ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για να φύγει κάποιος και να πάει στο εξωτερικό πρέπει να έχει μια έστω μικρή οικονομική εξασφάλιση, ένα κομπόδεμα ή βοήθεια από συγγενείς για να τα βγάλει πέρα τουλάχιστον στην αρχή.
Ξέρω πολλούς που ονειρεύονται φυγή στο εξωτερικό και δεν έχουν ούτε τα χρήματα για τα εισιτήρια του αεροπλάνου και κατά τα άλλα ονειρεύονται ταξίδια και νέα τύχη.
Προσωπικά λατρεύω την πόλη της Αθήνας και την τέχνη της και ποτέ δε σκέφτηκα ούτε φυγή στο εξωτερικό ούτε καν σε άλλη πόλη αυτής της χώρας.
Ο περιορισμός των πλαστών αναγκών είναι ένας καλός τρόπος αρχής ώστε να μην πιέζουν τη σκέψη τα οικονομικά προβλήματα.
Καλή δύναμη.

Μια εξαιρετική εξομολόγηση που σπάει κόκαλα και κόβει την αναπνοή, που μέσα σε λίγες γραμμές κι από πραγματική ανάγκη παίρνει μια καθαρή και τίμια θέση στη σημερινή πραγματικότητα, μακριά από «δήθεν» αναλύσεις και «κάλπικες» προσεγγίσεις,.
Εγώ θέλω να ενθαρρύνω όλους όσους με τις καθημερινές παρεμβάσεις τους αφήνουν το ίχνος της ρεαλιστικής τους σκέψης για να μη χάσουμε την επαφή μας με την κοινή λογική στη χώρα μας, που δυστυχώς,δεν είναι και τόσο κοινή.
Η χώρα μας δυσκολεύεται και ταυτόχρονα τρομάζει να εξελιχθεί, γιατί ακριβώς η ελληνική κοινωνία είναι κατακερματισμένη και δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει την ισορροπία της, να αποκτήσει δηλαδή προσανατολισμό προς την ελευθερία και την υπευθυνότητα που αυτή συνεπάγεται, προς τη δημιουργικότητα και την προσήλωση που αυτή απαιτεί και γενικότερα προς όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που συνδέονται με την πρόοδο και την ευημερία. Χωρίς καλλιέργεια και αξιακό σύστημα, είναι λογικό να ρέπει προς τον λαϊκισμό και την αγοραία αισθητική. Σε μια κοινωνία που πάνω από τα δύο τρίτα της αποτελείται από ψεκασμένους ανορθολογιστές και γενικά από ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο γάιδαρος πετάει, είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να δημιουργηθούν συνθήκες ανάταξής της και επομένως η πορεία της προς την παρακμή, ίσως να είναι αναπόφευκτη.

Φυσικά και μπαίνουν με μέσον οι περισσότεροι σε μια δουλειά. Αφού η μεγάλη πλειοψηφία των θέσεων εργασίας στην Ελλάδα αφορά ανειδίκευτους εργάτες (π.χ. εργαζόμενοι σε εστίαση-πωλητές κτλ.). Γιατί να πάρει κάποιος έναν άγνωστο αφού είναι πολύ απλό να εκπαιδεύσει τον οποιοδήποτε γνωστό;
Αν μιλήσουμε όμως για θέσεις εργασίας που χρειάζεται συγκεκριμένη εξειδίκευση και σοβαρή εκπαίδευση το μέσον πάλι ισχύει αλλά σε σημαντικά μικρότερο βαθμό.

Δεν υπάρχει αισιόδοξο μέλλον εδώ δυστυχώς.