμένο, παραμορφωμένο από το πρήξιμο και τους μώλωπες. Μελανά και κόκκινα από το αίμα τα χέρια του. Τα δάχτυλα του αριστερού χεριού σπασμένα ή κομμένα. Το αριστερό σαγόνι σπασμένο. Η μύτη συμπιεσμένη, στραμμένη βίαια προς τα δεξιά. Τα αυτιά μισοκομμένα και το αριστερό ξεριζωμένο. Πληγές στους ώμους, στο θώρακα, στα ισχία, με φανερά ίχνη από τα λάστιχα του αυτοκινήτου. Μεγάλο σχίσιμο ανάμεσα στο λαιμό και τον αυχένα. Δέκα πλευρά σπασμένα, σπασμένο το στέρνο. Το συκώτι διάρρηκτο σε δυο μεριές. Η καρδιά ραγισμένη».
Τα γνωστά.
σχόλια