ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

«Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση

«Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση Facebook Twitter
Brian and Nan in Kimono, 1983.
0

Η ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ της Nan Goldin με τον σαρκαστικά μοιρολατρικό τίτλο This Will Not End Well (Δεν θα τελειώσει καλά αυτό), που μόλις εγκαινιάστηκε στο Μουσείο Stedelijk του Άμστερνταμ και θα διαρκέσει μέχρι τις 28 Ιανουαρίου 2024, συγκεντρώνει έξι προβολές διαφανειών από ολόκληρη την καριέρα της διάσημης φωτογράφου, καλύπτοντας τα θέματα που έχουν απασχολήσει τόσο συχνά το έργο της: η οικογενειακή ιστορία, το μυστήριο της παιδικής ηλικίας, η τρανς και η queer κοινότητα, η ευφορία των ναρκωτικών, η κατάπτωση του εθισμού.

Είναι η πρώτη φορά που το έργο της Goldin ως κινηματογραφίστριας και όχι ως φωτογράφου τίθεται αποκλειστικά στο επίκεντρο και η ίδια ήταν ανένδοτη στο να μην υπάρχουν ακίνητες εικόνες κρεμασμένες στους τοίχους. «Νομίζω ότι τα slideshows μου είναι η πιο σημαντική δουλειά που έχω κάνει ποτέ», δήλωσε η ίδια κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου πριν από τα εγκαίνια.

Ο τίτλος της έκθεσης είναι «εντελώς» Goldin (αστείος, ειρωνικός, λίγο νοσηρός), μια άρνηση να δούμε την πραγματικότητα της ζωής και του κόσμου με οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα αμείλικτο βλέμμα. «Δεν ήταν ο στόχος να φαίνεται απειλητικός», λέει η ίδια.

Τα έργα, τα οποία αποτελούνται από κινούμενες εικόνες, φωνές και φωτογραφίες από το αρχείο της, στεγάζονται σε έξι μοναδικές κατασκευές που σχεδίασε η Hala Wardé ως προέκταση και απόκριση στο έργο. Κάθε είσοδος είναι και μια διαφορετική πύλη εισαγωγής στο έργο. Το The Other Side, ένας φόρος τιμής στους τρανς φίλους της από τη δεκαετία του '70 ήδη, δημιουργήθηκε για να δώσει την αίσθηση της εισόδου σε κλαμπ.

«Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση Facebook Twitter
Self-portrait with eyes turned inward, Boston, 1989.

Το Fire Leap είναι ένας παιχνιδιάρικος λαβύρινθος που μας μεταφέρει στον κόσμο των παιδιών. Το Memory Loss είναι ένας μακρύς, μπλε φωτισμένος διάδρομος που σχεδιάστηκε για να μιμηθεί το κλειστοφοβικό ταξίδι μέσα από την απεξάρτηση από τα ναρκωτικά. Για να αποκτήσετε πρόσβαση στο Sisters ανεβαίνετε μια κατασκευή σχεδιασμένη σαν έξοδο κινδύνου της Νέας Υόρκης και παρακολουθείτε τις μεγάλες οθόνες από ένα μπαλκόνι.

Ο τίτλος της έκθεσης είναι «εντελώς» Goldin (αστείος, ειρωνικός, λίγο νοσηρός), μια άρνηση να δούμε την πραγματικότητα της ζωής και του κόσμου με οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα αμείλικτο βλέμμα. «Δεν ήταν ο στόχος να φαίνεται απειλητικός», λέει η ίδια. «Έχει να κάνει με τη θνητότητα και, το "δεν θα έχει καλό τέλος αυτό" ισχύει για όλους». Αποτελεί επίσης μια αναφορά σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο γενικότερα, με την κλιματική αλλαγή και την τεχνητή νοημοσύνη να «καταλαμβάνουν την ανθρωπότητα», όπως λέει. «Είναι λοιπόν μια προειδοποίηση αλλά και ένα αστείο. Αν και δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι το βρίσκουν αστείο», λέει γελώντας.

Η θνητότητα είναι κάτι που η 70χρονη Goldin σκέφτεται πολύ εσχάτως. Αναφέρεται στην αναδρομική αυτή έκθεση σα να είναι η τελευταία της. «Δεν ξέρω αν έχω τόσα πολλά χρόνια ακόμα σε αυτόν τον πλανήτη», λέει. «Θέλω να πω ότι υπάρχει μια προειδοποίηση ότι η ανθρωπότητα πρόκειται να υποφέρει. Και ζω με αυτόν τον φόβο. Αυτός είναι ο υπαρξιακός φόβος με τον οποίο ζούμε, όταν τον βλέπουμε. Αλλά προσπαθούμε να τον αποφεύγουμε ώστε να μπορούμε να συνεχίσουμε. Έτσι, εξακολουθώ να κάνω σχέδια, για παν ενδεχόμενο...».

«Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση Facebook Twitter
French Chris on the convertible, New York City, 1979.
«Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση Facebook Twitter
Misty and Jimmy Paulette in a taxi, NYC, 1991.
«Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση Facebook Twitter
Teri with her dog in a taxi, New York, 1987.

Εκτός από την τρέχουσα αναδρομική έκθεση, η οποία μετά το Άμστερνταμ θα ταξιδέψει στο Βερολίνο, το Μιλάνο και το Παρίσι, τα σχέδια αυτά περιλαμβάνουν την εκτύπωση ενός εννιάτομου box set με τις προβολές διαφανειών της τον επόμενο χρόνο και τη συνέχιση της εργασίας σε δύο ή τρεις ακόμη. Η Goldin ελπίζει πάντα ότι η δουλειά που κάνει, η οποία είναι τόσο προσωπική για την ίδια και τους κοντινούς της ανθρώπους, μπορεί να κάνει τελικά τη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο και λειτουργούν σ’ αυτόν.

«Η πρόθεση μου είναι να καταπολεμήσω το στίγμα γύρω από την ψυχική ασθένεια, την αυτοκτονία, το AIDS, τη χρήση ναρκωτικών», λέει η ίδια. Όπως είπε ο Vincent van Velsen, επιμελητής φωτογραφίας στο Stedelijk, στην προεπισκόπηση της έκθεσης, παραθέτοντας ένα απόσπασμα από τον ράπερ DMX: «Το να ζεις είναι να υποφέρεις, το να επιβιώνεις είναι να βρίσκεις νόημα στον πόνο». Αν κάποια μπόρεσε να βρει νόημα στον πόνο, αυτή ήταν πάντα η Nan Goldin.

«Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση Facebook Twitter
Gina at Bruce’s dinner party, NYC, 1991.
«Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση Facebook Twitter
Nikki in a box, n.d.
«Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση Facebook Twitter
C performing as Madonna, Bangkok, 1992.

Με στοιχεία από το Dazed

Φωτογραφία
0

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όλη η ομορφιά και η αιματοχυσία

Οθόνες / «Όλη η ομορφιά και η αιματοχυσία»: Η Ναν Γκόλντιν, τα οπιοειδή και ένας ηθικός θρίαμβος

Η ταινία της Πόιτρας διασταυρώνει αβίαστα και οργανικά την καλλιτεχνική με την ακτιβιστική πλευρά μιας γυναίκας που ξεκίνησε τη ζωή της με ένα τεράστιο τραύμα, την αυτοκτονία της μεγαλύτερης αδελφής της (μια κατάσταση που οι «ανίκανοι στην ανατροφή παιδιών» γονείς της δεν παραδέχτηκαν ποτέ), και την καριέρα της με την έκθεση των ανθρώπων που την ενδιέφεραν, με την ίδια πάντα στο κάδρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η συναρπαστική νέα δουλειά της Ναν Γκόλντιν από το «κουκούλι» της καραντίνας της

Φωτογραφία / Η συναρπαστική νέα δουλειά της Ναν Γκόλντιν από το «κουκούλι» της καραντίνας της

Η έκθεση «Memory Lost» στην γκαλερί Marian Goodman της Νέας Υόρκης παρουσιάζει μια ευρεία γκάμα ιστορικών έργων της σπουδαίας φωτογράφου, μαζί με το ντεμπούτο δύο νέων φωτογραφικών σειρών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Travelogue: Ένα φωτογραφικό λεύκωμα για τις ελληνικές επινοήσεις που λύνουν καθημερινά προβλήματα

Φωτογραφία / Travelogue: Ένα φωτογραφικό λεύκωμα αφιερωμένο στις λαϊκές ευρεσιτεχνίες

Μια πρωτότυπη συλλογή DIY κατασκευών από «ανώνυμους» designers, από διάφορα σημεία της Ελλάδας, που δίνουν λύσεις σε καθημερινά προβλήματα και ανάγκες, «πατέντες» με τις οποίες συνυπάρχουμε εδώ και χρόνια χωρίς απαραίτητα να το συνειδητοποιούμε.
M. HULOT
Ο κόσμος μας μέσα απο τα βραβεία του World Press Photo 2024

Φωτογραφία / Ο κόσμος μας μέσα από 28 βραβευμένες φωτογραφίες του World Press Photo 2024

Αντιπροσωπεύοντας τις πιο προβεβλημένες αλλά και παραγνωρισμένες ιστορίες, τα βραβευμένα έργα στρέφουν το βλέμμα σε μερικά από τα πιο σημαντικότερα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα.
THE LIFO TEAM
Μπερτ Χάρντι: Μια έκθεση για έναν σπουδαίο λησμονημένο φωτορεπόρτερ

Φωτογραφία / Μπερτ Χάρντι: Μια έκθεση για έναν σπουδαίο, λησμονημένο φωτορεπόρτερ

Χάρη στην αυτοπεποίθηση και το θάρρος του, δημιούργησε κάποιες από τις πιο εμβληματικές εικόνες πολέμου του 20ού αιώνα αλλά και σουρεαλιστικές, πνευματώδεις φωτογραφίες δρόμου. Είναι περισσότερο γνωστός για τη ζεστή και ανθρώπινη αποτύπωση της καθημερινής Βρετανίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πηνελόπη Γερασίμου

Οι Αθηναίοι / Πηνελόπη Γερασίμου: «Βαρεθήκαμε στα υπόγεια, η διασκέδαση πρέπει να στραφεί προς το φως»

Η μουσική είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη δουλειά της, τα τελευταία χρόνια καταγράφει με τον φακό της μερικά από τα πιο σημαντικά events της Aθήνας. Η φωτογράφος που γνωρίζει καλά πώς κινείται η νύχτα της πόλης ξέρει πως πια παίζουν και πάρτι στα οποία δεν «χωράει», γιατί εκείνοι που τα διοργανώνουν δεν θέλουν να τα μάθει.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ