ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εχω καταληξει σε καποια συμπερασματα. Σημαντικα θα 'λεγα. Απο τη μεχρι τωρα πορεια της ζωης μου καταληγω οτι ειμαι ο ανθρωπος που δυσκολα ερωτευεται και δυσκολα ξεπερνα. Τρωω κολληματα, φλασιες, που διαρκουν χρονια. Χρονια καταθλιψης, μελαγχολιας και χαμενων ευκαιριων. Χαμενης ζωης ουσιαστικα. Εκτιμωντας τον εαυτο μου ειχα παντα ψηλα τον πηχυ και δεν εβαζα νερο στο κρασι μου. Ετσι εχω υπαρξει στη μεχρι τωρα ζωη μου περισσοτερο εκτος σχεσης παρα μεσα σε σχεση. Ομως νιωθω οτι οσο περνανε τα χρονια, περισσοτερο αποξενωνομαι, περισσοτερο στραβωνω ως χαρακτηρας, πιο δυσκολα συναναστρεφομαι με κοσμο. Και πιστευω μεγαλο ρολο σε αυτο παιζει η μοναξια και η ελλειψη ανθρωπινης ζεστασιας. Δε μου αξιζει, ο ανθρωπος, το πιστευω, ειναι κοινωνικο ον, εχει αναγκη απο την ανθρωπινη ζεστασια, και μεσα απο αυτη θρεφεται και εξελισσεται. Ακομα και να περιμενω για ενα ατομο που πραγματικα αξιζει, ποιος μου εγγυαται οτι θα ειμαστε μαζι για παντα; Μπορει να ειναι το καλυτερο ατομο, αλλα να μην ειμαστε συμβατοι ως χαρακτηρες η να θελουμε διαφορετικα πραγματα απ'τη ζωη μας. Μπορει στην πορεια η αγαπη να χαθει κι ενας απο τους δυο να μην εχει διαθεση πια να παλεψει για τη σχεση. Και οταν δε θελουν και οι δυο, οσο και να προσπαθησει ο ενας καμια σχεση δε μπορει να σωθει. Μπορει να μπει τριτο προσωπο. Τιποτα δε μπορει να εγγυηθει οτι θα ειναι μια σχεση που θα κρατησει μια ζωη. Μετα απο αυτες τις σκεψεις κατεληξα οτι χιλιες φορες καλυτερα να ζεις τη στιγμη και να ζεις και να χαιρεσαι αυτα που σου δινονται για οσο κρατησουν και να το εκτιμας αυτο οσο υπαρχει, χωρις να εχεις παραλογες προσδοκιες, παρα να ονειροβατεις και να γκρεμοτσακιζεσαι οταν ολα τελειωσουν. Γιατι κατι τετοιο μπορει να συμβει και στις καλυτερες οικογενειες. Και κακα τα ψεματα, εχουμε γινει πλεον ανεξαρτητος φυλου και πολυγαμικοι και εγωιστες. Δυσκολα κρατανε σχεσεις με διαρκεια για μια ζωη, κι αν ναι, τοτε συνηθως ο ενας μονο εχει κανει τρομερες υποχωρησεις. Καταληγω στο συμπερασμα οτι καλυτερα να επιλεξω εναν συντροφο με τον οποιο να μπορω να συνεννοηθω μαζι του, να ειναι λογικος, "σωστος" και συντροφικος, ετσι ωστε, οταν κι αν καποια στιγμη χωρισουμε, να μην ειναι εκδικητικος, και να ειναι σωστος πατερας για τα παιδια του, ακομα κι αφου χωρισουμε και χωρισουν οι δρομοι μας. Να μπορει να ειναι καλος πατερας για τα παιδια ακομα κι οταν δεν ειμαστε μαζι, γιατι για μενα αυτο ειναι το πιο σημαντικο. Και απο κει και περα ας ειμαστε ευτυχισμενοι και με αλλους συντροφους. Στα παιδια του να μπορει να ειναι σωστος, και με αυτο δεν εννοω μονο τα βασικα, δηλαδη να πληρωνει διατροφη, αλλα να συμμετεχει ενεργα στην ανατροφη τους. Τωρα στα τριαντα μου, εχοντας ζησει και εχοντας δει δυο πραγματα, βλεπω καποια πραγματα αλλιως, "συμβιβαζομαι", γιατι εχασα ηδη αρκετα χρονια μεσα απο μονοπλευρες καταστασεις. Και ειμαι ετοιμη να ζησω δυναμικα και να δωσω τις μαχες μου. Μπορει για τα δεδομενα της ελληνικης κοινωνιας μια τετοια νοοτροπια να ηχει καπως παραξενα, αλλα ευτυχισμενα και ισορροπημενα παιδια μπορουν να μεγαλωσουν και σε αλλα περιβαλλοντα εξω απο τα πλαισια της κλασικης οικογενειας, αρκει ολα τα μελη να ειναι ευτυχισμενα, να σεβονται ο ενας τον αλλο και να μην καταπιεζουν επιθυμιες και ονειρα για την ομαδα. Καιρος να παρω τη ζωη μου πιο κουλ και να μη στεναχωριεμαι για ανουσια πραγματα και πραγματα που δε μπορω και δε δυναμαι να αλλαξω. Και αν δε σας αρεσει η αποψη μου, ποσως με ενδιαφερει, και αν θελετε να ξερετε, καποτε υπηρξα αθεραπευτα ρομαντικη, αλλα οι ρομαντικοι πεθαινουν μονοι και μες στην αφορητη μοναξια και εγω προτιμω μια αγκαλια να με αγκαλιαζει τα βραδια και εναν λαιμο να χωνομαι μεσα του. Και αν σας χαλαει η αποψη μου, εσεις με αλλαξατε, εσεις και η σαπια κοινωνια σας. Και επρεπε να προσαρμοστω στον κοσμο σας.Πεθανα πολλες φορες και καθε φορα γεννιομουν πιο ψυχρη και πιο σκληρη, ομως εχω πολλη αγαπη να δωσω για να πηγαινει χαμενη περιμενοντας κατι που οπως καταλαβα ποτε δε θα 'ρθει.