ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έμαθα από μικρή ότι το ψέμα είναι κακό πραγμα. Όμως εγώ η ίδια μεγαλώνοντας και όντας ένα εσωστρεφές πλάσμα ποτέ δεν ένιωσα περήφανη για τον εαυτό μου. Και πάντοτε ήμουν πολύ ανασφαλής για αυτό που δείχνω και χωρίς αυτοπεποίθηση . Με τα χρόνια προσπάθησα να αλλάξω , να νιώσω μέσα από παρέες αποδεκτή ειδικά αφού τελειωσα το σχολειο και πέρασα στο πανεπιστήμιο. Εκει αρχισαν ολα. Ολοι ειχαν να πουν για παρέες, φιλίες , τρέλες που κάνανε στα σχολικά χρόνια. Για χαζοπαοδιαστικα φλερτακια και μικρό ειδυλλια και γω... το απόλυτο κενό. Έτσι νιώθοντας ντροπή για αυτό που ήμουν, γι αυτό που με έφτασε εδώ που είμαι, άρχισα να λέω ψεματα. Ότι τάχα μου δήθεν ήμουν και γω στο "κλαμπ". Στη πραγματικότητα πιο αουτσάιντερ πεθαίνεις. Το χειροτερο δεν ειναι που ειπα ψεματα σε αυτούς είναι που δε μ αρέσει αυτό που έγινα λέγοντας ψέματα. Που είπα ψεματα σε εμένα. Που νιώθω ντροπή για αυτό που είμαι. Που νιώθω ότι θα έπρεπε να μη κάνω το λάθος να κάθομαι μόνη μου στα θρανία και να μη πλησιάζω άτομα, να φοβάμαι να γνωρίσω τους συμμαθητές μου, να μη κάνω τη διαφορά και να μην βγάζω από μέσα μου όλα οσα είχα στη καρδιά μου ,να αφήνω κακούς χαρακτήρες να πληγώνουν το δικό μου επειδή ήμουν υπερβολικά μαλθακη για να αντιδράσω και ννα μη διεκδικώ παραπάνω ανθρώπους που ένιωθα ότι αξίζουν μόνο και μόνο επειδή πίστευα ότι ποτέ δε θα με αγαπούσαν. Θα αλλάξω. Αλλα δε θα πω ποτέ τα ψέματα μου. Ντρέπομαι. Και τώρα ξέρω γτ δε κράτησα καμία παρεα απο το Πανεπιστήμιο. ΓΤ τους έδωσα αγαπη, τον εαυτό μου , το καλό μου χαρακτήρα και το χιούμορ μου αλλά έχτισα μια αγάπη ανειλικρινης. Και φταίω. Και δε ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ κάποιος από εσάς που θα έχετε την υπομονή να διαβάσετε το πόνο μου , αλλά είναι άσχημο να μετανιωνεις και να είσαι μόνο 23