Ο δυσλειτουργικός και δύστροπος χαρακτήρας του πρωταγωνιστή, που κάτι θα συμβεί για να αλλάξει –κι αυτό που θα συμβεί θα είναι φρέσκο, νέο, όχι απαραίτητα ερωτικό, αλλά αναζωογονητικό– είναι ένα αφηγηματικό είδος που δουλεύτηκε αρκετά από τον κλασικό αμερικανικό κινηματογράφο που το εξήγαγε προσαρμοσμένο στις μεγάλες εθνικές κινηματογραφίες του κόσμου. Δεν αποτελεί δηλαδή μνημείο πρωτοτυπίας, ειδικότερα όταν η αλλαγή βασίζεται σε ασαφή συναισθήματα που δίνουν την εύκολη λύση, όταν ο χαρακτήρας δεν έχει σκιαγραφηθεί σωστά. Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση καμιά ασάφεια δεν είναι απαραίτητη. Πέρα από το προφανές ατού πως ο συγκεκριμένος χαρακτήρας ταιριάζει με το μουντό σουηδικό τοπίο και γίνεται ακόμη ευκολότερα πιστευτός, η αφηγηματική επιλογή να δούμε την αλλαγή του παράλληλα με ένα επεξηγηματικό flashback των σημαντικότερων στιγμών της ζωής του δικαιολογεί σε έναν μεγάλο βαθμό τα όσα συμβαίνουν, που δεν είναι τυχάρπαστα feelgood περιστατικά αλλά εξάγονται από το ολοκληρωμένο πορτρέτο ενός άνδρα που χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο είδη: τους προκομμένους, που εργάζονται με τιμιότητα, μέτρο και πειθαρχία χτίζοντας τη χώρα (και φυσικά είναι περήφανο μέλος τους), και τους χαρτογιακάδες, ανθρωπάκια κρυμμένα πίσω από γραφεία και νόμους που επιβραδύνουν και υποβαθμίζουν το έργο των πρώτων. Κρίνει με βάση τους χαρακτήρες και όχι με ρατσιστικά, θρησκευτικά ή άλλα κριτήρια και οι όποιες ιδιομορφίες του δεν είναι απλά αστειάκια που γεμίζουν την ώρα αλλά βασίζονται σε πολύ συγκεκριμένα γεγονότα που μπορούν να καθορίσουν έναν άνθρωπο.