Ο άντρας της, Λουκά (Χάιντζ Μπένεντ), που είναι Εβραίος στην καταγωγή, κρύβεται στο υπόγειο του θεάτρου. Για να αντιμετωπίσει τα διάφορα οικονομικά προβλήματα και να κρατήσει το θέατρο ζωντανό, η Μαριόν θα θελήσει ν’ ανεβάσει μια νέα παράσταση και θα προσλάβει ως πρωταγωνιστή τον Μπερνάρ (Ζεράρ Ντεπαρντιέ), έναν ανερχόμενο ηθοποιό...

Ανατρεπτικός στα νιάτα του σε θέματα φόρμας, ο Τριφό εξελίχθηκε σε λάτρη του κλασικού σινεμά που είχε μελετήσει και θαυμάσει στα θεωρητικά του χρόνια. Το Τελευταίο Μετρό είναι ένα λαμπρό παράδειγμα κινηματογράφου για το μεγάλο κοινό, με ισορροπία ανάμεσα στη συγκίνηση και την ατμόσφαιρα, και παράλληλα ένα σχόλιο για την Ιστορία, τις κοινωνικές τάξεις και το métier των ηθοποιών.

Δέκα Σεζάρ κι ένα Όσκαρ χαμένο από ένα ουρανοκατέβατο σοβιετικό φιλμ εκείνο το 1981, με τίτλο Η Μόσχα δεν πιστεύει στα δάκρυα! Το γεγονός πως τότε έχασαν ο Κουροσάβα και ο Τριφό συγκρίνεται μόνο με την ήττα των Άλτμαν και Λιντς με εργάρες από τον Ρον Χάουαρντ και τον Υπέροχο Άνθρωπο, ή με τη χρονιά που ο Τζον Άβιλτσεν κέρδισε τον Λιούμετ, τον Πάκουλα, τον Μπέργκμαν και τη Λίνα Βερτμίλερ. Shit happens…