Το αεροδρόμιο άρχισε να κατασκευάζεται το 1938 στην περιοχή Χασάνι απο τον αρχιτέκτονα - πολιτικό μηχανικό Νικόλαο Σαλβαρλή, με διάδρομο προσγειώσεως 1.800 μέτρων μετά από απαλλοτρίωση τμημάτων των τότε κοινοτήτων Κομνηνών και Ελληνικού. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος όμως δεν επέτρεψε την ολοκλήρωσή του γιατί δεν δέχτηκε ο αρχιτέκτονας να συνεργαστεί με τους Γερμανούς.
Κατά την περίοδο της γερμανο-ιταλικής Κατοχής, οι Γερμανοί επέσπευσαν την επέκτασή του για δικούς τους σκοπούς. Αντίθετα, η συμμαχική αεροπορία επεδίωξε να παρεμποδίσει την ολοκλήρωσή του με συνέπεια σειρά επιδρομών, κυρίως νυκτερινών βομβαρδισμών προς αποφυγή θυμάτων εκ των εργαζομένων εκεί Ελλήνων. Από τους βομβαρδισμούς προκλήθηκαν πολλές ζημιές και στους παρακείμενους οικισμούς. Κατά την αποχώρησή τους όμως οι Γερμανοί κατέστρεψαν τους διαδρόμους του.
Από το 1945 έως το 1993, η Ελληνική Κυβέρνηση επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής να το χρησιμοποιούν. Γνωστό και ως Αεροδρόμιο Χασάνι από το 1945, χρησιμοποιήθηκε από την Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία ως βάση των επιχειρήσεων της Μονάδας Αερομεταφορών μεταξύ Ρώμης και Μέσης Ανατολής.
Στη συνέχεια και για όσο ακόμα βρίσκονταν γερμανικές φρουρές σε ελληνικά νησιά, από εκεί εφορμούσαν ελληνικά και συμμαχικά αεροσκάφη με στόχο τις φρουρές αυτές (οι αεροδιάδρομοι επιδιορθώθηκαν).
Το τελευταίο αεροσκάφος που αναχώρησε από το αεροδρόμιο ήταν ένα Boeing 737 των Ολυμπιακών Αερογραμμών με προορισμό τη Θεσσαλονίκη.
Μετά τη λήξη του πολέμου και την επανένωση των Δωδεκανήσων, μεταφέρθηκε στο Ελληνικό το μεγάλο υπόστεγο αεροσκαφών των Ιταλών από τη Λέρο και αποτέλεσε το βασικό υπόστεγο επισκευών του αεροδρομίου.
Το 1950, το αεροδρόμιο απέκτησε και δεύτερο διάδρομο μήκους 2.250 μέτρων, ενώ ο πρώτος αυξήθηκε στα 2.250 μέτρα. Το 1958 ο κύριος διάδρομος αυξήθηκε πάλι, με μήκος τα 3.000 μέτρα. Στις 30 Μαΐου του 1962, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έθεσε τον θεμέλιο λίθο του Ανατολικού Αεροδρομίου Ελληνικού που έχει σχεδιαστεί από τον διάσημο Αμερικανοφινλανδό αρχιτέκτονα Έερο Σάαρινεν. Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν το 1969.
Τη δεκαετία του 1970 ο κυρίως διάδρομος επιμηκύνθηκε στα 3.500 μέτρα, ενώ το 1976 η ελληνική Κυβέρνηση ανέθεσε σε Κοινοπραξία της Aeroports de Paris και του Αεροδρομίου της Φρανκφούρτης την επιλογή της κατάλληλης τοποθεσίας για τη μεταφορά του αεροδρομίου. Η τοποθεσία που επιλέχθηκε τελικά ήταν τα Σπάτα, αλλά η κατασκευή αναβλήθηκε. Τη δεκαετία του 1990 το αεροδρόμιο εξυπηρετούσε από 10 έως 12 εκατομμύρια επιβάτες τον χρόνο.
Το τελευταίο αεροσκάφος που αναχώρησε από το αεροδρόμιο ήταν ένα Boeing 737 των Ολυμπιακών Αερογραμμών με προορισμό τη Θεσσαλονίκη.
Πηγή: Wikipedia
