Ο μαλαισιανής καταγωγής Ταϊβανέζος σκηνοθέτης Τσάι Μινγκ Λιάνγκ, θιασώτης των μεγάλων σε διάρκεια πλάνων και των ασυνήθιστων ιστοριών, φτάνει στο τέλος της κινηματογραφικής του διαδρομής, όπως τουλάχιστον ανακοίνωσε στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2013, όπου και απέσπασε τη μεγαλύτερη διάκριση στην καριέρα του, μετά το Χρυσό Λιοντάρι του Να ζήσει ο έρωτας, το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για τα Αδέσποτα Σκυλιά, το πορτρέτο ενός αλκοολικού πατέρα δύο παιδιών που προσπαθεί να τα φροντίσει μόνος και εργάζεται ως άνθρωπος-πινακίδα, δηλαδή ως κινητή διαφήμιση που στήνεται επί ώρες στα φανάρια διασταυρώσεων πολυσύχναστων οδικών αρτηριών, ώσπου κάποια στιγμή τραγουδάει ένα πένθιμο τραγούδι και κλαίει, αποκαμωμένος ή συνειδητοποιώντας την ήττα του. Αυτή, όπως και άλλες σκηνές μέσα στην ταινία, μοιάζει να προέρχεται από το σύνολο της φιλμογραφίας του Τσάι Μινγκ Λιάνγκ, ο οποίος, αντί να επαναλαμβάνει ολόκληρες θεματικές ενότητες, αναψηλαφεί τα θραύσματα και τις μνήμες των ηρώων του μέσα από καθημερινές λεπτομέρειες, σε έναν αλληγορικό αγώνα επιβίωσης. Η παρουσία του μόνιμου πρωταγωνιστή του, Λι Κανγκ Σεκ, όπως και τριών ακόμη ηθοποιών που έχουμε ξαναδεί σε άλλες του ταινίες, επιτείνει και επιβεβαιώνει τη λογική των ανθρώπινων απεικασμάτων σε μια σειρά από φαινομενικά αταίριαστες βινιέτες που συγκεντρώνονται αφαιρετικά στο δεύτερο μισό της ταινίας, στο σπίτι που φαντάζει οργανικό καταφύγιο – ένα σαφές δείγμα της εικαστικής μεταστροφής ενός σκηνοθέτη που ποτέ δεν ασπάστηκε την κλασική αφήγηση. Η Εκδρομή, όπως μεταφράζεται ο πρωτότυπος τίτλος Jiaoyou, των ηρώων σε μια παράλληλη πραγματικότητα αφήνει λίγο χώρο στον Λιάνγκ να επιδείξει την ελαφρά και σκοτεινά κωμική πλευρά του (στην Τρύπα, από το επίμονο δράμα, σχολίαζε με δαλιανιδικό μιούζικαλ), κυρίως όμως μας υπενθυμίζει πως ο σκηνοθέτης, ήδη από το Visage που είχαμε δει στις Κάννες το 2009, έχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια λογικής μετάβασης των σκηνών που συναπαρτίζουν τις ταινίες του, για χάρη ενός αδιόρατα μπεργκσονικού επιφαινομεναλισμού. Κοινώς, θα βγάλετε άκρη με την ταινία μόνο αν αφεθείτε σε μια διανοητική κατάτμηση των χαρακτήρων και της πραγματικότητας που συμβαίνει στο μυαλό ενός ζωγράφου που κάνει σινεμά.