ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 6 χρόνια πήγαινα σπίτι του αγοριού μου μόνη μου κατά τις 3 το βράδυ. Εκεί που προχωρούσα σκάει μύτη ένα ντερέκι, με μούσια μέχρι το στήθος, ύφος τρελού και έρχεται κατά πάνω μου. Τρομοκρατήθηκα, έβγαλα το κινητό μου, πέρασαν χίλιες σκέψεις από το μυαλό μου. Έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο, και συνειδητοποιώ ότι το ύφος τρελού ήταν στην πραγματικότητα ύφος απελπισίας. Με σπαστά ελληνικά μου ζήτησα αν είχα 1 ευρώ ή οτιδήποτε γιατί είχε 4 μέρες να φάει.Από τότε συνειδητοποίησα ότι επιλέγουμε λίγο ή πολύ να φοβόμαστε και αποφάσισα να μην ξαναφοβηθώ, τουλάχιστον στην γειτονιά μου. Κυκλοφορούσα όλες τις ώρες, στην γειτονιά μου και κέντρο (σύχναζα Εξάρχεια, τους τελευταίους μήνες μετακόμισα Θεσσαλονίκη), και ενώ η μητέρα μου τρελαίνεται από την ανησυχία της, ποτέ δεν μου έχει συμβεί τίποτα. Δεν σου λέω ότι δεν υπάρχει εγκληματικότητα, αλλά μπορεί να σου τύχει κάτι στις καλύτερες γειτονιές με καλή αστυνόμευση, όπως το Κολωνάκι, και να πηγαίνεις παντού, όπως εγώ, και να μην σου συμβεί ποτέ τίποτα. Καλό είναι να φοβάσαι όταν υπάρχει λόγος, διαφορετικά λειτουργεί μόνο ανασταλτικά και αγχωτικά.