Τι είναι αυτό που κάνει το "The Wall" των Pink Floyd τόσο ξεχωριστό;

Τι είναι αυτό που κάνει το "The Wall" των Pink Floyd τόσο ξεχωριστό; Facebook Twitter
8

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΚΑΣΙΔΗ

Την επόμενη Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου θα προβληθεί σε ταυτόχρονη μετάδοση σε επιλεγμένες πόλεις όλου του κόσμου (μεταξύ αυτών και η Αθήνα) το κύκνειο άσμα των Pink Floyd "The Wall", ένα διπλό album που γράφτηκε το 1979 κι έκτοτε έχει πουλήσει πάνω από 20 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.


Να θυμίσουμε ότι τον Ιούλιο του 2013, ο Roger Waters είχε επισκεφτεί τη χώρα μας προκειμένου να παρουσιάσει live το συγκεκριμένο έργο, ενώ το ίδιο εγχείρημα πραγματοποίησε με απόλυτη επιτυχία το καλοκαίρι του 2011, όταν δεκάδες χιλιάδες κόσμου συνέρρευσαν στο κλειστό του Ο.Α.Κ.Α για να παρακολουθήσουν τη μεγάλη αυτή ροκ όπερα.

Τι είναι αυτό όμως που κάνει το "Τhe Wall" ύστερα από 36 χρόνια τόσο ξεχωριστό;

Αν μη τι άλλο, δεν είναι λίγες οι rock κυκλοφορίες που - ενώ γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν - ακούγονται το ίδιο φρέσκες και σήμερα. Υπάρχει, ωστόσο, κάτι στο "The Wall" που φαίνεται να μαγνητίζει το κοινό λίγο περισσότερο. Και αυτό δεν είναι μόνο το (εξαιρετικό) μουσικό του μέρος.

Κάποιες στιγμές το τείχος λειτουργεί ως καταφύγιο μέσα στο οποίο μπορούμε να νιώσουμε προστατευμένοι και να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Ωστόσο, υπάρχει ο κίνδυνος να μείνουμε για πάντα εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τείχος. Και τότε αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε στον μαρασμό.

Αν εξετάσει κανείς το concept του album, τότε θα διαπιστώσει ότι έχει να κάνει με την αποξένωση του τραγουδιστή από τα υπόλοιπα μέλη του group του, από τους θαυμαστές του κι εν τέλει από τον κοινωνικό του περίγυρο. Τραύματα βαθιά ριζωμένα μέσα του από την παιδική του ηλικία βγαίνουν στην επιφάνεια στο απόγειο της καριέρας του και τον οδηγούν σε ένα συναισθηματικό τέλμα. Το ερώτημα, όμως, που γεννάται είναι το εξής: μπορεί ένας απλός θεατής να ταυτιστεί μ' έναν πλούσιο star που βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση; Και αν ναι, πόσο "rock" κι επαναστατικό μπορεί να θεωρηθεί αυτό;

Η απάντηση έρχεται μέσα από την εικόνα της σημερινής κοινωνίας. Πιο συγκεκριμένα από τα τείχη από τα οποία κατακλυζόμαστε ως οντότητες.

- Τείχη που βάζουμε στις σχέσεις με τους γύρω μας, όταν ο εγωισμός και το συμφέρον πνίγουν κάθε είδους σωματική και ψυχική επαφή με αποτέλεσμα να κλεινόμαστε στον εαυτό μας.

- Τείχη που βάζουμε στον εργασιακό μας χώρο, όταν - αντί της συνεργασίας και της κοινής προσπάθειας - επικρατεί ο ανταγωνισμός.

- Τείχη που βάζουμε στα ενδιαφέροντα μας όταν - προκειμένου να χτίσουμε την πολυπόθητη καριέρα - ξεχνάμε τι πραγματικά μας αρέσει και μας γεμίζει.

- Τείχη που βάζουμε στους γειτονικούς μας λαούς, όταν - όντας δέσμιοι κάποιων κερδοσκόπων - βιώνουμε την προκατάληψη εις βάρος μας, τη ντροπή και τον εξευτελισμό.


- Τείχη που βάζουμε σε βασανισμένους συνανθρώπους μας με διαφορετικά εμφανισιακά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά που αντί να τους στηρίξουμε και να απαλύνουμε τον πόνο τους, τους συμπεριφερόμαστε με μένος και ρατσισμό.

Κάποιες στιγμές, βέβαια, το τείχος λειτουργεί ως καταφύγιο μέσα στο οποίο μπορούμε να νιώσουμε προστατευμένοι και να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Ωστόσο, υπάρχει ο κίνδυνος να μείνουμε για πάντα εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τείχος. Και τότε αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε στον μαρασμό.

Φαίνεται λοιπόν ότι το "The Wall", έπειτα από τόσα χρόνια ακούγεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Το ζήτημα είναι αν θα γκρεμίσουμε το τείχος που μας περιβάλλει. Ο Roger Waters τα κατάφερε και νίκησε τους προσωπικούς του δαίμονες. Εμείς;


* Ο Γιώργος Καρακασίδης είναι παραγωγός του www.desertradio.gr

8

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM
APON: «Δεν είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα αξίας το αν θα ξεχωρίσεις μέσα στο χάος της σημερινής μουσικής»

Μουσική / APON: «Όταν πήγα να δειγματίσω τα πρώτα μου τραγούδια, γελάγανε»

Η πρωτοφανής επιτυχία ενός νεαρού τραγουδοποιού που με το πρώτο άλμπουμ του προκαλεί πανδαιμόνιο στο ραδιόφωνο και στις μουσικές πλατφόρμες, ενώνοντας μουσικά ένα ετερόκλητο κοινό κάθε ηλικίας.
M. HULOT
H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Μουσική / H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Κάθε σετ του είναι μια κατάδυση, μια αργή πτώση σε υποσυνείδητα μοτίβα, σε αχαρτογράφητους ήχους, σε σκοτεινούς διαδρόμους που παραπέμπουν περισσότερο σε τελετουργία παρά σε πάρτι. Ένας από τους σημαντικότερους DJ's της εποχής μας έρχεται στην Αθήνα για ένα βράδι.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Χελμός

Μουσική / Χελμός: 30 στιγμές από το πιο «ψηλό» φεστιβάλ του καλοκαιριού

Στημένο στα 1.700 μέτρα, το 3ο Helmos Mountain Festival υποδέχτηκε μερικά από τα πιο αγαπημένα ονόματα της εγχώριας σκηνής, σε ένα τριήμερο που συνδύασε μουσική, φύση και κορυφές - κυριολεκτικά και μεταφορικά.
LIFO NEWSROOM

σχόλια

4 σχόλια
Για μένα είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους, η ταινία δε μου μιλάει ακόμη και σήμερα ! Είμαι μία από τους τυχερούς που είχα καταφέρει να πάω στη συναυλία στο ΟΑΚΑ το 80κάτι και δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.Όσον αφορά στην αποτίμηση του, θα ήθελα να γράψω -ελπίζω να μην θεωρηθεί υπερβολικό- ότι το THE WALL καταφέρνει να μου μιλάει ακόμη και σήμερα, όπως μου μιλούσε πριν από τόσα χρόνια.Ο μοναδικός τρόπος που συγκερνά το ειδικό με το γενικό και το προσωπικό με το συλλογικό (εκφασισμός, μοναξιά, πόλεμος, βιώματα, κλπ) τον καθιστούν πλέον κλασσικό. (Άλλωστε ο όρος κλασσικό αναφέρεται μεταξύ άλλων σε αυτό το βιβλίο/έργο/σύνθεση που το καθιστά διαχρονικό και πάντα επίκαρο).Και κάτι τελευταίο. Ως έφηβη, ταυτιζόμουν με το μεγαλύτερο μέρος των εικόνων, των μουσικών στιγμών και των στίχων.Ως ενήλικη, 40+ και πλέον μητέρα ταυτίζομαι ακόμη με τα ίδια στοιχεία, τα οποία όμως δεν είχα τη δυνατότητα να νιώσω. Πώς να το εκφράσω καλύτερα ;Ως έφηβη επαναστατούσα, αγκομαχούσα και πνιγόμουν όπως ο ήρωας. Ως μητέρα δαγκώνομαι και αμφιταλαντεύομαι από τη συντηρητικότητα της καθεστηκυίας τάξης (όπως εμφανίζεται στην ταινία: Γονείς, δάσκαλοι, κυβερνώντες). Ανήκω και δεν ανήκω σε αυτή.Το νιώθει κανένας άλλος ρε παιδιά από τους μεγαλύτερους ή να πάω στον γιατρό ;
Το The Wall δεν είναι απλά μουσικό άλμπουμ αλλά θεατρική μουσική παράσταση. Ροκ όπερα ίσως. Για το λόγο αυτό ίσως απλά ακούγοντάς τον δίσκο να μην κατανοεί κάποιος την πλήρη διάσταση του. Οποίος είχε τη χαρά να δει την τελευταία παράσταση το 2011/13, ποσό μάλλον και την πρώτη το 80' με τα υπόλοιπα μέλη δεν μπορεί παρά να μην αναγνωρίσει το αριστούργημα αυτό.Ή ταινία είναι επίσης εξαιρετική αλλά δεν συγκρίνεται με το live.
Η δική μου γνώμη, είναι ότι πρόκειται για έναν από εκείνους τους δίσκους που χαιρετίστηκαν σαν αριστουργήματα όταν κυκλοφόρησαν, αλλά έχουν ξεφτίσει πάρα πολύ με τα χρόνια. Σήμερα ο δίσκος αυτός μου ακούγεται πομπώδης. Και τα θέματα του υπερβολικά και οι στίχοι του πολύ προφανείς και η μουσική φλύαρη. Εννοείται πως έχει πάρα πολλές καλές στιγμές, αλλά αποκαλύπτει την εικόνα ενός συγκροτήματος που είχε τελειώσει-ουσιαστικά ήταν στα μαχαίρια- και που δεν είχε κάτι φρέσκο πια να δώσει. Η παραγωγή του Bob Ezrin κάνει τον ήχο πομπώδη και φέρνει τον δίσκο σε πολλά αδιέξοδα. Ότι ακριβώς έκανε με το καλύτερο ίσως εν δυνάμει άλμπουμ των Kiss, το The Elder που κι αυτό πήγε στο πουθενά, με τον ίδιο progressive ήχο. Το The Wall ήταν ένας από τους αγαπημένους δίσκους μιας γενιάς. Δεν σημαίνει αυτό ότι είναι και από τους καλύτερους. Το αριστούργημα των Floyd, ήταν και παραμένει το The Dark Side Of The Moon. Sorry.
Για την εποχή με την πτώση του τείχους του βερολίνου, καθόλου υπερβολικό. Επίσης κατηγορείς τον δίσκο για φλύαρη μουσική, που όλα τα τραγούδια τους έχουν τεράστιες διαφορές το ένα με το άλλο( σε όλους τους δίσκους), σε αρμονικά φαινόμενα, σε μελωδίες και σε χρήση ηλεκτρονικών. Αλλό το να λες οτι για σένα δεν είναι ωραία κάποια κομμάτια και άλλο ο χαρακτηρισμός φλύαρος.
Κατηγορούμε ανθρώπους. Τους δίσκους τους κρίνουμε. Αντί να εκνευρίζεσαι με την γνώμη μου, γιατί δεν γράφεις τους δικούς σου λόγους που θεωρείς τον δίσκο σπουδαίο; Το ίδιο με το ότι έχω την προσωπική γνώμη μου ότι κάποια τραγούδια δεν είναι ωραία, είναι και το ότι αυτά τα τραγούδια, για εμένα πάντα, δεν είναι ωραία επειδή είναι φλύαρα. Τέλος, το τείχος του Βερολίνου έπεσε 10 χρόνια μετά την κυκλοφορία του The Wall και όποια διάθεση απόδοσης προφητικής ιδιότητας είναι πολύ προφανής και άσχετη.
Tο να ψάχνει το τείχος του Βερολίνου στο the wall είναι μια μάλλον επιφανειακή θεώρηση. Γιατί δεν σκέφτεσαι το another brick in the wall και την κινηματογραφική του έκδοση με τα ομογενοποιημενα παιδιά που καταλήγουν στη μηχανή του κιμά για να θέσεις το θεμα του εκφασισμου και να βρεις την εντονότατη σημερινή εφαρμογή του.Το the dark side of the moon είναι ένα τουλάχιστον καταπληκτικό μουσικό έργο , πλην όμως διαφέρει τόσο που δεν υπάρχει σύγκριση ούτε καν στο παίξιμο των μουσικών οργάνων!