ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπό άλλες συνθήκες, θα θεωρούσα παντελώς γελοίο να γράψω ένα μήνυμα σε ένα δημόσιο μέσο, μοιράζοντας κάτι από την ιδιωτική μου ζωή -πόσο μάλλον κάτι τόσο ιδιαίτερο!- με ένα μάτσο αγνώστους και έχοντας πλήρης επίγνωση της νοσηρότητας που επικρατεί. Αλλά αποφάσισα να το κάνω, σκεπτόμενος ότι κατά πάσα πιθανότητα, θα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα επιθυμούν ό,τι επιθυμούσα κι εγώ όλη μου την ζωή, αλλά κοινωνικοί παράγοντες, εν τέλει τους εμποδίζουν. Είμαι 36 ετών, ομοφυλόφιλος με μία μακροχρόνια, μονογαμική και βαθιά ισορροπημένη σχέση με έναν άνθρωπο που αγαπώ πιο πολύ και από την ζωή μου. Το αμέσως επόμενο, λατρεμένο πρόσωπο της ζωής μου είναι η παιδική μου φίλη, η Ηλέκτρα μου, με την οποία μεγαλώσαμε στη κυριολεξία μαζί, ταξιδέψαμεστον κόσμο, περάσαμε 6 μαγικά χρόνια ως φοιτητές στο Παρίσι και είναι η πρώτη μου και πιο σταθερή σχέση της ζωής μου. Είναι το σημείο αναφοράς μου. Χωρίς την Ηλέκτρα χάνεται όχι η μισή αλλά όλη μου η ζωή. Από έφηβοι, λέγαμε ότι μια μέρα θα κάνουμε μαζί παιδί και γελούσαμε. Και το αστείο συνέχιζε όσο τα χρόνια περνούσαν κάι μας έβρισκαν σταθερά μαζί. Η αλήθεια είναι πως πάντα ονειρευόμουν να κάνω ένα παιδί και αν ποτέ έκανα, θα ήθελα να είναι αυτός ο άνθρωπος η μητέρα τους.Πριν από δυο χρόνια και εφόσον χώρισε από μια μακροχρόνια σχέση που στο παρά πέντε θα έφτανε στα σκαλιά της εκκλησίας, αγοράσαμε από κοινού μια μονοκατοικία δύο ορόφων. Στον πρώτο μένω εγώ με τον σύντροφο μου και στον δεύτερο η Ηλέκτρα.Συνειδητοποιήσαμε τότε, ότι πραγματοποιήσαμε το πρώτο μας παιδικό όνειρο : Να είμαστε κάποτε σε θέση να αγοράσουμε δικό μας σπίτι και να μένουμε μαζί!Αυτό που έμεινε να εκπληρωθεί ήταν το δεύτερο και μεγαλύτερο! Να κάνουμε παιδί. Έχοντας την πλήρη υποστήριξη της οικογένειας της (που με αγάπα σαν δικό τους παιδί) , της μητέρας μου, της αδερφής μου και του συντρόφου μου, κάναμε το μεγάλο βήμα! Πήγαμε σε γιατρό στο Λονδίνο και με μερικές συνεδρίες, τα καταφέραμε!Χθες το πρωί, γεννήθηκε η κόρη μας και μετά από 15 τέταρτο, ο γιος μας! Αυτό που αισθάνομαι δεν χωρά σε καμιά λέξη. Οι έννοιες τους είναι φτωχές για να περιγράψουν το μεγαλείο. Αισθάνομαι για πρώτη φορά 100% ευτυχής, ολοκληρωμένος και συνειδητοποιημένος γνωρίζοντας πως έχω μια μεγάλη ευθύνη : Να μεγαλώσουμε δύο ολοκληρωμένους ανθρώπους. Έχουμε τόση αγάπη μέσα μας που πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε ή έστω θα παλέψουμε μέχρι θανάτου για να το πλησιάσουμε... Ο πατέρας μου ήταν ο μόνος αρνητικός στην όλη υπόθεση ("τι θα πει ο κόσμος; ") μέχρι σήμερα που ήρθε να δει τα εγγόνια του και έκλαψε για πρώτη φορά στη ζωή του σαν παιδί! Αυτά... Εύχομαι τα καλύτερα και σε εσάς! Και τα καλύτερα είναι στο δικό σας χέρι να τα φέρετε, να τα χτίσετε! Είναι στάση ζωής... Και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν!Φιλιά