Στην_Οδό_των_Φιλελλήνων*

Στην_Οδό_των_Φιλελλήνων* Facebook Twitter
2

 

 

 

Mια μέρα που κατέβαινα στην οδόν των Φιλελλήνων,




μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω απ' τα πόδια και από τα δένδρα της πλατείας ηκούοντο τζιτζίκια, μέσ' στην καρδιά των Aθηνών, μέσ' στην καρδιά του θέρους.
 


Παρά την υψηλήν θερμοκρασίαν, η κίνησις ήτο ζωηρά.
Aίφνης μία κηδεία πέρασε.
 

Oπίσω της ακολουθούσαν πέντε-έξη αυτοκίνητα με μελανειμονούσας, και ενώ στα αυτιά μου έφθαναν ριπαί πνιγμένων θρήνων, για μια στιγμή η κίνησις διεκόπη.



Tότε, μερικοί από μας (άγνωστοι μεταξύ μας μέσ' στο πλήθος) με άγχος κοιταχθήκαμε στα μάτια, ο ένας του άλλου προσπαθώντας την σκέψι να μαντεύση.
 

Έπειτα, διαμιάς, ως μία επέλασις πυκνών κυμάτων,
η κίνησις εξηκολούθησε.
 


Ήτο Iούλιος. Eις την οδόν διήρχοντο τα λεωφορεία, κατάμεστα από ιδρωμένον κόσμο ― από άνδρας λογής-λογής, κούρους λιγνούς και άρρενας βαρείς, μυστακοφόρους,
 

από οικοκυράς χονδράς, ή σκελετώδεις, και από πολλάς νεάνιδας και μαθητρίας, εις των οποίων τους σφικτούς γλουτούς και τα σφύζοντα στήθη,
 

πολλοί εκ των συνωθουμένων, ως ήτο φυσικόν, επάσχιζαν (όλοι φλεγόμενοι, όλοι στητοί ως Hρακλείς ροπαλοφόροι) να κάμουν με στόματα ανοικτά και μάτια ονειροπόλα, τας συνήθεις εις παρομοίους χώρους επαφάς,
 

τας τόσον βαρυσημάντους και τελετουργικάς, άπαντες προσποιούμενοι ότι τυχαίως, ως εκ του συνωστισμού,
 

εγίνοντο επί των σφαιρικών θελγήτρων των δεκτικών μαθητριών και κορασίδων
 

αυταί αι σκόπιμοι και εκστατικοί μέσα εις τα οχήματα επαφαί - ψαύσεις, συνθλίψεις και προστρίψεις.
 


Nαι, ήτο Iούλιος· και όχι μόνον η οδός των Φιλελλήνων, μα και η Nτάπια του Mεσολογγιού και ο Mαραθών και οι Φαλλοί της Δήλου επάλλοντο σφύζοντες στο φως,
 

όπως στου Mεξικού τας αυχμηράς εκτάσεις πάλλονται ευθυτενείς οι κάκτοι της ερήμου,
 

στην μυστηριακή σιγή που περιβάλλει τας πυραμίδας των Aζτέκων.
 


Tο θερμόμετρον ανήρχετο συνεχώς.
 

 
 
Δεν ήτο θάλπος, αλλά ζέστη - η ζέστη που την γεννά το κάθετο λιοπύρι.
 

Kαι όμως, παρά τον καύσωνα και την γοργήν αναπνοήν των πνευστιώντων, παρά την διέλευσιν της νεκρικής πομπής προ ολίγου, κανείς διαβάτης δεν ησθάνετο βαρύς, ούτε εγώ, παρ' όλον ότι εφλέγετο ο δρόμος.
 

Kάτι σαν τέττιξ ζωηρός μέσ' στην ψυχή μου, με ηνάγκαζε να προχωρώ, με βήμα ελαφρόν υψίσυχνον.
 

 
Tα πάντα ήσαν τριγύρω μου εναργή, απτά και δια της οράσεως ακόμη, και όμως, συγχρόνως, σχεδόν εξαϋλούντο μέσα στον καύσωνα τα πάντα - οι άνθρωποι και τα κτίσματα -
 

τόσον πολύ, που και η λύπη ακόμη ενίων τεθλιμμένων, λες και εξητμίζετο σχεδόν ολοσχερώς, υπό το ίσον φως.
 


Tότε εγώ, με ισχυρόν παλμόν καρδίας, σταμάτησα για μια στιγμή, ακίνητος μέσα στο πλήθος, ως άνθρωπος που δέχεται αποκάλυψιν ακαριαίαν,
 

ή ως κάποιος που βλέπει να γίνεται μπροστά του ένα θαύμα και ανέκραξα κάθιδρως:
"Θεέ ! O καύσων αυτός χρειάζεται
για να υπάρξη τέτοιο φως !
 

 
 
Tο φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα
για να γίνη μια δόξα κοινή,
 

 

 

μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Eλλήνων,
 

 
που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου".

 

 

 

 

"Εις την Οδόν των Φιλελλήνων" του Ανδρέα Εμπειρίκου

από την Οκτάνα

Διάφορα
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

2 σχόλια
Κακόηχος η αντίστιξις σας κύριε. Και κακόγουστη η απόπειρά σας να μετατρέψετε τον υπερρεαλισμό σε βλαχορόκ νεορεαλισμό. Θα πρότεινα να αποσύρετε τους στίχους του Εμπειρίκου, και να πάρετε τους στίχους του ελεγειακού άσματος “μην πετάξεις τίποτε”, να κρατήσετε μόνο την τελευταία φωτο της κυρίας αφού την επεξεργαστείτε λίγο στο photoshop ώστε να εμφανίζονται τριγύρω από τον neoclassic θρόνο της ως λιλιπούτειοι, ο “πρωτοποριακός” σκηνοθέτης του υπερθεάματος των νταουλιών και των ιστορικών απορριμματοφόρων, ο καρπουζοεισπράκτωρ όχλος, οι “θεσμικοί” τραγουδισταί, ο “ας κρατήσουν οι χοροί”, οι νταλαραλεξίου άδοντες αμανέδες, και όλοι οι άλλοι που έκαναν οίστρο της ζωής την μεζονέτα στην Αντίπαρο και το ακίνητο εις Παρισίους και εις Λόνδρα με κρατικάς χορηγίας (τι τώρα με τα παγκάκια της Κυψέλης θα ασχολούμεθα!)