Κι όμως, εγώ θυμάμαι ότι στις καλές εποχές, μαζεύαμε στα σχολεία τρόφιμα και φάρμακα και τα στέλναμε σε οργανώσεις για την Αφρική ή για χώρες που είχαν πόλεμο, πάντα η Ελλάδα είχε πολύ δυναμικές πορείες και διαμαρτυρίες για την Παλεστίνη, τη Σερβία, τον Περσικό Κόλπο, υπήρχε (και υπάρχει έστω κ μειωμένη πια) στήριξη στη Unicef, στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα κλπ. Και τότε έδινες και πιο εύκολα (σχεδόν πάντα) χρήματα και σε αυτόν που θα ζητούσε στο δρόμο γιατί ήταν λιγότεροι και απλά μπορούσες. Τώρα δε σε παίρνει. Και υπάρχουν και πολύ σοβαρές οργανώσεις για τους άστεγους, τους ψυχικά ασθενείς και γενικά αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας. Πιστεύω είναι στην κουλτούρα μας να νοιαζόμαστε και για τον δίπλα. Το γεγονός ότι βιώνουμε πλέον και οι ίδιοι έναν οικονομικό πόλεμο, μας έχει αναγκάσει να κοιτάξουμε πιο πολύ προς τα μέσα και να γίνουμε όντως πιο ευαίσθητοι. Και ναι, είναι καλό που ωριμάζουμε σαν κοινωνία. Κάποια πράγματα για να τα συνειδητοποιήσεις πρέπει να τα ζήσεις ο ίδιος, τι να κάνουμε. Εσύ γεννήθηκες φορώντας μπλούζα Τσε Γκεβάρα και από βρέφος είχες ανησυχίες για τη φτώχεια; Μεγαλώνοντας (και το άτομο αλλά και η κοινωνία) συνειδητοποιείς πράγματα και αυτό είναι προσωπική ευθύνη του καθενός πρώτα απ'όλα. Εγώ δε βλέπω αυτή την ισοπεδωτική αδιαφορία που περιγράφεις και δεν την έζησα ποτέ. Δεν έχω ανάγκη να αυτομαστιγωθώ για τα λάθη άλλων και λίγων.