Εγώ θέλω απλά ότι πω ότι είσαι το άλλο μου μισό και αν δεν έρχεται η κοπέλα σου έρχομαι εγώ! Δουλεύω σε μια αρκετά καλή εταιρεία, σε έναν ουρανοξύστη με θέα όλο το Λονδίνο, φαντάζει (και είναι)τόσο εντυπωσιακό, κι όμως εμένα μου προκαλεί απίστευτο στρες. Είμαι αναγκασμένη να κάθομαι από το πρωί μέχρι το απόγευμα σε μια καρέκλα καθηλωμένη μπροστά από μία οθόνη, κόβω φλέβα από την πλήξη, φεύγω από τη δουλειά και πριν το καταλάβω την άλλη μέρα είμαι πάλι εκεί λες και δεν έφυγα ποτέ, η ζωή και ο ελεύθερος χρόνος μου στο απόλυτο μηδέν. Δεν συζητάω για σχέσεις... Δεν υπάρχει χρόνος ούτε και για αυτό! Νιώθω σαν πουλί εγκλωβισμένο σε ένα κλουβί! Πολλοί θα κρίνουν γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο ψυχοφθόρα είναι μια τέτοια δουλειά. Ας με πουν αχάριστη - ίσως και να είμαι. Αλλά έχω εκτιμήσει όσο ποτέ την ηρεμία της φύσης , πάνω στην απελπισία μου σκέφτομαι εναλλακτικές δουλειές που θα μπορούσα να κάνω για να μην χρειαστεί να δουλεύω έτσι σε όλη μου τη 'ζωή' και μεταξύ σοβαρού και αστείου είπα προχθές στην μάνα μου ότι 'θέλω να γίνω αγρότισσα ' χαχα! Αγαπητέ εξομολογούμενε , μια φορά ζούμε και σε αυτή τη ζωή η ηρεμία και η ψυχική γαλήνη μας είναι το παν!
19.6.2019 | 21:08
Θέλω να γίνω αγρότης
Εγώ να σας πω την αλήθεια μεγάλωσα μέχρι τα 9 σε χωριό.Όχι κανένα χωριό-προάστιο πόλης,ένα χωριό σε ημιορεινή περιοχή,τέρμα θεού.Φύγαμε μόνο και μόνο επειδή έκλεισε το δημοτικό σχολείο.Για αρκετά χρόνια έβλεπα τον παππού μου με τα προβατάκια του και τα χωράφια του και είχα δείξει μεγάλο ενδιαφέρον γι'αυτή τη ζωή.Ο πατέρας μου βέβαια είχε μπακάλικο στο χωριό και βρισκότανε σε διαφορετική φάση.Εμένα όμως μου άρεσε η φύση,τα ζώα,οι καλλιέργειες,να πηγαίνω με τον παππού πρωί πρωί στα κτήματα και να γυρνάμε αργά το απόγευμα.Όταν φύγαμε έκλαψα με μαύρο δάκρυ.Πήγαμε στην Αθήνα,τρομάρα μας,και δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να προσαρμοστώ.Μέχρι τα 18 κάθε καλοκαίρι και διακοπές πήγαινα στο χωριό και ζούσα όπως παλιά με τον παππού.Τελικά πέρασα σε μία καλή σχολή και σπούδασα.Λίγο θέλετε η φοιτητική ζωή,λίγο οι σπουδές,αμέλησα το χωριό και τον παππού και πήγαινα πιο αραιά.Στα 20 μου χάσαμε τον παππού και ένιωσα χειρότερα από αν έχανα τον πατέρα μου.Τέτοια στενοχώρια δεν είχα ξανανιώσει ποτέ ξανά.Μέχρι τα 25 είχα τελειώσει τις σπουδές και είχα μάλιστα κάνει και το μεταπτυχιακό μου.Σε λίγο είχα βρει και δουλειά στην Αθήνα και όλα φαινομενικά ήταν πολύ καλά.Αλλά δεν ήταν.Η ζωή αυτή δε με γεμίζει.Δε μου αρέσει καθόλου να δουλεύω μέσα σε τέσσερις τοίχους και να πατάω κουμπάκια στον υπολογιστή.Νιώθω ότι χάνω το χρόνο μου και νιώθω σαν αγρίμι στο κλουβί.Κανένα ενδιαφέρον και καμία ουσία για μένα δεν υπάρχει σε αυτό.Και τα λεφτά,σιγά τα πολλά λεφτά,που τα περισσότερα πάνε στα έξοδα διαβίωσης.Σιγά τη διαβίωση δηλαδή.Σπίτι,κίνηση,δουλειά,κίνηση,σπίτι,καφές,ύπνος.Ωραία ζωή.Μόνο τα Σαββατοκύριακα πάω καμία ορειβασία αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.Εγώ θέλω να είμαι όλη τη μέρα έξω και να καλλιεργώ τα χωράφια μου και να βόσκω τα πρόβατα.Ξέρω ότι πολλοί δε θα το καταλάβουν αλλά δεν το βαριέμαι αυτό.Αυτό είναι που με γεμίζει.Το συζήτησα με τους γονείς μου και είναι αρνητικοί.Το συζήτησα και με την κοπέλα μου,το ίδιο.Βρε,τους λέω,δε με νοιάζουν τα λεφτα και το κρύο και η "ταλαιπωρία",αυτά είναι διασκέδαση για εμένα.Βέβαια άντε τώρα να πείσεις την κοπέλα μεγαλωμένη στην Αθήνα να έρθει μαζί σου στο χωριό.Άντε να καταλάβει ο πατέρας ότι τόσα έξοδα για να με σπουδάσει θα πάνε στράφι.Αλλά δεν ξέρω τι να κάνω.Μαζεύω εδώ και 5 χρόνια χρήματα για νέο ξεκίνημα και όλοι με αποθαρρύνουν.Στο τέλος θα καταλήξω ένας κοιλαράς γραφιάς που έχει το αυτοκίνητο σαν προέκταση των ποδιών του.Νομίζω ότι αν συνεχιστεί αυτή η ζωή θα γίνω δυστυχισμένος.
3
