ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα (11 Σεπτεβρίου) είναι τα γενέθλιά μου. Επίσης, είναι η πρώτη άτυπη σχολική ημέρα ("άτυπη" επειδή κάνουν αγιασμό ως έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και μετά φεύγουν και ξεκινούν την επόμενη ή από Δευτέρα, δεν ξέρω βέβαια αν άλλαξε αυτό μετά από 20 χρόνια που τελείωσα το σχολείο). Τυχαίνει και παραδίπλα από το σπίτι μου, σε λιγότερο από 100 μέτρα απόσταση να υπάρει ένα δημοτικό σχολείο και καθόμουν το πρωί στο μπαλκόνι και κάπνιζα πίνοντας καφέ παρατηρώντας τα παιδιά με τις τσαντούλες τους γεμάτες φρεσκοαγορασμένα τετράδια, στυλό και κασετίνες, να πηγαίνουν χέρι-χέρι με τους γονείς τους (τα μεγαλύτερα μόνα τους ή με άλλα παιδιά) για την πρώτη μέρα. Άλλα ενθουσιασμένα που θα ξαναδούν τους φίλους και συμμαθητές τους, άλλα κάπως βαριεστημένα (μετά από 3 μήνες διακοπές πέφτει κάπως απότομο το σχολείο) πάντως όλα με το ίδιο χαμόγελο στα χείλη και τα ίδια λαμπερά μάτια γεμάτα ενέργεια.Στο σχολείο ήμουν μέτριος σε όλα, και στους βαθμούς, στα αθλήματα, στις εξωσχολικές δραστηριότητες. Δεν είχα φίλους (παρέα πιο πολύ) και δεχόμουν μπούλινγκ από τα μεγαλύτερα παιδιά επειδή δεν έλεγα καλά το "Σ" (το έλεγα σαν "Θ", κάτι που μετά με βοήθεια λογοθεραπευτών και παιδοψυχολόγων το διόρθωσα). Στην 6η δημοτικού και λίγο πριν τελειώσε η σχολική χρονιά (έμενε ακόμα 1μιση μήνας, αρχές Μαΐου) μετακομίσαμε σε κωμόπολη (πριν μέναμε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης). Έχασα ξαφνικά την Γη κάτω από τα πόδια μου και όλους μου τους παλιούς συμμαθητές που, αν και δεν είμασταν φίλοι-φίλοι, τουλάχιστον υπήρχε μία κάποια οικειότητα, αμοιβαία εμπιστοσύνη, συγκαταβατικότητα. Σε όλο το γυμνάσιο (και μετά στο λύκειο) δέχτηκα μπούλινγκ, όχι για το "Σ" αλλά επειδή ήμουν το "νέο παιδί". Έκανα παρέα με 2 παιδιά της ηλικίας μου τα οποία και αυτά δεχόταν μπούλινγκ, είμασταν κάτι σαν την παρέα των "Loser's Club" στο βιβλίο του Stephen King "IT". Πηγαίναμε σε ένα αμφιθέατρο παλιό που δε το χρησιμοποιούσαν πια, καθόμασταν εκεί και συζητούσαμε για τα πάντα, ονειροπολούσαμε τι θα κάνουμε στο μέλλον και που θα πάμε, παίζαμε παιχνίδια στο GameBoy. Κάναμε και εξωσχολική παρέα, κυρίως το Σ/Κ. Τα άλλα παιδιά πήγαιναν στα πάρκα με τα skateboards, στα ίντερνετ καφέ και στα κέντρα που είχαν μπιλιάρδα, φλιπεράκια, ποδοσφαιράκια, κτλπ. Εμείς πηγαίναμε μία στο τόσο σε λούνα παρκ, μιλούσαμε για anime και ταινίες, κάναμε καραόκε και παίζαμε κάτι σαν ψυχοδράμα θεάτρου, ο καθένας από έναν ρόλο, πότε πρίγκηπες και ιππότες, πότε μάγοι και δαίμονες. Ήταν ωραία χρόνια, όσο εσωστρεφείς και αντικοινωνικοί και αν θεωρούμασταν από τα άλλα παιδιά, ήμασταν ευτυχισμένοι στην μικρή μας παρέα. Με τα 2 παιδιά αυτά χαθήκαμε από ένα σημείο και μετά (ο ένας πήγε σε διαφορετικό λύκειο, έκανε νέες παρέες και σταδιακά εξασθένησε η επικοινωνία μας, ο άλλος μετακόμισε στην Αθήνα) όμως θα έχω πάντα μία ιδιαίτερη θέση στο μυαλό μου για τις αναμνήσεις εκείνης της εποχής και πάντα θα χαίρομαι όταν περνάνε τα παιδιά για να πάνε στα σχολεία τους. Θα έδινα τα πάντα για να ζήσω μία μέρα έτσι ξέγνοιαστος, με μοναδική μου αγωνία αν προλάβω να μπω στη τάξη να μην πάρω απουσία ή να μην με εξετάσει κάποιος δάσκαλος για το αν διάβασα ή για κάποιο απροειδοποίητο τεστ. Νομίζω κανένας δεν το εκτιμούσε όσο το ζούσε, όμως όσο μεγαλώνουμε και όσο βαραίνουν τις πλάτες μας με το φορτίο τους οι ευθύνες και το άγχος της ζωής, τόσο περισσότερο νοσταλγούμε εκείνη την εποχή που είναι σαν να έχει μπει σε κάποιο χρονοντούλαπο και να μην μπορεί ποτέ να επηρεαστεί από το χάος και την αναμπουμπούλα του παρόντος, σαν αυτά τα σπίτια-μοντέλα που κατασκεύαζαν στα '60s οι Αμερικάνοι για να κάνουν δοκιμές των όπλων τους (όπως αυτό το σπίτι στην ταινία "Ο Ιντιάνα Τζόουνς και το βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου") όπου έχουν μέσα κούκλες μανεκέν και έπιπλα εκείνης της περιόδου, ραδιόφωνο να παίζει, τηλεόραση, τα πάντα, και ο χρόνος έχει σταματήσει εκεί. Μπορείς να τα παρατηρείς όσο θέλεις όμως δεν θα αλλάξουν ποτέ, κάπως έτσι είναι εκείνες οι σχολικές αναμνήσεις για εμένα.