ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πραγματικά πως φαίνεται ότι δεν είσαι γονιός. Και χωρίς να το διευκρινίσεις. Ωραία είναι να κρίνουμε και να κουνάμε το δάχτυλο. Όχι δεν είναι ούτε απαίσια μητέρα ούτε ανενημερωτη. Και με τα λογια που λες την κανεις ακόμα περισσότερο χώμα. Πόση σκληρότητα πια; Είναι ένας άνθρωπος που παλεύει να βρει την ισορροπία του για να ανταπεξέλθει στη νέα πραγματικότητα. Αγαπητή εξομολογούμενη όλοι οι γονείς λίγο η πολύ έχουμε περάσει από τη θέση σου και κοίταξε τριγύρω σου υπάρχουν πολλές ευτυχισμένες οικογένειες. Θα βρεις το ρυθμό σου. Ζητα έμπρακτη βοήθεια από γιαγιάδες για παράδειγμα αν υπάρχουν η από κάποια γυναίκα αν έχεις τη δυνατότητα για τις δουλειές του σπιτιού. Δεν είμαστε υπεράνθρωποι! Σου ξαναλέω το μυστικό είναι στην ισορροπία αν τη βρεις (που θα τη βρεις!) θα είσαι πολύ ευτυχισμένη με τον άντρα και το μωρό σου!

Αν δεν είστε υπεράνθρωποι τοτε να μην κάνετε παιδιά. Γιατί τα "λαθη" που θα κάνεις εσύ θα τα πληρώσει κάποιος άλλος. Επισης δεν ξερω να την έκανα χώμα. Δεν το πιστεύω πως ένας άνθρωπος που κακοχαρακηριζει ένα μωρό ως γκρινιαρικο κτλπ μπορεί να γίνει χώμα. Επίσης η αυτογνωσία ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Όταν παίρνεις την απόφαση να φέρεις έναν άνθρωπο στον κόσμο, ΕΠΙΒΆΛΛΕΤΑΙ να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τα πάντα και εκατό ευθύνες. Γνωστό. Τα υπόλοιπα που λες, δεν μπορώ να τα μάθω, λυπάμαι.

Στάχτη δεν είναι κακός χαρακτηρισμός για ένα μωρό ο όρος γκρινιαρικο. Όλα τα μωρά είναι γκρινιαρικα αλλά λιγότερο αλλά περισσότερο. Κι αυτό γιατί το κλάμα και η γκρίνια είναι το μόνο μέσο επικοινωνίας τους εφόσον δεν μπορούν να μιλήσουν και να εκφράσουν αυτό που θέλουν. Γκρινιάζουν γιατί χεστηκανε, γιατί πεινάσανε, γιατί κουράστηκανε, γιατί νυσταξανε, γιατί ζεσταθηκανε, γιατί κρυωσανε, γιατί διψασανε γιατί θέλουν αγκαλιά, γιατί θέλουν να μπουσουλησουν για χίλιους δυο λόγους. Όταν έχεις λοιπόν χίλιες δυο δουλειές και έγνοιες και τη γκρίνια ενός μωρού σε μόνιμη βάση ( που είναι φυσιολογικό) κάπου θες και να ηρεμήσεις και να ξεδωσεις και να χαλαρώσεις. Αυτήν την ηρεμία στη συγκεκριμένη περίπτωση την προσφέρει η δουλειά. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος δεν αγαπάει το παιδί του, ούτε είναι ευθυνοφοβος ούτε χίλια δυο άλλα που διάβασα. Για μια μητέρα όλο αυτό είναι μια φυσιολογική φάση. Φάση όμως. Όχι μια κατάσταση που παγιώνεται από δω και πέρα επειδή ήρθε το παιδι. Φάση. Θα περάσει. Μην τραγικοποιειτε την κατάσταση και μην βιάζεστε να κραξετε. Όλη αυτή η κατάσταση είναι φυσιολογική. Άλλες την περνάνε πιο βαριά άλλες πιο ελαφριά. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. :)

Επιτέλους, μια σταράτη κουβέντα! Μπράβο ρε Στάχτη!Μετά από τις υπόλοιπες, τώρα έχουμε περάσει στην Πολιτική Ορθότητα για Μανούλες.Είναι τώρα της μόδας - μέχρι και επιβεβλημένο - να εκφράζουν όλες οι μανάδες πόσο ταλαίπωρες είναι που κάνανε παιδιά, τι πολύτιμο χρόνο τους τρώει, πόσο δύσκολο είναι και όλοι γύρω τους να λέμε "έχεις δίκιο καημένη, πατ-πατ, είσαι άνθρωπος, είναι φυσικό να βαρυγκωμάς και να έχεις γκρίνια/νεύρα/κατάθλιψη". Οποιοσδήποτε πει το αντίθετο είναι έξω απ'το χορό, μισογύνης κλπ κλπ.Νομίζω αυτή η νέα, μορφωμένη και προχώ γενιά μας έχει γίνει πού αφρόκ*λη και τα αναγάγει όλα σε άθλους του Ηρακλή.Η Στάχτη έχει απόλυτο δίκιο, είμαστε όλες ενήμερες πια, οι περισσότερες κάνουν παιδιά σε ηλικίες 30+ - οπότε θα έπρεπε να έχει πήξει λίγο το μυαλο. Εννοείται ότι τα παιδιά είναι τεράστια ευθύνη, μια πολύ κουραστική υπόθεση, που έχει τα υπέροχά της, έχει και τα δύσκολά της. Εδώ κουτάβι παίρνεις και έχει δυσκολίες και ευθύνες. Γι'αυτό υποτίθεται τα κάνεις μετά από ώριμη σκέψη, με το σύντροφο ζωής που εχετε επιλέξει ο ένας τον άλλο κατασταλαγμένα. Δεν μας φταίει κανείς αν αυτές τις επιλογές τις κάναμε λάθος, ή αν πιαστήκαμε ανέτοιμοι.Guess what: when the going gets tough, you have to step up και να αναλάβεις ευθύνη - για τις επιλογές σου.Πάντως, θυμάμαι τη μάνα μου και τη βλέπω ακόμα δόξα τω θεώ απίστευτα ενεργητική. Γυναίκα της πόλης, με νιάτα πολύ έντονα σε διασκεδάσεις και δυο παιδιά πριν τα 30, να δουλεύει παράλληλα, να βρίσκει πάντα χρόνο για μας, να μη φωνάζει ούτε να παραπονιέται ποτέ. Κάθε δύσκολη στιγμή ανέκαθεν τη γυρνούσε και τη γυρνάει στο χιούμορ, κάνει αυτό που πρέπει να κάνει, γελάει και προχωράει μπροστά. Και ως γιαγιά τώρα.Πιστεύω όλα είναι στο mindset και πώς θα τα πάρεις. Αν επιλέξεις να τα βλέπεις βουνό και να είσαι όλο γκρίνια, έτσι θα κυλάνε όλα, δύσκολα και με μίρλα. Αν δεις τη χαρά στα πράγματα, μπορείς να τα κάνεις όλα.

Στάχτη και Gameofdrones νομίζω βλέπετε λίγο λάθος το θέμα μητρότητα. Αν όλες οι γυναίκες σκέφτονταν όπως εσείς το ανθρώπινο γένος θα είχε εκλείψει. Ολες οι γυναίκες ξέρουμε τι μας περιμένει όταν γίνουμε μητέρες. Ξέρουμε οτι θα υπαρχει κούραση και αυπνία κι οτι το μωρό θα κλαίει και θα κρέμεται κυριολεκτικά πάνω μας. Κι όσες αποφασίζουν να κάνουν μωρό το κάνουν έχοντας όλα αυτά υπ όψιν όμως αυτο δεν τους αφαιρεί το δικαίωμα να παραπονιούνται και να γκρινιάζουν.Δηλαδή εσείς όταν κουράζεστε στη δουλειά ή παραπονιέστε για τη δουλειά σας στις φίλες σας αυτές πρέπει να σας λένε οτι καλά να πάθετε κι οτι εσείς φταίτε αφού επιλέξατε αυτή τη δουλεια;Φυσικά και αγαπά το μωρό της αλλά παράλληλα την κουράζει και στην δουλειά νοιώθει πιο ξεκούραστη και έχει λιγότερες ευθύνες γι αυτό αισθάνεται καλύτερα. Εξομολογούμενη είναι η κούραση που μιλά κι οχι εσυ. Το μωρό θα μεγαλώσει, θα γίνει πιο ανεξάρτητο κι εσύ πιο ξεκούραστη, θα έχεις περισσότερο χρόνο και θα αισθανθείς καλύτερα. Οι πρώτοι μήνες είναι δύσκολοι.Gameofdrones μας λες οτι η μητέρα σου δεν παραπονιόταν όμως επίτρεψέ μου αν αναρωτηθώ αν δεν παραπονιόταν μπροστά σου μόνο και δεν μας λες αν είχε βοήθεια ή σας μεγάλωνε μόνη της. Ας μην γελιόμαστε τα μωρά δεν είνα εύκολη υπόθεση κι αν οι μαμάδες γκρινιάζουν και παραπονιούνται δεν είναι επειδή δεν είναι άξιες να έχουν παιδί ή είναι ανώριμες. Είναι απλά άνθρωποι

BabyDoll, κανείς δεν αντιλέγει στο ότι είναι άνθρωποι οι μανάδες. Και εξέθεσα πλήρως πόσο δύσκολη δουλειά είναι η μητρότητα. Το να φτάσει να πει μια μάνα κάποιες στιγμές "ουφ! κουράστηκα" ή "θα'θελα μια μερα για μένα", φυσικά και είναι λογικό.Το θέμα είναι ότι η εξομολογούμενη σου λέει χύμα πως δε θέλει να γυρνάει σπίτι στο παιδί της. Πως το αποκαλεί παντού γκρινιάρικο.Και αυτό το βλέπω γύρω μου την τελευταία 5ετία συνέχεια και μαζικά:μανάδες να παραπονιούνται συνέχεια για τα παδιά τους. Γκρίνια πρώτα από τις ίδιες για το πόσο κουραστικά είναι, ενώ έχω ακούσει πολλάκις στην παιδική χαρά να συζητάνε σε ποια δραστηριότητα θα βάλουν τα παιδιά όχι για να μάθουν κάτι ή να περάσουν καλά/δημιουργικά, αλλά για να "βρουν ησυχία". Τώρα δε το καλοκαίρι, τις ακούω όλες να βαριαναστενάζουν που τέλειωσαν τα αθλητικά καμπ "και τι θα τα κάνουμε τώρα".Αυτές οι μανάδες, σημειωτέον, στέλνουν συχνότατα γιαγιαδοπαππούδες ή νταντάδες στις προαναφερθείσες δραστηριότητες και παιδικές χαρές. Και καλά κάνουν, αλλά νισάφι με τη μίρλα!Αυτό με ενοχλεί: η συνεχής μίρλα. Γιατί δε βλέπεις την ώρα σου με το παιδί σαν κάτι όμορφο; Την ώρα του παιχνιδιού κοινό σας παιχνίδι, δικές σας στιγμές;Και ναι, ανωριμότητα είναι το γκρινιάζεις συνέχεια, αντί να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Ό,τι και να πείτε αυτό δεν αλλάζει, είτε πρόκριται για γονεϊκή ζωή, είτε για δουλειά, είτε για ο,τιδήποτε.FYI, μιας και ρώτησες, και η μάνα μου μόνο τον πατέρα μας είχε για βοήθεια. Σίγουρα θα παραπονέθηκε και θα στερήθηκε, μεγαλώνοντας μας έχει μιλήσει για την κούραση και τις δυσκολίες, τα άγχη. Η διαφορά είναι ότι δεν το έκανε παντιέρα και τρόπο ζωής.

Gameofdrones μα η εξομολογούμενη μας λέει οτι έχει ένα μωρό 10 μηνών όχι ένα παιδί 10 χρονών. Το παράδειγμα που λες είναι για παιδιά, όχι μωρά. Η διαφορά του μωρου με το παιδί είναι οτι το μωρό θέλει τάισμα, ή μάλλον όχι τάισμα θήλασμα, κάθε δύο ώρες, πρέπει να το παίρνεις μαζί ακόμα και στο μπάνιο οταν είναι μικρό, ξυπνάει δυο τρεις φορές το βράδυ και σε αφήνει αύπνη και πρέπει πάντα να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά μην τυχόν και πέσει, σταματήσει να αναπνέει το βράδυ κλπ. Και υπάρχουν μωρά που κλαίνε όλη μέρα και γκρινιάρικα.Στη δουλειά μιλά με ενήλικες, κάνει ενήλικες κουβέντες, δεν είναι μόνη της έγνοια αν το μωρό έκανε κακάκια ή ρεύτηκε. Και επειδή μόλις γύρισε σε αυτό τον κόσμο ενηλίκων δεν το βρίσκω παράλογο που της αρέσει, είνα μέχρι να βρει τις ισορροπίες της και να μεγαλώσει λίγο το μωρό.Οσο για το παράδειγμά σου μιλάμε για γυναίκες με παιδιά κι οχι μωρά που βαριούνται τις ευθύνες τους (και πάλι οι 5 γυναίκε που βλέπεις στην παιδική χαρά δεν κάνουν το γεγονός μαζικό, ας μην υπερβάλλουμε). Και τέλος οι αναμνήσεις της μητέρας σου είναι από τότε που ήσουν παιδί κι οχι μωρό. Επαναλαμβάνω οτι έχει μεγάλη διαφορά.Η εξομολογούμενη νοιωθει ενοχές, αυτό μας γράφει. Δεν βλέπω καμία μίρλα ούτε προσπαθει να δικαιολογηθεί. Απλά νοιώθει άσχημα που δεν θέλει να βρίσκεται με το μωρό της 24/24 και την ενοχλεί η γκρίνια του.