"Οχι κυρία Λαζαρίδη, δεν είμαστε όλοι οι άντρες ανέραστοι και φοβισμένοι"

"Οχι κυρία Λαζαρίδη, δεν είμαστε όλοι οι άντρες ανέραστοι και φοβισμένοι" Facebook Twitter
35

 To άρθρο της Αριάν Λαζαρίδη "Μονόλογος μιας παντρεμένης Αθηναίας που απατά" αναπαρήχθη ασύστολα (συχνά δίχως καν αναφορά πηγής) σε δεκάδες σάιτ και έγινε viral. Προκάλεσε κυριολεκτικά χιλιάδες σχόλια, που κυμαίνονται μεταξύ επαίνων και τραμπουκισμού.

Δύο όμως επιστολές έφτασαν σήμερα στο γραφείο μας με τον παραδοσιακό τρόπο της επιστολής προς τη LIFO.

Σας τις παρουσιάζουμε, ως έχουν:

 

"Οχι κυρία Λαζαρίδη, δεν είμαστε όλοι οι άντρες ανέραστοι και φοβισμένοι" Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Κώστας Στανέλλος/ LIFO

 

Κατ’ αρχήν να ζητήσω συγγνώμη για το φύλο μου.Για τα σχόλια που ακολούθησαν το κείμενό σας (τουλάχιστον αυτά που διάβασα στο facebook όταν το κείμενό σας αναπαράχθηκε από το gazzetta.)

 

Όχι κυρία Λαζαρίδη, ελπίζω να το έχετε διαπιστώσει κι εσείς, δεν είμαστε όλοι οι άνδρες ανέραστοι και φοβισμένοι, ανίκανοι να ανεχθούμε την πιθανότητα μια γυναίκα, η γυναίκα μας, ή πολύ περισσότερο η μητέρα μας, να είναι συμφιλιωμένη με τον ερωτισμό της και να τον διεκδικεί. Δεν είμαστε όλοι μεγαλωμένοι με τη λογική της ασφάλειας υπεράνω όλων που μεταφράζεται σε «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου» και «τη γυναίκα σου στη κουζίνα, μη τυχόν ξεπορτίσει».

 

Μερικοί από εμάς, ευτυχώς όλο και περισσότεροι, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι το σημείο κλειδί στο κείμενό σας είναι η φανταστική εξομολόγηση της Μάνας αυτής (με Μ κεφαλαίο και αν τη ξέρετε παρακαλώ να της το πείτε) στη κόρη της «μόνα άμα μεγαλώσεις και γίνεις μαμά και σε χάσεις θα με καταλάβεις». Και τι καλύτερο μάθημα μπορεί μια Μητέρα (ένας γονιός) να δώσει  στο παιδί του από αυτό; «Μη χαθείς παιδί μου. Είσαι μοναδική προσωπικότητα, με «θέλω» που βέβαια γεννούν υποχρεώσεις και ανάγκες, αλλά αυτές είναι απλά οι αυλικοί του «θέλω» σου. Και όταν κόβεις «θέλω» για να εξυπηρετήσεις «πρέπει» πας ανάποδα. Τα «θέλω» όμως είναι θεριά και ξυπνούν. Και όταν ξεχνιούνται ή χάνονται, κακοφορμίζουν. Αν λοιπόν δε μάθεις να τα ικανοποιείς ως τέτοια, τότε γίνονται «πρέπει» αφού είναι ο μόνος τρόπος να ικανοποιηθούν.

 

Με άγγιξε η εξομολόγηση της Κατερίνας. Τη βρήκα πολύ θαρραλέα. Όχι τόσο γιατί δημοσιεύτηκε, εξ’ άλλου κανείς δε ξέρει αν το όνομα είναι αληθινό, μπορεί να είναι η γυναίκα μου (μακάρι), αλλά γιατί βρήκε το θάρρος να παραδεχτεί τα συναισθήματά της στον εαυτό της. Να της πείτε παρακαλώ ότι αν τα έχει εκφράσει τόσο ανοιχτά και στον πρώην – νυν, έχει κερδίσει το θαυμασμό μου, ότι κι αν σημαίνει ο θαυμασμός ενός αγνώστου.

 

Έχοντας πει αυτά, παρακαλώ διαβάστε τη δική μου αντίστοιχη εμπειρία. Και αν θέλετε δημοσιεύστε τη, αν και είναι γυναικεία η στήλη σας. Θα ήθελα πολύ να δω τις αντιδράσεις των ομοφύλων μου. Και ναι, είναι αληθινή, και ναι βασίζομαι στη διακριτικότητά σας, αν και δε σας γνωρίζω.

 

Με εκτίμηση

 

 

                                                                                              

 

Με λένε Άλκη, είμαι 43 ετών, παντρεμένος 20 χρόνια και έχω 2 παιδιά που πάνε στην εφηβεία. Η σχέση μου με τη γυναίκα μου έχει περάσει πολλά κύματα. Δυσκολίες, ευκολίες, ευχάριστα και δυσάρεστα. Έχω τα παράπονά μου, έχει και εκείνη τα δικά της. Αλλά, σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τον Έρωτά μου και όχι για τη γυναίκα μου.

Πριν λίγο καιρό συνάντησα ξανά τη Βάνα. Μια από τις πολύ πρώτες και έντονες σχέσεις μου. Σε ευαίσθητη ηλικία, τότε που ο άλλος ανοίγει μια τρύπα στη καρδιά σου και πάει και χώνεται. Μια σχέση που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, δημιουργώντας στους ενήλικες πια εαυτούς μας μια γλυκιά αναρώτηση, αλλά και το αίσθημα μιας αγνής επαφής. Η Βάνα σήμερα έχει κι εκείνη ένα παιδί και αντίστοιχα χρόνια γάμου.

 

Μια μέρα πριν την επέτειο των 20 ετών γνωριμίας με τη γυναίκα μου, είχα το δεύτερο ραντεβού με τη Βάνα. Ήταν η μέρα που άφησα τον εαυτό μου να αποδεσμευτεί από την απόφαση που είχα πάρει όταν παντρεύτηκα. Ναι, θα ήθελα να είμαι ένας πιστός σύζυγος. Όχι, δε τα κατάφερα. Δε τα καταφέραμε. Ερωτεύτηκα ξανά από την αρχή τα μάτια της, που είναι ολόιδια, όπως λέει και ο ποιητής. Και διαπίστωσα ότι δεν είχαν αλλάξει και τρόπο να με κοιτάνε.

 

Ένιωσα, Ζωή ξανά να περνάει μέσα από τη ψυχή μου. Ένιωσα τη λαχτάρα και την ικανοποίηση που έχεις όταν ξέρεις ότι ο άλλος χαμογελάει για σένα ακόμα κι όταν είσαι μακριά. Χαμογέλαγα και εγώ χωρίς λόγο και αφορμή, την ώρα που η ανάσα μου έμπαινε κατσαρή στο στήθος μου κάθε που τη σκεφτόμουν.

 

Ναι, κρυφά ραντεβού, δωμάτια ξενοδοχείων, γωνιές σε καφετέριες, αγκαλιές και φιλιά ξανά αχόρταγα, ξανά ηλεκτρικά, ξανά ατελείωτα και όχι υποχρεωτικά και διαδικαστικά. Εκμυστηρεύσεις από την αρχή, αναγνώριση λαθών στην επικοινωνία και στις απαιτήσεις, έμπειροι πια και οι δύο μας στο πως οι σχέσεις επιβαρύνονται από το χρόνο και από τον εαυτό μας που έχει τη παράλογη απαίτηση ο άλλος να πάρει το βάρος της ύπαρξής μας και του well being μας. Κόβονται λοιπόν στην αρχή, πολύ αρχή.

 

Και φυσικά τα αγγίγματα, τα χάδια, ο Έρωτας. Βρίσκεις λόγο για να ζεις ξανά, να είσαι χαρούμενος με τους ανθρώπους που αγαπάς, τα παιδιά σου (ναι και τη γυναίκα σου ή τον άντρα σου) αληθινά και όχι πίσω από το προσωπείο που λέει «τα παιδιά να μη καταλάβουν τίποτα». Γιατί ποιος το είπε ότι αν μένεις σε μια σχέση που έχει σβήσει ερωτικά και έχει πάρει άλλες μορφές, είσαι ευτυχής και μοιράζεις στα παιδιά σου αέρα ικανοποίησης. Είσαι δυστυχής και δε το βλέπεις, αλλά ο αέρας γύρω σου δηλητηριάζεται και πρώτα από όλους τον αναπνέουν τα παιδιά σου.

 

Ναι λοιπόν, ερωτευτείτε ξανά. Μη φοβηθείτε να ζήσετε. Ο γάμος από μόνος του δεν είναι εγγύηση ευτυχίας. Ούτε έρωτα. Μπορεί να είναι κάτι βαθύτερο, κάτι περισσότερο, κάτι που έχει εξελιχθεί με τα χρόνια σε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, αλλά γιατί πρέπει να ακρωτηριαστούμε ώστε να χωρέσουμε μέσα σε αυτόν? Και γιατί να το ζητάμε και από το σύντροφό μας, που, θυμηθείτε, κάποτε τον λατρέψαμε.

 

Το μόνο που εύχομαι, είναι να καταφέρουμε όλοι να γίνουμε τόσο ειλικρινείς, όσο η Κατερίνα σε αυτό το άρθρο.

 

Ελλάδα
35

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
με κανετε και αναγουλιαζω...καμια εμπιστοσυνη στους ανθρωπους πλεον.ολοι κοιτατε το εγω σας.καμια σκεψη για τα παιδια και τον αλλο που εχει κατσει μας 5,10,20 χρονια χρονια που στη τελικη θα μπορουσε να ειχε καποιον που την/τον αγαπαει και τον/την κοιταει στα ματια.ελεος.σηκωστε λιγο τα ματια απ αυτο που εχετε αναμεσα στα ποδια σας και πατε λιγο πιο πανω.
Άσε που έχω την εντύπωση, τουλάχιστον για τους άντρες που σχολιάζουν τόσο ηθικοπλαστικά (μη τυχόν και τους δει η γυναίκα τους να λένε τίποτα άλλο και πέσει παντόφλα), πως αν ο κολλητός σας, σας ζήταγε "πλάτες" γιατί "φιλαράκο έχω βρει και καρφώνω ένα γκομενάκι τρελλό", θα τις προσφέρατε απλόχερα λέγοντας "Ωραίος μεγάλε! Ρίξε ένα και για μένα"
Όλοι εσείς που βγάζετε τόσο θυμό και κακία, αναρωτιέμαι πως είστε σίγουροι ότι ο άνθρωπος δεν το έχει πει στη γυναίκα του. Μήπως κρίνεται εξ ιδίων? Δηλαδή μήπως απλά μας λέτε τι θα κάνατε εσείς? Αλλά και κάτι άλλο. Πότε ο γάμος εξισώθηκε με το σεξ? Από πότε αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο που όταν εκλείψει πρέπει ή να το αποδεχτούμε ή να χωρίσουμε? Και από πότε δεν είναι υποκρισία να προσποιείσαι ότι είσαι οκ ενώ και οι δύο σύντροφοι ξέρουν ότι δεν είναι. Αλλίμονο στο ίδιο κρεββάτι κοιμούνται, μπορούν να καταλάβουν αν όλα είναι καλά ή όχι στην ερωτική τους ζωή.Θα τείνω να συμφωνήσω με τον/την ΤΝΚΣ (αν και θα προτιμούσα να απέφευγε την ωμή χρήση λέξεων) για τον ορισμό της συν-ζυγικότητας.
πριν μια δεκαετία, πρίν κάνω οικογένεια, είχα ένα δεσμό 2 χρόνων. Το παιδί πήρε πτυχίο και έφυγε φαντάρος. Είχα ήδη αρχισει να "φευγω" απο την σχέση αλλά δεν το έληξα πρίν φύγει, φοβήθηκα μήπως του κάνει κακό (είχε κάποια θέματα εξάρτησης, τί να γράψω τώρα.. ). Στα μέσα της θητείας του και ενώ ήταν εκατοντάδες χλμ μακριά μου, γνωρίζω κάποιον άλλο και τραβιέμαι μαζί του. Με όλα τα συνοδευτικά που έρχονται παρέα: κλάματα, καρδιοχτύπια, τηλεφωνικά ψέματα κλπ. Θυμάμαι να βρίσκομαι σε μια κατάσταση στην οποία "παρακολουθούσα" τον εαυτό μου να λειτουργεί όπως λειτουργούσε σαν να είχα βγεί απο το σώμα μου και αυτό έκανε ό,τι ήθελε. Ενα απόγευμα μάλιστα, απο την τσίτα που περνούσα μου είχαν γυρίσει σχεδόν ανάποδα τα δύο χέρια μου και δεν μπορούσα να τα επαναφέρω. Πέσαν οι κοντινοί μου να με φάνε, λέγοντας όλα αυτά τα σωστά και ηθικά λόγια "δεν του αξίζει να μην ξέρει, γιατί να το περνάς όλο αυτό, γιατί το αντιμετωπίζεις με δειλία -σε είχα για πιό ντόμπρα, δικός σου ο χειρισμός αλλα.." Εγώ ήθελα να του πώ πως χωρίζουμε όταν επεστρεφε που θα ήταν κοντά στους δικούς του, φοβόμουν. Λοιπόν επέστρεψε, του είπα να χωρίσουμε και χωρίσαμε. Μετά απο ένα μήνα με παίρνουν οι δικοί του τηλέφωνο για βοήθεια καθώς του είχε "γυρίσει το μυαλό" και έλεγε ασυνάρτητα πράγματα, τέλος πάντων χρειαστηκε ψυχίατρος για να συνέρθει. Με λίγα λόγια, αν είχα λειτουργήσει "ηθικά" του στυλ "εφόσον ερωτευτηκες κάποιον άλλον άν είσαι μάγκας του το λές αμέσως και κάνε ο,τι θες μετά", δεν θέλω να σκεφτώ τί θα έκανε στον εαυτό του που ήταν μακριά. Αυτό που κατάλαβα για τον εαυτό μου απο τότε είναι πως οι πιθανότητες να απατήσω ξανά (στην τωρινή περίπτωση τον άντρα μου) έχουν φτάσει σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα σε σχέση με τον μέσο όρο. Το δευτερο και πιό σημαντικό : έκανα πάντα πάρα πολύ καλά στην ενήλικη ζωή μου και δεν έκρινα ηθικά ΚΑΝΕΝΑ
Ημουν κι εγω μια απο αυτους που κατεκριναν την κυρια του αρθρου. Οχι επειδη ειχε μια εξωσυζυγικη σχεση (σιγα το σοκαριστικο), αλλα επειδη αυτη η σχεση την εκανε ανευθυνη προς το παιδι της (να μην πω total bitch). Επειδη ηταν τοσο απορροφημενη με το πως να ξεκλεψει ωρα να βρεθει με το γκομενο, που εβλεπε το παιδι της ως ενοχληση. Κατα τ'αλλα δεν τη θεωρω θαρραλεα που εγραψε ενα (εξευτελιστικο) αρθρο για αυτο..θα ηταν θαρραλεα αν μιλουσε στον αντρα της και μαζι εβρισκαν ποια ειναι η καλυτερη λυση για αυτους.
Σαν την Τζο από το Nymphomaniac, απέναντι στο δίλημμα που της επιβάλει χειριστικά ο Ζερόμ: ή το παιδί σου, ή το μουνί σου. Και διάλεξε το μουνί της. Πόσο άδικο δίλημμα, πόσο αντι-συζυγικό. Αυτή ήθελε να μη χάσει το φύλο της, όχι να χάσει το παιδί της. Αντίθετα από την Mrs H., που σαν θηλυκός Ζερόμ, προτιμούσε έναν ακρωτηριασμένο σύζυγο, ένα ακρωτηριασμένο φύλο, το δικό της, χειριστικά πάλι, χρησιμοποιώντας τα παιδιά της.(Πόσα clues έχει τελικά αυτή η ταινία, μέρα με την μέρα και περισσότερα...)Για να βρει τελικά το αληθινό της νόημά η λέξη "σύζυγος", θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι είναι πιθανόν να μπορεί να αντέξει και την εξωγαμιαία ανάταση ως εγγεγραμένη στα όρια της συζυγικότητας και για χάριν αυτής. Συνήθως επιλέγουμε να παύουμε την συζυγικότητα, αντί να υποψιαστούμε ότι ίσως έτσι μπορούμε να την κάνουμε πιο κυριολεκτική. Όμως ακόμα, τα προβληματικά όρια της έννοιας διαγράφονται κατά τον γαμήλιο όρκο. Ένας όρκος που όταν αθετηθεί, αποδεικνύεται δυνατότερος από την όποια δυναμική της συζυγικότητας.
Κοιτάξτε να δείτε πώς το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον: Ας πούμε ότι ο Α κι εγώ έχουμε σχέση. Εγώ είμαι dominatrix κι αυτός submissive, τον δένω & τον μαστιγώνω και γουστάρουμε κι οι 2 πολύ. Αυτό είναι μια ωραία ισότιμη σχέση (ακόμη κι αν κάποιοι δεν την καταλαβαίνουν, ποιος νοιάζεται; μέσα στη σχέση περνάμε καλά & δεν βλάπτουμε κανέναν.)Ας υποθέσουμε τώρα ότι ο Α δεν είναι φαν του φον Μαζόχ κι εγώ του την πέφτω με ένα κνούτο την ώρα που μου έχει γυρισμένη την πλάτη. Είναι ωραίο αυτό, ή είναι επίθεση και ο τύπος μπορεί να με καταγγείλει; Το δεύτερο θα έλεγα.Εν προκειμένω: Αν πιστεύω στο διαχωρισμό του απλού σεξ από τη συζυγική πίστη, το λέω στον υποψήφιο σύντροφό μου. Μπορεί να μοιράζεται τις απόψεις μου και να ενθουσιαστεί! Μπορεί να κάνουμε "ανοιχτό" γάμο, swinging, τέλος πάντων ότι γουστάρουμε, ενήλικες άνθρωποι είμαστε. Αλλά όταν κρατάω τις απόψεις μου κρυφές, συγκατανεύω υποκριτικά σε μια κατ'επίφασιν μονογαμική σχέση και μετά κάνω τα δικά μου όταν ο άλλος έχει γυρισμένη την πλάτη, ποια κατανόηση απαιτώ; Πότε ξεκαθάρισα τη θέση μου; Τις εξηγήσεις αυτές τις δίνουμε πριν, όχι μετά.
Δεν διαφωνώ καθόλου. Στο σχόλιό μου καταλήγω εν κατακλείδι στο θέμα του γαμήλιου όρκου, ο οποίος πολύ περισσότερο στο παραδειγμά σου, απομένει μια γελοία εθιμοτυπική δήλωση, επιβεβλημένη από την ίδια την τελετουργία που επιβάλεται στην νομιμοποίηση ενός ζευγαριού σε συζυγική κοινωνία και οικογένεια. Έτσι όπως πολύ έξυπνα τίθεται το δίλημμα στο Nymphomaniac, στην οποία ταινία κρυφός συμπρωταγωνιστής είναι η θρησκεία και οι ηθικολογικές της επιταγές στην εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού, δεν αφήνει καμία επιλογή από αυτήν που παίρνει η Τζο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το μουνί της Τζο νεκρώνει με τον γάμο και ότι αυτός είναι ένας πολύ ...άδικος όρος από τον Τρίερ και πως το λάθος της Τζο ήταν που παντρεύτηκε, όμως αν κοιτάξουμε εν τέλει μέσα στον γάμο, νομίζω ότι ο μαλάκας, αν και με την κεκτημένη τάση δικαιολογημένα, είναι ο Ζερόμ. Άλλωστε η Τζο δεν είναι "φύσει" μαζοχίστρια. Οδηγείται στον μαζοχισμό σαν να οδηγείται στον γιατρό, διαλλειματικά, για να επιστρέψει ως ολότητα και πάλι στον γάμο της. Αυτό. Και σαν ενδεχόμενο, διχάζει και εμάς τους θεατές, πολύ έξυπνα: τί είναι συν-ζυγικότητα, τί ο όρκος, και τί εσωσυζυγικό και τί εξωσυζυγικό σεξ. Το ότι ας πούμε η Τζο τελικά βρίσκει την σεξουαλική της ρώμη, είναι κάτι που δεν θα πρεπε να χαροποιήσει τον Ζερόμ; Το δίλημμα που της θέτει λοιπόν, δεν είναι εγωιστικό, άρα αντισυζυγικό;
Χωρίς να διαφωνώ ότι οι θρησκίες έχουν συμβάλει κατά πολύ στην ανάπτυξη της κοινωνικξής ηθικής εν γένει, πιστεύω ότι είναι κάπως τραβηγμένο να ρίχνουμε το βάρος εκεί... Πάραπολλοί μοντέρνεοι, και μάλιστα φανατικά άθεοι άνθρωποι, πιστεύουν βαθύτατα στη μονογαμία.Έπειτα δεν είναι κάπως επιφανειακό να πιστεύουμε ότι ο καθένας πρέπει απλώς να χαρεί με οτιδήποτε θα έδινε χαρά στον σύζυγό του; Και ο άλλος σύζυγος με τη σειρά του έχει ανάγκες, και πρέπει από την αρχή να βρεθεί μια χρυσή τομή. Δεν λέω καν ότι είναι πιο σωστό ή ηθικό να είσαι αυστηρά μονογαμικός. Ούτε το αντίθετο. Απλώς πρέπει να εξηγήσεις από την αρχή στον άλλο τι ανάγκες έχεις. Μονογαμία, menage a trois, ανοιχτή σχέση, τι. Πριν το γάμο, πριν τα παιδιά. Και να δείτε αν μπορείτε να ταιριάξετε. Αλλιώς πάμε γι' άλλα. Αλλά ποτέ, ποτέ εκ των υστέρων.
Δεν διαφωνώ με αυτό που λες ότι θα ταν καλό να γίνεται. Απλά, δεν ασχολούμε με αυτό το ζήτημα. Μίλησα για το "τι είναι πιθανόν να μπορεί να αντέξει" η συζυγικότητα, αν σκεφτούμε ότι ο όρκος είναι μια άδικη πλέον, ανορθολογική τελετουργική επιπολαιότητα που επιβάλεται θεσμικά στους συζύγους. Έφεραα ως παράδειγμα την τελευταία ταινία του Τρίερ που δοκιμιογραφεί πάνω στο ζήτημα.
Απο δώ η γυναίκα μου, κι απο δώ το αίσθημά μου, μια χαρά σε βρίσκω Άλκη, μιά και ξαναερωτεύτηκες και μας προτρέπεις κι εμάς, πές το και στην γυναίκα σου, να χαρεί με την χαρά σου, να ξαναερωτευτεί κι αυτή με τον πρώην της (τί κόλλημα κι αυτό με τους-τις πρώην, κανα καινούργιο έτσι για αλλαγή;) να ξαναερωτευτούν ο άντρας της πρώην σου, και η γυναίκα του πρώην της γυναίκας σου, να το πείτε όλοι και στα παιδιά σας να χαρούν κι αυτά, να αντιληφθούν τί πρέπει να κάνουν στην ζωή τους, τουλάχιστον την σεξουαλική, να είστε μια ωραία ατμόσφαιρα, να ζείτε εσείς καλά, κι εμείς οι ξενέρωτοι, να σας κοιτάζουμε και να ζηλεύουμε. Θα σου συνιστούσα να διαβάσεις την Λειτουργία του οργασμού του Βίλχελμ Ράϊχ, αλλα μάλλον σου ταιριάζει το Άκου ανθρωπάκο, του ίδιου.Πόση συναισθηματική πείνα υπάρχει τελικά;
Ω,μπωωω....(χασμουρητό): μετά τη φιλοσοφία στο μπουντουάρ και τη φιλοσοφία του τροτουάρ, έχουμε και τη φιλοσοφία του ξενογαμείν. Ένα έχω να πω: Θα τρίζουν τα κόκκαλα των θαρραλέων εραστών μπροστά σ'αυτό το απαύγασμα της κότας που μαζεύτηκε χαρωπό να κακαρίσει την πειρπετειούλα του ανωνύμως.
Πάρε τη μια εμετική εξομολόγηση και χτύπα την άλλη...Φαντάσου στα 40 σου να είσαι τόσο κενό και μίζερο ανθρωπάκι που να θέλεις να ζήσεις παρακμιακό σενάριο απ'τις οικογενειακές ιστορίες για να νιώσεις ευτυχία και ικανοποίηση.
υπάρχουν αυτοί που ζουν το μεγάλο έρωτα και υπάρχουν ανθρωπάκια όπως αυτοί οι δύο και η αθηναία που, κακά τα ψέματα, ζουν ένα φθηνιαρικο υποκατάστατο και νομίζουν ότι κάτι κάνουν.πάντως είναι ολοφάνερο το πρόβλημα στη δική τους περίπτωση: είναι λειτουργικά χαζογκόμενες.
Νομίζω ότι δεν κατάλαβες καλά... Ο γάμος τους είναι πλέον υποκατάστατο ευτυχίας, όχι η γκόμενα και ο γκόμενος... Τα γκομενάκια μπορεί από το να σε οδηγήσουν πάλι στην ευτυχία, χωρίσεις δεν χωρίσεις τον/την σύζυγο, μέχρι και να συνδράμουν στην εξέλιξή ΣΟΥ ή του γάμου ΣΟΥ ως love technicians. Το θέμα με τους γάμους είναι ποιος θα αποδεχτεί πρώτος το πρόβλημα και ποιος δεύτερος. Όσο για την θέση των παιδιών που πολυαναφέρθηκε προηγουμένως, η ανθρώπινη μας αδυναμία του εγωισμού δεν μας επιτρέπει να τα προστατέψουμε από το τί μπορεί να προκαλέσει ένα κέρατο μέσα στον γάμο, μέσα στον οποίο ούτως ή άλλως δεν έχουν λόγο που βρίσκονται, ούτε επιλογή να τον καθορίσουν. Είμαστε βλέπεις εγωιστικά καθάρματα όταν δεν είμαστε πια το "φως" του άλλου.
Φίλε Άλκη, Ο βερμπαλιστικός, δήθεν ποιητικός σου λόγος, δεν διασκεδάζει, ούτε εξωραΐζει αυτό που πολύ εύστοχα χαρακτηρίζει ως μικροαστικό προβληματισμό ο/η Aahaladita. Δεν είσαι τίποτα το ιδιαίτερο, δε κάνεις τίποτα το ξεχωριστό ή άξιο αναφοράς. Είσαι ένας ακόμα άνθρωπος που δε σέβεσαι τον άνθρωπο σου, αλλά που πάνω απ'όλα δε σέβεσαι τον εαυτό σου. Πάρα, μα πάρα πολλοί σαν και σένα, δυστυχώς.Βαρετό γεγονός με απλές ερμηνείες η πεζή πραγματικότητα. Ανία, ανάγκη επιβεβαίωσης, εμφάνιση ευκαιρίας χωρίς προσπάθεια, απώλεια έλξης για τον σύντροφό σου, ανυπαρξία στόχων, δεν έχει και τίποτα η τηλεόραση...Την ημέρα που όσοι διαλέγουν αυτόν τον δρόμο, θα μπορούν να κοιτάξουν τους συντρόφους τους στα μάτια και να τους πουν αυτά που γράφουν ως ανώνυμοι στο άγνωστο, ίσως, λέω ίσως, μπορέσουν να διεκδικήσουν μια κάποια κατανόηση. Μέχρι τότε μην περιμένετε χτύπημα αλληλεγγύης στην πλάτη.
Υπάρχουν και τα διαζύγια! Αυτος ζει τον ερωτα και την ευτυχια του και για το ψεμα που ζει η γυναικα του, η οποια αν ποτε το μαθει θα νιωσει οτι ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ δεν τον νοιαζει! Αλλα ετσι ειναι οι ανθρωποι ειναι αχαριστοι και απληστοι και παντα θελουν παραπανω! Μια,δυο αντε τρεις απιστιες να τις καταλαβω, αυτο ομως ειναι κανονικη ΚΟΡΟΪΔΙΑ!
Σιγά ρε παιδιά... κάποιοι είναι όμως και δεν είναι και λίγοι.Αν τώρα ένα 10% είναι εραστό και ατρόμητο, κούλ!Κάντε και ένα σύλλογο ανδρών, να μεριμνά για τη δημόσια εικόνα του φύλου αν είναι έτσι...
Φυσικά Άλκη να ερωτευτείτε ξανά και ξανά.Και να τρυπώνετε στα ξενοδοχεία ή στα αυτοκίνητα ή όπου αλλού προσφέρεται ο χώρος για... επαναθερμάνσεις.Στην δεινή οικονομική περίοδο που διανύουμε,η τζάμπα θέρμανση είναι ευλογία.Μόνο που, χωρίστε πρώτα την γυναίκα σας γιατί ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι και αυτή και μπορεί να θέλει να ξαναφτιάξει την ζωή της, και μετά ερωτευθείτε τα μάτια τής παλιιάς αγάπης που είναι ολόϊδια όπως λέει και ο ποιητής.Α,και κάτι άλλο Άλκη.Μην πλασσάρετε τον έρωτα ως άλλοθι για την ανία του εικοσάχρονου γάμου σας.Καθώς είμαι και εγώ άντρας,ακόμη και τα μάτια της Βάνας να μην έβρισκα,θα έψαχνα για μια άλλη Βάνα με άλλα μάτια και θα πούλαγα το παραμύθι στον εαυτό μου.Ξέρετε,οι άντρες είναι εξαιρετικοί στην μυθοπλασία.