ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πνίγομαι στην ιδέα ότι κοντεύω τα 30, μένω με τους γονείς μου, και νιώθω σαν ευνουχισμένος. Και δε θα κατηγορήσω την κρίση ή την Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της, αλλά τον ίδιο μου τον εαυτό που δεν έχω τα @@χίδια για μια φορά να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω. Γιατί οτιδήποτε και να σκέφτομαι να επιχειρήσω πρέπει να πάρει "έγκριση" από τους δικούς μου και θα υπάρξει σύγκρουση και τσακωμός, φαινόμενο καθημερινό πλέον. Έχω πάψει να έχω φιλοδοξίες πλέον. Αυτό πραγματικά με ξεπερνάει. Ξέρω η φυγή δεν είναι λύση, αλλά ώρες ώρες σκέφτομαι να τα μαζέψω και να φύγω και όπου με βγάλει.