Επανέρχεται με τη νέα της δουλειά και τίτλο Οι Εφήμεροι, ομαδικό πόνημα μετά από αυτοσχεδιασμό, όπως ακριβώς το περσινό εξάωρο υπερθέαμα Το Τελευταίο Καραβανσαράι, η «μεγάλη κυρία του γαλλικού θεάτρου» Αριάν Μνουσκίν. Αυτή τη φορά βασισμένο στις ιστορίες, τις εμπειρίες, τις μικροχαρές και μικροτραγωδίες της οικογενειακής καθημερινότητας και της παιδικής ηλικίας των συντελεστών της, οι οποίες, καθώς γίνονται αναγνωρίσιμες στον καθένα μας ασχέτως καταγωγής και τόπου διαμονής, αποκτούν μια συνταρακτική οικουμενικότητα, γίνονται ένα έπος της ζωής των ανθρώπων του 20ού και πια του 21ου αιώνα! Με τη χαρακτηριστική «επική» φόρμα των παραστάσεων του «Θεάτρου του Ήλιου», τους δεκάδες αεικίνητους ερμηνευτές σε τέλειο συγχρονισμό μεταξύ τους - σαν να συμμετέχουν όχι σε θεατρικά δρώμενα αλλά σε μπαλέτο! Γιατί οι σκηνοθεσίες της Μνουσκίν είναι ακριβώς αυτό: χορογραφίες όπου όλα, άνθρωποι - αντικείμενα - πλατφόρμες -φωτισμοί - κοστούμια - υπερμεγέθη υφάσματα, κινούνται σαν ένα καλογυμνασμένο corps de ballet.

Η σπουδαία εμπνεύστρια, οραματίστρια και πάνω απ' όλα δημιουργός Αριάν Μνουσκίν, από τους μεγαλύτερους εν ζωή θρύλους του γαλλικού και βέβαια του ευρωπαϊκού θεάτρου, έχοντας καταφέρει να συγκεράσει την commedia del'arte με το θέατρο του δρόμου και το θέατρο της Ανατολής, αλλά και με την επιστημονική έρευνα και παρατήρηση των μεγάλων κοινωνικών εξελίξεων και την επίδρασή τους, θεωρείται σήμερα από τις κορυφαίες εκπρόσωπους του πολιτικού θεάτρου διεθνώς. Από τα πρώιμα χρόνια, από την πρώτη κιόλας παράστασή της, τους Μικροαστούς του Μαξίμ Γκόργκι το 1964, μέχρι τα διάσημα -λόγω της μεταφοράς τους και στον κινηματογράφο- 1789 και 1793, αλλά και αργότερα, με τα σαιξπηρικά ιστορικά δράματα έως την αρχαία ελληνική τραγωδία, το ενδιαφέρον της πάντα εστιαζόταν στη συνειδητοποίηση και καταγραφή της ιστορικής μας εξέλιξης, της πορείας της ανθρώπινης μοίρας, της αναπόδραστης αλληλοεξάρτησης τάξεων, θρησκειών, φυλών. Τα δεινά που μπορούν να αποφέρουν οι αδικίες της εξουσίας, οι μηχανορραφίες, οι προκαταλήψεις, τα «λάθη» και οι «παρεξηγήσεις» της Ιστορίας.

Το Théâtre du Soleil, ένας θεατρικός οργανισμός πολυεθνικός και πολυπολιτισμικός, εβδομηνταπέντε ανθρώπων, όλων ενταγμένων επί ίσοις όροις, με ενιαίο μισθό και ίσες υποχρεώσεις, εγκαταστημένο λίγο έξω από το Παρίσι σε ένα παλιό εργοστάσιο πυρομαχικών, είναι μια ομάδα που δεν έχει πάψει τα τελευταία σαράντα χρόνια να μεγαλουργεί, κι ας έχουν μείνει μόλις δώδεκα άτομα από τον αρχικό πυρήνα. Νέα παιδιά και καλλιτέχνες συνεχώς εντάσσονται στην ομάδα, συχνά ερασιτέχνες, πολιτικοί πρόσφυγες που στους κόλπους του βρίσκουν συμπαράσταση και στόχο ζωής! Άλλωστε δεν έχει πάψει, παρ' όλη τη φήμη της ιδρύτριάς του, να παραμένει ένα πραγματικό ensemble, ένα κοινόβιο τρόπον τοινά (είναι χαρακτηριστικό το τελετουργικό της προετοιμασίας και του βαψίματος των ηθοποιών πριν από κάθε τους παράσταση, σε ανοιχτά καμαρίνια, σε κοινή θέα για τους προσερχομένους), ιδανικός τόπος ομαδικών και δημοκρατικών διαδικασιών, με κοινό σκοπό: ένα μεγάλο λαϊκό θέατρο που θα «νουθετήσει», στα πέρατα του κόσμου πια -μιας και οι διεθνείς περιοδείες είναι αλλεπάλληλες-, με σαφείς καταγγελίες, όχι απλώς τη γαλλική κοινωνία αλλά ένα παγκόσμιο, ανυπεράσπιστο και συχνά απληροφόρητο κοινό.