Αν, ιστορικά, υπήρξαν τρία κύματα φεμινισμού, το 4ο, αυτό στο οποίο κολυμπάμε τώρα, είναι το πιο θολό. Το πρώτο διεκδικούσε τη νομοθετική κατοχύρωση των βασικών δικαιωμάτων των γυναικών, μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα του εκλέγειν.
Το δεύτερο κύμα, από τη δεκαετία του '60 και μετά εστίασε στην ανεξαρτησία, τη βελτίωση της ζωής των γυναικών, τη μάχη για ισότητα. Ήταν το κύμα που ενέταξε τις λεσβίες στο κίνημα, μια κατηγορία ανθρώπων που μέχρι τότε είχαν ασαφή σχέση με τις ετεροφυλόφιλα προσανατολισμένες φεμινιστικές ομάδες. Από το δεύτερο κύμα προκύπτει και η θεωρία του ριζοσπαστικού φεμινισμού, που κατεβαίνει ως τις μέρες μας και παρά τις καλές προθέσεις γίνεται πηγή παρανοήσεων.
Το τρίτο κύμα είναι αυτό που θέλει να πιστεύει ότι γιγαντώθηκε τη δεκαετία του '90 και ασχολήθηκε κυρίως με το να κεφαλαιοποιήσει τις νίκες των δύο προηγούμενων, αλλά και να εστιάσει σε ζητήματα βίας σχετιζόμενα με το φύλο. Ο βιασμός, η σεξουαλική παρενόχληση, η ενδο-οικογενειακή βία, οι μονογονεϊκές οικογένειες ήταν οι άξονες του.
Και ερχόμαστε στο μπερδεμένο σήμερα. Ακόμη κι αν λάβει κανείς υπ' όψιν την καλοπροαίρετη παρατήρηση της Alison Jaggar ότι αυτό που ενοποιεί τα ποικίλα ρεύματα της φεμινιστικής θεωρίας είναι η κοινή δέσμευση στην εξάλειψη της υποταγής των γυναικών, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει τη θολότητα, τη μανία, την αγάπη για τα άκρα.
Αν κρίνει κανείς από αυτό που ζούμε στις μέρες του #MeToo, με τις ετεροχρονισμένες καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης, προφανώς τα προστάγματα και τα διδάγματα αυτού του κύματος άργησαν και να αφομοιωθούν και να υλοποιηθούν.
Και ερχόμαστε στο μπερδεμένο σήμερα. Ακόμη κι αν λάβει κανείς υπ' όψιν την καλοπροαίρετη παρατήρηση της Alison Jaggar ότι αυτό που ενοποιεί τα ποικίλα ρεύματα της φεμινιστικής θεωρίας είναι η κοινή δέσμευση στην εξάλειψη της υποταγής των γυναικών, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει τη θολότητα, τη μανία, την αγάπη για τα άκρα.
Από το να μπερδεύεται η φιλοφρόνηση και το φλερτ με το catcalling και την κουλτούρα του βιασμού, μέχρι το να επιχειρείται η προσπάθεια αθώωσης αποτρόπαιων πράξεων, επειδή έγιναν από γυναίκες στο πλαίσιο μιας πατριαρχικής κοινωνίας (σ.σ.: ήδη κυκλοφορούν σχετικές αφίσες στην Αθήνα με αφορμή τη νεαρή παιδοκτόνο της Νέας Σμύρνης και άλλα παρόμοια περιστατικά), η σύγχυση είναι τεράστια.
Ναι, στις έμφυλες κοινωνίες ο σεξισμός είναι πιο εύκολα εντοπίσιμος, ωστόσο η απάλειψη του φύλου δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Η εχθρική, καχύποπτη αντιμετώπιση συνολικά του ανδρικού γένους δεν είναι πανάκεια – η τακτική κάπου χωλαίνει.

Πριν από λίγο καιρό, η Βιρζινί Ντεπάν, ούτε λίγο ούτε πολύ πρότεινε μια καθαρή μορφή αυτοδικίας: το να μπορεί το θύμα βιασμού να σκοτώσει το βιαστή του, χωρίς να αντιμετωπίσει συνέπειες...
Η Ντεπάν δεν είναι άγνωστη ούτε στους φεμινιστικούς κύκλους ούτε σε αυτούς των σκεπτόμενων - ως αουτσάιντερ με καλές βολές παίζει εδώ και χρόνια και στις δύο πτέρυγες, με πολλές συμπάθειες και αρκετούς εχθρούς.
Το όνομα της επανέρχεται στη συζήτηση και στα Μέσα κάθε φορά που ανακύπτει κάποιο σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης ή βιασμού: όταν έγινε γνωστή η θρυλική πλέον υπόθεση του Ντομινίκ Στρος Καν, ο Guardian σ' αυτήν εμπιστεύθηκε το κεντρικό σχόλιο.
Όταν οι αποκαλύψεις τέτοιων υποθέσεων από το Χόλιγουντ και την Ευρώπη μέχρι τη βαθιά Ανατολή έγιναν καθημερινότητα, η Ντεπάν -λόγω έργου και προσωπικής ιστορίας- βρέθηκε και πάλι στην επικαιρότητα. Όμως, αυτή τη φορά, με μία οριακή, προβοκατόρικη άποψη, που δημιουργεί απορίες για το αν διατυπώθηκε για να μπει ξανά ο βιασμός στο παγκόσμιο τραπέζι των συζητήσεων ή απλώς για να προκαλέσει αίσθηση. Σκοτώνεις τον βιαστή σου ή όχι;
(Πριν προχωρήσουμε, ας πούμε ότι ενστικτωδώς κι ανεξαρτήτως φύλου, η πρώτη απάντηση που αβίαστα προκύπτει είναι «ναι». Τώρα, ας πάμε παρακάτω εκεί που δεν είμαστε μόνοι, ακόμη στα δέντρα, εκεί που οι νόμοι, ανεπαρκείς και κάποτε ανάξιοι, νόμοι ωστόσο, συντηρούν το κοινωνικό πλαίσιο).
Η συνέντευξη της Βιρζινί Ντεπάν
Η διατύπωση του ερωτήματος έγινε από τη Ντεπάν κατά τη διάρκεια συνέντευξής της, με μεγάλη μαεστρία, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής: «Δεν μισώ τους άντρες. Αλλά θα ήθελα να είμαι σε θέση να τους φερθώ με τον τρόπο που μας συμπεριφέρονται εδώ και χρόνια. Αισθάνομαι πιο άνετα μ' αυτή τη σκέψη.
»Αν θεωρούμε ότι ο βιασμός είναι ένα σοβαρό θέμα κι αν έχεις διδαχθεί ότι έχεις το δικαίωμα να σκοτώσεις κάποιον που θέλει να σε βλάψει, νομίζω ότι αλλάζει όλο το πλαίσιο συζήτησης. Όμως, πιστεύουμε ότι ο βιασμός είναι κάτι τόσο σοβαρό, ώστε να επιτρέψουμε στις γυναίκες να σκοτώνουν τους άντρες; Αυτό κατά την άποψη μου είναι ένα σοβαρό ερώτημα».
Χοντροκομμένη τοποθέτηση, αν και δοσμένη ήρεμα και ενώ πίσω από τις λέξεις η συζήτηση δεν χωρά μόνο τον βιασμό, αλλά πρακτικά την αυτοδικία για οποιαδήποτε πράξη μπορεί να βλάψει έναν άνθρωπο...
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ντεπάν ξεκινά με απολύτως ήρεμο τρόπο μία δύσκολη, στα όρια της προβοκάτσιας, συζήτηση για τη δύναμη των φύλων. Δεν είναι η πρώτη φορά που επιλέγει να δέσει τον φεμινισμό με τη βία για να προκαλέσει διάλογο για ένα θέμα ταμπού. Και δεν είναι τυχαία η ίδια, παρά τους σχετικά χαμηλούς τόνους για μακρά χρονικά διαστήματα, μέχρι να ανακύψει αφορμή που να άπτεται των θεματικών της.

Ριζοσπάστρια φεμινίστρια, με κάποτε ακραία ρητορική, εδώ και καιρό φαίνεται να έχει ενταχθεί στους κόλπους του λεσβιακού φεμινισμού, δηλαδή της πολιτικής έκφρασης του ριζοσπαστικού φεμινισμού που θεωρεί τον λεσβιακό προσανατολισμό ως μέσο απόδρασης από την πατριαρχία και τρόπο για να αποκτήσουν όλες οι γυναίκες «γυναικεία ταυτότητα».
Πρώην ιερόδουλη, θύμα βιασμού η ίδια, δεν φοβάται ή για την ακρίβεια δεν φείδεται να «μιλήσει» για τη βία. Η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε το 1993, το απαγορευμένο (στη Γαλλία και αλλού) "Baise-moi" (αγγλικός τίτλος "Fuck me") δεν ήταν παρά μια βίαιη εισαγωγή στο αυτοβιογραφικό sex drive της, με ωμές, ρεαλιστικές περιγραφές βιασμών, δολοφονιών και ανθρώπων στο περιθώριο.
Επί της ουσίας, η Ντεπάν έδωσε γλώσσα στη γυναικεία βία, έκανε εικόνα τα στερεότυπα που αναπαραγόμενα αναγκάζουν τις γυναίκες σε συγκεκριμένες ηττοπαθείς και δουλικές συμπεριφορές, έχει γράψει υπέροχες θεωρίες για τον γάμο και τις ανάγκες που εξυπηρετεί εις βάρος των γυναικών ο θεσμός.
Το "King Kong Theory" –το άλλο πολυσυζητημένο βιβλίο της- υπό αυτή την άποψη, υπήρξε ενοχλητικό για πολλούς μεν, ωστόσο διαφωτιστικό για τους σωστούς λόγους. Η γυναικεία ομορφιά στο παζάρι της εύρεσης συντρόφου, ο γάμος ως άγρα πελατείας και ευλογημένης πορνείας, η ανατροφή των κοριτσιών αποκλειστικά ως συζύγων και μανάδων ακόμη και σε προηγμένες κοινωνίες, ήταν μια σκληρή, αλλά ωραία αφήγηση της πατριαρχικής ιστορίας.

Ωστόσο, με την προτροπή σε δολοφονία του εκάστοτε βιαστή, και μάλιστα μια προτροπή πλασαρισμένη ως φεμινιστική συμβουλή, κάτι πηγαίνει απολύτως λάθος. Και καθώς το Broadly που φιλοξένησε πριν από μήνες την άποψη της δεν είχε το σθένος να επιμείνει για το αν πρόκειται για αλληγορία ή για ακόμη ένα πυροτέχνημα της Ντεπάν, για το αν η συζήτηση γίνεται για την αυτοάμυνα ή για την εκδίκηση, ο φεμινισμός –ή έστω ένα κομμάτι του- ως πολιτική έκφραση μοιάζει να υπηρετεί το όραμα της αυτοδικίας.
[Κάπου εδώ ας σημειωθεί ότι το LIFO.gr επιχείρησε να έρθει σε επαφή με την κυρία Ντεπάν, ωστόσο, η ευγενής γραμματέας της μας ενημέρωσε ότι απαντά μόνο σε ερωτήσεις που κρίνει σκόπιμο εκείνη να απαντήσει... ]
Τα περισσότερα θύματα βιασμού ευχήθηκαν τον θάνατο του βιαστή τους ή ονειρεύτηκαν ότι τον σκοτώνουν. Και άπειρες οι κακοδικίες που έστειλαν ξανά στην ελευθερία έναν βιαστή. Ωστόσο, όλα τα υπόλοιπα καμία σχέση δεν έχουν με τον φεμινισμό, ο οποίος αποτελεί εργαλείο διαλόγου και όχι απασφαλισμένη χειροβομβίδα.
Πόσω μάλλον, όταν τέτοιες απόψεις προωθούνται από κάποια που επικρίνει χρόνια τώρα τη βία που προωθείται από παντού (σειρές, ταινίες, διαφημίσεις, κόμικ) ως απόλυτα συνδεδεμένη με τον ανδρισμό.
Και ας είμαστε ειλικρινείς: προφανώς και δεν θέλει συζήτηση για το τι κάνει κανείς την ώρα της κρίσης, την ώρα που προσπαθεί να προστατεύσει τη ζωή και τη σωματική του ακεραιότητα·όλα παίζουν και όλα μπορούν να συμβούν. Προφανώς, όμως και όλο αυτό δεν έχει σχέση με τον φεμινισμό, το φύλο ή τη θολότητα που επικρατεί στο μυαλό κάποιου.
Ακόμη και έτσι, ωστόσο, αποδεχόμενοι πλήρως ότι η πατριαρχία μισεί τις γυναίκες, τι πραγματικά κάνει στους άντρες;
Εδώ και καιρό και ειδικά μετά τα απανωτά περιστατικά ένοπλων επιθέσεων σε σχολεία των ΗΠΑ ανθίζει και πάλι μία παραγνωρισμένη θεωρία, αυτή της όξινης αρρενωπότητας, που άνθισε στα τέλη της δεκαετίας του '80 και δυστυχώς μοιάζει να επιβεβαιώνεται.

Με τον όρο "toxic masculinity" είχε περιγραφεί από το ανδρικό κίνημα Mythopoetic Men's Movement όλο εκείνο το σετ συμπεριφορών –και οι επιπτώσεις τους!- που απαιτεί η πατριαρχία από τους άντρες. Με λίγα λόγια, αυτός που έμφυλα προσδιορίζεται ως άντρας, έχει νομοτελειακά (!) συγκεκριμένους στόχους να εκπληρώσει και ρόλους να επιτελέσει.
Οφείλει να είναι straight, υποχρεούται να είναι δυνατός, ανθεκτικός, να μην εμπλέκεται συναισθηματικά και αν προκύπτουν συναισθήματα που πρέπει να εκφράσει, αυτά να εκδηλώνονται αποκλειστικά δια του θυμού, της βίας και της εξουσίας. Το σεξ είναι επιβράβευση, στον ίδιο ανήκει μόνο ο ρόλος του κατακτητή – πολιορκητή, ως υποκείμενο έχει σχέση κυρίως με το σώμα του ως μορφή όπλου.
Πρακτικά το κίνημα περιγράφει / καταγράφει γενιές ολόκληρες ανδρών με σοβαρά σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα, ακραίες διαταραχές συμπεριφοράς, υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας, αυτοτραυματισμών, τραυματισμών ή θανάτων λόγω βίαιης συμπεριφοράς.
Το κίνημα όσων καταδίκαζαν την Όξινη Αρρενωπότητα, αν και επιχείρησε να βρει έναν δίαυλο επικοινωνίας με τον φεμινισμό, επικρίθηκε έντονα για το ότι δεν έμοιαζε να ασκεί πολιτική κριτική στην πατριαρχία και να αμφισβητεί ευθέως τα ανδρικά προνόμια.
Παρ' όλα αυτά στις μέρες μας επανέρχεται επικαιροποιημένο αιτώντας αναθεώρηση του εκπαιδευτικού συστήματος και άμεση καταδίκη των κακοποιητικών πτυχών της αρρενωπότητας, έτσι όπως αυτές εμφανίζονται στο συντριπτικό ποσοστό επιθέσεων σε σχολεία (σ.σ.: όπου οι δράστες είναι στην πλειονότητά τους αγόρια) και στα απανωτά κρούσματα ανδρικής σεξουαλικής βίας –ετεροφυλόφιλης ή ομόφυλης- στον σύγχρονο κόσμο, σε Δύση και Ανατολή.
Ο Τζάκσον Κατζ επισημαίνει ότι οι βίαιες συμπεριφορές εναντίον των γυναικών συνδέονται με τους ορισμούς του ανδρισμού
Η πατριαρχία κατέστρεψε τις γυναίκες, αλλά κατ' αρχάς ρήμαξε τους άντρες ανά τους αιώνες. Ο Jackson Katz, εκπαιδευτικός, ακτιβιστής και συγγραφέας, με εξειδίκευση σε θέματα βίας εναντίον των γυναικών, πιστεύει ακράδαντα σε αυτή τη ζημιά, όχι από την πλευρά που αθωώνει το ανδρικό φύλο για τα όποια εγκλήματά του, αλλά για την πλευρά που ζητά από τον κοινωνικό ιστό τις ευθύνες για τους ρόλους που άνισα απένειμε στα δύο φύλα.
Μετά το νέο μακελειό σε Λύκειο της Σάντα Φε με δράστη τον νεαρό Δημήτρη Παγουρτζή, ο Katz εμφανίστηκε κατηγορηματικός και για την πολιτική υπέρ της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ και για τον τρόπο που «δηλητηριάζει» τα αγόρια από την παιδική τους κιόλας ηλικία.
Αθωώνονται οι άντρες, λοιπόν; Είναι τα υποχείρια μίας καπιταλιστικής κοινωνίας που αναζητά τα εργαλεία της στους ρόλους; Αυτό συζητάμε; Κάθε άλλο.
Στο βιβλίο του "The Macho Paradox: Why some men hurt women and how all men can help", ήδη από το 2006, ο Katz εξηγεί γιατί η βία εναντίον των γυναικών δεν είναι γυναικείο πρόβλημα, αλλά μάλλον αντρικό και κυρίως ανθρώπινο.
«Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης ή ενδο-οικογενειακής βίας συνηθίζουμε να ρωτάμε τι φορούσε η γυναίκα, τι σκεφτόταν και πήγε εκεί που πήγε, γιατί μένει μαζί του, , γιατί κάθεται να τη δέρνει. Ο άντρας απουσιάζει από το σετ ερωτήσεων μας, δεν υπάρχει καν στις προτάσεις μας. Έχουμε συνηθίζει να δικάζουμε το θύμα και με αυτό τον τρόπο, φυσικά, βγάζουμε από το πλαίσιο αυτόν με τον οποίο κατ' αρχάς πρέπει να ασχοληθούμε» λέει και συνεχίζει:
«Γιατί τόσοι πολλοί άντρες κακοποιούν γυναίκες; Γιατί οι άντρες βιάζουν γυναίκες, άντρες ή μικρά παιδιά; Γιατί το ζήτημα του βιασμού επανέρχεται ξανά και ξανά με τη μορφή σκανδάλου; Τι συμβαίνει με τους άντρες; Τι συμβαίνει με την κοινωνία που βοηθά στην παραγωγή αντρών που κακοποιούν σε πανδημικά ποσοστά;».
Ο Katz εστιάζει εδώ και χρόνια, με επιμονή και πάθος, στην κουλτούρα της θρησκείας, της πορνογραφίας, των διαφόρων φορέων διάπλασης των παιδιών, της οικονομίας της ίδιας και τον τρόπο που όλα αυτά επιδρούν στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης ενός άντρα – αρπακτικού, του άντρα – τιμωρού, του επιτυχημένου άντρα που δεν του επιτρέπεται να ενδοσκοπηθεί από τη μέρα που γεννιέται, έως τη μέρα που πεθαίνει.
Μοιάζει ακυρωτικός ο λόγος του Kratz απέναντι στα φεμινιστικά κινήματα, όμως, δεν είναι. Ο ίδιος εξηγεί ότι είναι περήφανος ακόμη και για τις «φεμιναζί», τίτλο που θεωρεί χυδαία προσβλητικό, γιατί πρόκειται για γυναίκες που έστω και ακραία δεν το βούλωσαν.

«Όμως, στον κόσμο βαδίζουμε μαζί. Όχι ο ένας εναντίον του άλλου. Οι άντρες που κακοποιούν γυναίκες είναι άντρες που κακοποιούν και άντρες και στην πλειονότητά τους κακοποιήθηκαν από άντρες. Και οφείλει το εκπαιδευτικό σύστημα να αλλάξει τον τρόπο κοινωνικοποίησης των αντρών. Οφείλουν οι ηγεσίες να μην προσβλέπουν στους άντρες τον επόμενο ηγέτη, αλλά τον επόμενο άνθρωπο», λέει.
Ο ίδιος σαν πρώτο βήμα σ' αυτήν την κατεύθυνση και σε μια κοινωνία που δύσκολα φαίνεται να αλλάζει τις συνήθειές της είναι η παρέμβαση, η μη αποδοχή αυτού του είδους συμπεριφοράς, η μη σιωπή, η μη ανοχή.
Μαζί με την ομάδα εργασίας του δουλεύει με τον αμερικανικό στρατό, με αμερικανικές αθλητικές ομάδες, με χώρους στους οποίους ένα ρατσιστικό ή ένα σεξιστικό αστείο είναι το πιο προφανές να ακουστεί και να μετουσιωθεί σε πράξη: στην παρενόχληση μιας γυναίκας, στην επίθεση σε έναν αλλόθρησκο ή αλλοδαπό.
«Μην σιωπάτε ή αποδέχεστε συναινώντας αυτές τις κουβέντες. Μεγαλώστε ανθρώπους που σέβονται τον ομότιμο πολιτισμό και καταδικάζουν απευθείας τις απαράδεκτες συμπεριφορές. Αν μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο, όπου άντρες με σεξιστική συμπεριφορά θα χάνουν αυτομάτως το κύρος τους κι αν αυτό είναι το παράδειγμα για νεαρά αγόρια που μέχρι σήμερα μεγάλωναν έτσι, θα δούμε ριζική μείωση αυτών των κρουσμάτων. Γιατί ο τυπικός δράστης δεν είναι άρρωστος ή διεστραμμένος. Αυτό είναι φρικτό άλλοθι.
»Είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Η ανδρική κουλτούρα υπήρξε για πολύ καιρό, πολύ σιωπηλή γι' αυτή τη συνεχιζόμενη τραγωδία της βίας των αντρών εναντίον γυναικών και παιδιών. Μιλήστε και αναλάβετε την ευθύνη όσοι βρίσκεστε σε ηγετικές θέσεις. Μόνο έτσι θα αλλάξει αυτό που αντιμετωπίζουμε απλώς ως φρικτή, αλλά αναμενόμενη καθημερινότητα. Δεν είναι θέμα των γυναικών η κακοποίηση, είναι δικό σας θέμα και απλώς δεν το αντιμετωπίζετε», είχε δηλώσει πριν από περίπου μια 10ετία στα TedX με βασικό θέμα την κακοποίηση.
Ο παρωπιδικός φεμινισμός ίσως εξεγερθεί με αυτή την προσέγγιση. Ωστόσο, συζήτηση που αξιώνεται, αθωώνοντας, καλύπτοντας, δικαιολογώντας ακόμη και την παιδοκτονία ως πράξη απελπισίας υπαγορευμένη από τις αδικίες της πατριαρχίας κάτι κατανοεί λάθος. Και κυρίως εξαιρεί από την κουβέντα, το φύλο που έλκει τους γενεσιουργούς λόγους του προβλήματος: τον άντρα...
(Είναι σχεδόν "αστείο" πώς η ανάγκη μας να δηλώσουμε το θηλυκό γένος μετατρέπει, φραστικά, μία παιδοκτόνο σε μητροκτόνο).
Πατροκτονος/Μητροκτονος σε αντιθεση του Παιδοκτονου
Δεν υπάρχει σεξιστικη βαση σε αυτο που λες
Ο θανατος
Ο φονος
Η πρακτικη αποδιδεται με θηλυκο γενος αλλα ο δραστης με αρσενικο γενος
Η δολοφονία/ο δολοφόνος
Δεν υπάρχει "σεξιστικη" προδιαθεση κι αν υπάρχει τοτε αυτη αδικει τους αντρες όχι τις γυναίκες.
Γενικα γλωσσολογικα οι αντρες την εχουμε χειροτερα απο τις γυναικες
Ο θανατος/ η ζωή.
Το 99% των θετικων εννοιων είναι γενους θηλυκου, ολες οι επιστημες είναι γενους θηλυκου...ακομα και η ιδια η εννοια της επιστημης είναι θυλικη...ακομα και ιδια η λεξη "εννοια" είναι γενους θηλυκου...
Ειλικρινα στην Ελληνικη γλωσσα (γενους θηλυκου) οι αντρες είμαστε αδικημενοι. Πιο μητριαρχικη γλωσσα απο την Ελληνικη δεν παιζει.
Σοβαρά;
Είναι στάνταρ τρικ που κάνουν για να εκμαιεύσουν ενοχή οι δικηγόροι. Ερωτούν τον μάρτυρα διλημματικά και καλείται να επιλέξει μεταξύ δύο ένοχων απαντήσεων. Είσαι κλέφτης ή δολοφόνος; Ψεύτης ή ένοχος; Δυστυχώς για το θεωρητικό τεκτόνημα του φεμινισμού δεν είναι υποχρεωτικό να ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Αντίστοιχη είναι και η τοποθέτηση για τον φεμινισμό: αποδεχόμαστε τον απλό ή αυτόν που επιτρέπει να σκοτώνουμε άνδρες κατά βούληση; Κανέναν λέω εγώ. Δεν είμαι υποχρεωμένος να δεχτώ τίποτα από αυτά. Ο φεμινισμός σήμερα είναι τοξικός. Μισεί τη φύση, τη βιολογία, την ελευθερία και την αλήθεια. Είναι μια νεομαρξιστική μόχλευση με στόχο την ανατροπή του δυτικού πολιτισμού.
Πάμε να δούμε σταχυολογικά κάποια τα σημεία, διότι έχω πάρει απόφαση να μην αφήνω την προπαγάνδα αναπάντητη.
"[Τ]ο φύλο που έλκει τους γενεσιουργούς λόγους του προβλήματος: τον άντρα".
Καθίσταται θέσφατο, δόγμα και αξίωμα ότι άνδρας = πρόβλημα. Αν δεν είναι αυτό σεξισμός, και μάλιστα κανονικότατο hate speech, εγώ είμαι Santa's little helper. Ο άνδρας, ο οποίος είναι το 1/2 της ανθρωπότητας, πότε κατέστη ΤΟ πρόβλημα είναι άγνωστο... Αν παραδεχτούμε την έννοια της πατριαρχίας (εγώ δεν την αποδέχομαι) προς χάριν συνεννόησης ερωτώ η έννοια της προόδου τι είναι αν όχι αρσενικό ιδίωμα με την έννοια του ανταγωνισμού; Η έννοια της ευγένειας τι είναι αν όχι άμιλλα αρσενικών;
Είναι λογικό να απομονώνεις ένα φαινόμενο, να μελετάς μόνο τα αρνητικά του και να του προσάπτεις αρνητικά άσχετα; Είναι τόσο αντι-επιστημονική αυτή η σχολή σκέψης που μου θυμίζει τις οικονομικές αναλύσεις των σοβιετικών...
"Η πατριαρχία κατέστρεψε τις γυναίκες, αλλά κατ' αρχάς ρήμαξε τους άντρες ανά τους αιώνες."
WTF??????
Η γράφουσα είναι κατεστράμμενη και ο γράφων ρημαγμένος; Τι αφοριστική και στενόμυαλη λογική είναι αυτή δεν μπορώ να καταλάβω. Πως σε μια συζήτηση που αναζητούμε την αλήθεια έχουν παρεισφρήσει δεκάδες δόγματα και αξιώματα που πετάγονται ελαφρά τη καρδία με ξεπερνάει. Αυτό είναι ένα από τα πολλά τρικ του μαχητικού φεμινισμού... Προπαγάνδα, προπαγάνδα, προπαγάνδα και όλο και κάτι θα μείνει.
"Με λίγα λόγια, αυτός που έμφυλα προσδιορίζεται ως άντρας, έχει νομοτελειακά (!) συγκεκριμένους στόχους να εκπληρώσει και ρόλους να επιτελέσει".
Ό,τι νάναι...
Ένας άνθρωπος δεν *προσδιορίζεται ως* άνδρας ή γυναίκα. *Είναι* άνδρας ή γυναίκα. Δεν είναι κάτι υποκειμενικό το φύλο. Έχει σχέση με το τι είδους αναπαραγωγικά όργανα φέρει. Η "νομοτελειακή (!)" ταύτιση του άνδρα με το κακό είναι απλά προπαγάνδα.
Και πάλι: ποιος για χιλιετηρίδες πολεμάει για να σωθεί το θήλυ, τον φορέα της ζωής; Ποιος έχει υποχρέωση να φύγει τελευταίος από το πλοίο που βουλιάζει; Ποιος έχει υποχρέωση να ανοίγει την πόρτα ή να παίρνει την πιο βαριά τσάντα;
Η προπαγάνδα του άρθρου φτάνει στο σημείο, ανερυθρίαστα, να αναφέρει την υπόθεση του Ντομινίκ Στρος Καν, ο οποίος μετά τη διαπόμπευσή του από όλα τα ΜΜΕ ξεχάστηκε ότι ουδέποτε καταδικάστηκε από κάποιο δικαστήριο για τις πράξεις για τα οποίες κατηγορήθηκε. Φτάνει να ταυτίζει την αρρενωπότητα με τους παιδεραστές, διά στόματος του ακτιβιστή-εκπαιδευτικού -«γιατί οι άντρες βιάζουν γυναίκες, άντρες ή μικρά παιδιά;- (δεν είναι τυχαίο ότι σε παλαιότερο άρθρο της LIFO είχε γίνει η αποδοχή ότι οι κρεατοφάγοι εξισώνονται με τους παιδεραστές)…
Ο φεμινισμός, και όλη αυτή η σειρά δικαιωματισμού, είναι ένα φίδι που κυνηγάει την ουρά του. Μισεί, ψεύδεται, διαστρεβλώνει. Έχει στόχο όμως. Στο πρόσωπο της πατριαρχίας, δηλαδή του άρρενος, αντικατοπτρίζεται ο δυτικός τρόπος ζωής. Ο δυτικός πολιτισμός. Γι’ αυτό η ένοχη σιωπή του φεμινισμού για τη Σαουδική Αραβία ή για την κουλτούρα βιασμών στην Ινδία, εκεί που οι άνθρωποι δεν είναι χριστιανοί, δεν τρώνε κρέας και δεν είναι λευκοί...
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!!!
και τις πόρτες σας ανοίγουμε και σας αφήνουμε να περάσετε πρώτες.
Τώρα για τα βάρη... άλλες εποχές σήμερα, μπυροκοιλιές, μπριζόλες, αμάξι, κομπιούτερ.. έχουμε γίνει λίγο λαπάδες. Αλλά, σας φτιάξαμε βαλίτσες με ροδάκια. Τι άλλο θέλετε πια και γκρινιάζετε;
ΥΓ Το επίπεδο του σημερινού φεμινισμού είναι τόσο ουγκανικο όσο και αυτό του κόμματος που θα κληρονομήσει η Ουρανία και που στη Γαλλία ήδη τρέχει η Μαρί. Ουψ! Γυναικες τρέχουν ακροδεξιά κόμματα; Ποτέ! Γυναίκες έχουν σχέση με την απολυταρχία; Ποτέ! Αφού το άρθρο το λέει ξεκάθαρα: άνδρας = κακό • γυναίκα = καλό. Ή μήπως η Θάτσερ έκανε ποτέ οιονδήποτε πόλεμο; Η Ωλμπραιτ; Παπαπα.... Κάνουν οι γυναίκες τέτοια πράγματα; Ή πατριαρχία τα κάνει...
Για να είμαι δίκαιος, ο Γράφοντας έχει κάποια δίκια. Το τελευταίο κύμα φεμινισμού υιοθετεί μια πιο "αρρενωπή" προσέγγιση και, ως τέτοια, καταλήγει σε ακρότητες. Βέβαια, όταν η απάντηση στις φεμινιστικές ακρότητες γίνεται τόσο τσαπατσούλικα και κωμικά κάπου τους το συγχωρείς, δεν γελάμε τόσο εύκολα πια...
Υ.Γ. Γράφοντα τελευταία φορά που κοίταξα σε λεξικό η λέξη "χαχαμομπαχανισμός" δεν υπήρχε. Οι λέξεις "μισογυνισμός" και "φαλλοκρατία" υπήρχαν όμως, είναι λέξεις που αποτελούν βασικό πυρήνα της ακροδεξιάς ιδεολογίας. Γιατί μπορεί να αυτοθαυμάζεσαι ως νεοφιλελεύθερος αλλά έχεις περισσότερα κοινά με την Ουρανία απ'όσα νομίζεις.
31.5.2018 | 14:51
Εκτός από προσωπική επίθεση με τα δύο "μοναδικά" σου σχόλια έχεις να προσφέρεις καθόλου επιχειρήματα;
Το αν είσαι άντρας ή όχι με αφήνει παγερά αδιάφορο. Επιχειρήματα έχεις ή μόνο ειρωνεία και ύφος επί προσωπικού κρυμμένος πίσω από έναν ad hoc φτιαγμένο λογαριασμό;
Το ουσιαστικό ήταν "χαχαμπαχανισμός". Κοπής Νικόλα Άσιμου. Ξέρεις, αυτού που έδερνε τη γυναίκα του και άφησε την κόρη του να μεγαλώσει στον αυτόματο αλλά ήταν αριστερός... Εκ παραδρομής μπήκε ένα "μο". (Η φράση ήταν "εγώ δεν κάνω παρέα με χαχαμπαχανιστές).
Ουδέποτε ειπώθηκε "σας ανοίγουμε τις πόρτες, τι άλλο θέλετε;". Ένα ακόμα κλασικό παράδειγμα στρέβλωσης των πάντων από τους μαχητικούς φεμινιστές. Τα σχόλιά μου είναι εκεί. Αν έχεις επιχειρήματα be my guest. Αλλιώς "στο καλό" που έλεγε κι ο Σταμάτης Μεσημέρης...
Hear the drums
Suppose they give a War
and noone comes
https://m.youtube.com/watch?v=tDPAAR956sg
Ξαναδιάβασε προσεκτικά , πες μας που το λέει και αν μπορείς παράθεσε και το άρθρο κρεατοφάγοι=παιδεραστες .
1η και 2η φωτό. Δεξί πανό με κόκκινα γράμματα.
Οι άντρες βιάζουν παιδιά; Σοβαρά τώρα; Ανάγνωση έμαθα πριν από χρόνια.
Κάποιοι άντρες βιάζουν παιδιά. Δεν βιάζουν παιδιά *οι άντρες*.
1.6.2018 | 12:39
Επειδή ξέρω ανάγνωση ξέρω και γραφή, ξέρω πολύ καλά τι είπα. Ποτέ δεν είπα ότι η Lifo έγραψε κάτι τέτοιο, είπα ότι το έχει αποδεχτεί.
Όταν παρουσιάζει την (υβριστική θα πω εγώ) δραστηριότητα μιας μειοψηφίας ως "διαμαρτυρία" επειδή έτσι το βάφτισαν οι ίδιοι, είναι endorsement, είναι αποδοχή θέσης. Δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ έτσι προνομιακά διαμαρτυρία άλλης πολιτικής ομάδας (σ.σ. ναι, είναι πολιτική ομάδα, στα πανό τους λένε σαφώς "kill capitalism, not animals"). Δεν παρουσιάστηκε ποτέ έτσι προνομιακά κάποια "διαμαρτυρία" της ΧΑ.
Αλλά αυτά συμβαίνουν εάν θεωρούμε ότι μπορούμε να αφήνουμε τον οποιονδήποτε να χρησιμοποιεί λέξεις υποκειμενικοποιώντας, δηλαδή αλλάζοντας, το νόημά τους.
Όσο το φεμινιστικό κίνημα ριζοσπαστικοποιείται και αυτό γίνεται αποδεκτό τόσο απομακρυνόμαστε από τις αρχές της ισονομίας και δημοκρατίας. Η πόλωση φέρνει πόλωση. Δημοκρατία και ριζοσπαστικοποίηση ή πόλωση είναι αντίθετες έννοιες. Είναι σαφές αυτό;
Δεν είναι δημοκρατία να ερωτώ εσένα: θες να σε αναμορφώσω διότι είσαι εν δυνάμει δολοφόνος και βιαστής ή να μπορώ να σε σκοτώνω δίχως δίκη;
Αν λέω κάτι παράλογο, παρακαλώ διόρθωσέ με / υπόδειξέ το.
Και μόνο που το άρθρο αναρωτιέται "αθωώνονται οι άντρες;", αφαιρώντας κάθε έννοια ατομικότητας και αντιμετωπίζοντας τους άντρες ως κατ' αρχήν υπόπτους, δείχνει ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά. Θυμίζω ότι το θεμέλιο του πολιτισμού μας είναι το δικαίωμα και η ευθύνη του ατόμου, όχι η εκ των προτέρων θυματοποίηση ή ενοχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ή εν προκειμένω φύλων.
Η μητριαρχία σκοτώνει!! Τους άνδρες!!!
(Ξέρεις η υστερία αν γινει unisex δεν θα ξαναβγεί νόημα σε συζήτηση)
http://www.iatronet.gr/eidiseis-nea/epistimi-zwi/news/4719/kakopoiisi-andrwn-symvainei-kai-sti-xwra-mas.html
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν οι δείκτες είναι σε βάρος των γυναικών, (π.χ. ανεργία, ύψος μισθού), φταίει η "πατριαρχία", ενώ όταν είναι σε βαρος των ανδρών (προσδόκιμο ζωής) φταίνε τα γονίδια.
Η θεωρία της πατριαρχίας δεν έχει περισσότερη επιστημονική βάση, από οποιαδήποτε θεωρία συνωμοσίας. Γενικά οποιοδήποτε κίνημα δικαιωματισμού, ενοχοποιεί ομάδες και αντίστοιχα θυματοποιεί ομάδες είναι προάγγελος ολοκληρωτισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το #MeToo που κατάφερε σε λίγα χρόνια σχεδόν να κατεδαφίσει εγγυήσεις του κράτους δικαίου που κατακτήθηκαν με κόπους αιώνων: αρκεί να κατηγορηθεί κάποιος για παρενόχληση, ή για "σεξιστικό" αστείο (συμβαίνει και αυτό!) και χάνει τη δουλειά του. Το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη και στο τεκμήριο της αθωότητας έχει ήδη πάει περίπατο.
Μμμμ....
Η δυστοπία μπορεί πάντα να γίνει χειρότερη, αυτο είναι γνωστό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όταν βλέπουμε την κανονικοποίηση της παράνοιας δεν θα το θίγουμε...
Αν καποιος αμφισβητει ότι τα δυο φυλα είμαστε τα ίδια το μονο που χρειάζεται να δει είναι ότι σκεφτόμαστε με τους ίδιους ακριβως τροπους δοθησας ευκαιρίας.
Βρε πως η εμφυλη βιολογία εχει κατα το δοκουν "βαση" και ποτε "όχι βρε παιδια". Προσοχη σε ποιους ομοιάζεται.
το γεγονος πως ενα επιχειρημα ειναι "νεομεσαιωνικο" δεν σημαινει πως ειναι ακυρο.
μπορει οι γυναικες να μη απαιτουν να τις ανοιγουμε την πορτα,αλλα τα κερασματα τους συνεχιζουν να τα απαιτουν,εκει ο μεσαιωνας ειναι καλος,βλέπεις εν ετει 2018!
εφοσον τις λεξεις μισογυνισμος και φαλλοκρατια τις χρησιμοποιουν(για να μη πω τις επινοησαν,διοτι δεν το ξερω) κυριως οι γυναικες και δη οι φεμινιστριες,αρα οι τελευταιες ειναι ακροδεξιες,ε;
και συ πως ξερεις πως ο "γραφων" εχει πληγωμενο εγωισμο; ειστε γνωστοι;
ή μηπως κρινεις εξ ιδιων τα αλλοτρια; αλλα ακομη κι αν δεν προβαλλεις,να σε ενημερωσω πως και τον φεμινισμο θρυλειται πως πληγωμενες γυναικες τον εφτιαξαν,ειναι λαθος;
Φασίστας, ακροδεξιός, γκεμπελισκος κτλ δεν είναι αυτός που κάνει διάλογο με επιχειρήματα, προσπαθώντας να καταρρίψει ακροαριστερούς μύθους που επειδή έχουν μείνει για χρόνια unchallenged έχουν την ψευδεπιφαση της αλήθειας. Μύθους όπως η ορθότητα του μαχητικού φεμινισμού που είναι ένα τοξικό και διαλυτικό πράγμα.
Φασίστας και γκεμπελισκος είναι αυτός που προτείνει τη δολοφονία ανθρώπων παρακάμπτοντας τη δικαιοσύνη (από τον πρώην ΓΓ της ΕΣΗΕΑ στη φεμινίστρια του άρθρου).
Φασίστας και γκεμπελισκος είναι όποιος μη έχοντας επιχειρήματα προσπαθεί να ακυρώσει τον συνομιλητή του και όχι τα λεγόμενα του, ακριβως όπως ο vitanuova.
Φασίστας και γκεμπελισκος είναι όποιος ψεύδεται προκειμένου να καταλήξει στις ιδέες που ήδη έχει.
Φασίστας και γκεμπελισκος είναι όποιος αντί να ψάχνει τρόπους σύγκλισης της κοινωνίας ψάχνει τρόπους αλληλοεξόντωσης υπαρκτών ή επινοημενων επί μέρους ομάδων, όπως συστηματικά κάνουν οι μαχητικοί δικαιωματιστές.
Φασίστας και γκεμπελισκος είναι όποιος αποδίδει συλλήβδην ενοχή σε ομάδες ανθρώπων με βάση το φύλο, τη φυλή ή τη θρησκεία, πρακτική η οποία υπάρχει μέσα στο άρθρο και είναι υπογραμμιζουσα αρχή του τοξικού φεμινισμού.
Φασίστας και γκεμπελισκος είναι όποιος βιαζει την αρχή της επιστήμης "πείραμα - επιβεβαίωση - καταγραφη - συμπέρασμα" για να επιβεβαιωσει τις ήδη υπάρχουσες θέσεις του, οι οποίες είναι προϊόν μίσους, όπως ο ακτιβιστής - εκπαιδευτικός του άρθρου.
Φασίστας και γκεμπελισκος είναι όποιος διαστρεβλώνει και παραποιεί λεγόμενα "του απέναντι" αντί να επιχειρηματολογήσει, ακριβώς όπως ο vitanuova.
Φασίστας και γκεμπελισκος είναι όποιος βάζει τα ψυχολογικά του πάνω από την αλήθεια.
Φασίστας και γκεμπελισκος είναι όποιος έχει 40 μέτρα και 40 σταθμά ανάλογα με την κρινόμενη περίσταση.
Ακροαριστερος φασιστας και γκεμπελισκος είναι όποιος φοβούμενος την ευθύνη της ενηλικοτητας και τις δυσκολίες της ζωής ψάχνει απλουστευτικά σχήματα για να ρίξει όλες τις ευθύνες (φταίει ο λευκός, χριστιανός, άντρας).
Γκεγκε;
Οι πουρκουαδες φέραν το κράτος του Βισύ.
Αλλά ας ασχοληθούμε με τις τρίχες της Λουρδης. Είναι πιο ουσαστικό...