Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Αν σκέφτεσαι ποιος "χρωστάει" σε ποιον, κάτι πάει λάθος
Πολλοί γονείς κάνουν παιδιά για να εξοφλήσουν κοινωνικές επιταγές.
Δεν το κάνουν επειδή αγαπούν την έννοια της οικογένειας.
Επίσης μέγιστη ανευθυνότητα είναι να κάνεις παιδιά και να προμηθεύεσαι όσα χρειάζονται από δωρεές, φιλανθρωπίες, κτλ...
Πολλοί θεωρούν ως κάποιου είδους υποχρεωτικότητα το να κάνουν παιδιά.
Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο χωρίς να ερωτηθούν.
Δεν ξέρουν τι θα αντικρίσουν στον κόσμο που έρχονται και κυρίως αυτό που αντικρίζουν είναι ένας σκοτεινός κόσμος γεμάτος μίσος και παγίδες και εμπόδια που υποκρίνεται τον φωτεινό.
Βέβαια υπάρχει και η θετική πλευρά και γενικά το πώς βλέπει κάποιος τον κόσμο στον οποιό ζει συνοψίζεται σε κάτι που είχα γράψει παλιότερα ως σκέψη σε ένα ωραίο μου σημειωματάριο.
''Ο κόσμος και πώς σε μετράει'':
''Βλέπεις το μαύρο μαύρο- Είσαι απαισιόδοξος''.
''Βλέπεις το μαύρο άσπρο-Είσαι αισιόδοξος''.
Αγάπη και χάρη δεν χρωστάει καμία πλευρά.
Ό,τι εισπράττει κάποιος αυτό να επιστρέφει.
Δεν αγαπάμε επειδή χρωστάμε ή μας χρωστάνε. Τα παιδιά για να μεγαλωσουν σωστά χρειάζονται αγάπη και φυσικά οι γονείς την δίνουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα.
Δεν χρωσταω αγαπη , απλά αγαπω! Και τους γονεις και τα παιδιά μου.
Πλάκα με κάνεις;
Η αγάπη αυτή είναι πηγαία. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει.
Κανείς δε τη χρωστάει σε κανέναν. Οι γονείς έχουν υποχρέωση να αναθρέψουν τα παιδιά τους μέχρι να ενηλικιωθούν. Τα παιδιά έχουν (κατά την άποψή μου) ηθική υποχρέωση να ανταποδώσουν την φροντίδα αυτή στους ηλικιωμένους γονείς, αν και όταν τη χρειαστούν.
Και φυσικά σε όλα αυτά πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, διαφορετικές περιπτώσεις κτλ.
Κανείς δεν χρωστάει - και ιδιαίτερα αγάπη και χάρη- σε κανέναν. Δε ζούμε τη ζωή μας βάσει ενός "χρέους" που θα πρέπει κάποια στιγμή να αποπληρώσουμε. Για να αρχίσουμε από εκεί, επειδή το ερώτημα είναι τοποθετημένο σε λανθασμένη βάση.
Από εκεί και πέρα, ο κόσμος είναι ο κόσμος και θέμα προσωπικό το αν θα αρέσει σε κάποιον ή όχι, αλλά το σίγουρο είναι ότι κανένας δεν ζήτησε από τους γονείς του να τον γεννήσουν. Ένας πιο φανερός λόγος που δεν τους χρωστάει. Όπως και εκείνοι δεν του χρωστούν, αλλά θέλησαν και επέλεξαν να κάνουν παιδί. Επομένως, η αγάπη και η χάρη μέσα τους για αυτό που θέλησαν και επέλεξαν, έρχεται φυσικά και αβίαστα.
Και για τις δύο πλευρές ζήτημα συναισθημάτων όλα, οπότε το "χρέος" δεν κολλά εκεί.
