Πέρα από τις συμβάσεις (εντελώς!)

Πέρα από τις συμβάσεις (εντελώς!) Facebook Twitter
Πρόκειται για ένα καθαρά ποιητικό θέατρο, όχι ως προς τα έργα που χρησιμοποιεί ο δημιουργός αλλά ως προς τον τρόπο που συντίθεται η σκηνική πράξη...
0

«Passim» είναι ένα επίρρημα της Λατινικής που χρησιμοποιείται στις υποσημειώσεις για να δηλώσει ότι μια λέξη, φράση ή ιδέα επανέρχεται σε διαφορετικά σημεία συγκεκριμένης βιβλιογραφικής πηγής. Ως τίτλος παράστασης, εν προκειμένω του Φρανσουά Τανγκύ και του θεάτρου του (Théâtre du Radeau), υποδηλώνει ότι το παραστασιακό υλικό συντίθεται από διαφορετικές πηγές, από αποσπάσματα που έχουν απομονωθεί από διαφορετικά έργα και τα οποία έχουν συντεθεί μέσω μιας ελεύθερης, συνειρμικής διαδικασίας.


Πρόκειται για ένα καθαρά ποιητικό θέατρο, όχι ως προς τα έργα που χρησιμοποιεί ο δημιουργός αλλά ως προς τον τρόπο που συντίθεται η σκηνική πράξη. Η δημιουργική διαδικασία ανακαλεί τον ψυχικό «αυτοματισμό» για τον οποίο μιλά ο Αντρέ Μπρετόν στο μανιφέστο του σουρεαλισμού, «με τον οποίο μπορεί να εκφράσει κάποιος, είτε προφορικά, είτε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, την πραγματική λειτουργία της σκέψης». Οι παραστάσεις του Théâtre du Radeau είναι σκηνικές «μηχανές» που παράγουν αφηρημένες συνθέσεις λόγου/ήχων και εικόνων.

Τανγκύ δεν ξεχωρίζει κάποιο από τα στοιχεία της σκηνικής πράξης ως πιο σημαντικό – όλα μαζί συνθέτουν ρευστές πραγματικότητες έντονης θεατρικότητας και ενίοτε μεγάλης εικαστικής ομορφιάς.


Αρνούμενος κάθε περιορισμό αριστοτελικού τύπου, πέρα από κάθε δραματουργική ή αισθητική σύμβαση, ο Τανγκύ λειτουργεί απολύτως αντικομφορμιστικά: εκθέτει τα υλικά του και καλεί τους θεατές να δουν, να συνδέσουν, να αισθανθούν, να σκεφτούν στα επιμέρους. Τα μέρη του ψηφιδωτού που είναι η παράσταση δεν σχηματίζουν μια μεγάλη εικόνα – διατηρούν την αυτονομία τους σε μια δομή ελεύθερης ροής.


Καθετί στη σκηνή (άνθρωποι και αντικείμενα) συνδιαλέγεται με κάθε δυνατό τρόπο – με τον λόγο, την κίνηση, τη μουσική, τους φωτισμούς. Ο Τανγκύ δεν ξεχωρίζει κάποιο από τα στοιχεία της σκηνικής πράξης ως πιο σημαντικό – όλα μαζί συνθέτουν ρευστές πραγματικότητες έντονης θεατρικότητας και ενίοτε μεγάλης εικαστικής ομορφιάς. Το θέατρο ως Ιδέα, που ακόμη κι όταν διεκδικεί την ψευδαίσθηση της αναπαράστασης του πραγματικού είναι κάτι «τεχνητό» (ένα ψέμα, ένα όνειρο), τον απελευθερώνει. Οι κινούμενες τρισδιάστατες εικόνες του δεν αφηγούνται ιστορίες, είναι ανοιχτές «δυνατότητες» που προκαλούν υπερδιέγερση στη φαντασία. Το «θέμα» και το «νόημα» των σκηνικών αντανακλάσεων είναι δυνάμει άπειρα – όσα και τα βλέμματα που φευγαλέα θα σταθούν πάνω τους. Αφού στο θέατρο κανείς δεν βλέπει το ίδιο πράγμα, τουλάχιστον ας ελευθερωθούμε από την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει μία, «αυθεντική» παράσταση/ερμηνεία. Δεν υπάρχει, ο σκηνοθέτης δημιουργεί κάτι που δεν υπάρχει.

Πέρα από τις συμβάσεις (εντελώς!) Facebook Twitter
Οι κινούμενες τρισδιάστατες εικόνες του δεν αφηγούνται ιστορίες, είναι ανοιχτές «δυνατότητες» που προκαλούν υπερδιέγερση στη φαντασία...


Στο ονειρικής δομής Passim αντλεί μέρη, μεταξύ άλλων, από την Πενθεσίλεια του Κλάιστ, τη Σφαγή των Παρισίων του Μάρλοου, τον Μαινόμενο Ορλάνδο του Αριόστο, τον Βασιλιά Ληρ, τον Άμλετ, το Χειμωνιάτικο Παραμύθι και τα Σονέτα του Σαίξπηρ, την Ελευθερωμένη Ιερουσαλήμ του Τάσσο, τον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου του Φλωμπέρ, το Η ζωή είναι όνειρο του Καλντερόν, τις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, τον Μισάνθρωπο του Μολιέρου και τις Βάκχες του Ευριπίδη. Ο λόγος και η κίνηση συμπληρώνονται από μουσικές του Μπετόβεν, του Μπρύκνερ, του Κέιτζ, του Άισλερ, του Γκλουκ, του Χαίντελ, του Πεντερέσκι, του Ραχμάνινοφ, του Ραμώ, του Σούμπερτ, του Ξενάκη, του Σιμπέλιους, του Βέρντι κ.ά.


Με έδρα του το θέατρο La Fonderie (Χυτήριο) στην πόλη Le Mans της βορειοδυτικής Γαλλίας, ο Τανγκύ έχει συμπληρώσει περισσότερα από 30 χρόνια μιας ιδιότυπης δημιουργικής πορείας. Το να δημιουργεί παραστάσεις είναι γι' αυτόν σαν μια διαδρομή μέσα στο δάσος. Υπάρχουν, λέει, όλα τα είδη των δασών, τα δάση των παραμυθιών, τα δάση του Δάντη, του Μάκβεθ, δάση σκοτεινά, που σου προκαλούν τρόμο, και άλλα που γαληνεύουν την ψυχή σου, δάση όπου ένας άνθρωπος μπορεί να χαθεί και άλλα όπου ένας άνθρωπος ξαναβρίσκεται. «Το δάσος είναι γεμάτο διαφορετικά υλικά, γεμάτο σκιές, σκοτάδι και λάμψεις φωτός» λέει. Το δάσος έχει και ξέφωτα. Στο «δάσος» του Passim το ξέφωτο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Klaus Michael Grüber, του σπουδαίου Γερμανού σκηνοθέτη που πέθανε το 2008.

Πέρα από τις συμβάσεις (εντελώς!) Facebook Twitter
Αφού στο θέατρο κανείς δεν βλέπει το ίδιο πράγμα, τουλάχιστον ας ελευθερωθούμε από την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει μία, «αυθεντική» παράσταση/ερμηνεία. Δεν υπάρχει, ο σκηνοθέτης δημιουργεί κάτι που δεν υπάρχει...

Théâtre du Radeau - Φρανσουά Τανγκύ
Passim
16 & 18 Ιουλίου
ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260
(Στάση ΗΣΑΠ Καλλιθέα)
Xώρος Η

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ