ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτέ στη ζωή μου δεν μου έχουν πει ότι αξίζω τον έρωτα. Κάτι που με πληγώνει. Με πληγώνει πολύ βαθιά. Αν το ρήμα ''αξίζω'' ακούγεται κάπως εγωιστικό ή βαρύγδουπο, έστω να μου ευχηθούν να βρω κι εγώ ένα ταίρι. Έστω μια ευχή τέτοια είναι μια παρηγοριά για μένα. Πολλοί θα με κοροϊδέψουν, ''θες κανάκεμα ρε βλάκα, μεγάλος άνθρωπος;'' ή ''ποιός είσαι εσύ για να αξίζεις κάτι '' και τέτοια. Δεν ξέρω, ναι, θέλω μια παρηγοριά. Χωρίς να παλιμπαιδίζω. Όταν τύχαινε και μιλούσα για έλλειψη έρωτα σε κάποιες συζητήσεις, αν πήγαινε εκεί το θέμα από τους άλλους μιλούσα πάντα απέξω-απέξω γι' αυτό, δεν αναφερόμουν λεπτομερώς στην ανύπαρκτη ερωτική μου ζωή από την ενηλικίωσή μου μέχρι σήμερα (καλά, πολλοί άνθρωποι ξεκινούν και στα εφηβικά τους χρόνια, ας μην το πιάσουμε αυτό το θέμα στην περίπτωσή μου, ο από τότε ανύπαρκτος). Κι όλοι απαντούσαν ''ε, δεν πειράζει μωρέ, κάτι θα βρεθεί'' ή ''πιο καλή η μοναξιά από ένα σωρό βάρη που φέρνει ο έρωτας'' ή ισοδυναμούσαν την ύπαρξη ερωτικής ζωής με την ύπαρξη φίλων ή κατοικίδιων ζώων, ότι παρέα βρίσκεις κι έτσι. Κι όλοι αυτοί που τα έλεγαν αυτά, πάντα ερωτικά ενεργοί άνθρωποι είτε άνδρες είτε γυναίκες ποτέ μόνοι. Καημό το έχω να μου 'λεγε κάποιο άτομο ότι θα βρεθεί και για μένα (και για τους μόνους ανθρώπους γενικότερα) ο έρωτας. Ή ακόμα καλύτερα να βοηθούσαν πρακτικά, να μου γνώριζαν κάποιο άτομο που πιθανόν να ταιριάζαμε και να γινόμασταν ζευγάρι. Πείτε με ανώριμο ή ό,τι θέλετε. Εγώ ξέρω τι ζω. Ή μάλλον τι δεν ζω. Έχω ανάγκη από ελπίδα και μια αισιόδοξη ερωτική προοπτική.