Το νέο αρχιτεκτονικό θαύμα
Η νέα παραλία της Θεσσαλονίκης μοιάζει πια με το Σιάτλ. Ή με μια σκανδιναβική χώρα. Οι αρχιτέκτονες της ανάπλασης Πρόδρομος Νικηφορίδης, Μπερνάρ Κουόμο, R. Castro και S. Denissof έκαναν ένα θαύμα - υπόδειγμα για όλες τις παραλιακές πόλεις της χώρας (και είναι πολλές). Το θέμα είναι ότι ίσως για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ελλάδα ένα σύγχρονο αρχιτεκτονικό έργο λειτούργησε τόσο καλά αυτοστιγμεί για τους κατοίκους. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία.
Το πιο σουρεάλ φυτώριο
Στη Λέοντος Σοφού, κοντά στα Δικαστήρια, ένας κλοσάρ έχει απλωμένα χειμώνα-καλοκαίρι δεκάδες γλαστράκια και σακιά με χώμα, καλύπτοντας σχεδόν το μισό οικοδομικό τετράγωνο, και με χιόνια και με ζέστες πουλάει (σε ποιον;) κάτι κατσιασμένα φυτά. Ειδικά τα βροχερά βράδια το σκηνικό θυμίζει Παρίσι circa 1980, όταν ο «μαγαζάτορας» προσπαθεί να καλυφθεί από τη βροχή με μουσαμάδες και ακούγονται τραγούδια της Αρλέτας από την απέναντι μπουάτ.
Ο Beirut της Σαλονίκης
Ο Σερίφης με το όνομα, Τσιγγάνος που μοιάζει να ξεπήδησε από το Μπρονξ, γυρολόγος της αγοράς του Μοδιάνο και της ευρύτερης περιοχής, σέρνοντας τα παιδιά του για session υποστήριξη μαζεύει κέρματα, δώρα και πειράγματα από τα ουζερί. Είναι τόσο μεγάλη μούρη, που έχει συμμετάσχει και σε editorial μόδας.
Ακόμα και τα μπουζούκια υποκύπτουν στην κίτρινη φανέλα
Κάποτε ο Ελληνικός Fm ήταν κάτι σαν την αθηναϊκή Λάμψη, αλλά εδώ και λίγες μέρες είναι το απόλυτο ραδιόφωνο των Αρειανών της πόλης. Οπαδικό, καφριλίδικο, αλλά υπέροχο μέσα στον παλαιοποδοσφαιρικό ρομαντισμό του. Το πρώτο καθαρά επίσημο ραδιόφωνο ποδοσφαιρικής ομάδας είναι εδώ, στο Μάντσεστερ των Βαλκανίων.
Τα '80s κρουασάν σφολιάτας με γέμιση μερέντα
Στον φούρνο του Τουρλή στην Μπότσαρη. Ο Βασίλης Καλίδης του Άνετον και του «Όμορφου κόσμου το πρωί» υποκλίνεται όταν επισκέπτεται την πατρίδα του.
The Luckiest Guy On The Lower East Side (Magnetic Fields - 69 Love Songs)
Η Βαλαωρίτου είναι η πιο hip περιοχή αυτήν τη στιγμή στην πόλη. Ένα τύπου αθηναϊκό Γκάζι γεννιέται, μόνο που δύσκολα θα ισοπεδωθεί τόσο πολύ γιατί ζούσε πριν από αυτό και ζει ακόμα ως εμπορική γειτονιά (κάτι που το Γκάζι δεν είχε) - βέβαια, ανάμεσα στα μαγαζιά με τα υφάσματα και τις εκπληκτικές στοές έχουν ξεφυτρώσει δεκάδες μπαρ και εστιατόρια, thank God, μέχρι στιγμής, όλα αισθητικής πάνω από τον μέσο όρο. Οι Θεσσαλονικείς ήδη έχουν αρχίσει να γκρινιάζουν για την άλλοτε ανακάλυψη της τοπικής αλτερνατίβας, αλλά πώς να το κάνουμε; Το χρήμα φέρνει κι άλλο χρήμα και το ένα μπαρ φέρνει άλλα δέκα. Όπως και να 'χει, μερικά από τα καλύτερα νέα μπαρ της πόλης, από το Partizan μέχρι το Ξένα-Διάφορα, βρίσκονται εδώ, στην περιοχή που θα μπορούσε να ήταν το Lower East Side του Μανχάταν.
Άλλος για το Μπουένος Άιρες;
H οδός Oλυμπίου Διαμαντή είναι ένα ταξίδι από την Αφρική μέχρι την πρωτεύουσα της Αργεντινής. Boogie, Tropical, Tango Bar δίνουν το έναυσμα για την τρελή διονυσιακή γιορτή, ενώ στην παρακείμενη οδό Πάικου υπάρχει η τελευταία αραβική επιγραφή της πόλης, που θυμίζει το οθωμανικό της παρελθόν.
Σούπα από μοσχαροκεφαλή με συνοδεία από μανούρι
Στις cult Εσπερίδες, που μένουν ανοιχτές όλο το 24ώρο σε ένα '80s σκηνικό και ηρεμούν τα στομάχια της νυχτερινής Θεσσαλονίκης. Μετά τα μπουζούκια το μαγαζί αναστενάζει.
Θεμιστοκλή Σοφούλη 36, 2310 422528
Τα μπαόκια τραγουδάνε ακόμα
Είναι κάτι σαν μυσταγωγία. Σαν πομπή για απόδοση τιμών σε έναν βωμό, σε έναν ανώτερο θεό. Ξεκινάει από το μεσημέρι στα πέριξ της Τούμπας, με ρετσίνα και σουβλάκια εν μέσω συνθημάτων που αντηχούν στους τοίχους των ταβερνείων και κορυφώνεται μέσα στη Θύρα 4. Το τελευταίο άντρο του αντρικού υπέροχου πρωτογονισμού, το «δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ» μιας φυλής που πρεσβεύει ιδανικά το high bulgarity, low aesthetica της εποχής μας.
London calling
Η αγγλική παμπ Αύγουστος έχει πολλά είδη μπίρας και φρέσκο ποπ κορν. Highlight η είσοδος, που είναι ένας τηλεφωνικός θάλαμος του Λονδίνου και η μαργκαρίτα, την οποία σερβίρεις μόνος σου από το σέικερ. Δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής.
Στα μπαρ της συμφοράς (aka η Θεσσαλονίκη ξενυχτάει ακούγοντας Last Drive)
Δηλαδή, όπως κανένας άλλος, πουθενά αλλού. Γιατί εδώ τα ιστορικά μπαρ/κλαμπ δεν αργοπεθαίνουν, αλλά αναβιώνουν, όπως το Berlin, το Lucky Look και το Residents, που συνεχίζουν την παράδοση της παλιάς after Θεσσαλονίκης, όταν ακόμα και μετά από μια Πέγκυ Ζήνα θέλεις να πιεις την τελευταία σου μπίρα, ακούγοντας μανιασμένο ροκαμπίλι. Γιατί σε αυτή την πόλη οι διαχωρισμοί είναι γαμημένα δυσδιάκριτοι. Και αυτό είναι καλό. Γαμάτο.
Η θέα από το καφέ του Μουσείου Κινηματογράφου
Ίσως το μοναδικό σημείο που μπορείς να κάτσεις να πιείς καφέ και να έχεις θέα το industrial λιμάνι με τους γερανούς σαν ρεαλιστικό αγγελοπουλικό τοπίο μπροστά στα μάτια σου.
Η Βαρκελώνη μπροστά σου
Στο .es του πολυμήχανου και πολυπράγμονα Σπύρου Πέγκα, που έφερε από τα «ξένα» την πιο ωραία εκδοχή franchising με συγκλονιστικά tapas, τεράστια γκάμα κρασιών αλλά κυρίως μιας αισθητικής που κάνει την υπόλοιπη Ελλάδα να ντρέπεται. Τώρα πια ξέρουμε ότι το ταξίδι στην Ισπανία είναι άχρηστο. Και, επίσης, ας κάνει κάποιος δήμαρχο αυτό τον άνθρωπο.
Η μυρωδιά έξω από το Cookie man
Εισπνέεις και γεμίζουν τα πνευμόνια σου φρέσκο βούτυρο, Μονμάρτη και μνήμες από το σίριαλ Pushing Daisies. Η πιο γλυκιά εκδοχή της Θεσσαλονίκης έχει τα πιο νόστιμα κουλουράκια της πόλης.
Μακένζυ Κίνγκ 8, πλατεία Αγίας Σοφίας, 2310 233685
Η Κύπρος στο Βορρά
Το Έτση, με λανθασμένο φωνήεν στη λήγουσα. Σουβλάκι ντόπιο, που μπορείς να του βάλεις μέσα μέχρι και έντεκα διαφορετικές σαλάτες. Μόνο στη Θεσσαλονίκη συμβαίνουν αυτά.
Νικηφόρου Φωκά 2, 2310 222469
Ο Λίβανος στην πόρτα σου
«Εξαφανισμένο» ανάμεσα σε κάτι στενάκια κάτω από το Ιπποκράτειο, σερβίρει το καλύτερο αραβικό μενού της πόλης, αυτό που σου θυμίζει Βυρηττό, Συρία και Μαρακές. Το σέρβις είναι της υπομονής, αλλά το αποτέλεσμα θα έπρεπε να κάνει τους Χρυσούς Σκούφους να αναθεωρήσουν τη θεωρεία τους περί σχετικής αποκέντρωσης. Στα μικρά κουτιά βρίσκονται τα καλύτερα πράγματα. Απόλυτο must!
Καλύτερος φτηνός espresso της πόλης
Στην εσωτερική αυλή της Αγιορείτικης Εστίας. Με 60 λεπτά του ευρώ, ιταλικής ποιότητας καφές ανάμεσα σε πλατάνια και βασιλικούς. Τα λουκούμια δωρεάν!
Το καλύτερο μπιφτέκι της πόλης
Στη Μάσα στη Μοναστηρίου, ανάμεσα σε μηχανουργεία και συνεργεία. Οι εργάτες το ξέρουν χρόνια, οι ντόπιοι το τιμούν, οι τουρίστες το αγνοούν. Η Θεσσαλονίκη παραληρεί για τον κιμά του.
Ο γύρος του θανάτου
Παρακμιακό Λούνα Πάρκ στην πλαζ της Aρετσούς που είναι ένα χαρακτηριστικό -ετοιμόρροπο αλλά πανέμορφο- κομμάτι των'70s. Wanna go for a ride?
Ψαρ-Αγγελόπουλος revisited
Κάποτε ήταν το πιο καλτ μέρος της ευρύτερης Θεσσαλονίκης. Μια λωρίδα γης στη βιομηχανική ζώνη του Καλοχωριού, με σκατίλα εκατέρωθεν, μια ξύλινη τουαλέτα όπου αφόδευες κατευθείαν στο θαλασσινό νερό, αλλά συγχρόνως με τα πιο φρέσκα ψάρια της Βόρειας Ελλάδας, ψημένα σε ηλεκτρογεννήτρια. Όταν ήρθε ο ακτιβισμός και η σκατίλα θεωρήθηκε υδροβιότοπος, γκρεμίστηκαν τα πάντα, με αποτέλεσμα το Μπαγκλαντές (αυτό ήταν το όνομα της θρυλικής ψαροταβέρνας) να μετακομίσει μέσα στο χωριό. Η ποιότητα παραμένει ίδια, το σκηνικό πέθανε για πάντα.
Στης εκκλησιάς την πόρτα
Γειτονιά φοιτητών και λοιπών εναλλακτικών πνευμάτων με συγκλονιστική θέα στον Θερμαϊκό. Στις Σαράντα Εκκλησιές ψωνίζεις στη λαϊκή και χαζεύεις τους γερανούς των φορτηγών-πλοίων να ξεπροβάλλουν μέσα από την πρωινή ομίχλη. Αν δεν το δεις, δεν θα το πιστέψεις. Α, έχουν μια από τις καλύτερες λαϊκές αγορές της πόλης. Μυρίζει παντού φρεσκαδούρα.
Η διακριτική γοητεία του Γιάννη Δρίζη
Τώρα είναι φαντάρος, αλλά έχει προλάβει να αφήσει ένα «μαύρο»-κατάμαυρο στίγμα στις μουσικές που ακούει η (σχεδόν) mainstream Θεσσαλονίκη. Υπεύθυνος για τα περισσότερα κομμάτια που ακούγαμε στο heavy rotation του republic, ένοχος για τις περισσότερες φορές που μας έχει στείλει να αντιγράψουμε τα witty t-shirt του, έχει αφήσει παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Και είναι μικρός ακόμα.
Το χέρι του Πατριάρχη
Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να ορίσει την avant-garde ακομπλεξάριστη Θεσσαλονίκη, τότε αυτός ακούει στο όνομα Απόστολος Βαρνάς. Αλλοτινός ανταποκριτής του «Ποπ+Ροκ» από τη Βόννη πίσω στα '80s, τώρα κάνει το κήρυγμά του στα μπαρ της πόλης και στον ιντερνετικό off-radio, συγκεντρώνοντας το απόλυτο respect όσων ξέρουν και γνωρίζουν. Το παρατσούκλι του «Πατριάρχης» είναι το πιο ταιριαστό που παίζει τριγύρω. Προσκυνάμε.
Ο καλύτερος (άγνωστος) γύρος της πόλης
Το τρέχει ένας υπέροχος παππούς, ανοίγει μόνο για τους γνώστες και τους μυημένους 8 με 11 το βράδυ Δευτέρα με Παρασκευή, ό,τι πουλάει είναι χειροποίητο και υψηλής ποιότητας, ο γύρος είναι στα κάρβουνα (!), οι σαλάτες όπως τον παλιό καλό καιρό και οι ουρές δικαιολογημένες.
Εxpress Snack Grill Μαλακοπής 7, Κάτω Τούμπα
Ψάρι με πτυχίο νομικής
«Κρυμμένη» παλιά ψαροταβέρνα που κατακλύζεται τα μεσημέρια από δικηγόρους και ντόπιους που ξέρουν. Σερβίρει ό,τι πιο φρέσκο έχει η αγορά καθημερινά, μαζί με εκλεκτούς ψαρομεζέδες, ενώ τα ούζα πάνε κι έρχονται.
Ο Ψαρής: Ολυμπίου Διαμαντή 20
Η ιστορία του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης μέσα σε ένα πιάτο
Bar-restaurant ιστορικής σημασίας για την πόλη, από εδώ έχουν περάσει οι πάντες: από τον Μάνο Χατζιδάκι και τη Μελίνα Μερκούρη μέχρι τη Δήμητρα Γαλάνη και σχεδόν όλοι όσοι έχουν βάλει το λιθαράκι τους στο ελληνικό τραγούδι. Κλασικό after στέκι των διοργανωτών και συμμετεχόντων στο Φεστιβάλ Τραγουδιού, συνεχίζει ακόμα και σήμερα να κρατάει την παράδοση ζωντανή, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Ζύθος-Ντο Ρε: Τσιρογιάννη 7, Λευκός Πύργος, 2310 279010
Η πιο σταθερή γαστρονομική αξία
Ελαφρώς «πειραγμένη» ελληνική κουζίνα με γαλλικό allure και διακόσμηση που αλληθωρίζει μεταξύ της Ιταλίας και της Βιέννης. Tip: Δοκιμάστε φιλέτο λαβράκι µε µάραθο και σαφράν, το μοσχαρίσιο φιλέτο με φουαγκρά αλλά και τα αμιγώς παραδοσιακά, όπως το υπέροχο στιφάδο.
Clochard, Προξένου Κοροµηλά 4, 2310 239805
Πάρτε, κύριε, λαχεία
Παρεπιδημεί την Τσιμισκή φορώντας ένα BrokebackMountain καουμπόικο καπέλο και πουλάει «τυχερά» λαϊκά λαχεία στους wannabe τυχερούς της περιοχής. Κανένας μέχρι στιγμής δεν έχει κερδίσει ούτε τον λήγοντα, αλλά όλοι ελπίζουν. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Το πιο σταθερό μεσημεριανό ραντεβού της πόλης
Στο Local της Ζεύξιδος, εκεί που αγοράζονται και πωλούνται δίκες, πάνω από έναν εσπρέσο, μέσα σε ένα μικροσκοπικό μαγαζί που κάποτε οι πρόγονοι των ιδιοκτητών χρησιμοποιούσαν σαν deli μπακάλικο, σε μια πόλη που έβλεπε με το ένα μάτι τον πολίτικο κοσμοπολιτισμό και με το άλλο προσπαθούσε να προσαρμοστεί σε αυτόν.
Suburbia
Ο μύθος θέλει το Ασβεστοχώρι να είναι το σανατόριο της πόλης. Η πραγματικότητα το υπογράφει. Το Ασβεστοχώρι είναι όντως ένα θεωρητικά ιδανικό μέρος για να μένεις (αν εξαιρέσεις τη μεσοαστική νεοπλουτίστικη αισθητική της πατρίδας του Διονύση Σαββόπουλου), το Πανόραμα δεν είναι πια η Εκάλη της πόλης (ούτε η Εκάλη είναι ότι ήταν για την Αθήνα παλιά), η Θέρμη είναι το next big thing (αν και μαύρα χάλια) και η Θεσσαλονίκη επεκτείνεται προς τα προάστιά της, χωρίς να ξέρει και χωρίς να διαχωρίζει τις γραμμές... Μαζινό. Και αυτό είναι κουλ.
Ο Frank Sinatra των Βαλκανίων
Ακούει στο όνομα Γιώργος Μπέγκας, ντύνεται με Fred Perry και παλιομοδίτικα κοστούμια και είναι ο frontman των εστέτ Five Star Hotel (το ακυκλοφόρητο κομμάτι τους «Underground» έχει καταγραφεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως pop gem) και μιας ακόμα μπάντας με το προσωρινό όνομα Olympic Games (Γιάννα, ακούς;). Το κομμάτι που έστειλε πρόπερσι στο Φεστιβάλ Τραγουδιού με τίτλο «Σούπερ Μάρκετ» αντανακλά την ιδιοσυγκρασία του, αλλά η δυσκοίλια επιτροπή το έκοψε αναίτια. Περιμένουμε πολλά από αυτό τον τύπο.
Και το πλοίο φεύγει
Είναι κοινός τόπος τα πλοία που κάνουν ροκαμπίλι κρουαζιέρες στον Θερμαϊκό για ερωτευμένα ζευγαράκια τα ζεστά απογεύματα με υπόκρουση Μπομπ Μάρλεϊ, αλλά το καράβι ονόματι Εν Πλω σαλπάρει στις after ώρες και ανεβάζει στην κιβωτό του τους «τελειωμένους» αυτής της πόλης. Τραβέλια in extremis, πεταλουδίτσες από την Καλαμαριά και τα προάστια, πρωταθλητές του Κουνκγ-Φου, νταβατζήδες της νύχτας και ένας DJ με ρεπερτόριο εθνικής οδού. Αν θες να ξεφύγεις, δεν μπορείς. Πρέπει να περιμένεις την επιστροφή στο λιμάνι. Δίπλα στον Λευκό τον Πύργο.
H εφηβεία σου revisited
Το μπαρ Neverland στα Λαδάδικα, το μόνο που παίζει κάθε βράδυ μόνο trance. Γεμάτο με τεράστιους παραισθησιογόνους πίνακες (by nasiart) φτιαγμένους με φωσφορούχα χρώματα που αναδεικνύονται μόνο όταν ανάβουν οι δεκάδες black light. Τα Οινόφυτα ακόμα υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη (φιλαράκι, μήπως βλέπεις κύκλους;)
Σαν τη Ρώμη
Πειρατική λογική, κατάληψη αλά Ρώμη, καταληψίες με αναρχοαυτόνομο σχέδιο και υψηλή αισθητική, ταινίες, φεστιβάλ, ακτιβισμός, αντιπαγκοσμιοποίηση, αντιφασισμός, συλλογική λογική και ένα μπλογκ (libertatiasquat.blogspot.com) που τσακίζει κόκαλα και συγκεντρώνει όλους τους αντιρρησίες κοινωνικής συνείδησης σε ένα κτίριο. Την αποκαλούν κατάληψη Libertatia και οι άναρχοι αυτής της πόλης συντονίζονται. (Λ. στρατού 19 & Σαρανταπόρου)
Το τελευταίο άντρο της ποτοαπαγόρευσης
Στη Ληθηνόη, στο Επταπύργιο (στη γωνιά από την πρώτη καμάρα της Ακροπόλεως), όπου το malt ουίσκι είναι θέμα προς συζήτηση και τα υπόλοιπα premium ποτά ρέουν σαν ποτάμι στο ειδικό ακροατήριο.
σχόλια