Το νόμιμο και το ηθικό

Το νόμιμο και το ηθικό Facebook Twitter
Αν το ΔΝΤ φανεί τώρα υποχωρητικό απέναντι στις ελληνικές αιτιάσεις, αν τυχόν δεν λάβει εμπρόθεσμα μία, έστω, δόση, το κύρος και η ισχύς του θα δοκιμαστούν εκ νέου, γι' αυτό και... λυσσάει. Δεν ξέρω πόσο χρειαζόμαστε τα καινούργια δανεικά του. Πιθανόν πολύ, γι' αυτό ο Γιάνης δήλωσε χτες πως «πρόβλημα ουδέν» με την καταβολή. Φωτο: Phil Ipparis / SOOC
10

«Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!». Το γνωστό αντιμνημονιακό σύνθημα-κίνημα αντιτάσσει η κυβέρνηση στις εξουθενωτικές απαιτήσεις του ΔΝΤ, που, «χαλαρό» μεν στα δημοσιονομικά, αδιαπραγμάτευτο όμως σε ό,τι αφορά εργασιακά-ασφαλιστικά (διότι έχουμε, βλέπεις, και μια αρτηριοσκληρωτική νεοφιλελέ ιδεολογία να υπερασπίσουμε με τη δέουσα θρησκευτική ευλάβεια, άσχετα με το πόσο ρεαλιστικό ή, έστω, λειτουργικό είναι αυτό), παρουσιάζεται ως ο πλέον αδιάλλακτος «θεσμός», προειδοποιώντας πως μη καταβολή της επόμενης δόσης στις 5/6 συνιστά χρεοκοπία. Όμως «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» – κυβερνητικές αστοχίες, εσωτερική «παύση» πληρωμών, φυγή καταθέσεων και κεφαλαίων, αλλά κυρίως η έξωθεν εκπορευόμενη οικονομική ασφυξία εν είδει ενός δημοκρατικότατα ωμού εκβιασμού άδειασαν τα δημόσια ταμεία κι αυτήν τη φορά η κατάσταση δείχνει πραγματικά σοβαρή.


Ύστερα, λοιπόν, από τέσσερις μήνες εξοντωτικών διαπραγματεύσεων που πέρασαν από χίλια κύματα, ήρθε πιθανόν η ώρα να αντιμετωπίσουμε και το... τσουνάμι. Η ρήξη που ως τώρα αποφεύχθηκε είναι ξανά ορατή. Αλλά, αλήθεια, πίστευε κανείς στα σοβαρά ότι θα καταφέρναμε μια συμφωνία καλύτερη από την προηγούμενη «αβρόχοις ποσί»; Ότι το σύγχρονο ευρωπαϊκό κατεστημένο δεν είναι παρά μια «χάρτινη τίγρη» που θα το έριχναν μ' ένα φύσημα ο Αλέξης κι ο Γιάνης; Όχι βέβαια. Και επειδή δεν γίνεται ομελέτα δίχως να σπάσεις αβγά ή, τουλάχιστον, να καταστήσεις σαφές πως είσαι αποφασισμένος να το κάνεις, αν ο συνομιλητής σου επιμένει σε αξιώσεις παράλογες και δοκιμασμένα άκυρες. Διότι δώσαμε, ξαναδώσαμε, πισωπατήσαμε, αποδεχτήκαμε φορομπηχτικά και υφεσιακά μέτρα, κάναμε τις περισσότερες «κόκκινες γραμμές» μας... ροζ, όμως το παιχνίδι μοιάζει να έφτασε στο «ως εδώ». Οποιαδήποτε άλλη υποχώρηση θα ακύρωνε τελεσίδικα όχι μόνο την περίφημη λαϊκή εντολή αλλά και την ίδια την κυβέρνηση, που και να θέλει –η τελευταία ψηφοφορία στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι το μισό κόμμα σχεδόν αντιτίθεται σφόδρα– δεν μπορεί να κατεβάσει τελείως τα βρακιά, τουλάχιστον όχι αμαχητί. Και, πάντως, όχι στο ΔΝΤ, που, αντίθετα από τους άλλους δύο θεσμούς (Ε.Ε.-ΕΚΤ), δεν είναι καν «δικό μας», δηλαδή ευρωπαϊκό, κι ας έχει Γαλλίδα πρόεδρο. Είναι, επιπλέον, το πλέον... αμαρτωλό, χώρια που έχει συμμαχήσει με τον Σόιμπλε και τους άλλους σκληροπυρηνικούς της λιτότητας.

Αν, όμως, η τελική επιλογή είναι το γάλα του μωρού ή η δόση του τοκογλύφου, η απάντηση είναι, νομίζω, ευνόητη. Φτάνει να συνοδευτεί από εκείνες τις ρηξικέλευθες πολιτικές που θα αντισταθμίσουν τις μετασεισμικές αναταράξεις.

Ιδρύθηκε στην Ουάσινγκτον το 1945 προκειμένου να επιβλέπει το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, να παρακολουθεί τις ισοτιμίες, τα ισοζύγια πληρωμών και να προσφέρει τεχνική βοήθεια όταν χρειαστεί, ώστε να αποφευχθεί μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Ούτε το τελευταίο όμως επετεύχθη, ενώ σύντομα το ΔΝΤ έγινε συνώνυμο αδιαφάνειας, διαφθοράς, αμοραλισμού και επιβολής αυταρχικών πολιτικών τύπου «Δόγμα του Σοκ». Όπου ανακατεύτηκε ως τώρα ψαλίδισε βάναυσα δημοκρατικές κατακτήσεις, ανθρώπινα κι εργασιακά δικαιώματα, γι' αυτό άλλωστε στοχοποιήθηκε ιδιαίτερα από το κίνημα κατά της (οικονομικής) παγκοσμιοποίησης: Αργεντινή, Ταϊλάνδη, Ινδονησία, Μεξικό, Ισλανδία, Ουγγαρία, Ρωσία, Ουκρανία, Λετονία... Το ίδιο αντιτάσσει στις επικρίσεις ότι η δημοκρατία προϋποθέτει οικονομική σταθερότητα, στην πράξη όμως όπου, ελέω ΔΝΤ, ευημέρησαν οι δείκτες και οι αριθμοί, οι άνθρωποι (συγκεκριμένα, οι μη προνομιούχοι) φτώχυναν, υπέφεραν, εξαθλιώθηκαν – ακόμα και στα θεωρούμενα επιτυχημένα παραδείγματα (Βραζιλία, Τουρκία), εκείνοι που ευνοήθηκαν πραγματικά ήταν το διεθνές κεφάλαιο και οι ντόπιες ελίτ. Η τύπου «μαζί τα φάγαμε» υψηλή φορολογία και η ασφυκτική λιτότητα είναι, άλλωστε, για την πλέμπα.


Και ενώ μια δεκαετία πριν η αξιοπιστία του κατέρρεε διαρκώς –ακόμα και ο αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Τζόζεφ Στίγκλιτς θεωρεί το ΔΝΤ παρωχημένο θεσμό–, η τελευταία μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση το ξανάφερε στην Ευρώπη για πρώτη φορά μετά το μακρινό 1976, οπότε είχε υπαχθεί εκεί η Βρετανία. Τα αποτελέσματα, εμφανή – ακόμα και όπου τηρήθηκαν κατά γράμμα οι υποδείξεις του, η ανεργία αυξήθηκε, η ανέχεια επίσης, ο κοινωνικός ιστός δοκιμάστηκε και όσο για την ανάπτυξη, όπου υπήρξε, φλέρταρε και φλερτάρει έντονα με τη «φούσκα» σαν το δικό μας περσινό «success story».


Το ΔΝΤ απέτυχε και εδώ, άσχετα με το ότι δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος. Αυτό, άλλωστε, το έχει αναγνωρίσει η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ. Αν όμως φανεί τώρα υποχωρητικό απέναντι στις ελληνικές αιτιάσεις, αν τυχόν δεν λάβει εμπρόθεσμα μία, έστω, δόση, το κύρος και η ισχύς του θα δοκιμαστούν εκ νέου, γι' αυτό και... λυσσάει. Δεν ξέρω πόσο χρειαζόμαστε τα καινούργια δανεικά του. Πιθανόν πολύ, γι' αυτό ο Γιάνης δήλωσε χτες πως «πρόβλημα ουδέν» με την καταβολή. Αν, όμως, η τελική επιλογή είναι το γάλα του μωρού ή η δόση του τοκογλύφου, η απάντηση είναι, νομίζω, ευνόητη. Φτάνει να συνοδευτεί από εκείνες τις ρηξικέλευθες πολιτικές που θα αντισταθμίσουν τις μετασεισμικές αναταράξεις.

10

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

6 σχόλια
ΝΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΕ ΑΝΕΡΓΙΑ 2 ΕΚ ΟΠΟΙΟΣ ΧΑΣΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΞΑΝΑΒΡΙΣΚΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ ΓΙΑ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑς ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΣΕ ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΕΥΛΟΓΟ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ !!!
Πόσο απλή είναι η ζωή τελικά όταν θέλεις να την βλέπεις απλή !Ιδού το δίλημμα.... να πληρώσουμε έναν ξένο, κεφαλαιοκρατικό, απάνθρωπο, απρόσωπο οργανισμό ή να πληρώσουμε την σύνταξη του παππού μας που την χρειάζεται για να επιβιώσει;Φοβερό δίλημμα πραγματικά, κανείς δεν μπορεί να δώσει μια απάντηση !!!Αν αρχίσουν όμως να μπαίνουν και άλλοι παράμετροι στο δίλημμα, τότε αρχίζει να γίνεται πιο δύσκολο ε;Δηλαδή να πληρώσω τώρα τον συνταξιούχο αλλά να μην έχω να τον πληρώσω τον άλλον μήνα, γιατί δεν με δανείζει κανένας πλην των "θεσμών" ή να μην πληρώσω τώρα τον συνταξιούχο για να μπορώ να τον πληρώσω τους επόμενους μήνες; (αν δεν χρειαζόμαστε τελικά τα λεφτά τους προς τι η συζήτηση;)Η "ομορφία" του δεύτερου διλήμματος είναι ότι δεν χρειάζεται να δώσω κάποια απάντηση εγώ, ούτε εσείς, ούτε κανένας εδώ μέσα ! Για την ακρίβεια, δεν αποτελεί καν δίλημμα... η απάντησή μου είναι "να πληρώσω και τους δυο". Αυτό δεν μου υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ε αυτό θέλω. Αν πρέπει να επιλέξω αναγκαστικά ένα από τα δυο, βγάλτε με πρώτα πρωθυπουργό και ύστερα θα σας πω. Ως τότε δεν τίθεται τέτοιο δίλημμα : "Να πληρωθούν και οι δυο" λοιπόν.
Όταν λέμε μισθούς και συντάξεις εννοούμε του δημοσίου. Τον ιδιωτικό τομέα τον ... έχουμε. Όλοι το βολευταριό πάντα για τους πελάτες του. 1.500.000 άνεργοι, απλήρωτοι του ιδιωτικού. Αυτοί ψήφισαν το 3%. Και αυτό τους γράφει.
Φτάνει να συνοδευτεί από εκείνες τις ρηξικέλευθες πολιτικές που θα αντισταθμίσουν τις μετασεισμικές αναταράξεις.Για τη δραχμή μιλάτε κ. Αντωνόπουλε?
Αλλά, αλήθεια, πίστευε κανείς στα σοβαρά ότι θα καταφέρναμε μια συμφωνία καλύτερη από την προηγούμενη «αβρόχοις ποσί»;Μα και βέβαια. το 100% των συριζαίων μαζί με τον Βαρουφάκη και τον φωστήρα τον Τσίπρα, που νομίζανε ότι με τσαμπουκάδες και εκβιασμούς θα μας χαρίζανε λεφτά για να διορίζουμε στο δημόσιο και να περνάνε ωραία (γιατί εγώ είμαι στον ιδιωτικό τομέα και τα τελευταία 4 χρόνια έχω χάσει 2 φορές τη δουλειά μου). Διότι δώσαμε, ξαναδώσαμε, πισωπατήσαμε, αποδεχτήκαμε φορομπηχτικά και υφεσιακά μέτρα, κάναμε τις περισσότερες «κόκκινες γραμμές» μας... ροζ, όμως το παιχνίδι μοιάζει να έφτασε στο «ως εδώ».Αλήθεια? Τι έδωσε το τεράστιο δημόσιο που κατέστρεψε τη χώρα? Και τι θα δώσει αν γυρίσουμε στη δραχμή? Γιατί ο ιδιωτικός τομέας είναι απλήρωτος ήδη εδώ και 5 μήνες και οι μειώσεις μισθών έχουν ξεκινήσει.
Πάλι τα ίδια: ιδιωτικοί εναντίων δημοσίων υπαλλήλων. Να δεις πως το έλεγαν οι πρόγονοι μας; Διαίρει και βασίλευε μήπως; Αν απολύαμε όλους τους δημόσιους unknown θα έβρισκες δουλειά με καλύτερες συνθήκες/αμοιβές; Το πρόβλημα δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι (ούτε οι ιδιωτικοί) αλλά η κάκιστη λειτουργία του κράτους/δημοσίου. Αν δεν αλλάξει η δομή του κράτους πάλι τα ίδια θα λέμε είτε με μνημόνιο είτε χωρίς, είτε με Ευρώ είτε με Μνα.
‘’Το ζήτημα δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι ούτε οι ιδιωτικοί’’,ναι –αν και η πιο εξελιγμένη μορφή κοινωνίας δεν υπόσχεται ειδυλλιακές εξισωτικές καταστάσεις -εν τέλει δεν είναι εκεί το πρόβλημα.Το πρόβλημα είναι ο παράφορος έρωτας( και) της αριστεράς με το κράτος.Λες και αν δεν τον εκδηλώσει αυτόν τον έρωτα κινδυνεύει να στιγματισθεί ως αποσυνάγωγη,ως ενδοτική σε νεοφιλελεύθερους πειρασμούς.Σαν να είναι ο κρατισμός η ασφαλιστική δικλείδα που προστατεύει το γνήσιο και το αμόλευτο αριστερό αίσθημα.Λες και ο νεοφιλελευθερισμός μόνο με κρατισμό μπορεί νικηθεί.Δυστυχώς δεν έχει καταλάβει ακόμα η αριστερά ότι αυτή η διεστραμμένη σχέση του πολιτικού συστήματος με το κράτος μας οδήγησε στην κατάρρευση…Η εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία του Δημόσιου προυποθέτει φυσιολογική σχέση με τα εκάστοτε κυβερνητικά κόμματα,να τηρούνται δηλαδή οι αποστάσεις.Οι συνεχείς παραβιάσεις δεν υποδηλώνουν μόνο ιδιοτέλεια,υποδηλώνουν έλλειμμα, ιδεολογικό έλλειμμα και καθηλωμένο πνεύμα.
Σου κουβάλαγε τον ξάδερφο που πήγε και σβολώθηκε με το παπί στο ΚΑΤ(πατέρας-τραυματιοφορέας ΕΚΑΒ) και σου περιέθαλπτε το ανηψάκι με σύνδρομο Down στο Νταού Πεντέλης και στα υποκαταστήματα του(μάνα νοσηλεύτρια-αργότερα λόγω ατυχήματος που της διέλυσε το πόδι,διοικητικό προσωπικό σε υποκατάστημα).Σημειωτέον,ότι και οι δύο δούλεψαν χρόνια και στον ιδιωτικό τομέα και όταν πέρασαν στον δημόσιο έδωσαν και μάχες ώστε να στηθούν 5-10 πράγματα,ώστε εσύ σήμερα να τους βρίζεις άνετος και να απαιτείς να διαλύσεις ότι έχει απομείνει από τα εργασιακά τους και το συνταξιοδοτικό τους,καθώς επίσης και από δομές που σε λίγα χρόνια οι επόμενες γενιές θα τις κοιτάμε με το κυάλι.