Αυτό που ανακαλύπτει άμεσα είναι πως πρόκειται για μια πόλη που ζει μέσα στον φόβο, πως οι κάτοικοι της Άφεσης δεν υποδέχονται με χαρά τους ξένους και κανείς δεν κουνιέται στους δρόμους της, αν δεν το διατάξει ο σκληροτράχηλος συνταγματάρχης Ντόλαρχαϊντ. Αλλά η απομονωμένη αυτή πόλη πρόκειται ν’ αντιμετωπίσει μια ασύλληπτη απειλή, καθώς δέχεται την επίθεση εισβολέων απ’ τον ουρανό με αγνώστου προέλευσης τέρατα ν’ απειλούν τους κατοίκους και όλα όσα μια ζωή γνωρίζουν οι κάτοικοι.

 

Τώρα, ο ξένος που απέρριψαν είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας τους. Κι ενώ εκείνος σιγά-σιγά αρχίζει να θυμάται ποιος είναι και από πού κατάγεται, συνειδητοποιεί πως έχει ένα μυστικό που μπορεί να βοηθήσει την πόλη ν’ αντιμετωπίσει την εξωγήινη απειλή. Με τη βοήθεια της γοητευτικής οδοιπόρου Έλα οργανώνει μια ομάδα από πρώην εχθρούς-κατοίκους της πόλης, τον Ντόλαρχαϊντ και τα παλικάρια του, παράνομους και μαχητές Απάτσι, οι οποίοι είναι όλοι υπό την απειλή αφανισμού. Ενωμένοι ενάντια στον κοινό εχθρό, προετοιμάζονται για μια επική αναμέτρηση με στόχο την επιβίωσή τους…

 

Η ιδέα προέρχεται από ένα κόμικ που υπογράφει ο Σκοτ Μίτσελ Ρόζεμπεργκ (Men in Black) και υπόσχεται μια διασκεδαστική μεταφορά σε όλα τα επίπεδα: καουμπόηδες και Ινδιάνοι εναντίον εξωγήινων, με τον Τζέιμς Μποντ (Κρεγκ) και τον Ιντιάνα Τζόουνς (Φορντ) στους πρωταγωνιστικούς/ανταγωνιστικούς ρόλους. Δυστυχώς, οι ελπίδες διαψεύδονται απ’ το πρώτο κιόλας ημίωρο, καθώς αυτή η παραγεμισμένη στην πλοκή και στους χαρακτήρες ψευτο-επική περιπέτεια συνδυάζει τα χειρότερα κλισέ απ’ την επιστημονική φαντασία και το γουέστερν. Η πρόκληση έπρεπε σαφώς να παιχτεί στον χιουμοριστικό αναχρονισμό της θέας μεταλλικών αεροσκαφών και μυστηριωδών οντοτήτων πολύ πριν απ’ τη συνηθισμένη τους έλευση στο σινεμά. Προφανώς, επειδή οι προθέσεις ήταν σοβαρές και το μπάτζετ ογκώδες, δεν θα μπορούσαν οι παραγωγοί να επιδοθούν σ’ ένα παρατεταμένο κλείσιμο ματιού που θα υπονόμευε το υλικό, με αποτέλεσμα το Cowboys and Aliens να καταλήξει σε ένα εντελώς διαφορετικό παράδοξο: ένα θορυβώδες χασμουρητό.

 

Ο Ντάνιελ Κρεγκ υιοθετεί τη βλοσυρή ακινησία, την αρσενική χορογραφία και ακριβώς την ίδια ξανθιά, κοντή χωρίστρα του Στιβ Μακουίν, ενώ ο Χάρισον Φορντ εύκολα κερδίζει τις εντυπώσεις, γιατί ξεκινάει σκληρά, πατώντας στις παραδοσιακές συνταγές του αμετανόητου μεγαλοκτηματία που συναντάμε στα γουέστερν και στη συνέχεια λυγίζει μπροστά στον πόνο και τη (σχετική) αγωνία. Ο σκηνοθέτης και παλιός ηθοποιός Τζον Φαβρό εδώ αποκαλύπτει την αδυναμία του να δώσει ψυχή σε μια τεράστια παραγωγή, φτιάχνοντας ένα μωσαϊκό από πράγματα που έχουμε ξαναδεί σε καλύτερη εκδοχή, από τα εξωγήινα πλάσματα που θυμίζουν τους καλοκάγαθους επισκέπτες του Διαστήματος απ’ τις Στενές Επαφές μπασταρδεμένα τα δίστομα τέρατα από το Alien, μέχρι τους λευκούς κι «ερυθρούς» χαρακτήρες από τα παλιά γουέστερν, που δεν ξεπερνούν ωστόσο την επιφάνεια. Η επιτυχία που είχε στον Iron Man ανήκει στον οίστρο του Ρόμπερτ Ντάουνι.