Στον Κορυδαλλό υπάρχει το piano bar που ονειρευόταν ο Δημήτρης του «Σπιρτόκουτου»

Στον Κορυδαλλό υπάρχει στ' αλήθεια το piano bar που ονειρευόταν ο Δημήτρης του «Σπιρτόκουτου» Facebook Twitter
Στη φωτογραφία οι ηθοποιοί της παράστασης Γιώργος Κατσής, Νάνσυ Σιδέρη, Αποστόλης Ψυχράμης και Μάριος Σαραντίδης. Φωτ.: Νίκος Κατσαρός/LIFO
0

Για το Omiros Piano Restaurant στον Κορυδαλλό, έναν υπόγειο νυχτερινό «ναό» που υπήρξε για πολλά χρόνια σημείο συνάντησης καλλιτεχνών κάθε είδους και γνωστών αθλητών, μου μίλησε ο Γιάννης Οικονομίδης. Είναι ακριβώς το μαγαζί που ονειρευόταν να ανοίξει ο Μήτσος απ’ το Σπιρτόκουτο, όταν έκανε σχέδια για να πιάσει την καλή. Παρασκευή βράδυ, βγαίνω από το μετρό στην (αγνώριστη πλέον) πλατεία Ελευθερίας και κατεβαίνω την Ξενοφώντος, τον δρόμο όπου βρίσκεται το Omiros, μια γειτονιά νοικοκυραίων, ήσυχη, με καταστήματα αθλητικών ειδών, γυναικείας ένδυσης και γυμναστήρια. Στο νούμερο 21 ο άνθρωπος που αναζητώ, ο ιδιοκτήτης του, έχει βγάλει ένα τραπεζάκι με δυο καρέκλες στο πεζοδρόμιο και κάθεται ανάμεσα στο piano restaurant και στο νέο του μαγαζί, ένα φαγάδικο με delivery που μόλις έχει κάνει εγκαίνια. Είναι καχύποπτος, στο τηλέφωνο μού έχει κάνει κανονική ανάκριση ‒«ποιος είσαι, τι θέλεις, μήπως έχεις πονηρό σκοπό(;)»‒, με ρωτάει πώς τον βρήκα, αν έχω επισκεφτεί ποτέ το μαγαζί του. Μου ζητάει πρώτα να βρεθούμε για να με δει και μετά «θα δούμε αν μπορούμε να κάνουμε εκεί τη φωτογράφιση». Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι είκοσι χρόνια μετά η ταινία γίνεται παράσταση και θέλουμε να φωτογραφίσουμε στον «ναό» του κάποιους από τους ηθοποιούς της, αλλά τα ακούει όλα βερεσέ. «Έλα να σε δω και θα τα πούμε την Παρασκευή», μου λέει. Δεν προλαβαίνω να τον ρωτήσω ούτε καν το όνομά του.

Το Omiros είναι η αγάπη μου, είναι οι αναμνήσεις μου, θυμάμαι την Πίτσα Παπαδοπούλου, τον Κόλια, την Αλιμπέρτη –την πεθερά του Πάριου‒ να έρχονται στο μαγαζί, τον Χατζηχρήστο, τον Διονυσίου. Έχει περάσει πολύς κόσμος από τον Κορυδαλλό. 

Από κοντά ο Όμηρος Τσενόγλου δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα που είχα σχηματίσει στο μυαλό μου γι’ αυτόν. Είναι ένας ήρεμος άνθρωπος εβδομήντα εννιά ετών και μιλάει τόσο σιγά που μόλις και μετά βίας ακούγεται η φωνή του. Μου ζητάει να καθίσω και να του εξηγήσω για άλλη μια φορά για ποιον λόγο πήγα μέχρι εκεί. Μόλις του φεύγει η ανασφάλεια και χαλαρώνει, ξεκινάει μόνος του να αφηγείται ιστορίες για τη ζωή του και για το μαγαζί. «Στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός γιατί έχω δει να νοικιάζουν κότερα για να γυρίσουν τσόντες», μου λέει, «όταν με πήρες τηλέφωνο νόμισα ότι ήθελες το μαγαζί για να γυρίσεις κάποια πονηρή ταινία. Το Omiros Piano Restaurant το άνοιξα το 1978, μόλις γύρισα απ’ την Ελβετία. Έβγαλα εκεί μια σχολή ξενοδοχειακή, έμεινα τρία χρόνια στη Γενεύη.  

Στον Κορυδαλλό υπάρχει στ' αλήθεια το piano bar που ονειρευόταν ο Δημήτρης του «Σπιρτόκουτου» Facebook Twitter
Όμηρος Τσενόγλου: «Την εποχή που το άνοιξα δεν υπήρχε άλλο τέτοιο μαγαζί με φαγητά, έφτιαχνα μαγειρευτά φλαμπέ, έβαζα φωτιά στα πιάτα μπροστά τους και τα θαυμάζανε, δεν τα είχαν ξαναδεί ‒ εγώ τα είχα μάθει στην Ελβετία». Φωτ.: Νίκος Κατσαρός/LIFO

Μέχρι τότε ήμουν μετρ στα καράβια, στα κρουαζιερόπλοια. Έχω γεννηθεί εδώ, στον Κορυδαλλό, από γονείς μικρασιατικής καταγωγής, και από δεκατεσσάρων χρονών είμαι στα καράβια. Ξεκίνησα να πλένω τουαλέτες, αλλά μετά έβγαλα τέσσερις σχολές και έφυγα για την Ελβετία. Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα εκεί, αλλά το έβαλα πείσμα να γυρίσω με δίπλωμα και τα κατάφερα. Κάποια στιγμή, όταν γύρισα, έπιασα δουλειά στη Μεγάλη Βρετανία ως μετρ, αλλά άντεξα μόνο δεκαπέντε μέρες. Σηκώθηκα κι έφυγα γιατί μου άρεσε η θάλασσα. Έγινα καθηγητής σε πλοία εμπορικής ναυτιλίας, εκπαίδευα τους καμαρότους και για είκοσι πέντε χρόνια ήμουν στην Καραϊβική, στα μεγαλύτερα καράβια, ως μετρ. Όλη μου η ζωή είναι ένα ταξίδι.  

Τον χώρο όπου έγινε το μαγαζί τον είχα πάρει στην αρχή για αποθήκη, για τα πράγματα που έφερνα από τα ταξίδια, και στη συνέχεια ταίριαξαν μεταξύ τους και έφτιαξα ένα piano restaurant σαν αυτό που έτρωγα στο Πουέρτο Ρίκο, ένα εστιατόριο με πιάνο που μου άρεσε πολύ. Το έκανα ολόιδιο.  

Από το μαγαζί μου πέρασαν όλοι οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του ’80. Ο Πουλόπουλος ερχόταν μέρα παρά μέρα γιατί του άρεσε να βλέπει τον χώρο, έλεγε ότι τον ξεκούραζε. Επί Παπαθεμελή μου χτύπαγαν την πόρτα για να μπουν να θαυμάσουν το μαγαζί μου. Πιανίστα είχα τον Λίνο Κόκοτο, πέρασε από δω και ο πιανίστας του Χατζιδάκι, ο Παντελής Θαλασσινός ξεκίνησε από εδώ με μια κιθάρα, πέρασαν διάφοροι τραγουδιστές.

Ερχόντουσαν όλοι για το περιβάλλον και για το φαγητό. Την εποχή που το άνοιξα δεν υπήρχε άλλο τέτοιο μαγαζί με φαγητά, έφτιαχνα μαγειρευτά φλαμπέ, έβαζα φωτιά στα πιάτα μπροστά τους και τα θαυμάζανε, δεν τα είχαν ξαναδεί ‒ εγώ τα είχα μάθει στην Ελβετία. Έκανα εξάσκηση στο καλύτερο ξενοδοχείο της Ελβετίας, το Fairmont, το 1970.

Στον Κορυδαλλό υπάρχει στ' αλήθεια το piano bar που ονειρευόταν ο Δημήτρης του «Σπιρτόκουτου» Facebook Twitter
Το μαγαζί τα τελευταία δέκα χρόνια το είχα κλειστό και όπως το άφησα έτσι είναι, δεν θέλω να το χαλάσω, ούτε να το δώσω σε κανέναν. Όποιος το κληρονομήσει ας το κάνει ό,τι θέλει. Φωτ.: Νίκος Κατσαρός/LIFO

Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ, σχεδόν όλη μου τη ζωή ήμουν σε ένα πλοίο. Ήμουν τέσσερα χρόνια στο Βασίλισσα Άννα Μαρία, μετά στο Μήδεια, τη δεκαετία του ’60 με τον Κολοκοτρώνη κουβάλαγα τους Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία και με το Αυστραλίς τους Έλληνες που πήγαιναν στην Αυστραλία, κοπέλες που πήγαιναν να παντρευτούν είτε στην Αμερική είτε στην Αυστραλία με φωτογραφίες… Και τι δεν έχουν δει τα μάτια μου. 

Ο κόσμος το θαύμασε πολύ το μαγαζί μου και με έφτιαξε, αλλά εγώ έριξα τα μυαλά μου σε άλλη επιχείρηση. Αγόρασα κότερα να νοικιάζω στη μαρίνα Αλίμου. Τη δουλειά της εστίασης, όμως, την αγαπάω πάρα πολύ, αγαπάω τη μαγειρική, και τώρα ανοίγω ένα delivery. Και ο κόσμος με ξέρει, περνάει από δω και μου λέει «θυμάμαι που ήμουν δεκαέξι χρονών όταν ήρθα για πρώτη φορά και τώρα είμαι εξήντα». «Omiros» λένε το piano restaurant, «Όμηρος» και το ντελιβεράδικο, «Όμηρος» είναι και τα κότερά μου ‒ Όμηρος 1, Όμηρος 2 και Όμηρος 3. Θαυμάζω το όνομά μου επειδή είχα έναν μπάρμπα που τον σκότωσαν στην Κατοχή οι Γερμανοί και από αυτόν με βάφτισαν.

Έχω πολλούς φίλους στη ζωή μου, πολλούς γνωστούς, δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν και το βράδυ κοιμάμαι με ήσυχο το κεφάλι μου. Το μόνο πρόβλημα που έχω είναι με τον εαυτό μου, γιατί δουλεύω πολύ, ποτέ δεν ησυχάζω.

Τα πλοία μου είναι καταμαράν, μεγάλα, φέτος τα πήγαμε πολύ καλά. Όταν ξεκίνησα με τα κότερα δεν ήξερα πώς δουλεύουν, για δεκαπέντε χρόνια ήμουν στον Αγούδημο αρχικαμαρότος και αργότερα διευθυντής στα πληρώματα. Κάποια στιγμή, που ήμασταν στη Ρόδο, βγήκα να κάνω τζόκινγκ και περνώντας απ’ το καρνάγιο είδα ένα μικρό σκάφος, σαν γκαρσονιέρα. Το αγόρασα και στη συνέχεια γνώρισα κόσμο που με προέτρεψε να αγοράσω κάτι μεγαλύτερο. Ε, από το μεγαλύτερο έφτασα να είμαι από το 1992 με κότερα. Έχω αλλάξει καμιά δεκαριά.

Το μαγαζί τα τελευταία δέκα χρόνια το είχα κλειστό και όπως το άφησα έτσι είναι, δεν θέλω να το χαλάσω, ούτε να το δώσω σε κανέναν. Όποιος το κληρονομήσει ας το κάνει ό,τι θέλει. Το Omiros είναι η αγάπη μου, είναι οι αναμνήσεις μου, θυμάμαι την Πίτσα Παπαδοπούλου, τον Κόλια, την Αλιμπέρτη –την πεθερά του Πάριου‒ να έρχονται στο μαγαζί, τον Χατζηχρήστο, τον Διονυσίου. Έχει περάσει πολύς κόσμος από τον Κορυδαλλό. 

Στον Κορυδαλλό υπάρχει στ' αλήθεια το piano bar που ονειρευόταν ο Δημήτρης του «Σπιρτόκουτου» Facebook Twitter
Φωτ.: Νίκος Κατσαρός/LIFO

Όταν έφτιαχνα το μαγαζί ερχόταν ο κόσμος, έβλεπε τις καμάρες και ρωτούσε «τι θα το κάνεις, μοναστήρι;», κι όταν το τελείωσα τρελάθηκαν, τους άρεσε πάρα πολύ. Ήταν σαν κι αυτές που είχα δει στο Πουέρτο Ρίκο. Με καθήλωσε κι εμένα για χρόνια το μαγαζί, έκανα και την εξάσκησή μου στη μαγειρική. Μου άρεσε πάρα πολύ να μαγειρεύω, πάντα έπαιρνα τον πιο μεγάλο βαθμό στη σχολή στη μαγειρική, αλλά τώρα δεν μαγειρεύω, γιατί μεγάλωσα. Κάποτε το έκανα, το μαγαζί είχε πολύ φαγητό και ποτό μαζί με τραγούδι και γλέντι».

Μπαίνοντας, στο υπόγειο σε υποδέχεται ένα οριεντάλ σκηνικό με μπορντό μοκέτα και φλοκάτες σε εκτυφλωτικό κόκκινο και μόλις κοιτάξεις γύρω σου ζαλίζεσαι από τα αξεσουάρ. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι από αντικείμενα που έχει φέρει από τα ταξίδια του στον κόσμο, για τα οποία μπορεί να αφηγείται για ώρες ιστορίες. Μου δείχνει το τομάρι μιας αρκούδας που πήρε στην Αλάσκα, έναν ταριχευμένο αλιγάτορα, ένα γεράκι, πράγματα από το Μεξικό και την Αργεντινή, το Μαϊάμι και την Ευρώπη. «Έχω κάνει τρεις φορές τον γύρο της Γης ολόκληρο. Τα μεγάλα καράβια πάνε σε όλο τον κόσμο, κι εγώ έκανα κρουαζιέρες στα μεγάλα καράβια» λέει. «Και είχα πολλές επιτυχίες στη ζωή μου».

«Εννοείτε ερωτικές;».

«Ναι, σαν νέος που ήμουν με ερωτευτήκανε πολλές γυναίκες, τις ερωτεύτηκα κι εγώ, ωραίες γυναίκες. Αγόρασα τον έρωτα, τα έκανα σχεδόν όλα, ήταν μια ωραία εμπειρία, ένα γλέντι. Όταν έλεγες ότι είσαι Έλληνας δεν ήταν ανάγκη να παρακαλέσεις. Θυμάμαι, όταν είχε βγει ο Ζορμπάς, νόμιζαν ότι όλοι οι Έλληνες είμαστε ζορμπάδες. Σε καζίνο στις Μπαχάμες και στην Καραϊβική πέρναγες καλά, παρόλο που δούλευες σκληρά, είχες τη διασκέδασή σου. Πήγαινα και άκουγα τον Φρανκ Σινάτρα, τον Τομ Τζόουνς… Ήταν νέο παλικάρι τότε που πήγα και είδα τον Τομ Τζόουνς στο Copacabana, φωνάρα. Όλα αυτά τα έχω κλείσει σε αναμνήσεις σε ένα στενό μιας γειτονιάς στην Κοκκινιά…»

Το Omiros Piano Restaurant είναι ανοιχτό κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ και τα απογεύματα της Κυριακής. Ξενοφώντος 21, Κορυδαλλός, 210 4953189

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέματα
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Χαρισματικά παιδιά: Κάθε γονιός ονειρεύεται να μεγαλώσει έναν μικρό Αϊνστάιν;

Ψυχή & Σώμα / Χαρισματικά παιδιά: Ονειρεύεται κάθε γονιός να μεγαλώσει έναν μικρό Αϊνστάιν;

Πόσο διαφορετικό είναι ένα χαρισματικό παιδί; Υπάρχει κοινωνική εμμονή με την ευφυΐα; Κρύβει, άραγε, παγίδες η χαρισματικότητα; Η Τζούλη Αγοράκη συζητά με την ψυχοπαιδαγωγό Δανάη Δεληγεώργη για την έννοια της χαρισματικότητας και αν, τελικά, αποτελεί προτέρημα ή πρόκληση.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
«Συζητάμε όλοι πού θα φάμε και όχι ποιος μας ταΐζει και πώς»

Radio Lifo / «Συζητάμε όλοι πού θα φάμε και όχι ποιος μας ταΐζει και πώς»

Μπορεί ο πρωτογενής τομέας να αποτελέσει βασικό πυλώνα για την ανάπτυξη της χώρας; Πώς μπορεί η Ελλάδα να επενδύσει στον φυσικό θησαυρό της; Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον Νίκο Κουτσιανά, ιδρυτή της Apivita και δημιουργό της Symbeeosis, για τις ευκαιρίες που μπορούν να προκύψουν από ένα παραγωγικό μοντέλο που δεν θα στηρίζεται αποκλειστικά στον τουρισμό.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η «Μήδεια της Ηλείας»: Ένα έγκλημα τιμής που θυμίζει άλλες, σκοτεινότερες εποχές

Αληθινά εγκλήματα / Η «Μήδεια της Ηλείας»: Ένα έγκλημα τιμής που θυμίζει άλλες, σκοτεινότερες εποχές

Ο Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την τραγική ιστορία του θανάτου της 21χρονης Κωστούλας, σε ένα χωριό της Ηλείας, το 1997. Ήταν αυτοκτονία, όπως αρχικά θεωρήθηκε, ή μια ανατριχιαστική υπόθεση παιδοκτονίας για λόγους κοινωνικής κατακραυγής;
THE LIFO TEAM
Πόσο φιλική είναι η γειτονιά της Κυψέλης για τα άτομα με αναπηρία;

Ζούμε, ρε! / Πόσο φιλική είναι η γειτονιά της Κυψέλης για τα άτομα με αναπηρία;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν με τη σκηνοθέτιδα και σεναριογράφο Νάνσυ Σπετσιώτη, κάτοικο της περιοχής, η οποία καταγράφει την προσβασιμότητα της Φωκίωνος Νέγρη και άλλων γειτονικών δρόμων για τα άτομα με αναπηρία.
THE LIFO TEAM
Σκληρές Αλήθειες

Άρης Δημοκίδης / 10 Σκληρές Αλήθειες που σοκάρουν μέχρι σήμερα

Αδυσώπητοι εγκληματίες και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, δολοφόνοι που παρίσταναν τους αθώους, παράξενες εξαφανίσεις και σοκαριστικές αποκαλύψεις σε 10 ηχητικά ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη που φωτίζουν ξανά πολύκροτες υποθέσεις.
THE LIFO TEAM
O παιδοκτόνος της Αιτωλοακαρνανίας: Η άγνωστη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη

Αληθινά εγκλήματα / O παιδοκτόνος της Αιτωλοακαρνανίας: Η άγνωστη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη

Ο Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την ξεχασμένη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη στην Ελλάδα, που στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα δύο μήνες πριν από τον Βασίλη Λυμπέρη, το 1972.
Υπάρχουν μυστικά για να πετύχεις στις Πανελλήνιες;

Ζωή στα καλύτερά της / Υπάρχουν μυστικά για να πετύχεις στις Πανελλήνιες;

Mια συζήτηση με την παιδοψυχολόγο Αλεξάνδρα Καππάτου για το πώς μπορούν οι έφηβοι να διαχειριστούν καλύτερα το άγχος τους και να αναπτύξουν στρατηγικές μελέτης την περίοδο των Πανελληνίων, στο πλαίσιο της σειράς podcast «Ζωή στα καλύτερά της», με την υποστήριξη των συμπληρωμάτων διατροφής EVIOL.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
«Το να λες “σε φτάνω στα όριά σου για το καλό σου” είναι κακοποιητικό»

Lifo Videos / «Το να λες “σε φτάνω στα όριά σου για το καλό σου” είναι κακοποιητικό»

Η ηθοποιός Ελεάνα Στραβοδήμου μιλά για την πορεία της από τη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου μέχρι την τηλεόραση, για τα όρια που χρειάστηκε να θέσει, τις κακοποιητικές συμπεριφορές που αντιμετώπισε και την ανάγκη για αυτοπροστασία που καλλιέργησε.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Ο Αναγνώστης Καβάφης (Μέρος Β’)

Ο Καβάφης ανάμεσά μας / Ο αναγνώστης Καβάφης (Μέρος Β’)

Πώς το αρχείο υποδεικνύει τα αναγνώσματα του ποιητή. Η προσωπική του βιβλιοθήκη, τα ενδιαφέροντά του, η ανάγνωση στην ποίηση του Καβάφη και η θέση του στην «Ιστορία της Ανάγνωσης». Μια συζήτηση με τον Γιάννη Παπαθεοδώρου, Αναπληρωτή Καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, στο πλαίσιο της σειράς podcasts «Ο Καβάφης ανάμεσά μας» που πραγματοποιείται σε συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και το Αρχείο Καβάφη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ο δαίμονας του τραυλισμού δεν φεύγει ποτέ – αλλά στη σκηνή σωπαίνει»

Lifo Videos / «Ο δαίμονας του τραυλισμού δεν φεύγει ποτέ – αλλά στη σκηνή σωπαίνει»

Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Στέφανος Κακαβούλης μιλά για το τραύλισμα που τον σημάδεψε από παιδί, το bullying και την απομόνωση που βίωσε, και για το πώς η υποκριτική τον απελευθέρωσε, βοηθώντας τον να το ξεπεράσει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Υπόθεση Γερωνυμάκη: Ο δικηγόρος από την Κρήτη που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία της γυναίκας του και της πεθεράς του

Αληθινά εγκλήματα / Υπόθεση Γερωνυμάκη: Ποιος σκότωσε τη γυναίκα και την πεθερά του δικηγόρου από την Κρήτη;

O Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται το θρίλερ της διπλής δολοφονίας της συζύγου και της πεθεράς γνωστού δικηγόρου, που συγκλόνισε και δίχασε την τοπική κοινωνία του Ηρακλείου το φθινόπωρο του 1996.
Η σκληρή αλήθεια για τον Στράτο Διονυσίου

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για τον Στράτο Διονυσίου

Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για την συναρπαστική, κινηματογραφική ζωή του αμφιλεγόμενου τραγουδιστή και την προσπάθειά του, μέσα από συνεχείς περιπέτειες, να παραμείνει στην κορυφή
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Μπορεί η Αθήνα να λύσει το κυκλοφοριακό;

Αθήνα / Μπορεί η Αθήνα να λύσει το κυκλοφοριακό;

Ποιοι είναι οι μύθοι και οι αλήθειες γύρω από το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Αθήνας και πόσο σωτήριο μπορεί να είναι το όριο των 30 χιλιομέτρων; Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον συγκοινωνιολόγο, καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Γιώργο Γιαννή για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι Αθηναίοι.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Παίζουν video games τα τυφλά άτομα;

Ζούμε, ρε! / Παίζουν video games τα τυφλά άτομα;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συνομιλούν με τον τυφλό gamer Μιχάλη Αλεξίου, ο οποίος μοιράζεται την εμπειρία του και ρίχνει φως στις προκλήσεις και τις προοπτικές που υπάρχουν για μια κοινότητα παικτών που μέχρι πρόσφατα έμενε στο περιθώριο.
THE LIFO TEAM
«Αν έχω αληθινούς φίλους; Ρώτα με ένα λεπτό πριν πεθάνω»

Lifo Videos / «Αν έχω αληθινούς φίλους; Ρώτα με ένα λεπτό πριν πεθάνω»

Ο Monozim, κατά κόσμον Ορέστης Μπαρσάκης, μιλά για τους δύο άξονες της δημιουργίας του –τη μουσική και το animation– και τη μοναχική πορεία που ακολουθεί, για τη δυσπιστία του απέναντι στις δισκογραφικές, καθώς και για τη δυσκολία βαθιάς σύνδεσης με τους ανθρώπους γύρω του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Ο «δράκος της Θράκης»: Mια υπόθεση που έμεινε στο σκοτάδι

Αληθινά εγκλήματα / Ο «δράκος της Θράκης»: Mια υπόθεση που έμεινε για πάντα στο σκοτάδι

Ο Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την ιστορία του ανθρώπου που για τουλάχιστον δύο χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αρχές του ’90, σκόρπιζε τον τρόμο και τον θάνατο στη βόρεια Ελλάδα, κατά μήκος του οδικού άξονα Καβάλα–Έβρος. Του ψυχρού δολοφόνου που, παρά το ανθρωποκυνηγητό από όλες τις αστυνομικές υπηρεσίες, παρέμεινε ασύλληπτος.