Αν και δεν αποτελεί ακριβώς επιστροφή σε φόρμα, το Γράμμα από το παρελθόν είναι μια μεγάλη ανακούφιση σε σχέση με τις πολλές πρόσφατες στραβοτιμονιές του κάποτε εξαιρετικά υπολογίσιμου Άτομ Εγκογιάν, κυρίως γιατί βασίζεται σε ένα εξαιρετικό, γεμάτο σασπένς σενάριο. Το δράμα, που είδαμε στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας, δεν επιτρέπει αποκαλύψεις για τις λεπτομέρειες της πλοκής, καθώς η προσπάθεια ενός γηραιού ανθρώπου, του αμνησιακού Ζεβ, αμέσως μετά τον θάνατο της συζύγου του, να βρει τον δολοφόνο της οικογένειάς του, 70 χρόνια πριν, στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, κρύβει μυστικά και πολύ περισσότερες ανατροπές κατά τη μακρά διαδρομή του προς τη λύτρωση. Πρόκειται για ένα έργο ταυτότητας και εκδίκησης, με γνώση και μαστοριά φτιαγμένο, που υποστηρίζεται μοναδικά από τον Κρίστοφερ Πλάμερ σε μια πολύ δύσκολη ερμηνεία, αφού καλείται συνεχώς να αντιδρά με άξονα την προχωρημένη ηλικία του, την εναλλαγή στα ξέφωτα και στα τρίσβαθα της άνοιας και με απωθημένες πληροφορίες που αφυπνίζονται από τα περιστατικά που συμβαίνουν ερήμην του ή πυροδοτούνται έντεχνα από τον φίλο του στο γηροκομείο – εξαιρετικός και ο Μάρτιν Λαντάου. Το φινάλε είναι αριστοτεχνικό και αποζημιώνει για τη μάλλον ανέμπνευστη σκηνοθεσία στο road trip του πρωταγωνιστή.