ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει ακριβώς. Νομίζω έχω κατάθλιψη. Φοβάμαι ότι δεν ζω, ότι δεν αποκτώ εμπειρίες. Είμαι 23 χρονών και νομίζω πως δεν χαίρομαι τα νιάτα μου. Του χρόνου παίρνω το πτυχίο μου με άριστα στη δυσκολότερη ίσως σχολή και χωρίς καθυστέρηση. Κάποτε αυτό μου αρκούσε. Πλέον όχι. Όλοι μου λένε μπράβο που τα πάω τόσο καλά. Έχουν περάσει όμως 5 χρόνια φοιτητικής ζωής και δεν έζησα αυτό που μου περιεγραφαν. Όχι γιατί δεν έχω φίλους, έχω ευτυχώς. Δεν έχω ζήσει όμως τα ξενύχτια έξω ή σε σπίτια, τα πάρτι, τα γκομενικα.Δεν μπορώ να πω ότι αυτό που μόλις περιέγραψα μου αρέσει και πολύ ως τρόπος ζωής. Όσες φορές το έχω κάνει η αλήθεια είναι ότι δεν τρελάθηκα κιόλας. Προτιμώ τα χαλαρά ποτά ή τα ταβερνάκια αλλά και αυτά δεν τα έχω ζήσει. Βασικά τα έχω ζήσει αλλά όχι με τη συχνότητα που άλλοι περιγραφουν. Οι φίλοι μου ήταν και αυτοί σαν εμένα, πιο πολύ του διαβάσματος και δεν βγαίναμε τόσο συχνά. Χρήματα για διακοπές δεν έχω ούτε είχα δυστυχώς, επίσης έχω κόμπλεξ με το σώμα μου.Νιώθω μια μαυρίλα συχνά. Για την ακρίβεια κάθε φορά που δεν έχω κάτι να απασχολώ το μυαλό μου. Νιώθω ότι η ζωή μου υπολείπεται από αυτήν των άλλων. Μεγαλώνω και δεν απολαμβάνω τα νιάτα μου, δεν αποκτώ εμπειρίες από διακοπές, διασκέδαση, δεν χαίρομαι τη θηλυκότητα μου, καθώς δεν είχα ποτέ μέχρι τώρα σχέσεις. Με πιάνουν τα κλάματα, όλο το καλοκαίρι κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτήν τη σκέψη. Μια μέρα θα ξυπνήσω 30 χρονών, θα κοιτάζω πίσω τη ζωή μου που πέρασε και θα βλέπω ότι έκανα μια μίζερη και βαρετή ζωή.(θα παρακαλούσα να σχολιάσουν μόνο όσοι έχουν να πουν κάτι που θα βοηθήσει. Το κράξιμο δεν θα με βοηθήσει)