Οι τύποι της δικής μου ηλικίας, (35+ για να ξέρεις), είμαστε ολίγον απαισιόδοξοι. Γεννηθήκαμε στην εποχή που όλα μπορούσαν να συμβούν, αλλά τελικά δεν έγινε τίποτα. Μισή ζωή δηλαδή, μισά πράγματα, οπότε χάος.
Έχω ένα φίλο, που όταν τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά, λεει πως έχει "χειμωνιές". Πάμε στις πορείες κουμπωμένοι. Δεν μας εκφράζει το παλιό και δεν βλέπουμε το νέο. Όπως παγώνουν οι λίμνες στα βόρεια, δεν πετάνε τα πουλιά και οι άνθωποι κρυώνουν. Αυτή η χειμωνιά με κάνει και μένα να παγώνω και δεν έχω κανένα τραγούδι ρε πούστη μου να ακούω.
Παλιά, ακούγαμε αυτά που ήταν επαναστατικά, πονούσαμε για κάτι που δεν μας άγγιζε στην καθημερινότητά μας, υπερασπιζόμασταν τον ξένο, τον μακρυνό άγνωστο συνάθρωπο, κλαίγαμε για την μοίρα του, το χάσιμό του και αυτή η απώλεια που ήταν μακρυνή, σε άλλες χώρες και εξωτικές ηπείρους, μπορούσε να μας βγάλει στο δρόμο. Τώρα γιαυτό εδώ τον χαμό που κάθε μέρα πέφτει πάνω μου σαν παλτό αταίριαστο, δεν έχω λόγια, δεν έχω τραγούδια, λεφτά, δικούς μου, μουσικές. Τίποτα για να ξεραστεί αυτή η χειμωνιά από πάνω μου.
Γουστάρω την πόλη μου, γουστάρω τις γωνιές της, τις εκπλήξεις και τις απογοητεύσεις της, είμαι κωλοέλληνας, αλλά μεγάλωσα και με τον Ελύτη και τον Ρίτσο, πήρα μέσα μου τα χρωματα από εκείνη την πατρίδα, κατάλαβα πως η Ελλάδα δεν με πονάει αυτή, εγώ την πονάω γιατί ζω με στερεότυπα, λέω, λέω και δεν κάνω τίποτα, συμβιβάζομαι κάθε μέρα που περνάει, για το φαϊ μου, τον γκόμενό μου, τη δουλίτσα μου. Δεν έρχεται η Άνοιξη ρε άμα δεν ανοίξεις το παράθυρο. Αυτό κατάλαβα προχθές, όταν περπάτησα στην πόλη και είδα κάθε 10 μέτρα έναν μη αξιοπρεπή άνθρωπο να κοιμάται στο σκισμένο του χαρτόκουτο.
Αναρωτήθηκα για την ανθρωπιά μου.Για την κριτική μου. Έλεγα μέσα μου πόσο απαξιωμένος είναι ο φτωχός, αλλά κανείς δεν είναι για να τον απαξιώνει κανένας, τι και αν κοιμάται στο δρόμο, εγώ κοιμάμαι κάθε μέρα στο κρεβάτι μου με χίλιες υποχωρήσεις πανω στο μαξιλάρι μου και αυτό νομίζω είναι πιο βαρύ φορτίο.
Θα ήθελα να 'μουν πιο γενναία. Πιο βροντώφωνη. Όχι να φωνάξω στο δρόμο, αλλά σε μένα. Να ήξερα νέα τραγούδια να με ξεσηκώνουν. Να χώριζα τον παλιό μου εαυτούλη με συνοπτικές διαδικασίες, να άνοιγα το παράθυρο στον κόσμο. Το καλό πάντα έρχεται. Είναι στη φύση του να έρχεται αργά, νύχτα, ξαφνικά. Πρέπει να ξέρεις να το δέχεσαι. Και αυτό δεν αφορά καμιά κωλοθρησκεία κανενός μαλάκα που μετανοιώνει.
Ο Ελύτης λέει "πολύ δεν θέλει ο κόσμος. Ένα τικ σαν την στραβοτιμονιά πριν το δυστύχημα. Όμως ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση". Ή κάπως έτσι, κατάλαβες, δεν μπορεί...
σχόλια