Στο σημερινό ‘Α, μπα’: έτσι είναι, γιατί έτσι αποφάσισα

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: έτσι είναι, γιατί έτσι αποφάσισα Facebook Twitter
55


________________
1.

καλή μου Α,μπα,
Παρασύρεσαι με το βγάλσιμο και χαλάς το σχήμα των φρυδιών, λες σιγά μωρέ θα ξαναβγούν! Περιμένεις μια βδομάδα-τίποτα, δεύτερη βδομάδα μια δύο τρίχες σε άσχετο σημείο, και ούτω καθεξής.
ΑΛΛΑ: αρρωσταίνεις (δε βλέπεις παραπέρα από τη μύτη σου από τη ντάγκλα) και κάνεις να σηκωθείς από το κρεβάτι τρεις μέρες. Την τέταρτη μέρα κατά τας γραφάς, πας στο μπάνιο (είσαι πια σε θέση να δεις πέρα από τη μύτη σου) και αντικρίζεις στον καθρέφτη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο!

Τί συμβαίνει, Α,μπα; Έχουν λίπασμα τα αντιπυρετικά;- Φρειδερίκη του Αννοβέρου

________________
2.


Αγαπητή Α μπα,

γενικά ποτέ δε μου άρεσαν τα παιδιά και δε νομίζω ότι ποτέ θα αλλάξω γνώμη (ας λένε όλοι "όταν μεγαλώσεις θα δεις" ή "όταν γνωρίσεις τον κατάλληλο θα θες") Νομίζω ότι δεν είναι ο φυσικός προορισμός όλων μας όμως αυτό -δυστυχώς- πιστεύει και αναμασάει το περιβάλλον μου. Παρ' όλο που έχω μέλλον μπροστά μου γι' αυτό το θέμα (για να αλλάξω γνώμη όπως όλοι είναι σίγουροι ότι θα συμβεί) αναρωτιέμαι για το εξής: Έστω λοιπόν ότι συνεχίζω να μη θέλω γάμους και παιδιά, αν γνωρίσω έναν άνθρωπο, πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να το "γνωστοποιήσω"; Από τη μία λέω ότι αν γίνει στην αρχή πχ ο άλλος θα σε πάρει για τρελή αντίστοιχη με αυτή που δηλώνει αμέσως "θέλω 3 παιδιά και έχω αποφασίσει και τα ονόματά τους". Από την άλλη όμως μου φαίνεται πιο δύσκολο όταν έχει περάσει ο καιρός κι έχεις πλέον δεθεί με τον άλλο και αν εν τέλει δε συγκλίνουν οι απόψεις σας, τραβάει ο καθένας το δρόμο του...Είναι και λίγο κρίμα να σου μπουν κάτι παράλογες ιδέες και τύψεις ότι έφαγες το χρόνο του άλλου αφού είχατε διαφορετικές βλέψεις και όσο να 'ναι το να θέλει να κάνει κάποιος οικογένεια είναι πιο "δεσμευτικό" χρονικά από το να μη θέλει. Όχι πως δεν αξίζουμε την ευτυχία μας κι εμείς που δε θέλουμε...Ουφ!- LeStrange

Είτε πιστεύεις ότι θα αλλάξεις γνώμη, είτε δεν πιστεύεις ότι θα αλλάξεις γνώμη, αυτό που δεν αλλάζει είναι ότι δεν μπορείς να είσαι σίγουρη αν θα αλλάξεις γνώμη. Επίσης, η στάση σου για το θέμα ενδιαφέρει μόνο αυτόν που θα θελήσει να κάνει μαζί σου παιδιά. Μπορεί να αλλάξεις γνώμη – μπορεί να μην προκύψει καν το θέμα – μπορεί να γίνει κάτι που δεν φανταζόμαστε τώρα. Οπότε: μην ζητάς απάντηση για ένα πρόβλημα που δεν έχεις ακόμη αποκτήσει.


Γενικά, για το θέμα αυτό, ισχύει ό,τι ισχύει για οποιαδήποτε θεώρηση έχεις που επηρεάζει τη ζωή ενός ζευγαριού. Πότε θα πεις στον άλλον ότι δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις από την Ελλάδα (ή να μείνεις στην Ελλάδα, ή να αλλάξεις πόλη;) Πότε θα πεις στον άλλον ότι θέλεις τα παιδιά σου να πάνε κατηχητικό; Πότε θα πεις στον άλλον ότι θέλεις οπωσδήποτε τέσσερα παιδιά, ακατέβατα; Θα τα πεις όταν πιστεύεις ότι η συγκεκριμένη άποψη τον αφορά, και όταν πιστεύεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή. Μπορεί να είναι και μετά από ένα χρόνο, ναι. Άλλωστε αν επί ένα χρόνο ο άλλος δεν φαίνεται να νοιάζεται για το θέμα, μπορεί και να μη νοιαστεί ποτέ.

________________
3.


γεια σου και απο μενα
Ειμαι 24 και ειμαι σε μια σχεση εδω και 5 χρονια και πραγματικα ειναι απτα καλυτερα χρονια της ζωης μου.ειναι ο ανθρωπος μου.Τον λατρευω οσο τιποτα αλλα νιωθω οτι πρεπει να αποκτησω και αλλες εμπειριες. Περα απο αυτο σκεφτομαι συνεχεια καποιον αλλο συγκεκριμενα εναν φιλο του και το ξερω οτι ειναι ασχημο και οτι δεν πρεπει αλλα υπαρχει μια φυσικη ελξη που δεν ξερω πως να ελεγξω και πραγματικα ειναι απο τους λιγους ανθρωπους που βρισκω ομορφους στην ψυχη. Το ξερω οτι ειναι κακο αυτο διοτι υπαρχει μια φιλια στη μεση αλλα εχει κολλησει το μυαλο μου.βοηθεια-dunno


Άρα δεν είναι 'ο άνθρωπος σου'.


Δεν χρειάζεται να μας πείσεις ότι αγαπάς τρελά κάποιον για να μην σε κακοχαρακτηρίσουμε επειδή σου γυάλισε άλλος. Δεν χρειάζεται να πείσεις τον εαυτό σου ότι κάποιος είναι 'ο άνθρωπος σου', για να αποφύγεις να σκεφτείς ότι περνάς καλά, αλλά σου γυάλισε κάποιος άλλος. Δεν χρειάζεται να μας διαβεβαιώσεις για το πόσο καλό κορίτσι είσαι, ισχυριζόμενη ότι λατρεύεις το αγόρι, αλλά σε κυρίεψε ο Διάβολος και σου γυάλισε άλλος. Δεν χρειάζεται καν να πείσεις εμάς ή τον εαυτό σου ότι αυτός που σου γυάλισε είναι 'όμορφος και στην ψυχή'. Ας μην είναι. Μπορεί και να σου γυάλισε επειδή είναι γυαλιστερός.


Γενικώς, πρέπει να καταλάβεις ότι δεν είσαι υποχρεωμένη να βαφτίζεις έρωτες δεξιά και αριστερά και να ντύνεις την επιθυμία με συναίσθημα για να αποφύγεις να σκεφτείς ότι είσαι άνθρωπος και θέλεις να κάνεις σεξ. Με αυτόν τον τρόπο κάνεις κάποιους πολύ πιο σημαντικούς απ΄ όσο είναι. 'Νιώθω ότι πρέπει να αποκτήσω κι άλλες εμπειρίες'. Αυτό φτάνει. Είναι αρκετό επιχείρημα από μόνο του. Πραγματικά, αρκεί. Δεν χρειάζεται να το συμπληρώσεις, ούτε σε εμάς, ούτε στον εαυτό σου. Άσε τις υπόλοιπες μεγαλόσχημες δηλώσεις στην άκρη, γιατί όσο τις λες, τόσο τις πιστεύεις. Ακριβώς επειδή απαγορεύεις στον εαυτό σου διάφορες σκέψεις, γι' αυτό σου γυάλισε ένας κοντινός της παρέας, δηλαδή ο φίλος του φίλου. Αν κυκλοφορούσες περισσότερο, θα σου άρεσε κάποιος άλλος. Καλύτερα να αρχίσεις να παραδέχεσαι στον εαυτό σου όσα νιώθεις, να αρχίσεις να ζεις σύμφωνα με αυτά που νιώθεις, και μετά να αρχίσεις να κυκλοφορείς περισσότερο.


Α, και σχετικά με τη δήλωση 'από τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου': απέκτησες όλα σου τα μόνιμα δόντια πριν από έξι χρόνια.

________________
4.


Αγαπητή Α, μπα Κάθομαι και κλαίω για άλλη μια φορά, μόνος ναι μόνος σε ένα δωμάτιο ενός καταθλιπτικού φοιτητικού σπιτιού. Δεν μπορώ άλλο...και δεν ξέρω πλέον τι να κάνω. Δεν μπορώ να εξηγήσω στους πάντες ότι έτσι γεννήθηκα δεν το επέλεξα, δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα από σήμερα θα αρχίσω να γουστάρω άντρες, θα αρχίσω να 'κουνιέμαι' όπως πολλοί προτιμούν να αποκαλούν. Δεν μπορώ πάντα να στρέφω το κεφάλι μου και να 'πιάνω' τους ανθρώπους να με σχολιάζουν για τις κινήσεις ίσως και για την φωνή μου ο τρόπος που θα εκφράσω κάτι. Ο τρόπος που θα δείξω τη χαρά μου. Την λύπη μου. Και η αφορμή για όλα αυτά, που κάθομαι και κλαίω είναι ότι σήμερα με σχολίασαν για άλλη μια φορά. Στο γυμναστήριο. Εάν και δεν έχει
σημασία ο χώρος. Οι άνθρωποι πάντα θα σχολιάσουν και θα πουν την κακία τους οπουδήποτε και εάν βρίσκονται. Θα γελάσουν μπορεί διακριτικά αλλά θα το κάνουν και εσύ θα τους δεις αλλά δεν μπορείς να πεις κάτι. Δεν μπορείς να λες κάτι πάντα σε όλους. Και εγώ τώρα, εξαιτίας δύο αγνώστων κάθομαι και κλαίω αλλά δεν είναι το θέμα μου αυτοί οι δύο άγνωστοι, το θέμα μου είναι ότι πρέπει να καταλάβω ότι αυτό θα γίνεται πάντα, παντού. Και κανονικά θα έπρεπε να το είχα συνηθίσει από το Δημοτικό θυμάμαι τα πρώτα σχόλια, στο γυμνάσιο και στο λύκειο πολύ πιο έντονα και τώρα μετά από τόσα χρόνια εγώ κάθομαι και κλαίω γιατί ποτέ δεν θα συνηθίσω τα προσβλητικά σχόλια των συνανθρώπων μου. Και δεν τους κρατάω κακία έτσι έμαθαν από το Δημοτικό να προσβάλλουν, να σχολιάζουν, να ξενίζουν σε κάτι διαφορετικό. Κρατάω κακία σε μένα που δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου, να μην δίνω σημασία κάθε φορά που αντιλαμβάνομαι να με σχολιάζουν. Δεν προκάλεσα ποτέ κανέναν ούτε με τις κινήσεις μου ούτε με τίποτα. Πάντα ένα παιδί χαμηλών τόνων. Αλλά όταν με βλέπεις ίσως μετά από ώρα να γίνεται αντιληπτό.
Εάν είχα την ευκαιρία να τους τα πω όλα αυτά κατάμουτρα κάθε φορά που με σχολίαζαν ίσως να καταλάβαιναν ΙΣΩΣ. Πρέπει να κλείσω όμως, χτυπάει το κινητό και εγώ πρέπει να πάρω βαθιά ανάσα να πω στη μάνα μου: Έλα μαμά όλα τέλεια με τη σχολή. Ναι καλά. Έχω χρήματα. Φιλάκια.
Υ.Γ Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο μου.-


Δεν έχεις την ευκαιρία να τους τα πεις κατάμουτρα, όμως ίσως εδώ που βρέθηκε το κείμενο σου, θα το διαβάσει κάποιος που φοβάται, δεν καταλαβαίνει, απεχθάνεται το διαφορετικό γιατί φοβάται, δεν καταλαβαίνει, απεχθάνεται το άγνωστο. Ίσως κάποιος διαβάσει αυτό που έγραψες, και θυμηθεί να το δώσει σε κάποιον που είναι σαν αυτούς που περιγράφεις. Ίσως ένας από αυτούς συνειδητοποιήσει τη αναίτια σκληρότητα του όταν διαβάσει τις σκέψεις του άλλου, που βλέπει σαν καρικατούρα, και καταλάβει ότι είναι ένας άνθρωπος, ολόιδιος με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, με την ίδια ανάγκη για φιλία, αποδοχή και ενσωμάτωση σε ένα σύνολο.


Δεν γίνεται να μην σε νοιάζουν τα σχόλια. Μην το προσπαθείς, όσο δεν καταφέρνεις να πετύχεις το αδύνατο, τόσο θα απογοητεύεσαι. Δεν είναι αυτό η απάντηση. Όλους μας νοιάζουν τα σχόλια, και όλοι πληγωνόμαστε. Υπάρχουν πάρα πολλοί σαν κι εσένα, και υπάρχουν πάρα πολλοί που ακούν άλλα σχόλια που πονάνε, που δεν φαντάζεσαι. Δεν σε βοηθάει ο πόνος των άλλων γιατί μόνο τον δικό σου νιώθεις, σου το γράφω για άλλο λόγο: μην προσπαθείς να γίνεις σιδερένιος για να μη σε νοιάζει κανένας. Επικεντρώσου με όλες σου τις δυνάμεις να βρεις ανθρώπους. Καλούς φίλους, καλούς γνωστούς, καλό κύκλο γνωριμιών. Οι φίλοι σώζουν. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, δεν είναι λίγοι. Αυτοί οι άνθρωποι θα γίνουν η ασπίδα σου και θα διαλύσουν τη μοναξιά σου. Ψάξε να τους βρεις, θα τους καταλάβεις αμέσως, φτάνει να είσαι σίγουρος ότι υπάρχουν: πίστεψε με, υπάρχουν, δεν με ξέρεις, και δεν σε ξέρω, αλλά πίστεψε με. Τώρα, που είσαι νέος, πριν σε βρει η πικρία.


________________
5.


Ο έρωτας της Ζωής μου μου αποκάλυψε οτι είναι γκέι! Αν και μετά από τόσα χρόνια απραξίας από μέρους του το είχα υποψιαστεί, έμεινα κάγκελο. Και φυσικά αναρωτήθηκα η άμοιρη γιατί για σχεδόν μία δεκαετία συντηρούσε την προβληματική κατάσταση μεταξύ μας και δεν το έληγε να ησυχάσουμε και οι 2.Μου απάντησε ότι ήμουν η τελευταία του ελπίδα όσον αφορά τον ανδρισμό του. Αν δεν μπορούσε να κάνει σεξ με μένα τότε με καμία! Ούτε με μένα έκανε, ούτε με καμία άλλη έβερ! Επίσης δήλωσε ότι βρήκε εμένα σε αρσενικό και θέλει να είναι ο γκέι φίλος μου;! Ποιος ο Απόλυτος, να είναι ο γκέι φίλος μου;! Στην αρχή ήμουν σοκαρισμένη, μετά έπεσα να πεθάνω και τώρα νιώθω απλά θυμό! Τι αμαρτίες πληρώνω; Θα μείνω μόνη για πάντα;- αμερικαν μπαρ γίναμε

Με τον εαυτό σου έχεις θυμώσει καθόλου; Γιατί εγώ με σένα θύμωσα.


ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ συντηρούσες εσύ μια προβληματική κατάσταση. Μα τι περίμενες να γίνει, επί ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ; Αν δεν ήταν γκέι, θα συνέβαινε κάτι άλλο! Είναι δυνατόν να συνεχίζεις να συντηρείς ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ μια σχέση που είναι προβληματική;


Ναι, έχει ευθύνη που δεν το έληγε για να ησυχάσετε. Ναι, σ' αυτό φταίει. Μόνο που αυτός όλα αυτά τα χρόνια πάλευε να μην παραδεχτεί ότι είναι γκέι, ΕΙΧΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ. Εσύ; Γιατί το κράταγες ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ; Με ποιον τρόπο δικαιολογείς τον εαυτό σου;


Παιδιά. Περνάνε τα χρόνια και κρατάτε μια δυσλειτουργική σχέση με το μυαλό σας επειδή έτσι αποφασίσατε. Κανείς δεν σας φταίει. Δεν χρειάζονται χρόνια για να καταλάβετε αν κάτι πάει ή όχι. Έξι μήνες φτάνουν, και πολλοί είναι. Τα περισσότερα πετυχημένα ζευγάρια δηλώνουν ότι κατάλαβαν το ταίριασμα μέσα σε μια εβδομάδα, άντε τον πρώτο μήνα. Αν δεν πετυχαίνει, δεν πετυχαίνει. Μην επιμένετε. Γιατί επιμένετε; Ξέρετε γιατί κρατάτε τέτοιες 'σχέσεις;' Γιατί τις βαφτίζετε 'ο έρωτας της Ζωής μου'. Τον έρωτα της Ζωής σας ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΑΦΤΙΖΕΤΕ ΕΣΕΙΣ. Ο έρωτας της Ζωής σας θα είναι αυτός που θα καταλήξει να είναι. Θα το ξέρετε στο τέλος της Ζωής σας. Δεν αποφασίζετε εσείς ποιος είναι. Γι αυτό λέγεται 'έρωτας της ζωής'.


Αχ. Όχι, δεν θα μείνεις μόνη σου για πάντα. Κοίτα να αποδώσεις όμως τις ευθύνες εκεί που πρέπει.

________________
6.


Αγαπητή α, μπα

είμαι 28 χρονών και πριν 6 μήνες χώρισα από μια σχέση 7,5 χρόνων. Με χώρισε για την ακρίβεια. Αφού πήγα να τον βρω στη Γερμανία που δούλευε για να κάνω κι εγώ το διδακτορικό μου. Μετά από άπειρα όνειρα. Αφού ήταν πια ο άνθρωπός μου. Κάναμε κι οι δυο τεράστια λάθη. Εκείνος με αγάπησε τρελά από την αρχή, εγώ τον θεώρησα από την αρχή δεδομένο και εξαιτίας αυτού ποτέ δεν τον ερωτεύτηκα τρελά. Του έβγαλα πολύ εγωισμό, νεύρα, κτητικότητα. Αλλά τον αγαπούσα και τον τελευταίο χρόνο έκανα τεράστια προσπάθεια να αλλάξω τα ελαττώματά μου, πήγα μάλιστα και σε ψυχολόγο για να καταλάβω κάποιες πτυχές του εαυτού μου και μπορώ να πω βελτιώθηκα αρκετά. Εκείνος πάλι δεν υπήρξε ειλικρινής μαζί μου. Σχεδόν ποτέ δεν εξέφρασε καμιά δυσαρέσκεια, ποτέ δεν μου είπε τι τον ενοχλεί, ποτέ δεν μου έβαλε όρια. Σε σημείο να θεωρώ βλέποντάς τον τόσο ευτυχισμένο ότι του αρέσει κιόλας όλο αυτό, ότι κάνει τη σχέση μας πιο παθιασμένη. Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως μια μέρα από κάτι αμελητέο έκανε το μπαμ και έφυγε και δεν ξαναγύρισε πίσω.
6 μήνες μετά ακόμα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και είναι φορές που νιώθω ότι δεν έχω κάνει καμία πρόοδο.

Πώς παλεύεται όλο αυτό ρε συ; Κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, γνωρίζω καινούριο κόσμο, πάω ταξίδια. Αλλά αυτή η θλίψη μέσα μου δε φεύγει. Κι έχω απογοητευτεί και από την αγάπη ρε γαμώτο. Και σκέφτομαι πως είναι τόσο δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο σωστό να σε αγαπήσει κι εμείς το είχαμε βρει και το χάσαμε. Και βλέπω τι κυκλοφορεί εκεί έξω και λέω πως δεν θα το ξαναβρώ ποτέ. Πως έπρεπε να είχα χειριστεί διαφορετικά και τα δικά του και τα δικά μου ελαττώματα. Μα τώρα τον έχασα κι αν η ζωή δεν μου ξαναφέρει ποτέ την αγάπη;- χωρισμένη

 

Εμένα μου φαίνεται ότι ήταν μια συνάντηση ανώριμων ανθρώπων που δεν μπορούσε να εξελιχθεί αλλιώς. Ζήσατε αυτό που σας αντιστοιχούσε να ζήσετε μεταξύ σας, στην φάση που ήσασταν. Και οι δύο κάνατε λάθη, και οι δύο μάθατε κάτι από τα λάθη σας (ελπίζω τουλάχιστον). Με το μυαλό που έχεις τώρα, δεν θα είχες φερθεί έτσι, αλλά έτσι λειτουργεί η ζωή: στερνή μου γνώση, να σ' είχα πρώτα.


Η θλίψη θα περάσει, αν σταματήσεις να εξιδανικεύεις αυτό που έγινε. Χωρίσατε για πολλούς λόγους, και δεν ήταν μια αγάπη ανεπανάληπτη. Αν ήταν, δεν θα είχατε χωρίσει. Προσπάθησε να το δεχτείς αυτό. Με τον καιρό θα καταλάβεις τι έγινε και θα κατατάξεις τα πράγματα εκεί που τους ταιριάζουν. Προσπάθησες να βελτιώσεις τον εαυτό σου, και λες ότι κατάφερες κάποια πράγματα. Γιατί σταμάτησες να προσπαθείς; Αυτό πρέπει να κάνεις. Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να κάνεις. Συνέχισε την πορεία σου με έναν ψυχολόγο.

________________
7.


Αχ ρε α,μπα...
Ερώτηση δεν είναι αυτό που σου στέλνω. Παραλήρημα είναι. Έτσι, γιατί έχω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον εκτός από τον τοίχο και το ταβάνι που είναι πιστοί ακροατές μου εδώ και εβδομάδες. Νιώθω τόσο αβάσταχτο κενό και μοναξιά. Το χειρότερο είναι οι ενοχές και οι τύψεις και αυτά τα γαμημένα λόγια και οι αναμνήσεις που με βασανίζουν κάθε βράδυ. Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Όσο σκέφτομαι πόσο γεμάτη θα ήταν η ζωή μου αν είχα ένα παιδί.... Με στοιχειώνει ένα χρόνο τώρα αυτό το πράγμα. Ότι αυτή τη στιγμή θα μπορούμε να έχω ένα παιδί και δεν το έχω. Είναι τόσο βαρύ το συναίσθημα. Ξέρω ότι αμέτρητες γυναίκες έχουν ζήσει το ίδιο. Που βρίσκετε τη δύναμη; Εγώ γιατί δεν μπορώ να τη βρω; Γιατί τα βράδια μου τα στοιχειώνουν παιδικές φωνές και κλάματα; Γιατί νιώθω να σταμάτησε ο χρόνος εκεί και θέλω να τον γυρίσω πίσω; Γιατί νιώθω τόσο μόνη; Τόσο απογοητευμένη; Γιατί η μόνιμη σκέψη μου τις τελευταίες μέρες είναι ότι θέλω να τελειώσουν όλα; Γιατί να ζω μια ζωή ανούσια; : Σε τι ωφελεί να παραταθεί μια ζωή την οποία η απάθεια την έχει μετατρέψει σε πρόωρο θάνατο; Ξυπνάω κάθε μέρα και αναρωτιέμαι ΓΙΑΤΙ να τη ζήσω; Τι έχει να μου προσφέρει; Απλά την προσδοκία να μην υπάρχει αύριο. Κουράστηκα! Εξαντλήθηκα και σιχάθηκα τον εαυτό μου- μια αχάριστη


Πήγαινε σε έναν ψυχολόγο. Τα 'γιατί' θα απαντηθούν, όλα θα απαντηθούν, δεν είναι αδιέξοδη η κατάσταση. Χρειάζεσαι όμως βοήθεια. Πριν κάνεις ακόμα κι αυτό, πάρε τηλέφωνο στο 1018 που λειτουργεί όλο το 24ωρο, για να μιλήσεις σε κάποιον που μπορεί να σε ακούσει άμεσα.


55

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

17 σχόλια
Ο αγαπητός φίλος της ερώτησης 4, έστειλε την ερώτηση στις 3/3/15; αν ναι, ή αν την έστειλε κάπου εκεί κοντά, είναι προφανώς ο ίδιος με αυτόν: http://www.lifo.gr/confessions/view/172653Αν όχι, μπορεί και πάλι να είναι ο ίδιος αλλά μπορεί να είναι και ένα troll. Κι αν είναι troll, γιατί επέλεξε την ερώτηση αυτή άραγε;
#2 "Θα τα πεις όταν πιστεύεις ότι η συγκεκριμένη άποψη τον αφορά, και όταν πιστεύεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή. Μπορεί να είναι και μετά από ένα χρόνο, ναι. Άλλωστε αν επί ένα χρόνο ο άλλος δεν φαίνεται να νοιάζεται για το θέμα, μπορεί και να μη νοιαστεί ποτέ."Σοβαρά; MEΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ θα αποκαλύψεις στον σύντροφό σου τις απόψεις και τις επιθυμίες σου για καθοριστικά ζητήματα ζωής, όπως η απόκτηση παιδιών;;;;;;!!!!!!! Ειλικρινά, έπαθα πολιτισμικό σοκ από την απάντηση! Τον σύντροφό σου και τον αφορά και τον καίει και τον νοιάζει και τον κόφτει από την μέρα σχέσης νούμερο 1, και όχι από τη μέρα σχέσης νούμερο 365(!), να μάθει τί πιστεύεις εσύ, τί θέλεις εσύ και τί θα κάνεις εσύ στη ζωή σου σε πολύ σημαντικούς τομείς, γιατί υποτίθεται πως θέλετε να ζήσετε μαζί και να τα μοιραστείτε όλα αυτά! Αλλιώς, ΓΙΑΤΙ συνάπτετε ερωτικο-συντροφική σχέση; Μπορείτε απλά να βγαίνετε, να περνάτε καλά, να επικοινωνείτε θαυμάσια, να μοιράζεστε μερικά μόνο (εκείνα που εσύ διαλέγεις και ορίζεις) από όσα πραγματικά σοβαρά σε απασχολούν για τη ζωή και το μέλλον σου - και τον καθένα προσωπικά - και γενικώς να διατηρείτε μια καταπληκτική ανθρώπινη σχέση με dates, sex και ό, τι άλλο σας καπνίσει και τη βρίσκετε. Αλλά αυτό δεν είναι συντροφική σχέση πολύ συγκεκριμένης κατηγορίας και δέσμευσης, όπως την εννοούμε. Είναι κάτι άλλο. Αν στην απάντηση μιλάς για κάτι τέτοιο, πάω πάσο. Αλλά η αποστολέας δεν μου φαίνεται πως σε ρωτάει για αυτό.Ούτε με την Iris συμφωνώ. Για να εκφράσουμε τις απόψεις μας καμία αφορμή για ξεκάρφωμα δεν χρειάζεται. Αυτό δα έλειπε! Να ντρεπόμαστε που ενδιαφερόμαστε για ταύτιση σε τόσο βασικά και ζωτικά ζητήματα συμπόρευσης με τον άνθρωπο που σκοπεύουμε να κάνουμε συνοδοιπόρο της ζωής μας. Δηλαδή, πάτε καθόλου καλά όλοι σας σήμερα; Τα σκέφτεστε αυτά που γράφετε; Τί να τον κάνω έναν ανώριμο άνθρωπο που ξέρω ότι δεν είναι έτοιμος να συζητήσει επί εκείνων που με απασχολούν, για να κάτσω να σκαρφιστώ και πώς θα του το πλασάρω;! Ευθέως θα του το πω και ευθέως περιμένω να μου το πει. Οτιδήποτε λιγότερο, τί να πω, μάλλον υποτιμάει τα πρόσωπα. Για δηλώσεις περί της ζωής σου πρόκειται. Όχι για κάποιο παιχνιδάκι, ώστε να παίζουμε τις γειτόνισσες. Λοιπόν, κοπελιά της #2, εάν φτάσει η στιγμή που βλέπεις έναν τύπο σαν επικείμενο σύντροφο, εάν κρίνεις ότι ταιριάζετε και ότι σε ενδιαφέρει για μια τέτοια προοπτική σχέσης, μέσα στα πρώτα πέντε ραντεβού πρέπει να έχουνε ξεκαθαριστεί εξ' άπαντος τόσο φλέγοντα και καίρια θέματα που θα σας απασχολήσουν στην πορεία και τότε θα είναι πιθανότατα αργά για τέτοιες θεμελιώδεις εξηγήσεις και τοποθετήσεις, διότι μπορεί να επιφέρουν ρήγμα από το πουθενά τόσο στην μεταξύ σας σχέση όσο και στην ψυχολογία σας κατ' επέκταση. Φροντίζουμε τα θεμέλια μιας σχέσης όταν ξεκινάμε να την χτίζουμε και όχι όταν έχουμε φτάσει στον πρώτο όροφο και ρίχνουμε πλάκα για τον επόμενο... τότε είναι αργά! Θα πέσει και θα σε πλακώσει το σπίτι. Και θα έχει δίκιο βουνό, όπως και τα συντρίμμια του.Επίσης, η ζωή δεν σου χρωστάει πεντακόσια χρόνια γύφτικα. Έχεις πολύ πεπερασμένο χρονικό τμήμα για να μην λαμβάνεις σοβαρά τον καιρό που περνάει και φεύγει - αυτό είναι δική σου προσωπική απώλεια και έτσι θα βιωθεί -, προκειμένου να περνάει ο χρόνος και εσύ να κάαα...θεσαι, και να περιμένεις πότε του άλλου θα μοιάσει ότι τον απασχολεί συγκεκριμένα να κάνει παιδιά μαζί σου, ώστε τότε μόνο να του πεις ότι εσύ θέλεις ή δεν θέλεις παιδιά μαζί του αντίστοιχα. Λίγες δεκαετίες ζωής μας μένουν. Μετρημένες. Κι αυτό μόνο αν σταθούμε από τους τυχερούς. Ναι, η αιωνιότητα μπορεί να κρύβεται στις σκιές αυτού του χρόνου και, εξάλλου, αυτό είναι το ζητούμενο. Αλλά για να δημιουργηθούν σκιές που θα τις κατοικήσουν οι αιωνιότητες, χρειάζονται και άνθρωποι, και βιωμένες πολύτιμες στιγμές μαζί τους - ουσιαστικές, όχι γεμάτες ματαιώσεις. Μέσα σ' αυτά τα λίγα χρόνια, λοιπόν, που έχουμε στη διάθεσή μας, πρέπει να επιλέξουμε πώς θα ζήσουμε, πώς θα μοιραστούμε, και να το τολμήσουμε. Αυτά.
Εσύ, Παρίσιε, από την πρώτη μέρα που γνωρίζεσαι με ένα άτομο συνάπτεις ερωτική-συντροφική σχέση μαζί του, ανταλλάσσεται δεσμεύσεις και ζείτε σαν ζευγάρι;;; Φαντάζομαι πως όχι. Ούτε εμείς λοιπόν, ούτε κανένας σχετικά εύκολα (αν και υπάρχουν εξαιρέσεις). Από την στιγμή όμως που συνάπτεις τέτοιου είδους σχέση με τον άλλον (day 1) ή που έστω αρχίζεις να ενδιαφέρεσαι για μια τέτοιου είδους σχέση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, τότε οφείλεις να του ξεκαθαρίσεις και να σου ξεκαθαρίσει όσο πιο άμεσα γίνεται τις προσωπικές προοπτικές σας, τα σχέδια και τις επιθυμίες σας, τις απόψεις σας και τις προθέσεις σας σε βασικότατους τομείς (τα παιδιά είναι ένας από αυτούς) όπως και σε οτιδήποτε άλλο ο συγκεκριμένος άλλος άνθρωπος θα κληθεί να μοιραστεί μαζί σου, ζώντας δίπλα σου ως σύντροφός σου. Ποιά θα είναι αυτά θα το κρίνεις εσύ, σύμφωνα με τα μυαλά που κουβαλάς, τις εμπειρίες που σε διαμόρφωσαν και την ωριμότητα που σε διακρίνει.Η 365η μέρα σχέσης πάντως είναι ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ για τέτοιες κουβέντες. Ή αλλιώς, too little too late.
Nanina, αν και αντιλαμβανομαι το point σου, πιστεύω ότι το πολιτισμικό σοκ σου οφείλεται στο ότι ξεκινάς τη συλλογιστική σου από τελείως άλλη αφετηρία σε σχέση με αυτήν της απάντησης. Όταν ξεκινάει μια ερωτικο - συντροφική σχέση, δεν είναι δυνατόν να ξέρεις από την ημέρα νούμερο 1 ότι θελεις να μοιραστείς τη ζωή σου με αυτόν τον άνθρωπο . Αυτό -ίσως- σου προκύψει στην πορεία . Και αν συμβεί αυτό, τότε θα είναι κατάλληλη στιγμή για να θίξεις τέτοια θέματα. Μέχρι τότε , αφήνεσαι να τον γνωρισεις.
@ lightΜια στιγμή, γιατί εδώ μου φαίνεται θα ξεχάσω και αυτά που ξέρω. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΩΤΙΚΟ-ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΗ ΣΧΕΣΗ, ΑΝ ΟΧΙ ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΖΩΗΣ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ;! Επιμένω. Δεν έγινε καμιά περεξήγηση. Δεν παίρνω πίσω λέξη. Πολιτισμικό σοκ! Η ρευστότητα δεν χωράει σε μια τέτοια σχέση - πρόκειται για πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση και πολύ συγκεκριμένα δεδομένα στο ΜΟΙΡΑΣΜΑ. Τα οποία φυσικά θα ορίσει το ζευγάρι. Όταν αποκαλούμε "ζευγάρι" δυο ανθρώπους, εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα : ότι αυτοί οι δυο είναι σύντροφοι - στα καλά και στα κακά, που λέει και ο όρκος του γάμου (διότι ούτως ή άλλως ζούνε σαν παντρεμένοι ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, χωρίς τα τυπικά χαρτιά και τις αντίστοιχες κοινωνικές τυπικότητες)! Δεν εννοούμε ότι πηδιούνται, μιλάνε στο τηλέφωνο, βγαίνουν για κανένα ποτό, λένε και κανένα ερωτόλογο πού και πού, μοιράζονται και καμιά τρυφερή στιγμή από σπόντα, ε, και δεν βαριέσαι, κάποια στιγμή μπορεί και να το πάνε σοβαρά. Εσείς κάτι τέτοιο εννοείτε όταν αποκαλείτε δυο ανθρώπους ζευγάρι; Όταν τους αντιμετωπίζεται ως ζευγάρι; Όταν εσείς οι ίδιοι θεωρείτε ότι είστε ζευγάρι με κάποιον;
@Nanina1ον Υποκύπτεις σε ένα λογικό σφάλμα, γιατί ορίζεις ως day 1 τη μέρα που "συνάπτεις ερωτική-συντροφική σχέση", ενώ η Λένα ορίζει ως day 1 τη γνωριμία. Η day 365 της Λένας θα μπορούσε να είναι day 1 του δικού σου ορισμού. Να "πηδιούνται, μιλάνε στο τηλέφωνο, βγαίνουν για κανένα ποτό, λένε και κανένα ερωτόλογο πού και πού, μοιράζονται και καμιά τρυφερή στιγμή" για ένα χρόνο, και τότε (day 1) να συνάψουν τη σχέση που λες.2ονΤο Βικιλεξικό για το ζευγάρι λέει:1.συνδυασμός δύο στοιχείων που αποτελούν ένα σύνολο2.δύο άνθρωποι που ενώνονται με τα δεσμά του γάμου ή συνδέονται ερωτικά3.δύο ζώα που οργώνουν μαζί ή σέρνουν μια άμαξαΠιστεύω ότι όταν οι πιο πολλοί λέμε "ζευγάρι" εννοούμε το 2, δηλαδή τους παντρεμένους και όσους συνδέονται ερωτικά και (λένε ότι) έχουν σχέση. Αυτό που λες εσύ ζευγάρι είναι μια υποκατηγορία, αλλά δεν νομίζω ότι δίνουμε όλοι τόσο στενό ορισμό στη λέξη.
Nanina με κάλυψαν Parisios & light, απλώς να πω κι εγώ ότι η day 1 που θα συνειδητοποιήσεις ότι βλέπεις κάποιον ως σύντροφο ζωής μπορεί να είναι η day 100 της γνωριμίας σας, μπορεί να είναι και η day 365.Άρα δεν είμαι σίγουρη ότι διαφωνείς με τη Λένα όσο νομίζεις.Όσο για 'μένα, δεν είπα ακριβώς ότι πρέπει να ψάχνουμε αφορμή για ξεκάρφωμα. Απλώς ότι μπορούμε να αναφερθούμε σε αυτό χαλαρά. Αν το κάνουμε σε φάση "επίσημο διάγγελμα", μπορεί να γυρίσει ο άλλος μ/-η να σου πει "κάτσε ρε φίλε, πότε σου έκανα πρόταση και δεν το κατάλαβα;"
@ Nanina 20:10Κάτσε βρε πουλάκι μου. Διάβασε πάλι την ερώτηση της κοπέλας. Λέει απλώς "αν γνωρίσω κάποιον πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να το πω".Δε λέει "βρήκα τον άνδρα της ζωής μου, πότε να του πω ότι δεν θέλω παιδιά". Πώς φθάσαμε στην όλη συζήτηση για το ζευγάρι και το μοίρασμα και το δώσιμο και το for better or for worse;Ναι φυσικά μπορεί να αναφέρεται σε φάση βγαίνουμε και πηδιόμαστε κι ό,τι προκύψει. Και μπορεί όντως να πάρει πολύ καιρό μέχρι να σοβαρέψει η φάση.
Nanina Zola καταλαβαίνω το σκεπτικό σου και συμφωνώ εν μέρη αλλά αυτό δεν προϋποθέτει κάπως ότι γνωρίζω τον εαυτό μου και ξέρω τι θέλω; Πόσοι άλλαξαν στην πορεία γνώμη; Γράφοντας τα παραπάνω δεν εννοώ ότι γνωρίζω κάποιον και τον αλλάζω στην πορεία, έτσι; Θέλω να πω ότι όλοι μας γνωριζόμαστε σταδιακά καλύτερα με έμφαση στο σταδιακά, δεν είμαστε μονάδες του Lego αλλά μεταβαλλόμενα όντα και στα βασικά θα πρέπει να συμφωνούμε αλλά σταδιακά όχι επιχειρηματικά. Αν κάνω λάθος και τα βλέπω ρομαντικά τότε διόρθωσε με.
Νομίζω ότι πρέπει να λαβεις υπόψιον παράγοντες όπως η ηλικία και η φάση στην οποία βρίσκονται οι συμμετέχοντες στη σχέση,Είναι φοιτητές ή εργαζόμενοι,στη δεύτερη ή την τρίτη δεκαετία της ζωής τους;Εσύ είχες πάντα τις ίδιες απόψεις για το θέμα οικογένεια;Εγώ μέχρι τα 25 μου ούτε να ακούσω δεν ήθελα για παιδιά και,στα 29 ,βρέθηκα με 2 σχεδον χωρίς να το καταλάβω και λάτρεψα την όλη φάση!Κι ενώ ο τότε συντροφος και τώρα σύζυγος ήταν φανατικά υπέρ της οικογένειας,εμένα με έπιανε πανικός στη σκέψη.Όμως στην πορεία ,βλέποντας κι αυτόν που είχα δίπλα μου και εξαιτίας της εμπιστοσύνης που μου ενέπνευσε,έκανα το μεγάλο βήμα.Στις συζητήσεις όμως που κάναμε πριν δεν ήμουν ποτέ θετική.Και ναι,χρειάστηκε ένας χρόνος για να αγγίξουμε αυτό το θέμα.
Parisios, τους ορισμούς σου για τις λέξεις που χρησιμοποιείς εσύ προσωπικά τους δίνεις με βάση το λεξικό ή με βάση την σημασία που προσλαμβάνουν για εσένα και το περιβάλλον σου; Για να αντιληφθείς την έννοια ενός όρου ή για να την διαπλάσεις μέσα στο λόγο σου, ανατρέχεις πρώτα σε λεξικό; Δεν είναι μια εν πολλοίς αυτόματη διαδικασία εφόσον είσαι μέλος μιας κουλτούρας; Δεν θα μπορούσα ούτως ή άλλως να διαφωνήσω τύποις με αυτά που λες εσύ ή το οποιοδήποτε λεξικό. Εκεί βρίσκεται η ουσία κατά την γνώμη σου; Κατά τη δική μου, ούτε για αστείο. Σε κανένα λογικό σφάλμα δεν υποπίπτω. Εσύ μπέρδεψες το θέμα της συζήτησης.Aν ήταν αυτό το θέμα της συζήτησης, δεν θα συμμετείχα καν. Και εξάλλου δεν είναι προς συζήτηση κάτι τέτοιο. Οι συντάκτες των λεξικών έχουν μελετήσει και ερευνήσει τις διάφορες χρήσεις του όρου στην εποχή που ο καθένας συνέγραψε το έργο τους (λεξικά) και δεν θα αμφισβητήσω εγώ την έρευνά τους. Για την εγκυρότητα και τις πηγές που χρησιμοποιεί το βικιλεξικό, βέβαια, δεν έχω ιδέα - αλλά ούτε εκεί είναι το ζήτημα.Επιμένω στην έννοια που δίνω για το ζευγάρι (α! Tων ανθρώπων! Το ακούσαμε κι αυτό Παρίσιε... αφού δεν αναφέρθηκες και σε κάθε φυσικό είδος ξεχωριστά, να λέω πάλι καλά - για το βικιλεξικό πάντα...).Σχετικά με το άλλο σκέλος του σχολίου σου, που νοηματικά συμπίπτει με εκείνα της Iris, μάλλον δεν διαβάσατε προσεκτικά το σχόλιό μου (18:17). Στο οποίο επισημαίνω επί λέξει : "Τον σύντροφό σου και τον αφορά και τον καίει και τον νοιάζει και τον κόφτει από την μέρα σχέσης νούμερο 1, και όχι από τη μέρα σχέσης νούμερο 365(!), να μάθει τί πιστεύεις εσύ, τί θέλεις εσύ και τί θα κάνεις εσύ στη ζωή σου σε πολύ σημαντικούς τομείς, γιατί υποτίθεται πως θέλετε να ζήσετε μαζί και να τα μοιραστείτε όλα αυτά! Αλλιώς, ΓΙΑΤΙ συνάπτετε ερωτικο-συντροφική σχέση; Μπορείτε απλά να βγαίνετε, να περνάτε καλά, να επικοινωνείτε θαυμάσια, να μοιράζεστε μερικά μόνο (εκείνα που εσύ διαλέγεις και ορίζεις) από όσα πραγματικά σοβαρά σε απασχολούν για τη ζωή και το μέλλον σου - και τον καθένα προσωπικά - και γενικώς να διατηρείτε μια καταπληκτική ανθρώπινη σχέση με dates, sex και ό, τι άλλο σας καπνίσει και τη βρίσκετε. Αλλά αυτό δεν είναι συντροφική σχέση πολύ συγκεκριμένης κατηγορίας και δέσμευσης, όπως την εννοούμε. Είναι κάτι άλλο. Αν στην απάντηση μιλάς για κάτι τέτοιο, πάω πάσο. Αλλά η αποστολέας δεν μου φαίνεται πως σε ρωτάει για αυτό."Αν έκανα λάθος σε αυτό που εννοεί η αποστολέας, δεν το αποκλείω. Αποσαφηνίζω όμως σε τί αναφέρομαι εγώ.Santinity, όχι, δεν είμαστε ρομπότ. Αλλά όταν δεσμευόμαστε ότι θα μοιραστούμε με κάποιον τη ζωή μας (όποτε κι αν συμβεί αυτό, σε όποια μέρα - από την πέμπτη μέρα της γνωριμίας μας μέχρι την χιλιοστή διακοσιοστή πέμπτη), το κάνουμε συνειδητοποιημένα και ελεύθερα και με αυτή τη δέσμευσή μας εννοούμε συγκεκριμένα πράγματα, ΠΙΣΤΕΥΩ. Εξού και θα πρέπει να συζητηθούν και να συμφωνηθούν αυτά, έτσι ώστε να καταλήξουμε σε μια αμοιβαία κοινή βάση από την οποία ξεκινάμε να χτίζουμε την κοινή μας ζωή. Ποιά θα είναι αυτά τα θέματα τα κρίνει το ίδιο το ζευγάρι σύμφωνα με τα μυαλά που κουβαλάει, την ωριμότητά του κλπ...τα λέω και παραπάνω. (κατά την άποψή μου η πρόθεση δημιουργίας οικογένειας είναι ένα από τα σοβαρότατης σημασίας θέματα που πρέπει να συζητηθούν! Υποθέτω για όλους) Αλλά η διαδικασία που θα ακολουθηθεί - με την προϋπόθεση αυτά δεν έχουν καταστεί ακόμα σαφή ανάμεσα στο ζευγάρι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - είναι αυτή. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε. Δεν ξέρω γιατί αυτά σου φαίνονται μηχανικά και επιχειρηματικά. Μπορεί εσύ ή πολλοί άλλοι να μην τα θέλουν εκπεφρασμένα και ξεκαθαρισμένα αυτά σε μια προσωπική ερωτική σχέση, για χ, ψ λόγους που δε με αφορούν. Αλλά, προσωπικά, αυτό δεν θα το θεωρούσα σοβαρή συντροφική δέσμευση, καθώς έτσι εκλείπει η μελλοντική προοπτική από τα ίδια τα μέλη της - ή τουλάχιστον αμοιβαία από όλα τα μέλη της -, και η οποία αποτελεί αναγκαιότητα για μια σταθερή και συντονισμένη συμπόρευση τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον. Εν τοιαύτη περιπτώσει, μιλάμε λοιπόν για άλλου είδους σχέσεις και όχι για αυτή στην οποία αναφέρομαι εγώ. Ο καθένας όπως τη βρίσκει και όποτε - δεν τίθεται θέμα.Σε οποιαδήποτε σχέση και σε οποιαδήποτε δέσμευση μεταξύ συντρόφων ή εραστών ή φίλων ή whatever, κανένας δεν υπογράφει συμβόλαιο ζωής και θανάτου, για να μην μπορεί να αλλάξει γνώμη κάποια στιγμή στο μέλλον. Βασικά, για να είμαι ειλικρινής, απορώ και μόνο που το αναφέρετε! Ποιός σας εμπόδισε να αλλάξετε γνώμη; Τί από όλα όσα λέω υπονοεί ότι γνωρίζουμε τις μελλοντικές μας ανάγκες επιθυμίες και αποφάσεις; Ότι στο κοντινό ή μακρινό μέλλον αποκλείεται να αλλάξει τίποτα σχετικά με όσα υποσχεθήκαμε ή πιστέψαμε ή στα οποία επενδύσαμε σήμερα; Σημασία δεν έχει να ξέρεις το μέλλον λες και είσαι η Πυθία, να μαντέψεις πώς θα νιώθεις μετά από πέντε χρόνια ή τί θα θέλεις στην επόμενη φάση της ζωής σου. Ούτε καν για αύριο το πρωί δεν μπορείς να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά και μου συζητάτε για όλη μας τη ζωή; Σημασία έχει πώς βλέπεις σήμερα το μέλλον σου. Εκεί βασίζεται η δέσμευσή σου τη στιγμή που δίνεται - αν δίνεται. Όλα αλλάζουν και όλα επαναπροσδιορίζονται στις προσωπικές σχέσεις, αν αυτό είναι που έχεις ανάγκη ή αν απλά αυτό σου συμβαίνει. Πιστεύω ότι απάντησα και στην equisetum arvense.
Nanina, αν διαβάσεις το σχόλιό μου, λογικό σφάλμα είναι το 1ο που σου λέω, όχι το 2ο με το λεξικό. Και είναι βασικά το εξής. Η Λένα και η ερωτώσα θέτουν ως Μέρα 1 την Μέρα Γνωριμίας (ΜΓ). Εσύ θέτεις ως Μέρα 1 την Μέρα Ουσιαστικής Σχέσης (ΜΟΣ). Από τη στιγμή που συμφωνούμε ότι οι δύο αυτές μέρες δεν γίνεται να συμπίπτουν, αναγκαστικά μεσολαβεί ανάμεσά τους ένα χρονικό σημείο Χ. Κάπως έτσι:(Μέρα 1)ΜΓ-------Χ-----------(Μέρα Χ+1)ΜΟΣΜετά εξανίστασαι πώς γίνεται η Αμπά να προτείνει να πεις ότι δε γουστάρεις παιδιά τη μέρα 365, ενώ πρέπει να το ξέρει ο άλλος την Μέρα ΜΟΣ. Ή μέρα ΜΟΣ όμως δεν είναι 1, είναι Χ+1. Αν το Χ=364, τότε ή μέρα 365 που λέει ή Αμπά (γιατί αρχίζει να μετράει από την γνωριμία) είναι ή μέρα που λες εσύ.Όσο για το λεξικό. Φυσικά και δεν κοιτάζω το λεξικό για να δω κάθε λέξη. Όταν όμως ισχυρίζομαι ότι μια λέξη έχει τη σημασία που λέω εγώ, κι όχι κάποιος άλλος, ψάχνω να βρω και καμία επίσημη πηγή. Φυσικά δεν θεωρώ το Βικιλεξικό ιδιαίτερα καλή πηγή, αλλά αν π.χ. η Ακαδημία δίνει τον δικό σου ορισμό, είμαι διατεθειμένος να συμφωνήσω μαζί σου. Κατά τα άλλα, επειδή η γλώσσα είναι κώδικας, και για να καταλαβαινόμαστε πρέπει να δίνουμε τον ίδιο ορισμό στις λέξεις, σου ξαναλέω ότι, όχι, οι υπόλοιποι όταν λέμε "ζευγάρι" δεν εννοούμε μόνο αυτό που λες εσύ. Αν οι υπόλοιποι διαφωνούν, ας το πουν εδώ στα σχόλια.
Τελικά Nanina Zola επειδή σε διαβάζω πάντα, άσχετα με τόσο μπορεί να βαριέμαι όταν βλέπω την έκταση του κειμένου σου. Έχω παρατηρήσει πως φλυαρείς και είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς γιατί αναφέρεσαι τις περισσότερες φορές σε παραδείγματα που μπορεί να προκύψουν αλλά δεν είναι απαραίτητα ο νόμος. Ένα γενικό σχόλιο ήταν αυτό.Τώρα στο θέμα μας πιστεύω ότι έχεις το δικαίωμα να λειτουργήσεις έτσι αλλά αν γίνει ο νόμος, η καθημερινότητα μας επί το πλείστον τότε μπορεί να βρεθεί κάποιος που θα μπορεί να σου πει ψέματα επειδή δεν θα θελήσει να σε χάσει λόγο της ασύγκριτης ομορφιάς σου. Επίσης μπορεί να του έχεις γίνει εμμονή και θέλει οπωσδήποτε και με κάθε τρόπο να σε γνωρίσει καλύτερα (εννοώ να θέλει να σε δει να κρέμεσαι από τον πολυέλαιο) για να αποφασίσει μετά αν θα κάνει παιδιά μαζί σου ή αν θα πρέπει να κάνει παιδιά μαζί σου επειδή δεν θα μπορεί να αποχωριστεί τον πολυέλαιο. Προσωπικά το χειρίζομαι κάπως πιο αυθόρμητα, βλέποντας και κάνοντας, μέσα από την καθημερινότητα που μπορεί κανείς να τσεκάρει ή και να το ρωτήσει ευθέως αν θέλει στο μέλλον παιδιά. Το τσεκάρει το εννοώ με την έννοια της φροντίδας γιατί οι περισσότεροι θέλουν παιδιά να τα μεγαλώνουν οι γυναίκες. Δεν είμαι τόσο προσκολλημένη και μπορεί να βρω έναν σύντροφο που να με καλύπτει πλήρως αλλά να μην θέλει να κάνει παιδιά, τότε θα πρέπει να αποφασίσω αν θέλω συνοδοιπόρο και παιδιά δηλαδή αν ο συνοδοιπόρος είναι και κάτι που περιορίζεται μόνο στο μέσο για την απόκτηση παιδιού.
Santinity, δεν βρίσκω καμία απολύτως συσχέτηση όλων όσων λες (14:58) με όλα όσα λέω. Αν εκείνο που ήθελες να πεις επί της ουσίας είναι ότι εγώ, ή όποιος άλλος δεσμεύεται και το θεωρεί αυτονόητο για μια συντροφική σχέση με προοπτική, είναι εξ' ορισμού πιο πολύ κρετίνος και έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να τον κοροϊδέψουν ενώ ας πούμε τον άλλον που δεν τα θεωρεί απαραίτητα όχι, απαξιώ και να απαντήσω. Αν εννοείς κάτι άλλο, δεν το κατάλαβα.Παρίσιε, ευχαριστώ που μου εξηγείς τη διαφορά μεταξύ μέρας γνωριμίας και μέρας σύναψης σχέσης, σαν να μην μπορώ να δω πέρα από τη μύτη μου, αλλά θα σε στενοχωρήσω. Γιατί νομίζω πως εσύ δεν μπορείς να δεις πέρα από αυτήν. Σου επαναλαμβάνω ότι σε κανένα λογικό σφάλμα δεν υπέπεσα. Η συλλογιστική μου είναι ατόφια. Και σε αυτήν αναφέρεται ό, τι λέω παρακάτω. Όχι σε κάτι άλλο που μπορεί να εννοεί ή όχι η ερωτώσα. Νομίζω ότι το διευκρίνισα και πιο πάνω, παραπάνω από μία φορά. Αλλά δεν εννοείς να αντιληφθείς ότι αν η ερωτώσα μιλάει για κάτι άλλο (πχ. για μια απλή γνωριμία με κάποιον που απλά γουστάρει και με τον οποίον δεν θα συνάψει συντροφική σχέση) ούτως ή άλλως το σχόλιό μου θα ήταν εκτός θέματος. Αυτό δεν είναι λογικό σφάλμα. Μπορεί να είναι αβάσιμη η υπόθεσή μου. Αλλά όλοι από κάποια υπόθεση ξεκινάμε για να δομήσουμε ένα σκεπτικό (σημαντικό ή ασήμαντο). Δεν είμαστε αντικειμενικοί παρατηρητές των πραγμάτων. Επιλέγουμε μία αφετηρία ο καθένας με τα δικά του κριτήρια ή απλά εικάζοντας. Αυθαίρετα θες; Αυθαίρετα λοιπόν, εγώ θεώρησα - και εξακολουθώ να θεωρώ - ότι για να μιλάει για την ανακοίνωση της απόφασής της για οικογένεια ή μη, το μάλλον πλέον πιθανότερο είναι να αναφέρεται σε έναν άνθρωπο με τον οποίον θα συνάψει συντροφική σχέση. Δεν είναι απαραίτητο, αλλά εγώ εκεί θα πόνταρα τα λεφτά μου (και μπορεί να τα έχανα!). Σχετικά με τα λεξικά, δεν τα έχω καμία ανάγκη για να υιοθετήσω τις έννοιες που μπορεί να δίνει στους όρους είτε η Ακαδημία είτε η μάζα είτε εσύ είτε η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών ή των συμπολιτών μας. Δεν "επιμένω" στις δικές μου για να τις επιβάλλω αλλά επειδή "επιμένεις" και εσύ ίσως και τόσοι άλλοι όσοι μου απάντησαν για να ξεκαθαρίσουν τις δικές τους. Οι οποίες απ' ό, τι φαίνεται συμφωνούν, όπως εξάλλου και των αναγνωστών, ομαδικά με τη δική σου έννοια περί του όρου (μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος αν αυτό ήταν το ζήτημά σου - ταυτίστηκες με το πλήθος). Έπαθα πολιτισμικό σοκ και το εννοώ. Αν και, μεταξύ μας, ακόμα δυσκολεύομαι να αποδεχθώ ότι η έννοια που δίνει στο "ζευγάρι" ο περισσότερος κόσμος είναι μια φλού αρτιστίκ κατάσταση μεταξύ συναισθήματος, σεξ, εξόδων, και small talk (και κάπου εκεί μπαίνει και η κουβέντα για παιδί...;;).
#4: Η Λένα έχει δίκιο και θέλω να την πιστέψεις. Θέλω κι εγώ από πλευράς μου να σε διαβεβαιώσω πως δεν είσαι μόνος σου και θέλω να σε προλάβω προτού παγώσει η καρδιά σου και γίνεις κυνικός και μισάνθρωπος. Να σημειώσω ότι είμαι στρέϊτ και με ενοχλεί αφάνταστα ο σκοταδισμός και η ιδεοληψία που επικρατεί γύρω από το θέμα. Όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο, δεν στέκομαι στο σεξουαλικό του προσανατολισμό, αλλά στην ποιότητα του χαρακτήρα του και της συμπεριφοράς του. Τί σημαίνει "διαφορετικός"; Τί σημαίνει "αντρας", τί σημαίνει "γυναίκα"; Ως πότε τα γεννητικά μας όργανα θα ταυτίζονται με την ύπαρξή μας και θα προκαθορίζουν κατά μοιραίο τρόπο την ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη μας πορεία πάνω στη γη; Όλοι άνθρωποι δεν είμαστε, με μυαλό, σκέψεις και συναισθήματα; Πίσω από την κάθε επίκριση και λοιδορία των άλλων για αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ως "διαφορετικό" κρύβεται είτε η άγνοια, είτε ο φόβος, είτε κάποιο ψυχικό τραύμα ή νόσημα. Εγώ, πάντως, εκεί έχω καταλήξει. Αυτοί που σε σχολιάζουν αρνητικά, έχουν πολλά θέματα να λύσουν εκτός από την ασχετοσύνη τους και εσύ δεν μπορείς, είναι ανθρωπίνως αδύνατον, να επωμιστείς μόνος σου αυτό το βάρος, ούτε και να θεωρείς τον εαυτό σου στο ελάχιστο υπεύθυνο για το πρόβλημά τους. Είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό σου. Κάποια στιγμή πρέπει το πρόβλημα να μετατοπιστεί εκεί που πρέπει και να λυθεί όπως πρέπει και αυτό δεν γίνεται σε μια νύχτα, αλλά σιγά-σιγά. Μέχρι τότε, όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα έχεις επικριτές, αλλά θα έχεις και πολλούς συμμάχους. Ανοιξε τα μάτια σου. Είμαστε γύρω σου. Με αγάπη :)
#4: Δυστυχώς ζεις σε μια συντηρητική κι αγενή χώρα, γι'αυτό υποφέρεις σε τέτοιο βαθμό. Σε χώρες του Βορρά αυτά τα θέματα σχεδόν δεν υφίστανται. Είναι μια καλή ιδέα να προσπαθήσεις να μείνεις στο μέλλον σε μια τέτοια χώρα (είναι μια εμπειρία πολύ θετική για κάθε άνθρωπο, ειδικά φοιτητή), ποιός ξέρει ίσως εκεί να βρεις την υγειά σου, είσαι τόσο ευαίσθητος που η Ελλάδα δεν θα σταματήσει ποτέ να σε πληγώνει. Τα φιλιά μου!
3. Τον άνθρωπό μας τον επιλέγουμε και συνειδητά κάνουμε τους άλλους πέρα και κοιτάμε μόνο αυτόν, αλλιώς κάτι τρέχει. Και φαντάζομαι όταν λες σου λείπουν οι εμπειρίες δε σκέφτεσαι τις άσχημες που πιθανότατα θα έτρωγες στη μάπα!!!4. Πολύ με στεναχώρησες. Μένω σε μικρό μέρος και δεν δείχνουμε τέτοια αντιμετώπιση στους γκέι. Με έκανες να νιώσω ότι μιλούσε άνθρωπος προ εικοσαετίας. Πάντα κάποιοι θα ενοχλούνται μαζί μας. Γιατί είμαστε πολύ άσχημοι, πολύ όμορφοι, πολύ χαζοί ή πολύ έξυπνοι. Αν δεν αγαπάς και υπερασπίζεσαι όμως τον εαυτό σου, μην περιμένεις να το κάνουν άλλοι. Το πρώτο βήμα ήταν να μιλήσεις εδώ. Μίλα όπου μπορείς και θα πάρεις κουράγιο να μιλήσεις και εκεί που πρέπει. Προσωπικά δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να ασχολούμαστε πάντα με το τι λένε οι άλλοι για μας. Εύχομαι βρεις την άκρη σου και να σε νοιάζουν μόνο οι γνώμες που θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
#4:Τα σχόλια δε θα σταματήσουν ποτέ να σε ενοχλούν, όλους μας πληγώνουν,αυτό είναι μια αλήθεια.Από ένα σημείο και μετά όμως θα πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι ποιοί είναι αυτοί που κάνουν τα σχόλια και πόσο σημαντικοί είναι στη ζωή σου.Δηλαδή, δυο τυχαίοι τύποι στο γυμναστήριο που γιατί βαριότανε ή γιατί θέλαν να αλλάξουν θέμα από αυτό που συζητάγανε ή για όποιον άλλο λόγο ΕΝΤΕΛΩΣ ασχετο με σένα σε σχολιάσανε,είναι ακριβώς αυτό:Δύο τυχαίοι τύποι.Δε λέω, θα το θεωρείς πάντα αδικία,αλλά πρέπει να μάθεις και να τα αξιολογείς.#6:Όταν χώρισα μετά από χρόνια σχέσης με δική μου υπαιτιότητα με έναν υπέροχο άνθρωπο,αναγνώρισα ότι είχα το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης.Ως εκ τούτου,για πολύ καιρό μετά, ουσιαστικά δεν μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου κι έλεγα ότι δε θα βρω ποτέ κάποιον καλό,βασικά γιατί δε μου αξίζει.Μετά πήγα σε ψυχολόγο και όταν του το είπα,μου είπε ότι αυτό είναι το νόημα των σχέσεων:μαθαίνεις από τα λάθη σου, προχωράς και δεν τα επαναλαμβάνεις.Και θα προχωρήσεις και θα πάει πολύ καλά το πράγμα,θα δείς!
#4 Επειδη τα χω περασει και γω αυτα, και σε πιο ασχημο βαθμο, θα θελα να σου πω οτι αληθεια τα πραγματα βελτιωνονται. Προσπαθησε να ξεκινησεις ψυχοθεραπεια για να σε αποδεχτεις καλυτερα, να βρεις γκει-φρεντλι φιλους για να εκφραζεσαι ΟΠΩΣ θες, οταν βρεις καποιους καλους φιλους κανε καμινγκ αουτ και επισης μην επιτρεπεις κανεναν να σε θιγει. Φοβασαι, το ξερω, αλλα καλυτερα λιγο παραπανω "ρεζιλεμενος" για 2 λεπτα, παρα να πονας για μια μερα. Βγαλε τον θυμο σου, πες οτι αυτος εισαι και σε οποιον αρεσεις. Επισης σκεψου σοβαρα να πας για ενα μεταπτυχιακο σε χωρα που τα χει λυμενα τετοια ζητηματα. Αυτα:) Αν με ακουσεις,σου υποσχομαι οτι ολα θα πανε προς το καλυτερο:)
Αγαπητέ στην 4, μας κουρέλιασες πρωί-πρωί, κλαίω κι εγώ μαζί σου.Πολύ λεπτό θέμα και πολλή πίκρα για να πω την γνώμη μου αλλά συμφωνώ με την Α, μπα, τι περιμένεις, να τους μιλήσεις και ν’ αλλάξουν γνώμη; Δεν έχεις τίποτα να τους πεις, ούτε ν’ αποδείξεις κάτι σε κανέναν, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αποδεχτείς τον εαυτό σου –στ΄αλήθεια- όπως ακριβώς είναι και να το θεωρήσεις δεδομένο ότι σε τούτο τον κόσμο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι πικρόχολοι, πολλοί, που ψάχνουν να ξεράσουν την ανεπάρκειά τους στον πρώτο τυχόντα που θα τους προσφέρει μια υποψία ίντριγκας. Επίσης, υπάρχουν πάρα πολλοί που δεν ψάχνουν τίποτα τέτοιο και προσπαθούν να κατανοήσουν, πολλοί που είναι αδιάφοροι για το θέμα, πολλοί που είναι και οι ίδιοι ομοφυλόφιλοι και αρκετοί που θα ‘πρεπε να ντρέπονται βασικά, αλλά δεν έχουν κανένα εξωτερικό γνώρισμα που να ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του σχολιασμού.Μην εμμένεις σε αυτή την κατηγορία. Μείνε και διεύρυνε τις άλλες, ξεκίνα σιγά-σιγά να διαλέγεις τους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι, να σου ταιριάζουν, να είναι άνθρωποι. Αυτό που θέλουμε οι περισσότεροι δηλαδή. Όσο για τα σχόλια, έχουν τη δύναμη που εσύ τους δίνεις. Κ αν αρχίσεις να τα παραβλέπεις (όχι φαινομενικά και να ταλαιπωρείσαι μετά στο σπίτι σου αλλά ειλικρινά να τα παραβλέπεις), να δεις που ενδέχεται και να μειωθούν δραματικά. Όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει στην ουσία τα μούτρα του, μεγάλη αλήθεια.Με πολλή αγάπη#2Να το πεις όποτε νιώσεις εσύ ότι θέλεις ο άλλος να το ξέρει, για να κάνει τα κουμάντα του. Μην το σκέφτεσαι ιδιαίτερα, δε χρειάζεται να είναι καμιά γραφική δήλωση, λες και ανακοινώνεις χρεωκοπία. Πέτα το, έστω και για πλάκα, κάπου που θα κολλάει, κι ο άλλος –αν ενδιαφέρεται- θα το πιάσει και θα ζητήσει διευκρινιστικές. Και επειδή το διάβασα πρόσφατα, πάρε κι αυτό μήπως σ’ ενδιαφέρει: http://time.com/3914157/why-no-children/
Ωραίο link! Όσα τέτοια βέβαια κι αν δείξει κανείς σε όσους πιστεύουν ότι η αυτοπραγμάτωση έρχεται μόνο μέσω της αναπαραγωγής, δεν πρόκειται ούτε να τους πείσει, ούτε να τους εμποδίσει να πουν όλες τις κλασικές φράσεις που ξεκινούν με "Αυτό το λες τώρα...", "Όταν γνωρίσεις τον κατάλληλο/-η..." και "Όταν δεν θα μπορείς τότε θα καταλάβεις..."
Το άρθρο το διάβασα, αλλά νομίζω είναι περιττό και δεν ξέρω σε ποιο κοινό απευθύνεται. Για μένα π.χ. που το γουστάρω πολύ που είμαι γονιός, το να μου λέει ο άλλος "δε θέλω να γίνω γονιός γιατί δε μου αρέσει να αλλάζω πάνες/ να ξυπνάω μέσα στη νύχτα κλπ" είναι σαν να μου λέει "Δε θέλω Bugatti γιατί κάνει πολλή φασαρία/ καίει πολλή βενζίνη κλπ". Εννοώ δηλαδή, ότι για αυτόν που δε θέλει παιδιά, μετράνε πάρα πολύ πράγματα, που για έναν "πορωμένο" γονιό δεν μετράνε καθόλου. Αλλά στον γονιό, και σε κάθε τρίτο, ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ γιατί δεν θέλει ο άλλος να κάνει παιδί. Για μένα είναι παγίδα να μπαίνεις στο τριπάκι να βρεις επιχειρήματα. "Δεν γουστάρω να κάνω παιδιά." Τέλος. Αν κάποιος ρωτήσει γιατί, δεν χρειάζεται κανένα άρθρο, πες απλά "Γιατί έτσι/ Γιατί κλάνει το γατί/ Εσένα τι σε κόφτει", ό,τι σου βρεθεί εύκαιρο βρε αδερφέ. Αλλά είναι τόσο προσωπική η απόφαση, που δεν πρέπει να την δικαιολογήσεις σε κανέναν.
Στον συνάδελφο, τον γείτονα, ακόμα και τους φίλους σου, μπορείς να απαντήσεις "γιατί έτσι γουστάρω" καθώς δεν τους πέφτει πράγματι κανένας λόγος.Στους δικούς σου όμως γονείς που, για να σε γέννησαν, προφανώς επιθυμούν την εξασφάλιση της βιολογικής τους συνέχισης, έχει νόημα να τους εξηγήσεις γιατί, ουσιαστικά, τους το στερείς αυτό. Καθώς και γιατί πιστεύεις ότι η απόφασή σου δεν θα σε κάνει δυστυχή στο μέλλον, όπως νομίζουν οι ίδιοι (γονείς είναι, έχουν δικαίωμα να τους απασχολεί η ευημερία σου).Επίσης, πχ. σε έναν μεγάλο έρωτα με τον οποίο θα καταλήξετε στο χωρισμό γιατί έχετε διαφορετικές βλέψεις για το μέλλον, είναι σημαντικό να μπορείς να εξηγήσεις γιατί καταδικάζεις τη σχέση σας, και μάλιστα λόγω μιας επιλογής σου ακατανόητης στην πλειονότητα του πληθυσμού.Είναι εξαιρετικά προσωπική απόφαση, οι άλλοι δεν έχουν δικαίωμα να σε πιέσουν, έχουν όμως δικαίωμα να ζητήσουν εξηγήσεις, στο βαθμό που η προσωπική σου απόφαση επηρεάζει και την δική τους προσωπική ζωή. (Το ζήτημα είναι να αποδεχθούν τις εξηγήσεις σου και να μην τις απορρίψουν ως παράλογες απλώς επειδή δεν συνάδουν με το δικό τους αξιακό σύστημα.)
Iris και φυσικά έχουν δικαίωμα οι γονείς να τους απασχολεί η ευημερία σου, αλλά έχουν και δικαίωμα να καθορίσουν αυτοί ποια είναι η ευημερία μου; Αντίστοιχα, δηλ. μπορεί οι γονείς μου να μου λένε "γιατί δεν γυμνάζεσαι;/ Γιατί τρως τηγανητά;" Η προσωπική μου ζωή μπορεί να επηρεάζει μεν τη δική τους, αν π.χ. πάθω έμφραγμα και πεθάνω, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι πρέπει να την προσαρμόσω στα γούστα τους, ούτε ότι χρειάζεται να δίνω εξηγήσεις για το τι τρώω. Γιατί, στην τελική, το λούκι της γυμναστικής/δίαιτας μόνος μου θα το τραβήξω. Δεν συμφωνείς;
Ίριδα διαφωνώ ως προς το ότι οι γονείς έχουν λόγο στο αν θα κάνει κάποιος παιδιά και ότι οφείλουμε να δώσουμε εξηγήσεις, για τον έναν και μοναδικό λόγο ότι αυτή η λογική είναι λάθος στη βάση της. Και ο μόνος λόγος που το σχολιάζω είναι επειδή πολλοί γονείς θεωρούν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση τους να πιέζουν τα παιδιά τους για απογόνους. Ούτε οι γονείς, ούτε κανένας άλλος δικαιούται να σε βάλει στη διαδικασία να απολογηθείς για ποιο λόγο δεν θέλεις να κάνεις παιδιά. Οι γονείς δεν σε φέρνουν στη ζωή για να τη ζήσεις σύμφωνα με τα δικά τους πλάνα και όνειρα και αν πιστεύουν το αντίθετο, θα πρέπει να τεθεί σαφώς και αδιαπραγμάτευτα ένα όριο. Αυτό που λες, από μόνο του δημιουργεί ένα είδος υποχρέωσης προς τους γονείς, που δυστυχώς έχει επεκτάσεις και σε άλλους τομείς τις ζωής. Με την ίδια λογική, οι γονείς έχουν δικαίωμα και λόγο στις σπουδές, στις σεξουαλικές επιλογές, στο ποιον σύντροφο θα παντρευτούμε. Θα πρέπει μια ζωή να εξηγούμε για ποιο λόγο επιλέξαμε εκείνο κι όχι το άλλο που πιθανόν εκείνοι ονειρεύονταν, επειδή νοιάζονται για την ευτυχία μας. Ειλικρινά ελπίζω αυτή η νοοτροπία να αλλάξει κάποτε και να δημιουργηθούν πιο υγιείς οικογενειακές σχέσεις.
Βρε παιδιά. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που να ξέρει στο πετσί του τι σημαίνει να σε πρήζουν γονείς και λοιποί συγγενείς για τέτοια θέματα, είμαι εγώ.Εν έτει 2015, θεωρώ αυτονόητο ότι οι γονείς δε μπορούν να καθορίσουν τις επιλογές σου. Δε μπορούν καν να τις επηρεάσουν, εκτός εάν ο ίδιος θεωρήσεις χρήσιμη τη γνώμη τους.Αλλά, πώς το λένε, μπορούν να ρωτήσουν. Η συνάδελφος και ο γείτονας δε μπορεί ούτε αυτό. Και ναι, και για την υγεία σου αν ανησυχήσουν, έχουν δικαίωμα να το πουν. Όχι να σου κλειδώσουν το ψυγείο, να σου κρύψουν τα τσιγάρα ή να σε γράψουν στο γυμναστήριο. Αλλά έχουν δικαίωμα να εκφράσουν την ανησυχία τους εύσχημα.Δεν εννοώ λοιπόν να τους πάρεις την άδεια ούτε να ζητήσεις καν την έγκρισή τους. Αλλά δεν είναι τρελό να θες να εξηγήσεις σε σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σου τις αιτίες πίσω από μια απόφαση ζωής για σένα.
Φίλη της ερώτησης 5 σε καταλαβαίνω. Η Λένα έχει δίκιο αλλά δυστυχώς το διαπιστώνεις...μετά τα 10 χρόνια! Δεν θα μείνεις μόνη σου για πάντα. Όταν βρεις κάποιον άλλον θα καταλάβεις ότι "ο έρωτας της ζωής σου" σου πρόσφερε ελάχιστα πράγματα σε σχέση με όσα είχες ανάγκη και στο κάτω κάτω δε ρίσκαρε όλα όσα οι ειλικρινείς άνθρωποι ρισκάρουν όταν εμπλέκονται σε μία ειλικρινή σχέση είτε ερωτική είτε φιλική. Και τότε θα το κατεβάσεις από το βάθρο που τον έχεις ανεβάσει. Και δεν ξέρω ούτε αν ως φίλος θα σε ικανοποιεί. Προσοχή όμως! Μην κοροιδεύεις τον εαυτό σου ότι από αύριο θα μπορέσετε να είστε φίλοι και να διατηρείτε επαφή σαν να μην έγινε τίποτα. Μέχρι τώρα είχες τη δικαιολογία ότι δεν ήξερες. Τώρα ξέρεις και για όσο χρόνο ακόμα χάσεις, υπεύθυνη θα είσαι μόνο εσύ.
Όσον αφορά στο #3. Μου είχε συμβεί ακριβώς το ίδιο. Τα είχα από μικρή, σχετικά, ηλικία με τον φίλο μου, και δεν είχα αρκετές εμπειρίες. Ώσπου μου γυάλισε ένας φίλος του, νομίζω οτι ήταν αμοιβαίο. Η ψυχολόγος μου τότε μου είχε πει οτι μπορώ να κάνω ο,τι θέλω (ακόμη και να πάω για τον φίλο- ιδέα που τότε δεν μου είχε περάσει από το μυαλό) αρκεί να έχω σκεφτεί καλά τις συνέπειες και να ξέρω τι θα σήμαινε για τη ζωή μου αν άφηνα τον φίλο μου. Ίσως πρέπει να σκεφτείς κι εσύ το ίδιο. Για την ιστορία έμεινα με τον φίλο μου και το ξεπέρασα.
No.7 Ειλικρινής απορία . Η κοπέλα έκανε λάθος επιλογή και γ αυτό νοιώθει χάλια και νοιώθει αδιέξοδο. Ή κάπως έτσι. Τι ακριβώς λύση όμως μπορεί να της προσφέρει ο ψυχολόγος; Αφού ξέρει τι θέλει και δεν μπορεί ή δεν κατάφερε να το αποκτήσει λόγω ''φταίξιμου δικού της''. Θέλει κάποιον να της 'αλλάξει τα μυαλά' ή να βρει έναν τρόπο να κάνει αυτό που θέλει;Συγγνώμη για την ασχετοσύνη που ίσως διακρίνετε στο σχόλιο μου αλλά είναι κάτι που με έχει απασχολήσει . Όταν κάτι παει στραβά και δεν είσαι καλά και ξέρεις γιατί δεν είσαι καλά γιατί να απευθυνθείς σε ψυχολόγο;
Ξέρει ότι του φέρθηκε άσχημα, αλλά δεν ξέρει γιατί το έκανε αυτό, γιατί δλδ τον χρησιμοποίησε σαν συναισθηματικό σάκο του μποξ αντί να νιώσει ευγνώμων για την αγάπη που της έδειξε και την οποία είχε, εν τέλει, ανάγκη (σύμφωνα με τα λεγόμενά της).
Γράψε λάθος, νόμιζα ότι μιλούσες για την #6 (δεν το έχω σήμερα με τα νούμερα). Μάλλον γιατί μου φάνηκε αυτονόητη η απάντηση για την περίπτωση της 7: Μια έκτρωση είναι λογικό να επιφέρει τύψεις αλλά όχι τέτοιο βαθμό κατάθλιψης, που φθάνει σε αυτοκτονικές τάσεις. Αν γινόταν πάντα έτσι, το ποσοστό αυτοκτονιών θα ήταν δεκαπλάσιο από τώρα.
Το " Γιατί να ζω μια ζωή ανούσια;" απέχει πολύ από το "έκανα μια λάθος επιλογή". Αν αυτή η απόσταση δεν καλυφθεί άμεσα μπορεί να αποδειχθεί πολύ επικίνδυνη. Πόσο μάλλον η "εντύπωση" ότι κάνουμε παιδιά για να αποκτήσει ένα νόημα η χωρίς νόημα ζωή μας.
Σϊγουρα ρωτάς για την 7? Από το γράμμα της φαίνεται ξεκάθαρα ότι βρίσκεται σε εξαιρετικά κακή ψυχολογική κατάσταση. Σε καποιόν θα πρέπει να απευθυνθεί για να βγει από όλο αυτό το πλάκωμα? Δε φαίνεται να μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνη της. Ζητάει βοήθεια μέσα από΄το γράμμα. Ο ψυχολόγος, ή μια γραμμή υποστήριξης είναι ίσως μόνο το πρώτο βήμα.
Βασικά ρώτησα με αφορμή την 7 και συγγνώμη για το μπέρδεμα. Σίγουρα αν αναφέρεται όντως σε έκτρωση τότε πρέπει να πάει σε ψυχολόγο γιατί δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο μόνος. Εγώ ρώτησα γιατί όταν έχεις πρακτικά θέματα (ξέρεις τι έπαθες και γιατί) πρέπει να απευθυνθείς σε κάποιον που θα σου 'αλλάξει το μυαλό' ή θα σε απομακρύνει ίσως και από το στόχο; Ψιλοκαλύφθηκα από τη just distracted απλά ακόμα δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θα σου κάνει ο ψθχολόγος για να σε βοηθήσει στα διάφορα αδιέξοδα της ζωης: βλέπε ανεργία ή αδιέξοδο στη δουλεια, φτώχεια, αδικίες κτλ
"ακόμα δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θα σου κάνει ο ψθχολόγος για να σε βοηθήσει στα διάφορα αδιέξοδα της ζωης: βλέπε ανεργία ή αδιέξοδο στη δουλεια, φτώχεια, αδικίες κτλ". Θα σε βοηθήσει να ανταπεξέλθεις στα αδιέξοδα αν δεν μπορείς να τα χειριστείς μόνος σου και πελαγώνεις.
@Varaw mygesΔουλειά του ψυχολόγου δεν είναι να σου λύσει την ανεργία, ή να σε βοηθήσει να κάνεις παιδί. Αλλά είναι δουλειά του να σε μάθει να διαχειρίζεσαι τη θλίψη σου ώστε να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου, ή να βρεις π.χ. αν έχεις κάποιο πρόβλημα στη συμπεριφορά λόγω του οποίου δεν στεριώνεις δουλειά. Το αν, εξαιτίας της θεραπείας, λύσεις και το αρχικό πρόβλημα, είναι bonus αλλά όχι ζητούμενο.Η κοπέλα του 7 ξέρει τι φταίει, αλλά δείχνει σαν να μη μπορεί να διαχειριστεί την θλίψη της από μόνη της.
Θυμαμαι εναν καθηγητη μου να μας λεει: "καποιες φορες θα ερθουν ανθρωποι που θα σας πουν οτι ολα στη ζωη τους ειναι τοσο χαλια που δεν θελουν να ζησουν, και μπορει να ναι οντως ετσι και να εχουν δικιο." Εχεις κ εσυ δικιο να ρωτας, λοιπον, αλλα, οπως αναφερουν και οι υπολοιποι σχολιαστες, ο ψυχολογος δε βοηθα (μονο) στη λυση, πρωτιςτως σε βοηθα ν αλλαξεις τον τροπο σκεψης σου, αναλογα παντα με το ποιος εισαι, ωστε να μπορεις να λυνεις η να διαχειριζεσαι τα προβληματα που προκυπτουν.
#5Αχ δεν θέλω να στα χώσω, από τη στιγμή που το έκανε ήδη η Α,μπα, και είσαι και πληγωμένος άνθρωπος. Αλλά δεν κρατιέμαι. Ναι, το θέμα είναι ακριβώς ότι εκείνος είχε έναν καλό λόγο. Αν πάει να αποποιηθεί μέρος των ευθυνών και τις ρίξει στην "πουτάνα την κενωνία" θα έχει δίκιο. Γιατί; Διάβασε την επιστολή ακριβώς πάνω από τη δική σου για αν καταλάβεις γιατί.Φυσικά άλλοι έχουν αντιμετωπίσει με πολύ πιο τίμιο και αξιέπαινο τρόπο την φυσική τους έλξη απ'ό,τι ο "μεγάλος σου έρωτας". Αλλά η τεράστια κοινωνική πίεση είναι σοβαρός λόγος για να λυγίσει κανείς. (Τουλάχιστον το απο/παρά-δέχθηκε έστω αργά, άλλοι δεν το κάνουν ποτέ, γι' αυτούς τι να πεις;)Εσύ όμως βρε καλή μου; Ένα σκασμό κοινωνικές πιέσεις δέχονται οι γυναίκες, αλλά σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνεται η πίεση να μένουν χρόνια και χρόνια με κάποιον που δεν τους κάθεται. Το είπε και η Λένα, η ομοφυλοφιλία (ή εναλλακτικά η ασεξουαλικότητα, μια κατάσταση εξίσου μόνιμη) ήταν, έτσι κι αλλιώς, η μόνη νορμάλ εξήγηση για τη στάση του. Εγώ απορώ, τι είδους ψυχολογικά επικαλούνταν τα δέκα χρόνια προτού παραδεχθεί ότι είναι απλώς γκέι.
Φίλε της ερώτησης 4 ελπίζω να διαβάζεις τη στήλη και τα σχόλια. Και να ακούσεις τη Λένα. Στρέψε το βλέμμα σου σε σένα κι όλους αυοτύς που χασκογελάνε άφησέ τους μόνους. Και φυσικά και θα πρέπει να πιστέψεις όλους εμάς τους αγνώστους που δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από σένα, δε σε ξέρουμε και στο κάτω κάτω δε μας νοιάζει να σε παρηγορήσουμε ότι ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ!
#3 Το να πιάσεις τον άλλον, να το κάτσεις κάτω και να του πεις "Έχω να σου ανακοινώσω κάτι σοβαρό που αφορά το κοινό μας μέλλον" είναι κάτι που, προφανώς, θα πρέπει να γίνει την κατάλληλη στιγμή - αν είναι να γίνει έτσι.Δεν είναι όμως ανάγκη να γίνει έτσι. Είναι από τα θέματα που μπορεί να θιγεί σχετικά εύκολα, casually (που λέγανε και στο χωριό μου την Πέρα Βρυσομάνα).Τύπου "ήταν κι ένα μωρό στο λεωφορείο που μας πήρε τ'αυτιά - να κάτι τέτοια συμβαίνουν και βεβαιώνομαι ότι δε γουστάρω τα παιδιά". Ή "άσε με τσάτισε κι η μάνα μου που μου έλεγε για τον προορισμό της γυναίκας πάλι - μα άλλη γλώσσα μιλάμε;"Μπορείς δλδ να το πετάξεις όπως πετάς το "καλά, σιχαίνομαι τις μελιτζάνες" ή "απορώ πώς τη βρίσκουν μερικοί να σκαρφαλώνουν κατσάβραχα για διασκέδαση", *χωρίς* ο άλλος να έχει προσφερθεί να σου μαγειρέψει μελιτζάνες, ούτε να σου έχει προτείνει διακοπές για αναρρίχιση στην Κάλυμνο.Γιατί μερικοί περιμένουν πολύ για να ξεκαθαρίζουν τις πραγματικές τους προθέσεις, και καταλήγουν οι σύντροφοί τους να στέλνουν εδώ ερωτήσεις "Μετά από τρία χρόνια τρελού έρωτα μου αποκάλυψε ότι δε θέλει οικογένεια, τι να κάνω;" κι εμείς να τους τα χώνουμε κιόλας στα σχόλια "Τρία χρόνια και δεν ήξερες τι ήθελε σε μια σχέση, πόσο ντουγάνι είσαι;"
#4 Αγαπητέ φίλε, ο κόσμος είναι σκληρός και είναι δύσκολο να αλλάξει και είναι ανέφικτο να γίνουν όλοι ανεκτικοί και διακριτικοί. Όμως δεν είναι όλοι έτσι και εσύ πρέπει να βρεις τους ανθρώπους που δεν είναι έτσι και να τους κάνεις φίλους σου, θα σε βοηθήσει να μην λαμβάνεις τόσο σοβαρά τα σζόλια του κάθε τυχάρπαστου. Μια πρακτική συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι αν μπορείς να βοηθήσεις σε κάποια ομάδα από αυτές που ασχολούνται με εθελοντισμό, ανθρώπινα δικαιώματα, ζώα, το περιβάλλον. Έχει πολλές, βρες μια που σου αρέσει. Δεν χρειάζεται να γίνεις το πιο ενεργό μέλος, μπορείς να πας σε μια συγκέντρωση, να βοηθήσεις σε κάτι... από την ενασχόληση μου με τέτοιες ομάδες έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι εκεί είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλοι και δέχονται το διαφορετικό, οπότε ίσως κάνεις καλούς φίλους εκεί οι οποίοι δε θα ασχολούνται με τη σεξουαλική σου ταυτότητα. Σου στέλνω μια μεγάλη διαδικτυακή αγκαλιά και πολλά φιλιά :)