από το μηδέν στο ένα

μαζεύτηκαν τόσα παιδιά απόψε στην πλατεία. μα κάπου έσφαλαν στα κίνητρα. αν το κίνητρο ήταν η πίκα με τους ισπανούς, αυτό δεν είχε κανένα νόημα. αν ήταν η δεδηλωμένη αγανάκτηση, αυτό υποκρύπτει μια κρυφή συνενοχή. τόσα χρόνια, δεν αισθανόσουν αγανάκτηση για τη γραφειοκρατεία, την ατιμωρησία, το ρουσφέτι, το κάθε τι εσφαλμένο σε αυτή τη νεοελληνική κοινωνία ? μα, όχι. γιατί σχεδόν κάθε σπίτι στην καρδιά του έχει λερωμένη τη φωλιά του. ένας πατέρας, ένας θείος, ένας ξάδελφος, ένας νονός έφτασε κάπου, επειδή ήταν "μάγκας". γιατί κορόϊδεψε το σύστημα, επειδή είχε τα κλειδιά της πόρσε παραμάσχαλα και δύο ξανθές αγκαζέ. και όλοι το βλέπανε.

και γι' αυτό καμία αγανάκτηση δεν θα είναι αρκετά αρκετή για να υποκινήσει κάτι παραπάνω. μπορεί να είναι αυτάρεσκη, ως προς τη δύναμη των social media. αλλά πέραν τούτων, ουδέν. η φωτιά θ' ανάψει για μια ασήμαντη αφορμή, που δεν μπορώ (ούτε και θέλω) να σκεφτώ. και όχι επειδή έπρεπε σώνει και καλά να αγανακτήσουμε. είμαι αγανακτισμένος στην καθημερινότητά μου. δουλεύω, έχοντας να καταπολεμήσω χίλιους δυό δαίμονες, αλλά συνεχίζω γιατί έχω να κάνω κάτι σε αυτή την κοινωνία και πορεύομαι. και την αγανάκτησή μου τη μετουσιώνω σε κάτι θετικό. τη δύναμη την είχα πάντα. ποτέ δεν ψήφισα κάποιον από αυτούς που μου ορκίζονταν τον παράδεισο. μα δεν ήταν όλοι σαν εμένα. κι εγώ δεν είμαι σαν αυτούς.

όλα αυτά βέβαια εμπεριέχουν μια αθωότητα. στα 18 μου θα άναβα λαμπάδα και θα έτρεχα στο σύνταγμα. σε μια ωριμότερη, όμως, ηλικία θα σκεφτόμουν, αν αυτό είναι αρκετό. κι αν αισθανόμουν άσχημα με το περιβάλλον μου, θα κοίταζα να αποστασιοποιηθώ. να φύγω μακρία, να κάψω το σύμπαν. μόνο η αγανάκτηση δε φτάνει. δεν είναι καν αρκετή.

όταν θα ρθει η ώρα σου, θα το καταλάβεις. δεν έχει έρθει ακόμα.