ΜΟΥΣΙΚΗ
Μουσική /

Τι είναι αυτό που κάνει το "The Wall" των Pink Floyd τόσο ξεχωριστό;

Η σημειολογία του τη σημερινή εποχή, 36 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.

Τι είναι αυτό που κάνει το "The Wall" των Pink Floyd τόσο ξεχωριστό; Facebook Twitter
ΜΟΥΣΙΚΗ / ΘΕΜΑΤΑ
ΜΟΥΣΙΚΗ / ΘΕΜΑΤΑ
8

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΚΑΣΙΔΗ

Την επόμενη Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου θα προβληθεί σε ταυτόχρονη μετάδοση σε επιλεγμένες πόλεις όλου του κόσμου (μεταξύ αυτών και η Αθήνα) το κύκνειο άσμα των Pink Floyd "The Wall", ένα διπλό album που γράφτηκε το 1979 κι έκτοτε έχει πουλήσει πάνω από 20 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.


Να θυμίσουμε ότι τον Ιούλιο του 2013, ο Roger Waters είχε επισκεφτεί τη χώρα μας προκειμένου να παρουσιάσει live το συγκεκριμένο έργο, ενώ το ίδιο εγχείρημα πραγματοποίησε με απόλυτη επιτυχία το καλοκαίρι του 2011, όταν δεκάδες χιλιάδες κόσμου συνέρρευσαν στο κλειστό του Ο.Α.Κ.Α για να παρακολουθήσουν τη μεγάλη αυτή ροκ όπερα.

Τι είναι αυτό όμως που κάνει το "Τhe Wall" ύστερα από 36 χρόνια τόσο ξεχωριστό;

Αν μη τι άλλο, δεν είναι λίγες οι rock κυκλοφορίες που - ενώ γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν - ακούγονται το ίδιο φρέσκες και σήμερα. Υπάρχει, ωστόσο, κάτι στο "The Wall" που φαίνεται να μαγνητίζει το κοινό λίγο περισσότερο. Και αυτό δεν είναι μόνο το (εξαιρετικό) μουσικό του μέρος.

Κάποιες στιγμές το τείχος λειτουργεί ως καταφύγιο μέσα στο οποίο μπορούμε να νιώσουμε προστατευμένοι και να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Ωστόσο, υπάρχει ο κίνδυνος να μείνουμε για πάντα εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τείχος. Και τότε αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε στον μαρασμό.

Αν εξετάσει κανείς το concept του album, τότε θα διαπιστώσει ότι έχει να κάνει με την αποξένωση του τραγουδιστή από τα υπόλοιπα μέλη του group του, από τους θαυμαστές του κι εν τέλει από τον κοινωνικό του περίγυρο. Τραύματα βαθιά ριζωμένα μέσα του από την παιδική του ηλικία βγαίνουν στην επιφάνεια στο απόγειο της καριέρας του και τον οδηγούν σε ένα συναισθηματικό τέλμα. Το ερώτημα, όμως, που γεννάται είναι το εξής: μπορεί ένας απλός θεατής να ταυτιστεί μ' έναν πλούσιο star που βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση; Και αν ναι, πόσο "rock" κι επαναστατικό μπορεί να θεωρηθεί αυτό;

Η απάντηση έρχεται μέσα από την εικόνα της σημερινής κοινωνίας. Πιο συγκεκριμένα από τα τείχη από τα οποία κατακλυζόμαστε ως οντότητες.

- Τείχη που βάζουμε στις σχέσεις με τους γύρω μας, όταν ο εγωισμός και το συμφέρον πνίγουν κάθε είδους σωματική και ψυχική επαφή με αποτέλεσμα να κλεινόμαστε στον εαυτό μας.

- Τείχη που βάζουμε στον εργασιακό μας χώρο, όταν - αντί της συνεργασίας και της κοινής προσπάθειας - επικρατεί ο ανταγωνισμός.

- Τείχη που βάζουμε στα ενδιαφέροντα μας όταν - προκειμένου να χτίσουμε την πολυπόθητη καριέρα - ξεχνάμε τι πραγματικά μας αρέσει και μας γεμίζει.

- Τείχη που βάζουμε στους γειτονικούς μας λαούς, όταν - όντας δέσμιοι κάποιων κερδοσκόπων - βιώνουμε την προκατάληψη εις βάρος μας, τη ντροπή και τον εξευτελισμό.


- Τείχη που βάζουμε σε βασανισμένους συνανθρώπους μας με διαφορετικά εμφανισιακά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά που αντί να τους στηρίξουμε και να απαλύνουμε τον πόνο τους, τους συμπεριφερόμαστε με μένος και ρατσισμό.

Κάποιες στιγμές, βέβαια, το τείχος λειτουργεί ως καταφύγιο μέσα στο οποίο μπορούμε να νιώσουμε προστατευμένοι και να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Ωστόσο, υπάρχει ο κίνδυνος να μείνουμε για πάντα εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τείχος. Και τότε αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε στον μαρασμό.

Φαίνεται λοιπόν ότι το "The Wall", έπειτα από τόσα χρόνια ακούγεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Το ζήτημα είναι αν θα γκρεμίσουμε το τείχος που μας περιβάλλει. Ο Roger Waters τα κατάφερε και νίκησε τους προσωπικούς του δαίμονες. Εμείς;


* Ο Γιώργος Καρακασίδης είναι παραγωγός του www.desertradio.gr

8

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Έπαθα νευρολογική διαταραχή, είχα αυτοκτονικές σκέψεις» - Κι εκεί γεννήθηκε ο Ivy Robins

Μουσική / Πέτρος Βεντουρής: «Έγραψα τραγούδια για να μην πεθάνω»

Όταν ο Πέτρος Βεντουρής βυθίστηκε στη σιωπή της κατάθλιψης, γεννήθηκε ένας άλλος εαυτός, ο Ivy Robins. Και περνώντας από το σκοτάδι, την απώλεια και την ψυχοθεραπεία, βρήκε τη μουσική που τον έκανε ξανά λειτουργικό.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Φεστιβάλ Ελάτειας: Εκεί που η μουσική στήνει φωλιά κάτω απ’ τα πλατάνια εδώ και 12 χρόνια

Φεστιβαλ Ελάτειας / «Δεν ήταν φεστιβάλ, δεν υπήρχε σκηνή, ούτε πρόγραμμα»

Ξεκίνησε ως ένα πάρτι στο δάσος. Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, το Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας έχει γίνει σημείο αναφοράς για όσους πιστεύουν στη δύναμη της κοινότητας, της αυθεντικότητας και της μουσικής που ενώνει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Φιλιώ Πυργάκη (1939-2021) : «Το δημοτικό, παιδί μου, δεν είναι τραγούδι για να πλένεις τα πιάτα…»

Μουσική / Φιλιώ Πυργάκη: «Το δημοτικό, παιδί μου, δεν είναι τραγούδι για να πλένεις τα πιάτα…»

«Λέω κουράστηκα, αλλά μόλις ανέβω εκεί πάνω στο παλκοσένικο γίνομαι αλλιώτικος άνθρωπος». Η κορυφαία των Ελληνικών πανηγυριών, που πέθανε σαν σήμερα το 2021, είχε μιλήσει στη LIFO για μιαν Ελλάδα που υπνοβατεί στο DNA μας.
M. HULOT
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Πόσο τελικά έχει ακυρωθεί ο Morrissey;

Μουσική / Morrissey: Η συναυλία ακυρώθηκε, το beef συνεχίζεται

Η πορεία ενός από τους πιο δημοφιλείς μουσικούς της εποχής μας έχει έχει στιγματιστεί από τις πολιτικές του τοποθετήσεις υπέρ ενός ακροδεξιού κόμματος, καθώς και από τις προκλητικές δηλώσεις του για ζητήματα όπως η μετανάστευση, η ισλαμοφοβία και η πολιτική ορθότητα. Το κοινό χωρίζεται στα δύο. Τι πιστεύει η κάθε πλευρά;
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Νταϊάνα Ρος, η βασίλισσα της μουσικής 

Μουσική / Νταϊάνα Ρος: «Θέλει χρόνο και δουλειά για να γίνεις Diva, δεν είναι τόσο απλό»

Μια από τις πιο μεγάλες τραγουδίστριες του πλανήτη, η ακαταπόνητη ερμηνεύτρια που με τη μαγνητική της παρουσία μαγεύει το κοινό, είναι ένα φαινόμενο πιο ασυνήθιστο από όσο νομίζετε. Έρχεται σε λίγες μέρες στην Αθήνα για μια μοναδική συναυλία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
105’ με τον Rack

Μουσική / Rack: «Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει»

Γιος του Λεκτικού Επεξεργαστή και με καριέρα που εκτοξεύτηκε νωρίς, ο δημοφιλής ράπερ έχει αλλάξει ρότα. Στα 25 του, πιο ήρεμος από ποτέ, απολαμβάνει μια φήμη που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ.
M. HULOT

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
4 σχόλια
Mooncild74
Για μένα είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους, η ταινία δε μου μιλάει ακόμη και σήμερα ! Είμαι μία από τους τυχερούς που είχα καταφέρει να πάω στη συναυλία στο ΟΑΚΑ το 80κάτι και δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.Όσον αφορά στην αποτίμηση του, θα ήθελα να γράψω -ελπίζω να μην θεωρηθεί υπερβολικό- ότι το THE WALL καταφέρνει να μου μιλάει ακόμη και σήμερα, όπως μου μιλούσε πριν από τόσα χρόνια.Ο μοναδικός τρόπος που συγκερνά το ειδικό με το γενικό και το προσωπικό με το συλλογικό (εκφασισμός, μοναξιά, πόλεμος, βιώματα, κλπ) τον καθιστούν πλέον κλασσικό. (Άλλωστε ο όρος κλασσικό αναφέρεται μεταξύ άλλων σε αυτό το βιβλίο/έργο/σύνθεση που το καθιστά διαχρονικό και πάντα επίκαρο).Και κάτι τελευταίο. Ως έφηβη, ταυτιζόμουν με το μεγαλύτερο μέρος των εικόνων, των μουσικών στιγμών και των στίχων.Ως ενήλικη, 40+ και πλέον μητέρα ταυτίζομαι ακόμη με τα ίδια στοιχεία, τα οποία όμως δεν είχα τη δυνατότητα να νιώσω. Πώς να το εκφράσω καλύτερα ;Ως έφηβη επαναστατούσα, αγκομαχούσα και πνιγόμουν όπως ο ήρωας. Ως μητέρα δαγκώνομαι και αμφιταλαντεύομαι από τη συντηρητικότητα της καθεστηκυίας τάξης (όπως εμφανίζεται στην ταινία: Γονείς, δάσκαλοι, κυβερνώντες). Ανήκω και δεν ανήκω σε αυτή.Το νιώθει κανένας άλλος ρε παιδιά από τους μεγαλύτερους ή να πάω στον γιατρό ;
PapaChango
Το The Wall δεν είναι απλά μουσικό άλμπουμ αλλά θεατρική μουσική παράσταση. Ροκ όπερα ίσως. Για το λόγο αυτό ίσως απλά ακούγοντάς τον δίσκο να μην κατανοεί κάποιος την πλήρη διάσταση του. Οποίος είχε τη χαρά να δει την τελευταία παράσταση το 2011/13, ποσό μάλλον και την πρώτη το 80' με τα υπόλοιπα μέλη δεν μπορεί παρά να μην αναγνωρίσει το αριστούργημα αυτό.Ή ταινία είναι επίσης εξαιρετική αλλά δεν συγκρίνεται με το live.
xouftalo
xouftalo
Η δική μου γνώμη, είναι ότι πρόκειται για έναν από εκείνους τους δίσκους που χαιρετίστηκαν σαν αριστουργήματα όταν κυκλοφόρησαν, αλλά έχουν ξεφτίσει πάρα πολύ με τα χρόνια. Σήμερα ο δίσκος αυτός μου ακούγεται πομπώδης. Και τα θέματα του υπερβολικά και οι στίχοι του πολύ προφανείς και η μουσική φλύαρη. Εννοείται πως έχει πάρα πολλές καλές στιγμές, αλλά αποκαλύπτει την εικόνα ενός συγκροτήματος που είχε τελειώσει-ουσιαστικά ήταν στα μαχαίρια- και που δεν είχε κάτι φρέσκο πια να δώσει. Η παραγωγή του Bob Ezrin κάνει τον ήχο πομπώδη και φέρνει τον δίσκο σε πολλά αδιέξοδα. Ότι ακριβώς έκανε με το καλύτερο ίσως εν δυνάμει άλμπουμ των Kiss, το The Elder που κι αυτό πήγε στο πουθενά, με τον ίδιο progressive ήχο. Το The Wall ήταν ένας από τους αγαπημένους δίσκους μιας γενιάς. Δεν σημαίνει αυτό ότι είναι και από τους καλύτερους. Το αριστούργημα των Floyd, ήταν και παραμένει το The Dark Side Of The Moon. Sorry.
Ντίνοςzaaj
Για την εποχή με την πτώση του τείχους του βερολίνου, καθόλου υπερβολικό. Επίσης κατηγορείς τον δίσκο για φλύαρη μουσική, που όλα τα τραγούδια τους έχουν τεράστιες διαφορές το ένα με το άλλο( σε όλους τους δίσκους), σε αρμονικά φαινόμενα, σε μελωδίες και σε χρήση ηλεκτρονικών. Αλλό το να λες οτι για σένα δεν είναι ωραία κάποια κομμάτια και άλλο ο χαρακτηρισμός φλύαρος.
xouftalo
xouftalo
Κατηγορούμε ανθρώπους. Τους δίσκους τους κρίνουμε. Αντί να εκνευρίζεσαι με την γνώμη μου, γιατί δεν γράφεις τους δικούς σου λόγους που θεωρείς τον δίσκο σπουδαίο; Το ίδιο με το ότι έχω την προσωπική γνώμη μου ότι κάποια τραγούδια δεν είναι ωραία, είναι και το ότι αυτά τα τραγούδια, για εμένα πάντα, δεν είναι ωραία επειδή είναι φλύαρα. Τέλος, το τείχος του Βερολίνου έπεσε 10 χρόνια μετά την κυκλοφορία του The Wall και όποια διάθεση απόδοσης προφητικής ιδιότητας είναι πολύ προφανής και άσχετη.
VASILY ZAITSEV
VASILY ZAITSEV
Tο να ψάχνει το τείχος του Βερολίνου στο the wall είναι μια μάλλον επιφανειακή θεώρηση. Γιατί δεν σκέφτεσαι το another brick in the wall και την κινηματογραφική του έκδοση με τα ομογενοποιημενα παιδιά που καταλήγουν στη μηχανή του κιμά για να θέσεις το θεμα του εκφασισμου και να βρεις την εντονότατη σημερινή εφαρμογή του.Το the dark side of the moon είναι ένα τουλάχιστον καταπληκτικό μουσικό έργο , πλην όμως διαφέρει τόσο που δεν υπάρχει σύγκριση ούτε καν στο παίξιμο των μουσικών οργάνων!