Συνήθως κάνετε ωραία σχόλια και γενικά συμφωνώ με τη θέση που παίρνετε.
Όσον αφορά το συγκεκριμένο σχόλιό σας δεν θα πω ότι κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια διότι δεν σας ξέρω προσπωπικά αλλά θα πω ότι κρίνετε απ' ό,τι βλέπετε γύρω μας κι από τις σχέσεις τις ερωτικές και φιλικές που υπάρχουν στη συντριπτική πελιοψηφία των ανθρώπων οι οποίες είναι επιφανειακές, κακοποιητικές και συναισθηματικά στείρες.
Θα πω κάτι κι ας υπερβάλλω λίγο στον τρόπο έκφρασης εν γνώσει αυτής της υπερβολής κι ας χαρακτηριστώ όπως θέλει οποιοσδήποτε.
Κάποιοι άνθρωποι είμαστε πραγματικά ολομόναχοι σε αυτή τη ζωή (δεν λέω πως είμαστε τέλειοι κι ότι είμαστε μόνοι επειδή είμαστε τέλειοι, καμία σχέση). Στο περιβάλλον μου και στην πόλη της Αθήνας ίσως να είμαι και ο μόνος πραγματικά ερωτικά ολομόναχος κι αόρατος χρόνια τώρα. Ας ακούγεται υπερβολικό, το νιώθω, το εκφράζω. Ας γραφτούν από κάτω από την απάντησή μου όσα κακοπροαίρετα σχόλια θέλουν ή όσα επικριτικά σχόλια θέλουν, προσωπικά δεν κάνω ποτέ αναφορά σε σχόλια με τα οποία διαφωνώ κι ούτε με νοιάζει αν θα δημοσιευτούν. Θα γραφτούν σχόλια επίσης που θα με ρωτούν ''και πού είναι η δική μου ευθύνη σε όλο αυτό;'' κι αν νιώθω ότι κάπου φταίω κι εγώ και τέτοια. Όλα είναι υπό συζήτηση κι όλα μπορούν να ειπωθούν. Ίσως φταίω κι εγώ, σίγουρα έχω κι εγώ κάποια ευθύνη. Μετά βεβαιότητας μπορώ να πω όμως πως ποτέ δεν ενόχλησα κανένα άτομο ούτε μικρότερος που ήμουν ούτε τώρα στα 39 μου χρόνια τα οποία κλείνω τον Αύγουστο ούτε ποτέ. Καλούμαι να παίξω στον ερωτικό τομέα τον ρόλο για τον οποίο με προόριζε από πολύ νωρίς η ζωή. Το ρόλο του αόρατου παρατηρητή. Με μια μικρή εξαίρεση κάποτε πριν πολλά χρόνια με πρωτοβουλία του ατόμου που θέλησε να σχετιστεί μαζί μου.
'Οσοι είναι μόνες και μόνοι ας έρθουν να με βρουν, να το συζητήσουμε και να δω ότι υπάρχουν και να αποκαταστήσω την ''αδικία'', είμαι αυτός που βλέπετε μόνο παντού. Ναι, το ξέρω ότι είναι παιδιάστικη φράση αλλά έτσι νιώθω γιατί έτσι είναι.
Στο ερώτημα ''γιατί τόσο μόνος;'' να πω ότι μερικοί άνθρωποι στο θέμα του έρωτα θα έχουν την τύχη του Πολ, του ήρωα της ταινίας του Σκορσέζε ''after hours'' που ξαναείδα για δεύτερη φορά την Τετάρτη το βράδυ στο Ινστιτούτο Γκαίτε στην Αθήνα στην προβολή. Αν θελήσουν να διεκδικήσουν τον έρωτα, θα βρεθούν με ανάλογα μπλεξίματα με αυτά που έχει ο ήρωας της ταινίας, όσο υπερβολικά κι αν δείχνουν.
Όσο για την τελευταία πρόταση του σχολίου σας, θα επιθυμούσα με κάθε σεβασμό να την αντιστρέψω λίγο και να πω πως η συντριπτική πλειοψηφία (που είναι όπως είναι κι όλοι ξέρουμε πώς είναι είτε πρόκειται για άντρες είτε για γυναίκες) να μην ξεγελιέται και να μην προσπαθεί να πείσει και τους ελάχιστους που έχουν μια άλλη θεώρηση του έρωτα και της ζωής γενικότερα πως όλοι είναι σαν τα μούτρα της.