Θα θέλαμε πολύ να επαινέσουμε την Illumination για την προσπάθειά της να διατηρήσει ζωντανό το σλάπστικ, αλλά πραγματικό σήμα κατατεθέν της είναι η βαβούρα, η επίμονη υποτίμηση των ανήλικων θεατών της, τους οποίους αντιμετωπίζει σαν όντα με attention span χρυσόψαρου, επιστρατεύοντας νευρωσική κινησιολογία, υστερικές φωνητικές ερμηνείες και γρήγορες εναλλαγές φανταχτερών χρωμάτων. Τελευταία παρατηρούμε μια δειλή στροφή προς την αφηγηματικότητα μετά περιεχομένου στις παραγωγές τους, μα το αποτέλεσμα μοιάζει λειψό σε σχέση με τις μεγάλες δόξες άλλων στούντιο.

 

Το Migration βάζει μια τετραμελή παπιοοικογένεια σε μεγάλη περιπέτεια, προσπερνά επιδέξια οποιαδήποτε πολιτική νύξη περί μετανάστευσης και παραπέμπει διαρκώς σε δραματικά καλύτερες ταινίες που έχουν προηγηθεί – από το Finding Nemo ως το Ratatouille. Εντύπωση προκαλεί το όνομα του Μάικ Γουάιτ του «White Lotus» στο σενάριο. Διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας, καθώς παρακολουθήσαμε το φιλμ μεταγλωττισμένο και μπορεί να χάθηκαν πράγματα στη μετάφραση, αλλά στην εκδοχή που είδαμε τα αστεία έρχονται με το σταγονόμετρο. Τα μικρά παιδιά δεν θα δυσαρεστηθούν από το θέαμα, απευθύνεται κυρίως σε αυτά άλλωστε. Οι γονείς θα προσπαθούν να θυμηθούν συνταγές για πάπια πορτοκάλι.