ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχεις δει τώρα κοντά τις παιδικές σου φωτογραφίες? μήπως ησουν χαρούμενο μωρο αλλά δυστυχισμένο παιδι? Μήπως η ανασφάλεια και η δυστυχία ξεκίνησε τότε που άρχισες να περπατάς και να απομακρύνεσαι απο τη ΜΑΜΑ? Αν ναι, καλωσηρθες στο κλάμπ,και ειμαστε πολλοί!Όταν ήμουν παιδί πίστευα ότι η μητέρα μου ήταν το πιο αγνο και γλυκο πλάσμα στον κόσμο, και ακριβώς εξαιτίας της καλοσύνης της την εκμεταλευονταν όλοι. Έπρεπε να περάσουν 40 ολοκληρα χρονια για να καταλάβω ότι ήταν ένα εγωιστικο και σκληρο πλάσμα, ανίκανο να αγαπήσει και να αγαπηθει, που διαστρέβλωνε την πραγματικοτητα και παρουσίαζε τα πράγματα όπως ήθελε. Δεν μου συμπαραστάθηκε ποτε, σε τίποτα. Δεν με πήγε ούτε μια μέρα στο σχολειο. ΟΚ δουλευε, αλλά θα μπορούσε να με πάει στα αγγλικά το απογευμα, έτσι για τη βόλτα. Απο τους γονεις μου έμαθα ότι όταν μιλάω για τον εαυτο μου πάνω από 10 λεπτά ειμαι βαρετη (αλήθεια, έκλειναν τα μάτια της απο τη νύστα όταν περιέγραφα την αγωνία των εξετάσεων) και όταν παραπονιέμαι αχάριστη. Στην ενηλικη ζωή μου όποιος με κακομεταχειριζόταν πίστευα ότι με αγαπάει τρελά και όποιος ήταν φυσιολογικος και τρυφερος ότι ήταν χλιαρος και βαρετος.Ο πατέρας μου έζησε όλη τη ζωή του σαν ηλιοτροπιο, στραμμένος προς τη μάνα μου. Δε σήκωσε ούτε μια φορά τη φωνή του να με υπερασπιστει. Μόνο μη μιλάς και μην ξεκινάς καυγάδες άκουγα.Μεγάλωσα σαν ορφανο, αλλά λίγο χειροτερα. Γιατι την κακομοιριά και τη μικροπρέπεια τα νόμιζα για αγάπη. Και κάποτε τους εξομολογιόμουν και τα μυστικά μου...που συχνά χρησιμοποιήθηκαν εναντιον μου. Τώρα αλλάζω, αλλά πολύ αργά...και αυτη η ζωή ειναι πολύ μικρή. Δεν ξέρω εάν θα προλάβω