ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Στα 25 του χρόνια, ο Αλέξανδρος Κυριακόπουλος έχει ήδη χτίσει μια διεθνή καριέρα. Όμως για τον ίδιο, η μουσική δεν είναι κύπελλο ή παράσημο· είναι τρόπος να καταλάβεις τον κόσμο και να επικοινωνήσεις με τον άλλον.
Από την Ελλάδα στη διεθνή σκηνή
Γεννημένος στην Αθήνα και απόφοιτος του Boston Conservatory, ο Κυριακόπουλος ανήκει σε μια νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών που κουβαλούν την ταυτότητά τους στο εξωτερικό με αυτοπεποίθηση. Μέσα σε λίγα χρόνια έχει εμφανιστεί στο Virtuoso & Belcanto Festival (Ιταλία), στο Gijón International Piano Festival (Ισπανία), στο Philadelphia International Music Festival (ΗΠΑ), στο Puerto Piano International Festival (Πουέρτο Ρίκο) και άλλα διεθνή φεστιβάλ. Παράλληλα, έχει δώσει συναυλίες μουσικής δωματίου συνεργαζόμενος με διεθνείς καλλιτέχνες, αποδεικνύοντας ότι η ουσία της μουσικής βρίσκεται τόσο στη σόλο έκφραση όσο και στη συλλογικότητα.
Η φιλοσοφία του performance
Για τον Αλέξανδρο, η κλασική μουσική δεν είναι μουσειακό είδος. Είναι υποδομή ζωής — μια γλώσσα που καλλιεργεί φαντασία, συγκέντρωση, κριτική σκέψη. «Δεν με ενδιαφέρει να παίξω απλώς σωστά», λέει. «Με ενδιαφέρει να δημιουργήσω εκείνη τη στιγμή όπου ο ακροατής νιώθει ότι κάτι αλλάζει μέσα του».
Το ρεπερτόριό του κινείται από τον Bach, τον Schubert και τον Chopin μέχρι τον Prokofiev και τον Scriabin, με ερμηνείες που χαρακτηρίζονται από ένταση και βάθος. Σε επιλεγμένες στιγμές, ο αυτοσχεδιασμός λειτουργεί σαν “αναπνοή”, υπενθυμίζοντας ότι η μουσική παραμένει ζωντανή και απρόβλεπτη.
Ο άνθρωπος πίσω από τον πιανίστα
«Η τέχνη δεν είναι διακόσμηση· είναι δομικό στοιχείο της κοινωνίας», σημειώνει. Αυτή η φιλοσοφία διαπερνά τόσο τις εμφανίσεις του όσο και την εκπαιδευτική του δραστηριότητα, όπου βοηθά μαθητές κάθε ηλικίας να δουν το πιάνο όχι ως υποχρέωση αλλά ως χώρο ελευθερίας και προσωπικής ανακάλυψης.
Ένας Έλληνας με διεθνή αναγνώριση
Στα 25 του, ο Αλέξανδρος Κυριακόπουλος έχει ήδη χτίσει μια πορεία που τον τοποθετεί δίπλα στους πιο υποσχόμενους Έλληνες καλλιτέχνες με διεθνή απήχηση. Όμως η δική του φιλοδοξία παραμένει ταπεινή αλλά σαφής: να αποδείξει ότι η κλασική μουσική δεν ανήκει σε λίγους· ανήκει σε όλους, και γι’αυτό αξίζει να παραμένει ζωντανή, σύγχρονη και αναγκαία.
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0