Ήμουν της περσινής σχολικής χρονιάς εγώ, θεωρητική κατεύθυνση. Καλός συγγραφέας, έτσι έλεγαν, αλλά στο μάθημα της έκθεσης τα έβρισκα ζόρικα. Αυτή η τυποποίηση του μαθήματος περιόριζε την ελευθερία της έκφρασης, όσον αφορά το ύφος, την όψη του κειμένου και τις ιδέες. Το μάθημα αυτοαποκαλούμενο "Έκφραση Ιδεών" ήταν, και είναι, ένα μέσο καθοδήγησης και αναπαραγωγής ιδεών. Ελαχιστοποιεί την δημιουργικότητα, γινόμαστε τα στυλό και τα μολύβια εκείνων που τις γράφουν. Και φανταστείτε, φέτος έπεσε η Δημοκρατία στις εξετάσεις. Η ύψιστη αρχαιοελληνική σκέψη φθείρεται στα μυαλά των νέων, δεν γράφουμε για να την υμνήσουμε ή για να την κατανοήσουμε, αλλά μήπως και περάσουμε σε καμιά σχολή. Μήπως και χτυπήσουμε τα μόρια. Κι έτσι δημιουργείται μια ανεπιθύμητη νοοτροπία...
Ποτέ δεν διάβαζα. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως το ήθελε η τάξη. Είχα αρκετές γνώσεις, καθώς η Γνώση ήταν αυτή που προωθούταν στο περιβάλλον μου. Στην δευτέρα λυκείου, μετά από αρκετό σαματά στο σπίτι, γράφτηκα στο τοπικό φροντιστήριο. Δεν ήθελα καθόλου, και αυτό εκφράστηκε με ανυπακοή κι αδιαφορία. Πάντα, όμως, ήξερα πως η επόμενη χρονιά δε θα ήταν έτσι. Η μαγεία της περιέργειας με κίνησε, που όλοι μιλούσαν για τις πανελλήνιες με τέτοιο δέος. Μόλις πάτησε ο Σεπτέμβριος του '18, πήρα μπρος.
Ολόκληρη η διαδικασία μού ήταν πρωτόγνωρη κι αυτό πιστεύω ήταν η αιτία που πέτυχα. Μπορεί κάποιος να τρέχει μια ζωή, αλλά εκείνον που τον κυνηγούν οι δολοφόνοι του θα τρέξει γρηγορότερα. Ο κυνηγημένος ήμουν, αρκετά φοβισμένος από τις εξετάσεις. Όχι, όμως, διότι πρόκειται για κάτι που – υποτίθεται – διαγράφει την πορεία του βίου μου, αλλά διότι απεχθάνομαι την αποτυχία. Ο αγώνας για τις πανελλήνιες ήταν οδυνηρός, μα γεμάτος ειλικρίνεια, ένα μέσο, το οποίο οδηγεί στην ωριμότητα. Κι όλα τούτα, προκύπτουν από τον συνδυασμό της ψυχοσωματικής εξόντωσης, των γνώσεων και, κατ'επέκταση, από το πώς επηρεάζονται οι γύρω σου.
Και βέβαια θα τα κατάφερνα μόνος μου, δεν είναι δα και πόλεμος. Οι προσωπικότητες, όμως, που βρίσκονται στο περιβάλλον σου, διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο. Συμμαθητές, καθηγητές, φίλοι, οικογένεια, το αίσθημα. Η προετοιμασία, λοιπόν, με τόσους ανθρώπους προς συναναστροφή, ουδεμία σχέση με την ισορροπία δεν είχε. Επρόκειτο για μιαν άναρχη κατάσταση. Η ισχύς του φόβου και του εγωισμού αποκαθιστούν μια φαινομενική τάξη. Αλλά κι αυτή, υπάρχει μονάχα για να χαϊδεύει τις ανασφάλειες.
Για έναν άνθρωπο που αγαπά κι αναγνωρίζει την αξία της Γνώσης, θα τον πονέσει το μάθημα της Ιστορίας. Μια πληγή της εκπαίδευσης, το αντίθετο της παιδείας. Στη ζωή μου, ουδέποτε μπήκα στον κόπο να αποστηθίσω σελίδες και σελίδες και σελίδες ολόκληρες. Τώρα το έκανα, και ήταν περίεργο. Σήμερα, όμως, που αρχίζει σιγά σιγά το επόμενο σχολικό έτος, είμαι περήφανος για μερικά από εκείνα τα αποσπάσματα. Γιατί δεν τα θυμάμαι, τα ξέρω.
Το πιο σημαντικό είναι η υστεροφημία των εξετάσεων, το μόνο πράγμα για το οποίο ήμουν βέβαιος. Ήθελα, όταν πια τελειώσει ο αγώνας, να θυμάμαι με περηφάνια και χαρά όλο το έργο εκείνο που πραγματοποίησα. Ο εχθρός, είναι αυτός που σε σμιλεύει, το κακό, οι αντίξοες συνθήκες, ο μόχθος. Και τελικά τον εχθρό τον σέβεσαι, αναγνωρίζεις την επιρροή του. Ένας άνθρωπος πλούσιος, ένας άνθρωπος του καθισιού και της ασφάλειας, των ανέσεων και της πολυτέλειας, δεν θα έχει πολλές ιστορίες να πει. Τι να πει κανείς για εκείνον που αλήτεψε και ταξίδεψε, μπας και βρει εκείνο που ζητά η ψυχή;
Έτσι τις έβλεπα τις εξετάσεις, μια ακόμη δοκιμασία, μια ωραία ιστορία να λέω, μια οδός αφιερωμένη στο βάθος του εαυτού, το σκαρφάλωμα εκείνο που φτιάχνει χρυσές προσωπικότητες. Ποτέ δε θεώρησα πως τρεις ώρες από την ζωή μου, θα την καθορίσουν ολόκληρη. Τούτα είναι ιστορίες τρόμου και να παν' να γαμηθούν εκείνοι που τις αφηγούνται.
σχόλια